Chapter 2
1481 คำ
หลังจากที่คุยธุระกับท่านประธานเสร็จเขาก็แวะมาหาแพตตี้ก่อนจะไปทำงานของตัวเองต่อ เขาเคาะประตูเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปหาพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างพอใจที่เธอดูตั้งใจทำงานเป็นพิเศษ
“เดียร์เสร็จแล้วเหรอ”
“อืม เสร็จแล้วครับ เป็นยังไงบ้างคุณทำงานวันนี้เข้าใจอะไรรึบ้างหรือยัง”
“เข้าใจแหละแต่ว่าน่าเบื่อ งานพวกนี้ไม่เห็นน่าทำตรงไหนเลยอ่ะ เมื่อไหร่นายจะมาช่วยสักทีฉันเบื่อแล้วนะ”
เธอบ่นออกมาก่อนจะดึงแขนเขาขยับมาใกล้ก่อนจะกอดแขนเขาอย่างออดอ้อน เธออยากไปเดินช็อปปิ้งไปเที่ยวทะเลไปกินของอร่อยมากกว่าที่จะมานั่งดูเอกสารตรงหน้า ลายหูลายตาไปหมดเธอจะเป็นบ้าเอาได้
“ก็เราตกลงกันที่หนึ่งเดือนไม่ใช่เหรอ แล้วนี่ทำอะไรอยู่ครับ”
“คุณเลขากำลังให้ดูสาขาของเราทั่วประเทศ แล้วก็สินค้าที่เราผลิตขึ้นเองด้วย ทำไมมันเยอะอย่างนี้อ่ะใครจะไปจำได้หมด”
เธอกอดอกบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด ถึงแม้ว่าจะเป็นลูกสาวแต่ใช่ว่าจะรู้เรื่องทุกอย่างเสียหน่อย ทุกวันนี้มีเงินใช้ไม่ขาดมือเธอก็พอใจแล้ว
“ไหนผมดูหน่อย”
เขากวดสายตามองกระดาษตรงหน้าของหญิงสาวก่อนจะวางลงแล้วยิ้มกว้างออกมา
“ผมว่ามันจำง่ายนะ บริษัทผลิตเฉพาะสินค้าในกลุ่มของแห้ง ของสดและผลิตภัณฑ์ทำความสะอาด ยี่ห้อไม่ต้องจำเลยเพราะใช้ชื่อภายใต้ห้างสรรพสินค้าอยู่แล้ว อย่างของแห้งคุณก็ดูว่ามันมีอะไรบ้างแล้วจับมารวมกันให้รู้ว่ามันอยู่ประเภทไหน ไม่ต้องจำว่ามีอะไรบ้างตอนนี้เอาแค่รู้ว่ามีประเภทไหนบ้างก็พอ”
เขาช่วยเธอให้จำแบบง่ายๆไม่มีใครจำทุกอย่างของตัวเองได้หรอก เอาแค่รู้ไว้ว่าบริษัททำอะไรผลิตสินค้าประเภทไหนส่วนรายละเอียดเป็นเรื่องของพนักงานที่ต้องจำตัวผู้บริหารไม่ต้องรู้ละเอียดมากขนาดนั้นแต่ก็ต้องรู้ไว้
“ส่วนอนาคตคุณจะจำได้เองถ้าได้ลงมือทำ แต่ตอนนี้เอาแค่นี้ไปก่อน”
“เยอะอยู่ดีอ่ะ”
เธอทำหน้างอก่อนจะหยิบกระดาษมาท่องจำใหม่ เดียร์ลูบผมเธออย่างเอ็นดูก่อนจะขอตัวออกไปก่อน
“ผมต้องไปทำงานนะตอนเย็นเจอกัน”
“มารับด้วยนะเค้าจะไปช็อปปิ้ง”
“ได้ครับผมจะมารับ เจอกันนะ”
แพตตี้หอมแก้มชายหนุ่มก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น เธอมองตามเขาไปจนพ้นประตูก็หันไปมองหน้าเลขาอย่างอ้อนวอนสุดๆ
“คุณเลขาเราไปพักดื่มกาแฟกันมั้ยคะ”
“คุณแพตตี้ต้องจำให้ได้ก่อนค่ะ แล้วเดี๋ยวเราไปดื่มกาแฟที่คาเฟ่กัน”
คุณเลขายิ้มกว้างออกมาก่อนจะส่งกระดาษไปให้เธออีกครั้ง แพตตี้ทำหน้าบึ้งบูดพยายามทำตามที่เดียร์แนะนำเพราะอย่างน้อยเธอจะได้รู้ว่าบริษัทมีอะไรบ้าง ทุกวันนี้รู้แค่ว่ามีห้างของตัวเองแต่ไม่รู้ว่าผลิตสินค้าขายด้วย ท่าทางเธอคงไดีเรียนรู้อีกเยอะและคงอีกนาน ซึ่งคนที่ขี้เกียจแบบเธอคงใช้เวลามากกว่าคนปกติ
ทางด้านของเดียร์เขาเดินทางมาทำงานอย่างเช่นปกติ เขาช่วยคุณรวีทำงานทุกอย่างและทำเต็มที่อย่างที่เคย คนเป็นเจ้านายมีหรือจะไม่เสียดายแต่ในเมื่อไปแล้วเขาได้ดีกว่าก็ต้องยอมปล่อยไป เดียร์อยู่กับแพตตี้ถูกแล้วเพราะคนดื้ออย่างเธอต้องมีคนคอยแนะนำอยู่เคียงข้างและคนที่ทำหน้าที่นี้ได้ดีที่สุดก็มีแค่คนเดียวที่เธอไว้ใจมากที่สุด
“คุณรวีผมให้ผู้ช่วยคนใหม่ลองไปดิวงานกับลูกค้านะครับ สอนไปหมดแล้วและเป็นงานเล็กไม่ใหญ่มากอยากให้ลองดู”
“อืม ดีแล้วเขาจะได้ฝึกไปในตัว แล้วนี่มีอะไรค้างอีกมั้ยถ้าไม่มีนายไปทำงานที่นั้นได้เลยนะฉันไม่ว่าอะไร แพตตี้คงต้องการนาย”
เขายิ้มกว้างออกมาอย่างสบายๆ คนที่เดียร์เลือกให้ก็ถือว่าทำงานได้ดี ที่ให้เลือกเองเพราะเขาจะมองหาแต่คนที่มีนิสัยคล้ายกัน คนนี้อาจจะเป็นเดียร์สองก็ได้ใครจะรู้
“จริงๆงานทุกอย่างผมเคลียร์หมดแล้วครับ จะเหลือก็แต่สอนงานผู้ช่วยคนใหม่เท่านั้น”
“ฉันสอนเองก็ได้ว่าแต่นายไปทำงานที่นั่นทำแหน่งอะไร”
“ไม่แน่ใจครับแต่ว่ามีห้องทำงานแล้วก็ไปเรียนรู้งานกับผู้ช่วยของท่านประธาน และท่านจะมาสอนเองด้วยเห็นว่ามาแบบนั้นนะครับ”
รวีพยักหน้าเล็กน้อยอย่างพอเข้าใจ ถ้าสองคนนั้นสอนน่าจะได้ขึ้นตำแหน่งผู้บริหารโดยทางบริษัทจ่ายเงินเดือนจ้างมา แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อยถือว่าไปได้ดีกว่าอยู่ที่นี่
“คงได้เป็นผู้บริหารแหละ ถ้างั้นนายไปเถอะไม่ต้องห่วงทางนี้ฉันจัดการได้”
“ถ้ามีอะไรที่ต้องการความช่วยเหลือ คุณรวีติดต่อมาได้เลยตลอดนะครับ ผมยังอยู่ที่เดิมและพร้อมจะซัพพอร์ตคุณทุกอย่าง ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมานะครับ”
เดียร์โค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขอบคุณเขาจากใจจริง เพราะคุณรวีถึงทำให้เขามีประสบการณ์และมีเงินทองมากมายสามารถดูแลตัวเองได้โดยไม่ลำบาก
“นายก็เหมือนกันนะ ฉันอยู่ตรงนี้เสมอถ้าไม่ไหวก็กลับมาฉันพร้อมซัพพอร์ตนายเช่นกัน”
ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนจะยิ้มกว้างออกมา มิตรภาพไม่จำเป็นต้องต้องเรียกว่าเพื่อนเสมอไม่ว่าจะสถานะไหนก็ตาม และเขาทั้งสองคนคือมิตรภาพ มิตรแท้ที่ดีต่อกัน
ช่วงเย็นเขาเดินทางไปรับหญิงสาวตามที่สัญญาเอาไว้ แพตตี้ตั้งหน้าตั้งตารอชายหนุ่มเพราะเบื่อห้องทำงานเต็มทนแล้ว ถือว่าวันนี้ประสบผลสำเร็จเพราะปกติเธอไม่เคยอยู่บริษัทถึงเย็นเลย
“พ่อตกใจนะเนี่ยที่ลูกยังอยู่”
“พ่ออ่ะ! ถ้าไม่ติดว่าเดียร์จะมารับหนูนะ ตอนนี้คงกินโอมากาเสะอยู่ที่ไหนสักแห่ง”
เธอบ่นออกมาก่อนจะถือกระเป๋าวิ่งมากอดแขนคุณพ่อแล้วพากันเดินออกไปจากห้องทำงานอันแสนน่าเบื่อ
“ไม่กลับบ้านกับพ่อเหรอ แม่บ่นหาทุกวันเลยนะลูก”
“หนูนัดกับเดียร์แล้วนะคะ”
“ถ้างั้นพรุ่งนี้พาเขาไปทานข้าวที่บ้านมั้ย พาไปเจอแม่ด้วยไง”
คุณพ่อเสนอทางเลือกให้ทั้งสองคน อย่างน้อยถ้าอยากจะคบกันเขาก็ไม่ห้ามแต่ว่าให้มันถูกต้องตามประเพณีหน่อย เจอผู้ใหญ่บ้างจะได้รู้ว่าสองคนคิดอะไรกันแต่ตอนนี้เขาอยากให้ทั้งสองคนโฟกัสที่งานและขอให้ประคองกันไปจนถึงฝั่ง ถึงตอนนั้นเขาจะไม่ขัดขวางอะไรเลยและยินดีที่จะให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน สินสอดเขาก็ไม่เอาสักบาทแถมยังจะยกทุกอย่างให้อีกด้วย พ่อตาใจดีขนาดนี้หวังว่าเดียร์จะไม่ทำให้ผิดหวังนะ
“ก็ได้นะคะ งั้นพรุ่งนี้เย็นเจอกันค่ะ นั้นไงเดียร์มาแล้วงั้นหนูขอตัวนะคะ”
“ตามสบายเลย”
แพตตี้หอมแก้มคุณพ่อก่อนจะวิ่งไปหาชายหนุ่มทันที เดียร์โค้งตัวยกมือไหว้คุณพ่อเพื่อบอกลาก่อนจะยิ้มกว้างออกมา เขาพยักหน้าเล็กน้อยไม่ห้ามอะไร ปกติก็เลี้ยงลูกแบบตามใจอยู่แล้วและเดียร์เป็นผู้ชายที่น่าคบหาคนหนึ่งซึ่งเขาจะเว้นคนนี้ไว้ให้ลูกสาวแล้วกัน….
“ทำไมตัวเองมาช้าจัง”
“รถติดครับ มีข่าวดีด้วยนะผมจะมาทำงานที่นี่เริ่มพรุ่งนี้เลยไม่ต้องไปที่นั่นแล้ว”
“จริงเหรอ อร๊ายดีใจจังคุณพ่อชวนไปกินข้าวที่บ้านพรุ่งนี้เย็นนะ ไปด้วยกันนะคะ”
เธอเอ่ยออกมาเสียงสดใส เดียร์พยักหน้ายิ้มๆไม่ปฏิเสธเพราะเขาควรทำความรู้จักกับครอบครัวของเธอเอาไว้ยังไงก็ต้องเจอกันบ่อยอยู่แล้ว ส่วนคนข้างๆเขาไม่รู้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกยังไง รักเขาหรือแค่หวงของเท่านั้น…. แต่อนาคตเราสองคนจะมีคำตอบเกี่ยวกับเรื่องนี้แน่นอน
- ผู้เขียน
