Chapter 3
1589 คำ
ทั้งสองคนเดินทางมาถึงที่ห้างสรรพสินค้าในเวลาต่อมา เดียร์พาเธอไปเดินช็อปปิ้งในสิ่งที่ชอบจะได้ผ่อนคลายไปในตัว
“เอาอะไรมั้ยผมซื้อให้”
เขายิ้มกว้างออกมาก่อนจะเสนอซื้อของให้ หญิงสาวหมุนรอบตัวดูร้านค้าก่อนจะทำหน้าสงสัย
“นายจะซื้อให้จริงเหรอ”
“คุณคงไม่ซื้อกระเป๋าใบละล้านใช่มั้ย”
เขาเอ่ยดักคอไว้ก่อนเพราะมีโอกาสที่คนอย่างเธอจะซื้อแน่นอน รายนี้ผลาญเงินพ่อแม่เก่งและเขาจะทำให้เธอทำงานหาเงินเองบ้างจะได้รู้ว่าทุกอย่างที่ได้มามันหายากลำบากขนาดไหน
“ไม่ซื้อหรอกฉันมีเยอะแยะ อีกอย่างเบื่อนะซื้ออะไรแบบนี้”
เธอบ่นออกมาก่อนจะลากเขาไปยังร้านเครื่องประดับ เธอมองสร้อยในตู้ก่อนจะชี้นิ้วไปยังสร้อยหงส์น่ารักเหมาะกับเธอที่สุด
“สวยมั้ย”
“สวยดีเหมาะกับคุณมาก”
“ใช่่มั้ยล่ะงั้นตัวเองซื้อให้เค้าหน่อยสิ เอาอันนี้ก็ได้ราคาเบาๆ”
เธอเปิดดูราคาหลักแสนและคิดว่าคนอย่างเขาน่าจะจ่ายไหวเพราะดูท่าทางก็น่าจะทำงานมีเงินเห็นเยอะ เธออยากได้ของจากเขาแค่ชิ้นเดียวเท่านั้นแหละส่วนอย่างอื่นอยากได้จะมาซื้อเอง
“ได้สิ นี่ครับบัตร”
เขาส่งบัตรไปให้พนักงานก่อนจะสวมสร้อยให้เธออย่างเบามือ แพตตี้มองกระจกก่อนจะยิ้มกว้างอย่างพอใจ เอาจริงเธอไม่ต้องแต่งหน้าแต่งตัวอะไรมากมายมันก็ดูสวยที่สุดแล้วนะ เพราะฉะนั้นต่อจากนี้ไปจะใส่เครื่องประดับแค่ชิ้นเดียวคือสร้อยเส้นนี้
“สวยจัง คุณไม่ต้องใส่อะไรให้รกรุงรังเต็มตัวแค่นี้ก็สวยมากแล้ว”
“นายว่าฉันแต่งตัวรกรุงรังเหรอ”
หญิงสาวเท้าสะเอวใส่ชายหนุ่มก่อนจะมองอย่างคาดโทษ เดียร์ยิ้มกว้างออกมาก่อนจะกุมมือหญิงสาวพาออกไปหาอะไรกิน แพตตี้ชอบกินโอมากาเสะ อาหารญี่ปุ่น อิตาเลียนซึ่งวันนี้เขาจะพาไปกินอาหารเหนือ
“อร๊าย! นายจะพาฉันไปไหน”
“ไปกินข้าวไงครับ มาสิอาหารเหนือที่นี่ขึ้นชื่อมากเลยนะรับรองว่ากินแล้วจะถูกใจร้องอยากมาอีก”
เขาลากเธอเข้ามาในร้านก่อนจะส่งเมนูไปให้เธอเลือก แพตตี้มองเมนูในมือก่อนจะตาโตอย่างตกใจ มีตัวอะไรไม่รู้เยอะแยะเลยอ่ะ อันนี้อะไรลาบเลือดเหรอ ว๊าย ตายแล้วใครจะไปกินกันล่ะ
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นครับ”
“ฉันจะไปกินได้ยังไงเลือดแดงขนาดนี้”
“ก็สั่งแบบสุกมาสิครับอร่อยนะ งั้นเอางี้ไม่ต้องดูผมสั่งให้ดีกว่า”
เขาดึงเมนูคืนไปก่อนจะหันไปสั่งพนักงานให้จัดของอร่อยมาหลายอย่าง ไม่เคยกินก็ต้องลองไม่ใช่ไม่เคยยังไงก็ไม่เคยอย่างนั้น
“เดียร์นายพาฉันมาแกงชัดๆเลย ฉันเคยกินอาหารพื้นบ้านที่ไหนล่ะ ฉันไม่กินปลาร้าไม่กินกะปิไม่กินแมลงทอดไม่กินกบไม่กินเนื้อ กรี๊ด! ไม่กินๆๆๆ”
เธอร้องโวยวายออกมาอย่างขัดใจ ชายหนุ่มดึบมือเธอให้ย้ายมานั่งข้างกันก่อนจะมองอาหารตรงหน้าที่พนักงานเริ่มเอามาเสิร์ฟ
“ลองดูรับรองว่าคุณจะมองอาหารพวกนี้ใหม่ นะครับคนสวย”
เขาเอ่ยออกมาเสียงอ่อนโยน อยากจะให้หญิงสาวได้ใช้ชีวิตในโลกใบนี้ในอีกมุม ที่ผ่านมาเธออยู่แต่โลกมายาที่สร้างขึ้นมาเอง ฉันต้องหรูหราต้องไฮโซซึ่งจริงๆชีวิตคนเรามันมีอีกหลายมุมที่เธอต้องเปิดกว้างบ้าง เพราะฉะนั้นเขาจะทำให้เธอเปลี่ยนเป็นคนใหม่เป็นลูกสาวที่น่ารักของท่านประธาน เป็นเจ้านายที่ลูกน้อยรักที่สุด
“อะไรอ่ะ”
“กินก่อนแล้วจะบอกว่ามันคืออะไร”
หญิงสาวมองเมนูตรงหน้าก่อนจะใช้ช้อนตักลองชิมดู มันคืออะไรก็ไม่รู้อ่ะมีผักสีเขียวแล้วก็มีไข่สีขาวๆด้วย เอาเถอะลองดูก็ได้เธอตักขึ้นมาก่อนจะลองชิมดู มันหนึบหนับเหมือนไข่ปลาเลยอ่ะแปลกๆแต่ก็กินได้นะ
“อร่อยมั้ย”
“หนึบหนับเหมือนไข่ปลาเลยอ่ะ แต่ว่าก็ไม่ได้แย่นะกินได้ๆ”
เธอเอ่ยออกมาก่อนจะตักอย่างอื่นกินต่อ มีทั้งแกงฮังเล ไส้อั่ว ลาบคั่ว แกงผักหวานใส่ไข่มดแดง และยังมีน้ำพริกหนุ่มผักลวดอีกหลายอย่าง
“เยอะจังใครจะกินหมด”
“ไม่หมดก็ห่อกลับสิครับมันจะยากอะไร คุณกินเถอะอร่อยทุกอย่างและผมรับรองว่ามันไม่มีสัตว์แปลกประหลาดผสมอยู่แน่นอน”
“เชื่อได้ป่ะเนี่ย”
เธอมองชายหนุ่มอย่างระแวงหนักมาก เห็นเขาเงียบดูไม่มีพิษภัยอะไรแต่จริงๆก็ร้ายใช่ย่อยนะ เธอใช้ส้อมจิ้มข้าวเหนียวก่อนจะลองกินอาหารตรงหน้าทีละอย่าง ซึ่งบางอย่างก็งั้นๆแต่บางอย่างมันอร่อยมาก
“เหมือนมัสมั่นเลยอันนี้อร่อยนะคืออะไรเหรอ”
“แกงฮังเลครับอันนี้อร่อยจริงแหละ ฝึกไว้นะถ้าอนาคตคุณอยากไปเที่ยวบ้านผมก็ต้องได้กินแบบนี้แหละ”
เขาเอ่ยออกมาก่อนจะตักนั่นนี่ป้อนเธอไปด้วย จะได้อิ่มในมื้อนี้ไม่อย่างนั้นจะชวนหาอะไรกินกลางดึกอีก เธอใช้ผักจิ้มน้ำพริกก่อนจะเงยหน้ามองชายหนุ่ม
“นายจะพาฉันไปเที่ยวบ้านนายเหรอ”
“ไปมั้ยล่ะ บ้านผมทำไร่นะบรรยากาศดีมาก มีปลูกสตรอว์เบอร์รี่ด้วยแหละคุณชอบนี่”
“จริงเหรอต้องไปแล้วป่ะ”
เธอยิ้มกว้างออกมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดค้นหาจังหวัดเชียงใหม่ มีสถานที่ท่องเที่ยวที่ไหนบ้างเธอจะได้แวะไปทุกที่เลย ปกติอยู่แต่เมืองนอกตั้งแต่กลับมายังไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลย เดียร์ป้อนกับข้าวให้เธอเน้นตักไข่มดแดงให้เธอเพราะดูเหมือนจะชอบมากด้วย
“อันนี้อร่อยนะ ซื้อไปฝากคุณพ่อดีป่ะ”
“พรุ่งนี้ก็ซื้อไปสิ เดี๋ยวผมส่งออนไลน์ให้มาส่งที่บริษัทเอง”
“โอเคค่ะตามนี้แหละ”
เธอเพิ่งรู้ว่าตัวเองก็กินของพวกนี้ได้นะ ถึงแม้ว่ารสชาติจะไม่เหมือนของแพงที่เธอกินแต่ว่ารสชาติที่ไม่เหมือนใครมันเป็นจุดเด่นให้อาหารพื้นบ้านมีความน่าสนใจอยากลิ้มลอง เอาจริงอยู่กับเดียร์เธอมีความเป็นตัวของตัวเองสูงมากและไม่ต้องคอยเป็นคนรวยช็อปปิ้งทุกอย่างที่ออกใหม่ เป็นเจ๊สายเปย์ที่ต้องเลี้ยงเพื่อนตลอดแบบที่ผ่านมาด้วย
“รอบหน้าจะพาไปกินอาหารอีสานบ้าง รับรองร้านนี้เด็ด”
“ฉันไม่กินปลาร้านะเดียร์มันเหม็น”
“ร้านที่ผมจะพาไปเค้าต้มสุกปลอดภัยและกลิ่นไม่ฉุนด้วย ได้ลองกินแล้วติดใจไม่รู้ด้วยล่ะ”
“ไม่มีทางยะ นายกำลังแกล้งฉันอยู่นะไอ้คนบ้า”
หญิงสาวบ่นออกมาแต่ก็ยังยอมกินที่เขาสั่งมาเพราะว่าหิวบวกกับบางอย่างมันอร่อยถูกปากด้วย และมื้อนี้จบลงที่ราคา 550บาทซึ่งบอกตามตรงเธอค่อนข้างตกใจมาก
“ทำไมถูกจังอ่ะ คิดผิดป่ะ”
เธอเงยหน้ามองพนักงานอย่างสงสัย เขายิ้มกว้างออกมาก่อนจะหยิบแบงค์พันจ่ายไป
“ไม่ผิดหรอกราคานี้แหละ”
“ถูกเวอร์ราคานี้ ฉันกินโอมากาเสะมื้อหนึ่งมากินอาหารเหนือได้ตั้งเกือบทั้งเดือน”
หลังจากรับเงินทอนมาเขาก็กุมมือหญิงสาวพาออกมาเดินย่อยข้างนอก
“คุณรู้แล้วใช่มั้ยว่าข้างมื้อหนึ่งสำหรับคุณคนอื่นเค้ากินได้เป็นเดือน คุณค่าของเงินมันอยู่ที่ว่าเงินอยู่กับใคร ถ้าอยู่กับคนรวยก็จะเป็นเศษเงินแต่ถ้าอยู่กับคนที่จนมันมีค่ามากเลยนะ คุณโชคดีที่มีพ่อแม่มีพร้อมทุกอย่างและถ้าวันหนึ่งคุณเกิดไม่เหลืออะไรตอนนั้นคุณจะรู้ว่าเงินที่กินแพงๆ ช็อปปิ้งหลักล้านมันมีประโยชน์สำหรับคุณมาก”
เธอเงียบไปอย่างรับฟังเขาอธิบายทุกอย่าง มันก็จริงที่เธอเกิดมาบนกองเงินกองทองก็เลยไม่รู้ว่าโลกของคนอื่นมันเป็นแบบไหน เธอเคยมองแต่มุมความสบายของตัวเองเลยไม่รู้ว่าชีวิตของคนที่ต้องดิ้นรนมันเป็นยังไง
“งั้นฉันจะช็อปปิ้งน้อยลงก็ได้ จากเดือนล่ะสิบล้านเหลือแค่เดือนล่ะห้าล้านก็พอ”
เธอยิ้มออกมาแก้มปริอย่างภูมิใจในตัวเอง เดียร์ได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาทันทีอย่างเหนื่อยใจ นึกว่าจะเข้าใจอะไรขี้นมาบ้างแต่ก็เอาเถอะอย่างน้อยก็มีความคิดที่จะประหยัดเงินไปครึ่งหนึ่ง ของแบบนี้ต้องค่อยเป็นค่อยไป…. ให้เธอเรียนรู้โลกอีกใบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนไปเรื่อยๆ ถึงตอนนั้นเธอจะเป็นคนใหม่ที่รู้จักทำงานหาเงินเองและรู้จักใช้เงินมากขึ้น
- ผู้เขียน
