ตอนที่ 35
“คงไม่ได้หรอกน้ำฟ้า เพราะตอนนี้ฉันชักติดใจแล้วสิ ในเมื่อ...” เสียงทุ้มขาดหาย ก่อนใช้สายตามองโลมเลียวงหน้าหวานๆ ด้วยความกระหายใคร่ในเรือนร่างสาว ก่อนโน้มปากร้อนเม้มกลีบปากอิ่มสั่นระริกไปมา
“คุณริคกี้ ปล่อยฉันไปเถอะ” เมื่อปากสั่นๆ ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ เสียงหวานเจือสะอื้นก็เว้าวอน จางเหวินเห็นดังนั้นก็ยิ้มเยือกเย็น และส่ายศีรษะเบาๆ ก่อนโน้มใบหน้าจดชิดซอกหูเล็กของหญิงสาว
“เธอทั้งสดใหม่ และที่สำคัญยังไม่เคยผ่านมือใคร ทำให้ฉันอยากเก็บเธอไว้ปรนเปรอนานๆ ไงล่ะ แล้วสักวันเธอจะชอบ น้ำฟ้า” น้ำเสียงของเขาแหบพร่า ขณะที่น้ำฟ้าฟังด้วยหัวใจชาหนึบ ความกลัวมีมากขึ้นเป็นร้อยเท่า เธอหนีจากคนใจร้ายมาแทบตาย แต่กลับมาเจอคนร้ายกาจยิ่งกว่าอีกงั้นหรือ สุดท้ายเธอจะไม่มีวันหนีพ้นเชียวหรือนี่ แล้วเมื่อไหร่กันที่เธอจะได้กลับบ้านเกิดเมืองนอนของเธอ
“มะ...ไม่ ไม่ ฉะ...ฉันอยากกลับบ้าน ได้โปรดส่งฉันกลับบ้านนะคะ
