"โอ๊ย!ปวดขาชะมัด" เสียงหวานบ่นงึมงำกับตัวเอง พร้อมถอดรองเท้าเดินเข้ามาในห้องนอนเล็ก ใส่รองเท้าส้นสูงตั้งแต่เช้าจนดึกดื่นแบบนี้ทุกวัน แต่ก็ยังไม่ชินซักที
ร่างบางทิ้งตัวนอนราบบนเตียง ด้วยความเหนื่อยล้า จากที่ตั้งใจว่าจะนอนเล่น ดันหลับสนิทซะอย่างนั้น
แกร๊ก!
เสียงปลดล็อคประตูหน้าห้องดังขึ้นช่วงใกล้ฟ้าส่าง ภายในเงียบสนิท ได้ยินเพียงเสียงพัดลมที่กำลังทำงานอย่างต่อเนื่องเท่านั้น
ร่างสูงดูดีเปียกชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อ เขาเพิ่งกลับถึงบ้าน สองชั่วโมงก่อนหน้าเขาและลูกน้องนับสิบเกิดปะทะกับกลุ่มศัตรู อยู่นานกว่าจะได้แยกย้ายกลับ
สายตาคมเพ่งมองร่างบางผ่านความมืดสลัว เธอยังอยู่ในชุดนักศึกษา ร่างสูงเอื้อมมือหนาลูบศีรษะเล็ก เลื่อนลงจับจี้เพชรบนลำคอระหง ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มมุมปาก ทว่าจู่ๆ คำพูดของศัตรูก็ผุดเข้ามาให้หัว ทำรอยยิ้มนั้นหุบลง
'กูทำอะไรมึงไม่ได้ ก็ระวังคนใกล้ตัวมึงไว้ให้ดี มึงทำดีกับใคร กูจะ
