Story:ไม่ได้ตั้งใจรัก(ดวงใจของธาวิน)

ตอนที่ 5ว่าที่ภรรยา

ร่างสูงโปร่งก้าวเข้ามาในห้องคอนโดพร้อมกับปลดกระดุมเชิ้ตลงไปสามเม็ด สูทตัวหรูถูกเหวี่ยงลงไปพาดอยู่บนโซฟาตัวใหญ่

"อุ้ย! พี่วิน"

ธาวินถึงกับชะงักเมื่อเห็นว่าที่ภรรยามานั่งหลับรออยู่ก่อนโดยที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้าเขาถึงกับถอนหายใจออกมาก่อนจะนั่งลงบนโซฟาที่มีร่างของภัทรานั่งเอนกายอยู่ไม่ห่าง

"มาเมื่อไหร่แล้วทำไมไม่บอกพี่ก่อน?"

ภัทรายันตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างงัวเงีย เธอมานั่งรอธาวินอยู่นานจนเผลอหลับไป

"ภัทรลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้านค่ะ ก็เลยตัดสินใจนั่งรอ และก็...เผลอหลับไป"

ไม่ใช่ครั้งแรกที่ภัทรามาหาเขาที่คอนโด ธาวินก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะถึงอย่างไรภัทราก็คือภรรยาในอนาคตของเขาแม้ว่าในใจของเขาจะไม่ได้รู้สึกรักใคร่อะไร แต่เรื่องบนเตียงมันก็คงไม่ต้องใช้ความรักใคร่ เรื่องแต่งงานมีทายาทให้ผู้เป็นบิดาตามคำสั่งมันก็คงต้องเป็นไปตามนั้น

"หิวมั้ย?"

"ค่ะ"

ลูบท้องตัวเองเบาๆพรางพยักหน้า ภัทราเองก็ไม่ต่างกับธาวิน เธอเองก็มีคนรักอยู่แล้ว ไม่สิ มีคนที่ตัวเองแอบรักอยู่แล้วแม้ว่าเขาคนนั้นจะไม่เคยชายตาแลมองภัทราเลยก็ตาม แต่ในที่สุดภัทราก็ยอมตัดใจเพื่อจะแต่งงานกับหมอธาวินซึ่งเธอเองก็คิดว่ามันคงไม่ยากที่จะเปิดใจรักหมอธาวิน

"อืม งั้นเราออกไปหาอะไรกินกันข้างนอกเถอะ"

"อย่างนั้นก็ได้ค่ะ เอ่อพี่วินคะ ของชำร่วยที่ภัทรส่งไปให้เลือกพี่เปิดดูหรือยังคะ?"

"อ้อ ดูแล้ว พี่ได้หมดเลย แล้วแต่ภัทรทุกอย่าง"

ความเป็นจริงแล้ว ธาวินยังไม่ได้เปิดดูด้วยซ้ำก็แค่พูดเอาใจภัทราออกไปส่งๆเท่านั้น เพราะถ้าตอบว่ายังไม่ได้ดูก็เกรงว่าจะทำให้ภัทราไม่สบายใจ

"น่ารักจังเลย แต่งงานแล้วจะตามใจภัทรทุกอย่างแบบนี้มั้ยนะ"

ขยับเข้ามาใกล้ร่างใหญ่มากขึ้น

"เอ่อ พี่ว่าไปกันเถอะ"

ธาวินลุกพรวดขึ้นทันที เขาไม่อยากจะมีซัมติงอะไรกับภัทราตอนนี้ การออกไปข้างนอกบรรยากาศน่าจะโล่งกว่าการอยู่กันสองต่อสองตามลำพัง เขาเองก็ไอ้เสือเก่าอยู่แล้วยังไม่อยากมือไวใจเร็วจนกว่าจะถึงวันแต่งงาน อย่างน้อยก็อยากจะทำอะไรๆให้ถูกต้องบ้าง

"โอเคค่ะ"

ภัทรารู้สึกเก้อเล็กน้อย เธอแค่อยากเอาใจเขาในฐานะผู้หญิงของเขาเท่านั้น ธาวินลุกหนีก็ทำให้เธอรู้สึกโล่งไม่น้อย แม้จะเขินๆที่เหมือนถูกปฏิเสธก็ตาม

ร่างผอมบอบบางสูงร้อยหกสิบห้าก้มลงไปหยิบกระเป๋าสะพายข้างพร้อมกับก้มลงจัดชุดให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะลุกเดินตามธาวินออกไป

ขณะที่นั่งด้วยกันในรถ

"พี่วินคะ ภัทรถามอะไรพี่วินตรงๆได้มั้ย?"

"หืม เรื่องอะไร ได้สิถามมาเลย"

ปรายตามามองภัทราเล็กน้อยก่อนจะหันไปสนใจกับการทำหน้าที่เป็นคนขับรถอย่างตั้งใจ

"พี่วิน เต็มใจจะแต่งงานกับภัทรมั้ยคะ?"

ถามออกไปตรงๆเพราะเธอเองก็จะได้ทำตัวถูกว่าต้องทำอย่างไรต่อไปในอนาคต ธาวินอึ้งไปกับคำถามนี้ เขาเองก็ตั้งใจจะพูดกับภัทราตรงๆอยู่แล้ว

"บอกตรงๆเลยว่าพี่ยังไม่พร้อมจะแต่งงาน แต่..ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เต็มใจแต่งพี่ก็จะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุด"

ธาวินคิดว่าเขาตอบตรงใจที่สุดแล้ว ชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ก็ทำไปตามที่ผู้ให้กำเนิดต้องการแลกกับการที่ใบบัวได้มีชีวิตปกติและมีความสุขแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว สู้เพื่อความรัก ไม่ใช่แน่นอนเพราะใบบัวไม่ได้รักเขาตอบ เขาสู้เพื่อคนที่คนที่รักต่างหาก

"ภัทรก็เหมือนค่ะ ภัทรก็หวังว่าพี่วินจะเป็นคนที่ภัทรรักจริงๆสักวัน"

ตอบออกไปเสียงเศร้า ใบหน้าของคนบางคนลอยเข้ามาในสมองอย่างไม่ได้ตั้ง แต่กลับทำให้รู้สึกเจ็บปวดไม่ใช่น้อย เธอเคยไปสารภาพรักกับเขา แต่เขาบอกว่า เขาคิดกับเธอเป็นเพียงน้องสาวเท่านั้น ภัทราเลยตอบรับการแต่งงานครั้งนี้อย่างง่ายดายเพราะต้องการตัดผู้ชายคนนั้นออกจากใจไปเสียที

"เอาเป็นว่าเรามาทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดดีกว่านะ"

ธาวินสรุปรวบรัดไม่อยากจะเอ่ยถึงเรื่องรักๆใคร่ๆตอนนี้ เพราะมันไม่มีวันที่เขาจะรักภัทราได้อย่างแน่นอน ตัวอยู่ตรงนี้แต่ใจของเขาอยู่ที่อื่นนานแล้ว

ภัทรา วินิชกุล เป็นบุตรสาวคนสวยผู้เพียบพร้อมไปหมดในทุกๆด้านของท่านเจ้าสัว เลิศพล วินิชกุล ผู้มีฐานะร่ำรวยจากการทำธุรกิจหลายอย่างในและต่างประเทศ อีกตั้งยังเป็นเพื่อนสนิทของท่านวรฤทธิ์ ทรัพย์เพิ่มพูน ผู้เป็นบิดาของธาวินนั่นเอง การแต่งงานครั้งนี้เลยถือว่าได้กระชับความสัมพันธ์และเป็นหน้าเป็นตาต่อวงตระกูลไม่น้อย

ท่านวรฤทธิ์เลยยอมทำทุกอย่างเพื่อให้การแต่งงานครั้งนี้เกิดขึ้น แม้ว่าต้องแลกด้วยชีวิตของใครก็ตาม ตำรวจในบ้านเมืองนี้น่ะเหรอซื้อได้ด้วยเงินทั้งนั้นจัดการคนจนมันไม่ยากเลย ถ้าจะยากหน่อยก็พวกคนรวยด้วยกันนี่แหล่ะ แต่เขาก็ไม่โง่พอที่จะผิดใจกับคนที่มีฐานะใกล้เคียงกัน ทุกอย่างตกลงกันได้ด้วยผลประโยชน์ที่มีต่อกันและกันแค่นั้นก็จบแล้ว

"นายครับ นายได้ยินที่คุณท่านพูดหรือเปล่า?"

ชายร่างสูงใหญ่หนึ่งในลูกสมุนของธันวาเอ่ยขึ้น ทำให้ธันวาที่นั่งจิบไวน์อยู่อย่างสบายอารมณ์ถึงกับคิ้วขมวดชนกันด้วยความเครียด ยกขาอีกข้างขึ้นไขว่ห้างก่อนจะเอนกายลงไปพิงกับพนักโซฟาพร้อมกับถอนหายใจออกมาเล็กน้อยใบหน้าเข้มเปลี่ยนสีหน้าเป็นเข้มมากกว่าเดิมเห็นร้อยเมตรก็รู้ว่าอารมณ์เริ่มไม่ค่อยดีเท่าไหร่

"เรื่องที่จะให้ธาวินเป็นคนสืบทอดธุรกิจต่ออยู่ดีนั้นเหรอ?"

"ครับ"

แค่นหัวเราะหึ ออกมาในลำคอ ธันวารู้ดีว่าธาวินไม่มีทางรับตำแหน่งนี้

"นายวินไม่เอาด้วยหรอก สุดท้ายก็ต้องตกถึงฉันอยู่ดีนายอย่ากลัวไปเลยนิคม"

"แต่ก็ต้องหลังจากคุณท่านตายไปแล้วนะครับ กว่าจะถึงตอนนั้นคนอื่นก็ยอมรับในตัวคุณธาวินไปแล้ว"

ธันวาจ้องแก้วไวน์นิ่งก่อนจะยกขึ้นกระดกเข้าปาก จริงอย่างที่นิคมลูกน้องคนสนิทของเขากล่าวออกมา

"งั้นนายคิดว่าฉันควรจะจัดการปัญหานี้อย่างไร ระหว่างองค์ราชาและรัชทายาท"

เปรียบเปรยออกมาแทนการเอ่ยเรียกชื่อตรงๆ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยสายตาส่อแววแข็งกร้าวเมื่อลูกน้องของเขาเอ่ยเรื่องจัดการผู้เป็นบิดาบุญธรรมและก็น้องชายนอกไส้

"คนไหนก็ได้ครับนาย"

"เดี๋ยวก่อนเถอะ มันยังไม่ถึงเวลา ให้เวลานายวินได้ตัดสินใจก่อน ถึงอย่างไรก็แล้วแต่ฉันยังเห็นนายวินเป็นน้องชายเสมอ"

"แต่ว่านายครับ!"

เงยหน้าขึ้นไปจ้องนิคมแววตาเริ่มวาวโรจน์แสดงออกถึงความไม่พอใจออกมา

"หยุดพูดเดี๋ยวนี้นิคม! ฉันเพิ่งรู้ว่านายคิดไม่ซื่อกับน้องชายฉัน คนอื่นฉันไม่สนใจแต่ห้ามทำร้ายนายวินเด็ดขาด"

ชี้หน้านิคมอย่างคาดโทษถึงแม้ว่าจะโกรธเกลียดผู้เป็นพ่อเลี้ยงที่มองเขาเป็นแค่เศษขยะแค่ไหน แต่ธันวาไม่เคยคิดทำร้ายน้องชายเลยแม้แต่น้อย

"ผมขอโทษครับนาย"

นิคมรีบโค้งตัวเป็นการขอโทษขอโพย เขาเพียงแต่ซื่อสัตย์กับผู้เป็นนายมากเกินไปจนเกรงว่าธันวาจะเสียผลประโยชน์ ข้อนี้ธันวาก็รู้ดีว่านิคมนั้นจงรักภักดีกับตนแค่ไหนจึงไม่ถือโทษอะไร

"ออกไปเถอะ"

โบกมือขึ้นไล่นิคมออกไป

"ครับนาย"

ลับหลังนิคมออกไปแล้ว ธันวาก็กลับมาสนใจกับไวน์ในแก้วต่อ ร่างกายเริ่มโอนเอนเล็กน้อยจนเหมือนจะหลับ

'พี่ธันวามองภัทรเป็นแค่น้องสาวจริงๆเหรอคะ?'

'ใช่ ระหว่างเราเป็นได้แค่นั้นจริงๆ'

บทสนทนานี้ยังดังก้องอยู่ในหูของธันวา เพราะคำสารภาพรักของภัทราผู้ที่จะมาเป็นน้องสะใภ้ในไม่ช้า เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าภัทราจะรู้สึกอย่างนี้กับเขา เพราะเห็นกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่านางฟ้าจะโน้มตัวลงมาหาหมาวัด

'หมาวัดตัวนี้มันไม่คู่ควรกับเธอหรอกภัทร อยู่กับนายวินเธอจะมีความสุขมากกว่าคนต่ำต้อยอย่างพี่'

ไวน์ในแก้วถูกกระดกเข้าปากรวดเดียวอีกครั้ง ก่อนที่ตาของเขาจะค่อยๆปิดลงและเผลอหลับไปในที่สุด