ตอนที่ 6 พบเจอกันอีกครั้ง
1429 คำ
ใบบัวมาทำงานวันนี้ด้วยความเหม่อลอยเพราะในหัวมัวแต่คิดเรื่องหนี้หนึ่งแสนบาทที่ยังหาทางออกไม่เจอ จนลืมไปว่าวันนี้คือวันนัดที่จะพบปะกับเหล่าพวกพี่ๆแก๊งค์คุณชายหมอ
ซึ่งใบบัวเองก็ออกตัวไปแล้วว่าจะไปจะมายกเลิกตอนนี้คงไม่ได้ เธอไม่อยากเป็นคนกลับไปกลับมา เหตุที่ไม่อยากไปเพราะเห็นรูปคู่ในไอจีที่ธาวินเพิ่งอัพลง แคปชั่น 'เปิดตัวว่าที่ภรรยา' จากนั้นต่อด้วยคอมเมนต์แซวจากเหล่าเพื่อนๆและคนรู้จัก ความคู่ควรราวกับกิ่งทองใบหยกเหมือนตอกย้ำให้ใบบัวรู้ว่าตัวเองนั้นต่ำต้อยแค่ไหน
"บัว!"
พริมาโพล่งขึ้นเสียงดังทำให้คนที่ตกอยู่ในภวังค์ถึงกับสะดุ้ง
"เป็นอะไร ไม่ได้นอนเหรอ หรือไม่สบายตรงไหน?"
ถามพรางเอามือแตะหน้าผากสำรวจความร้อนว่าเพื่อนเธอไม่สบายหรือเปล่า เพราะช่วงนี้ใบบัวดูซึมๆไม่ค่อยเป็นตัวใบบัวเลย
"เปล่า"
"หรือว่าเพราะเรื่องพี่วิน อ้อรู้แล้ว รูปเมื่อคืนใช่มั้ย?"
"ก็มีส่วนนิดหน่อย ฉันกำลังทำใจ"
"โธ่เอ้ย บัว"
มือเรียวเล็กบีบบ่าเพื่อนเบาๆเป็นการปลอบใจและให้กำลังใจ พอมารู้แบบนี้พริมาแทบจะไม่ยินดีกับงานแต่งงานของธาวินเลย พลอยกลุ้มใจไปกับเพื่อนด้วย
แท้จริงแล้ว! มันไม่ใช่แค่เรื่องธาวินแค่เรื่องเดียวใบบัวกลุ้มเรื่องเงินด้วย ครั้นจะเอ่ยปากยืมพริมาก็ทำไม่ได้ การที่เอาความเดือดร้อนของตัวเองมาลงที่เพื่อน ใบบัวขอยอมตายดีกว่า เลยได้แต่นั่งถอนหายใจออกมาเป็นระยะ
'มันจะมีวิธีหาเงินแบบไหนได้บ้าง ที่จะได้หนึ่งแสนภายในสองสามวัน'
ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้มต่อให้ต้องขายตัวก็ไม่น่าจะทัน เรื่องขายตัวลืมไปได้เลย เอามีดมาจี้ใบบัวก็ไม่มีวันขายศักดิ์ศรีแน่นอน
"เดี๋ยวตอนเย็นไปรถฉันนะ ไม่ต้องกลัวนะใบบัวพายน์จะปกป้องใบบัวจากพี่วินเอง"
"ดูพูดเข้าสิ พี่วินจะมาทำอะไรเราได้จ้ะ พี่วินก็มีว่าที่ภรรยามาด้วยไม่ใช่เหรอ คงไม่มาเจ๊าะแจ๊ะกับฉันเหมือนสมัยก่อนหรอก เรื่องมันผ่านมานานแล้ว"
"คิดเผื่อไว้ก่อนน่ะ"
"เออพายน์แลัวพี่หมอเกรทจำพวกพี่วินได้เหรอ?"
"จำได้สิเพราะพวกเขาเรียนด้วยกันมาตั้งแต่มัธยม ที่จำไม่ได้ก็คงจะเป็นพวกความจำตอนที่เรียนจบแล้วมั้ง คงจะไม่อยากจำตอนที่ทำพายน์เสียใจ สมองเลยสั่งให้ดิลีทออกไปมั้ง อันนี้คิดเข้าข้างตัวเองเฉยๆ ดีแล้วล่ะจำตอนร้ายๆไม่ได้จะได้ไม่ต้องเจ็บปวดเพราะตอนนี้มันดีมากๆแล้ว"
ใบบัวยิ้มออกมาที่เห็นสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุขของเพื่อนสนิท แต่ก่อนพริมาก็ทุกข์ไม่ต่างกับเธอตอนนี้กว่าจะได้ลงเอยก็ใช้เวลานานเหมือนกัน แต่ต่างกันที่ตรงที่พี่หมอเกรทคนหล่อของพริมาไม่เคยมีใครหรือแต่งงานกับใครนี่สิ และต่างกันตรงที่หมอเกรทนั้นรักมั่นคงแต่พริมาเท่านั้น แต่พี่ธาวินไม่ใช่ พี่หมอธาวินมูฟออนจากเธอไปแล้ว
"บัวมีความสุขจังที่เห็นชีวิตครอบครัวพายน์มีความสุข"
เท้าคางนั่งชื่นชมเพื่อน
"อีกไม่นานเพื่อนของพายน์ก็จะมีเจ้าชายเข้ามาบ้างแล้วล่ะ พายน์กำลังรอดู เฮ้ หรือว่าจะให้พายน์พายเรือให้"
หยิกลงบนแก้มป่องเป็นการยอกเอินเพื่อนอย่างเอ็นดู ต่างคนต่างก็มีแต่ความปรารถนาดีและเป็นเซฟโซนที่ดีต่อกันเสมอมา เป็นความโชคดีเรื่องเดียวในชีวิตของใบบัวก็ว่าได้ที่มีเพื่อนที่ดีอย่างพริมา
"ไม่ต้องเลย ยังไม่พร้อมจะมีใครตอนนี้ บัวคิดว่าคนที่ใช่จะมาเมื่อถึงเวลา"
"อือ ไม่แน่พี่วินอาจจะล่มงานแต่งเพื่อเธอก็ได้นะบัว"
ใบบัวถึงกับหัวเราะออกมากับประโยคที่หลุดออกมาจากปากของพริมา
"พูดเป็นละครหลังข่าวไปได้ พี่วินเขาดูรักของเขาจะตาย เรื่องของบัวกับพี่วินเป็นเพียงpuppy loveในช่วงหนึ่งเท่านั้น คุณหมอธาวินคงจะลืมไปแล้วล่ะ อ่ะ ๆ ๆ ลืมไป ห้ามไปพูดเรื่องนี้กับพี่หมอเกรทนะจ้ะ รู้กันแค่สองคนเท่านั้น"
"รับชาบบบบ"
ทำเสียงเพี้ยนยานล้อเลียนใส่เพื่อนสนิท ซึ่งก็ได้ผลเพราะดูใบบัวจะหายซึมเป็นปลิดทิ้งแต่ความจริงพริมาไม่ทราบว่าใบบัวเพียงแสดงออกมาเท่านั้น ขืนนั่งเศร้ายัยนั่นคงไม่มีความสุขไปด้วย ใบบัวจึงต้องแกล้งร่าเริงออกมาข่มความหนักอึ้งเอาไว้ข้างใน เธอตัดสินใจเรื่องหนี้แล้วว่าจะไปขอไกล่เกลี่ยกับพวกนั้นด้วยตัวเอง มันคงมีสักทางที่พวกมันจะยอมให้เธอผ่อนผันหรือยืดระยะเวลาออกไปก่อนในเมื่ออยากได้หนี้คืน
ท่ามกลางเสียงเพลงเบาๆบรรยากาศเย็นฉ่ำของร้านอาหารญี่ปุ่นในห้างดังแห่งหนึ่ง ทั้งหมดนัดกันประมานสิบคน ใบบัวเองก็สนิทกันก็แค่พวกแก๊งค์คุณชายหมอเท่านั้น ส่วนคนอื่นๆใบบัวรู้จักแต่ไม่ค่อยสนิท
"เจ้าของนัดล่ะพายน์"
ใบบัวกระซิบถามเมื่อเห็นว่าทุกคนมาพร้อมกันแล้วเหลือเพียงแต่ธาวินที่ยังไม่มีวี่แววจะโผล่มา
"คิดถึงไม่ไหวแล้วเหรอ?"
พริมาป้องปากแซวเบาๆใกล้หู
"ตอนแกเจอกับพี่หมอเกรทหลังจากที่หายไปนาน แกรู้สึกยังไง"
พริมาอมยิ้มเมื่อถูกอีกฝ่ายย้อนกลับบ้าง
"แทบขาดใจเลยล่ะ"
"คุยอะไรกันครับสองสาว ไม่เห็นชวนพี่คุยบ้างเลย"
เสียงจากคนที่อยู่ในบทสนทนาดังขึ้น ทำให้พริมากับใบบัวรีบหันขวับไปตามเสียงนั้นทันที ธาวินโบกมือพร้อมกับยิ้มให้เป็นการทักทายทั้งคู่ก่อนจะเดินไปนั่งลงประจำที่ของตัวเองและหันไปทักทายคนอื่นๆต่อ
ใบบัวเผลอแอบมองใบหน้าหล่อคมเข้มนั้นอย่างเผลอตัว เขามาคนเดียว! แต่บุคลิก กิริยา การพูดการจา ธาวินดูโตเป็นผู้ใหญ่แถมยังหล่อนิ่งและดูสุขุมมีเสน่ห์มากขึ้นแทบจะเป็นคนละคนจากเมื่อก่อน ใบบัวมองเขาอย่างตาค้าง รู้สึกเสียดายจนอธิบายออกมาไม่ถูก พอลองย้อนมองดูตัวเองตอนนี้กลับรู้สึกต่ำเตี้ยเรี่ยดินยังไงไม่รู้
"บัว พี่วินโคตรหล่อ"
"แฮ่ม ๆ ฉันได้ยินนะ"
หมอเกรทเมื่อทักทายกับเหล่าเพื่อนๆ รวมทั้งหมอธาวินและหมอธีร์เรียบร้อยแล้วก็กลับมานั่งที่ของตัวเอง แต่หูของเขากลับได้ยินผู้เป็นภรรยาชมเพื่อนเขาอย่างออกนอกหน้าเลยหันมาเอ็ดด้วยความหึงหน่อยๆแต่รวมๆเป็นการสัพยอกมากกว่า
"พูดเบาขนาดนี้หูนายยังได้ยิน พอพูดเรื่องอื่นละก็ตึงไม่ไหว"
พริมากลอกตามองบนในความหัวหมอของผู้เป็นสามี
"หันไปสนใจเพื่อนบ้าง มองนายวินตาค้างแบบนั้น เดี๋ยวนายวินมันจะพานเข้าใจผิดว่ายัยหนูบัวมีใจให้มันอีก"
"บัวก็ได้ยินนะคะพี่หมอเกรท บัวมองไวนิลรูปพี่ไบรท์ข้างนอกต่างหาก ใครจะไปสนใจคนที่เขากำลังจะแต่งงานแล้วกันคะ"
แอบประชดแต่ประโยคหลังที่เอ่ยมาก็ดังพอที่จะทำให้คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามได้ยินชัดเจนจนต้องหันมามองหน้าใบบัวบ้าง ต่างคนต่างก็จ้องกันสายตาประสานสายตาอย่างไม่ได้ตั้งใจ พริมาแอบสะกิดสามีเบาๆว่าห้ามทักเด็ดขาด
"เอ่อ บัวขออนุญาตไปห้องน้ำก่อนนะคะ"
ร่างเล็กของใบบัวลุกพรวดพราดออกไปทันที เพราะเธอกำลังรู้สึกว่าเริ่มจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่แล้ว ก่อนที่มันจะแสดงออกมามากกว่านี้ก็อยากจะให้รีบๆหายตัวออกไปจากสถานการณ์ตรงนี้ก่อน ด้วยการอ้างว่าอยากเข้าห้องน้ำ
- ผู้เขียน
