Story:ไม่ได้ตั้งใจรัก(ดวงใจของธาวิน)

ตอนที่ 4ทางเลือก

ภาพของหญิงสาวกับชายหนุ่มที่นั่งหยอกล้อกันอยู่ตรงร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางกลับเป็นที่สนใจของเขาไม่น้อย อดที่จะหักพวงมาลัยรถหลบเข้าข้างทางเพื่อแอบมองลอดกระจกรถออกไปไม่ได้ รอยยิ้มที่มาพร้อมกับลักยิ้มน่ารักผ่านไปกี่ปีแล้วหนอที่เขาไม่เคยได้พบเห็น

ถ้าเป็นเขาเมื่อหลายปีก่อนคงจะรีบพุ่งลงไปกระชากคอเสื้อของคนที่นั่งอยู่ข้างๆแล้วต่อยฟาดหน้าสักหมัดสองหมัด แต่ทว่า กว่าจะมานึกรู้ตัวเองว่าการกระทำของเขาในตอนนั้นมันแย่แค่ไหนอายุอานามก็ปาเข้าไปเกือบจะเลขสามแล้ว

ตี๊ด~

เสียงโทรศัพท์มือถือสั่นระรัวทำให้เขาต้องละสายตาจากภาพตรงหน้า

"ครับพี่ธัน"

(วินพรุ่งนี้กินข้าวกันหน่อย ตั้งแต่นายกลับมาจากเมืองนอกไม่เจอหน้าค่าตากันเลย)

"แล้วพ่อล่ะครับ"

(ช่วงนี้พ่ออารมณ์ดีที่นายตอบรับการแต่งงานกับภัทรา)

"ที่ผมตอบรับเพราะผมไม่อยากทำธุรกิจต่อจากพ่อ ผมแค่อยากเป็นหมอเท่านั้น"

(แต่นายหลีกเลี่ยงไม่ได้ สุดท้ายนายก็ต้องรับมันอยู่ดี)

"ทำไมต้องเป็นผม ในเมื่อพี่ธันก็เป็นลูกพ่อ"

(นายก็รู้ว่าพี่มันแค่ลูกบุญธรรม)

"แต่ผมยินดียกทุกอย่างให้พี่"

(เอ้ย! อย่าพูดเรื่องนี้เลย พรุ่งนี้มาเจอกันหน่อย คิดถึงว่ะ)

"ครับพี่"

หลังจากวางสายจากธันวาผู้เป็นพี่ชายไปเรียบร้อยแล้ว ธาวินหันกลับไปมองตรงร้านก๋วยเตี๋ยว แต่ตรงโต๊ะตัวเดิมนั้นไม่เห็นร่างของคนที่เขาต้องการแอบมองอยู่แล้ว เผลอยิ้มเยาะหยันตัวเองออกมาเบาๆเขาวันนี้กับเขาวันนั้นก็เป็นไอ้ขี้แพ้คนเดิม

อุตส่าห์หายไปเรียนต่อถึงสามปีกลับมาเมืองไทยเพราะข้อเสนอบ้าบอ การแต่งงานเพื่อพ่อ พ่อที่มองเขาเป็นเพียงลูกเมียน้อยมาตลอดเพียงเพราะแม่ใหญ่ผู้เป็นเมียหลวงมีลูกชายให้ไม่ได้ พ่อเลยไปจ้างผู้หญิงมาตั้งท้องลูกชายให้ ซึ่งก็คลอดออกมาเป็นเขา หลังจากเขาอายุครบสิบแปดปีก็มาบอกว่าเขาเป็นเพียงลูกเมียน้อย บิดาบังคับให้ทำทุกอย่างเพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณที่ท่านเลี้ยงเขามาดั่งกับว่าเป็นทายาทคนสำคัญของตระกูล หลังจากนั้นธาวินก็เจ็บปวดที่ได้รับรู้ว่าผู้เป็นบิดามองตนเป็นเพียงเครื่องมือที่เอามาค้ำจุนธุรกิจสีเทาของตัวเองเท่านั้น

แต่ล่าสุด ข้อเสนอที่ธาวินต้องจำใจยอมรับ ก็คือการไม่ต้องเป็นเป็นผู้สืบทอดธุรกิจที่เขาเกลียดมาตลอดด้วยการแต่งงานเป็นทองแผ่นเดียวกับลูกสาวของผู้มีอิทธิพลอีกคน ซึ่งก็คือภัทราอย่างที่ธันวาผู้เป็นพี่ชายพูดถึงเมื่อสักครู่

ตอนแรกธาวินก็ปฏิเสธหัวชนขวา เขาแค่อยากมีชีวิตเป็นของตัวเองได้ตัดสินใจการเดินทางของตัวเองเท่านั้น ทรัพย์สินมรดกเขาไม่เอาก็ได้ แต่ทว่า...รูปภาพของหญิงสาวที่เขารัก ก็ถูกโยนฟาดใส่หน้าเขาทันที

'ถ้ามึงไม่แต่ง กูก็ไม่รับรองความปลอดภัยของผู้หญิงคนนี้เหมือนกัน'

ภาพแสยะที่ยิ้มออกมาอย่างน่ากลัวพร้อมกับพ่นควันบุหรี่พวยพุ่งออกมาจากปากอย่างคนที่มีอำนาจเหนือกว่าเขาในตอนนั้น ธาวินโคตรจะขยะแขยง เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าคนๆนั้นเป็นบุพการีของเขาเป็นคนที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เล็กแต่น้อยกลับเอาชีวิตผู้หญิงที่เป็นดั่งดวงใจมาต่อรองกับเขา ทำให้ความนับถือบูชาที่มีต่อผู้เป็นบิดาหายไปทันที

'กูก็ไม่ได้บอกให้มึงมีผู้หญิงแค่คนเดียว หลังจากแต่งงานมึงจะมีกี่เมียเพิ่มเข้ามา ฝั่งโน้นเขาก็ไม่ติดอะไร เพียงแต่ยกย่องให้ลูกสาวของเขามีหน้ามีตาในสังคมคนเดียวก็พอ'

ธาวินได้แต่กัดฟันกรอดจนสันกรามนูนออกมา เขาจะมีทางเลือกทางไหนอีกนอกจากตอบรับมัน ต่อให้หนีไปสุดโลกใบบัวก็อยู่ในอันตรายอยู่ดี ไหนๆใบบัวก็ไม่เคยรักเขา จะสู้ต่อไปก็เปล่าประโยชน์ เขาเกิดมาก็ไร้ค่าไร้ราคาถึงเพียงนี้แล้ว ที่เหลือจะทำเพื่อผู้หญิงที่เป็นดวงใจอีกครั้งก่อนตายก็คงไม่มีใครใส่ใจ

'บัวมีชีวิตที่มีความสุข พี่ก็พอใจแล้ว เราสองคนเดินคนล่ะทางมาเนิ่นนาน พี่ไม่อยากเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้บัวต้องรู้สึกไม่ดีอีก ต่อไปนี้พี่หวังว่า บัวจะมีความสุขตลอดไป'

กล่าวออกมาเบาๆในใจก่อนจะตัดสินใจเคลื่อนรถออกสู่ถนนเพื่อมุ่งหน้าสู่คอนโดส่วนตัว

"มองอะไรน่ะบัว"

"อ้อ เหมือนรถของคนรู้จักน่ะ คุ้นๆ"

ยังคงเหลียวหลังไปมอง แม้ว่ารถคันนั้นจะเคลื่อนลับสายตาไปแล้วก็ตาม

"เบนซ์คันเมื่อตะกี้น่ะเหรอ?"

"อืม"

ไม่รู้ทำไมต้องมานึกเอะใจกับรถของใครก็ไม่รู้ แค่รู้สึกว่ามันคุ้นๆเท่านั้น

"อย่าไปสนใจเลย เอ้านี่ ชานมไข่มุกของโปรด"

นิธิยื่นชานมไข่มุกของโปรดมาให้

"อื้อ สามทุ่มแล้วนะกินเข้าไปตอนนี้ มีหวังอ้วนเป็นหมูพะโล้"

"ไม่เห็นจะอ้วนตรงไหน ยิ่งนับวันยิ่งตัวเล็กลงไปทู้กที"

นิธิทำเสียงสูงขึ้นจมูกใส่ใบบัว

"จ้า ชมว่าเล็กแบบนี้ให้ตลอดนะ วันไหนมาว่าฉันอ้วนล่ะก็ นายตายแน่นิธิ"

"งั้นซ้อมไว้ก่อน ยัยอ้วน ๆ ๆ"

นิธิกล่าวออกมาก็รีบวิ่งหนีนำไปก่อนทันที

"อย่าหนีนะไอ้นิธินายตายแน่!"

ร่างเล็กรีบวิ่งตามไปทันทีเช่นกัน แต่กระนั้นในมือก็ยังถือแก้วของชาไข่มุกของโปรดไว้แน่น เผลอลืมเรื่องเศร้าไปชั่วขณะ ทว่าเมื่อเห็นรถคันเมื่อสักครู่ นิธิไม่รู้หรอกว่าใบบัวนึกถึงใคร ไม่ใช่แค่ครั้งนี้เท่านั้น เวลาเห็นรถคันแบบนี้ที่ไหนใบบัวก็เอาแต่เพ่งมองคนในรถอยู่ร่ำไป เผื่อว่าจะเป็นเขาที่นั่งอยู่ในรถ เป็นแบบนี้ก็เหมือนอาการของคนที่จิตไม่ปกติ มันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆเพราะจิตใจของเธอเอาแต่จดจ่อถึงแต่เขาตลอดมาจะว่าเป็นอาการทางจิตก็คงไม่เกินจริงสักเท่าไหร่