Story:ไม่ได้ตั้งใจรัก(ดวงใจของธาวิน)

ตอนที่7 ไม่ต้องคอยหนีพี่อีกแล้วนะ

"ไหนว่าเข้าห้องน้ำ?"

เสียงของธาวินดังขึ้นหลังจากที่ใบบัวหนีออกมายืนสูดอากาศอยู่นอกร้าน หญิงสาวมัวแต่ยืนเหม่อกว่าจะรู้อีกทีธาวินก็มาถึงตัวแล้ว ยิ่งเข้าใกล้หัวใจของใบบัวก็ยิ่งไม่ปกติเอาเสียเลย

"พี่วิน.."

ใบบัวเอี้ยวตัวกลับมาเผชิญหน้ากับร่างสูงโปร่งของธาวินตรงๆ ในรอบหลายปีที่เธอไม่ได้ใกล้ชิดกับเขาขนาดนี้ ช่างน่าปวดใจที่วันนี้คงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้มีโอกาสใกล้ชิดกันแบบนี้

สายตาประสานสายตาใบบัวมองสบสายตาคมคู่นั้นสลับไปมา อยากเผยความในใจออกไปเหลือเกินแต่มันสายเกินไปที่จะกล่าวคำเหล่านั้นออกมาแล้ว จะไปโทษใครได้นอกจากโทษตัวเอง

"ใบบัวก็ยังเหมือนเดิมเลยเนอะ ยังหนีพี่เหมือนเดิม"

น้ำคำนั้นฟังดูคล้ายตัดพ้อแต่กลับเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม โธ่! ใครบอกว่าบัวหนีพี่ บัวแค่ไม่อยากให้พี่จับได้ว่าบัวรู้สึกอย่างไรกับพี่ต่างหาก

"ค่ะ บัวยังเหมือนเดิม เหมือนเดิมทุกอย่างก็มีแต่พี่วินที่เปลี่ยนไป"

'ยังรักพี่เหมือนเดิม แต่พี่ไม่รู้ไงคะ'

ฝืนยิ้มให้เขาพยายามร่าเริงสุดๆแม้ว่าภายในใจจะรู้สึกสั่นไหวก็ตาม

"เรื่องมันก็นานแล้วนะ พี่อยากให้บัวลืมมันไปเพราะฉะนั้นต่อไปนี้ใบบัวไม่ต้องคอยหนีพี่อีกแล้วนะ"

"ลืม..."

เผลอพูดย้ำคำว่าลืมออกมา ใบบัวชักอยากจะให้หูของเธอพร่าเลือนเผื่อว่าอาจจะฟังผิดไป เขาบอกให้เธอลืมเพราะว่าใจของเขามีคนอื่นแล้ว เขาคงไม่อยากจะมีปัญหากับว่าที่ภรรยาอย่างนั้นสินะ เข้าใจแล้วล่ะ

แต่..ก่อนจะจากกันไปอีกครั้งใบบัวก็อยากให้ธาวินรู้ว่าเธอไม่เคยจะเกลียดเขาเลย เธอยังคงรู้สึกดีกับเขาเสมอ คิดพรางก็อ้าปากจะโพล่งออกไป แต่ทว่า

"พี่ธาวิน!"

เสียงเรียกของภัทราว่าที่ภรรยาของเขาดังแทรกเข้ามา ใบบัวอ้าปากค้างเหวอยังไม่ได้ทันพูดอะไรออกไปสักคำ

"อ้าวภัทร!มาได้ไงเห็นบอกพี่ว่ามาไม่ได้"

ภัทราเดินยิ้มร่าเข้ามา สวยชะมัด! ใบบัวได้แต่แอบชื่นชมอยู่ในใจพร้อมกับรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยลงไปในทันทีที่ยืนเทียบเคียงกับภัทราว่าที่ภรรยาผู้ที่เพียบพร้อมไปหมดของธาวิน

"พอดีว่าภัทรเสร็จงานไวน่ะค่ะ นี่คือเพื่อนพี่วินเหรอคะ?"

"อ้อ พี่ลืมแนะนำ นี่ใบบัวรุ่นน้องสมัยเรียน ก็เพื่อนในกลุ่มเดียวกันครับ"

"สวัสดีค่ะ ภัทราค่ะ หรือเรียกว่าภัทรเฉยๆก็ได้"

ภัทรายิ้มพร้อมกับยื่นมือมา แต่สายตาของใบบัวกลับไปสนใจอยู่กับวงแขนที่โอบกระชับเอวของภัทราไว้ รู้สึกเจ็บจนจุกน้ำตามันจะไหลออกมาอยู่ร่อมร่อ ก็ยังฝืนยิ้มยื่นมือไปจับกับภัทราเป็นการทักทายทำความรู้จักตามมารยาท และที่สำคัญภัทราไม่ได้ผิดอะไรใบบัวไม่สมควรรู้สึกอะไรกับเธอทั้งนั้น

ไม่ให้รู้สึกเกลียดน่ะทำได้ แต่ไม่ให้รู้สึกอิจฉามันยากเหลือเกิน ในเมื่อที่ตรงนั้นมันควรจะเป็นของเธอตั้งแต่แรกป่านนี้คงไม่ต้องกล้ำกลืนฝืนทนอยู่แบบนี้

"ยินดีเช่นกันค่ะคุณภัทร เอ่อ พี่วินคะ พอดีบัวมีธุระฝากบอกพายน์หน่อยนะคะว่าบัวต้องรีบกลับไปก่อน"

ยกข้อมือเล็กขึ้นมองเวลาทำเหมือนว่ากำลังรีบเร่งกับธุระที่กำลังจะไปทำ

"อ้าวเหรอ พี่ไปส่งมั้ย?"

"ไม่เป็นไรค่ะ ยินดีกับพี่วินและคุณภัทรด้วยนะคะ"

"ขอบคุณค่ะ"

ใบบัวยิ้มออกมาก่อนจะสบตากับธาวินเป็นครั้งสุดท้ายด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นเต็มขอบตาและกำลังจะไหลลงมาอยู่ร่อมร่อ ความรู้สึกข้างในพังพินาศไปหมดแล้ว ความรักของเธอมันเริ่มจากศูนย์กว่าจะเต็มร้อยมันใช้เวลานานมาก จะให้ลบออกไปง่ายๆมันก็คงต้องใช้เวลาไม่ต่างกัน

'บัว'

มันบังเอิญหรือตั้งใจไม่รู้ที่ทำให้ธาวินเห็นน้ำตาคลอเบ้าเอ่อล้นเต็มดวงกลมโตคู่นั้นก่อนที่เธอจะเดินจากไป เขาอยากจะรีบตามไปถามว่าเธอมีปัญหาเรื่องอะไรในใจหรือเปล่า ดูออกชัดๆว่าใบบัวกำลังจะร้องไห้ แต่ตอนนี้เขาอยู่ในสถานะที่ทำอะไรไม่ได้เลย ไม่วายต้องกลับเข้าไปในร้านอาหารเพราะเพื่อนๆต่างก็รอกันอยู่ หลังจากพบเจอกับใบบัวอีกครั้งธาวินเริ่มไม่แน่ใจเลยว่าเขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่

"อ้าว..พี่วินแล้วบัวล่ะคะ"

พริมาถามขึ้นมาทันทีที่เห็นธาวินเดินควงว่าที่ภรรยาเดินเข้ามาแต่ไม่เห็นใบบัว

"กลับไปแล้ว เห็นว่ามีธุระด่วน"

พริมาหันไปยิ้มให้ภัทราพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการทักทาย ไม่แปลกเลยที่ใบบัวไม่เข้ามาพริมารู้ดีว่าใบบัวไม่ไหว ภาพมันบาดตาบาดใจเกินไป ก็เพื่อนของเธอยังคงมีธาวินอยู่เต็มหัวใจ

'ไม่ได้แล้ว ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว'

พริมาคิดขึ้นมาในใจ ยังไงก็อยากให้สองคนนี้ได้เคลียร์ใจกันก่อนที่จะจากกันไปถาวร อย่างน้อยให้เพื่อนของเธอได้มูฟออนโดยที่ไม่ต้องมีอะไรค้างคาใจกันอีก

ใบบัวกลับมาถึงบ้าน ภาพที่เห็นตรงหน้าคือสิ่งของที่วางเคลื่อนอยู่เต็มพื้นห้องรับแขก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแม่ของเธอไปช้อปปิ้งมาเต็มบ้านไปหมด ของแต่ละอย่างล้วนแต่เป็นของที่ขายอยู่ตามเคาน์เตอร์แบรนด์ในห้างดังทั้งนั้น ซึ่งมองดูแล้วไม่น่าจะเป็นเรื่องปกติเพราะแม่เธอยังมีหนี้เป็นแสนแล้วจะมีอารมณ์ที่ไหนไปช้อปปิ้งของเยอะแยะขนาดนี้ ใบบัวลองนับดูราคาไม่ต่ำกว่าแสน

"แม่ไปเอาเงินจากไหนมาซื้อของเยอะแยะขนาดนี้"

ใบบัวขึ้นเสียงคาดคั้นทันที แต่นางแพรวผู้เป็นมารดากลับทำหูทวนลม เช็คของในถุงกระดาษถุงนั้นถุงนี้ทีละใบอย่างคนอารมณ์ดี

"ก็พวกนั้นไง"

"นี่แม่ยังไปกู้ต่ออีกเหรอ?"

"เปล๊า พวกมันให้เพิ่มอีกห้าแสนเพื่อแลกกับตัวแก"

"แม่!"

ใบบัวแทบล้มทั้งยืนเมื่อได้ยินว่าผู้ที่เธอเรียกว่าแม่เอาเงินห้าแสนจากพวกปล่อยเงินกู้ผิดกฏหมายเพื่อแลกกับลูกในไส้อย่างเธอ แม่กำลังขายเธอ ไม่สิ!แม่ขายไปแล้ว ใบบัวเข่าอ่อนแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้นอีกรอบมือไม้สั่นพร่าไปหมด นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเธอกันแน่

"กูให้มึงไปเป็นเมียคนรวย ทำอย่างกับกูจะส่งไปโรงเชือด ไปเตรียมตัวเดี๋ยวลูกน้องของว่าที่ผัวมึงจะมารับ"

"นี่แม่ขายบัวให้ใครก็ไม่รู้เหรอ แม่ทำได้ไง แม่ทำได้ยังไง?"

ตะโกนถามออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด

"บัวไม่ยอม แม่เอาเงินเขามาแม่ก็ต้องหาทางรับผิดชอบเอาเอง"

"ไม่ยอมก็ต้องยอม กูยกมึงให้พวกมันไปแล้วอีบัว"

"แม่!"

เสียงรถเคลื่อนเข้ามาจอดอยู่บริเวณหน้าบ้าน จะหนีไปไหนได้ทันตอนนี้ วันนี้นิธิก็ไม่อยู่เสียด้วย

"บัวไม่อยากจะเชื่อว่าแม่จะเลวขนาดนี้"

นางแพรวฮ้างมือจะฟาดลงมาบนใบหน้าของใบบัวอีกครั้ง แต่ทว่า!

"อย่าทำร้ายบัวอีก บัวไม่ยอมแม่อีกแล้ว"

ใบบัวจับมือของอีกฝ่ายไว้ได้ทันเวลาก่อนจะผลักออกเบาๆ

"มึงมันโง่อีบัว ถ้ามึงยอมเป็นเมียไอ้ธาวินตั้งแต่แรกมึงก็ไม่ต้องมาเจอจุดจบแบบนี้หรอก"

นี่แม่กลายเป็นอะไรไปแล้ว คำพูดแววตาเหมือนสัตว์ร้าย แม่โดนผีพนันเข้าสิงจนกู่ไม่กลับ ทำร้ายเธอจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต ใบบัวปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง

"กูจะบอกอะไรให้นะอีบัว ที่มึงเรียนจบมาได้น่ะ เงินไอ้ธาวินทั้งนั้น"

"อะไรนะแม่?"

เหมือนอาฟเตอร์ช็อกลูกล่าสุดพัดเข้ามาอีกระลอก

"มึงฟังไม่ผิดหรอก ไอ้หนุ่มนั่นน่ะมันให้กูมาเป็นล้าน ไปขอทีไรก็ได้มาทุกที เสียดายที่มึงมันโง่ไม่ยอมเป็นเมียมันทั้งแต่แรก"

ใบบัวอ้าปากค้างด้วยความตกใจ สิ่งของที่อยู่ในมือตกกระทบลงบนพื้นห้อง ตัวเธอแข็งทื่อไปหมดที่ได้รับรู้เรื่องราวเรื่องล่าสุดจากปากของผู้เป็นมารดา ไม่แปลกที่ธาวินหนีไป ก็เพราะแม่นี่เอง เพราะแม่ที่ทำให้ธาวินหนีเธอไป