Story:ไม่ได้ตั้งใจรัก(ดวงใจของธาวิน)

ตอนที่11จูบ

"เชิญทางนี้"

หันมาบอกพร้อมกับผายมือเชิญหญิงสาวไปอีกทางก่อนจะเดินนำไป ใบบัวถอนลมหายใจออกมา รู้สึกหนักอึ้งเหมือนมีหินวางอยู่ข้างในอกก้อนใหญ่เบ้อเร่อเท่อ

ธาวินเดินนำมาตรงริมสระน้ำขนาดใหญ่ของบ้าน ตรงนี้เป็นมุมส่วนตัวที่ลับสายตาคนพอประมาณ

"นั่งก่อนสิ"

"พี่วินมีอะไรจะพูดก็พูดออกมาเถอะค่ะ"

หันมองรอบๆไม่ได้เกรงกลัวอะไรเขาแต่กลัวว่าภัทราคู่หมั้นของธาวินจะเข้าใจผิดมากกว่า

"ต้องรีบเข้าเรื่องเพราะเกรงใจว่าที่สามีเหรอ?"

"ค่ะ"

ตอบออกไปอย่างตั้งใจกวนประสาท เขาจะได้รีบปล่อยเธอไปไวๆ

"ถ้าพี่รู้ ว่าการใช้เงินมันทำให้ได้บัวมาครอบครอง พี่คงทำไปนานแล้ว เวลาเปลี่ยนอะไรๆก็เปลี่ยน โดยเฉพาะกับคนที่พี่คิดว่าหยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างบัว"

เสียงทุ้มนั้นกล่าวออกมาเบาๆแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง ใบบัวนิ่งฟัง ไม่ได้โง่จนฟังไม่ออกว่าธาวินกำลังพูดจาประชดประชันดูถูกดูแคลนเธออยู่ แล้วอย่างไรเล่าในเมื่อเขาพูดจริงทุกอย่าง อะไรที่ทำให้เธอต้องมายืนอยู่ตรงจุดนี้ถ้าไม่ใช่เพราะขายตัวแลกเงิน

"แต่รู้อะไรมั้ยบัว พี่กลับโกรธและเกลียดบัวไม่ลงสักที พี่มันโง่ โง่ที่ครั้งหนึ่งเคยรักบัวมากใช่มั้ย?"

ร่างสูงหันมายืนประชันหน้าสบตากลมโตของหญิงสาวตรงๆ ใบบัวกำหมัดแน่นเม้มปากพรางสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ

"จะพูดเรื่องเก่าไปทำไมคะ ในเมื่อทุกวันนี้พี่วินก็มีคนที่อยู่ข้างๆเหมาะสมกับพี่วินทุกอย่างแล้ว"

"พี่จะมีหรือไม่มีแล้วอย่างไร ในเมื่อบัวก็ไม่ได้รักพี่อยู่ดี"

แพขนตากระพริบถี่ๆเมื่อธาวินเอ่ยประโยคนี้ออกมา ร่างเล็กเบนหลบสายตาเขาเล็กน้อยยกมือขึ้นกอดอกข่มอารมณ์เซนซิทีฟผลจากคำพูดของธาวินเอาไว้ข้างใน ใบบัวกำลังรู้สึกถึงความสับสนของอารมณ์บางอย่างที่พุ่งเข้ามาหลังจากนั้น จะบอกความจริงเขาอย่างไร และบอกไปแล้วฟีดแบคหลังจากนี้จะเป็นอย่างไร สุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครได้ประโยชน์อะไรจากเรื่องนี้เลย สู้ให้ธาวินเข้าใจผิดไปตลอดชีวิตยังง่ายกว่าการที่เธอสารภาพความจริงออกไปแล้วทำให้เขาต้องมีปัญหากับภัทรา

"ทุกอย่างมันกลายเป็นอดีตไปแล้วค่ะ"

ใบบัวหันหลังให้ธาวินเธอเตรียมตัวจะเดินหนีออกมาจากตรงนั้น

"แล้วบัวกลับเข้ามาในชีวิตพี่อีกทำไม กลับมาทำไมอีก?"

เสียงของธาวินเริ่มดังขึ้นด้วยความโกรธ ครั้งแรกเขาจะสละใบบัวให้ธันวาอย่างเต็มใจแต่พอมาเห็นใบบัวกับธันวาพร้อมกันต่อหน้ามันกลับสร้างความเจ็บปวดให้เขาจนแทบจะทนไม่ได้ เขาจะทนเห็นใบบัวเป็นพี่สะใภ้ของเขาต่อไปตลอดชีวิตได้อย่างไร

"เพราะบัวคือคือคู่หมั้นของพี่ชายพี่ไงคะ ส่วนเรื่องที่บัวกลับมายืนในจุดนี้ได้อย่างไรบัวก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่าพี่ธันวาเป็นอะไรกับพี่ บัวไม่สามารถกำหนดกฏเกณฑ์อะไรได้เอง ถ้าพี่โกรธเกลียดจนทนมองหน้ากันไม่ได้ บัวจะพยายามเลี่ยงไม่มาเจอพี่วินอีกในครั้งต่อไปค่ะ"

"เธอเปลี่ยนไปแล้วจริงๆใบบัว"

"ค่ะ เพราะทุกอย่างมันบังคับให้บัวต้องเป็นแบบนี้ บัวเต็มใจจะเป็นเมียพี่ธัน"

หมับ!

แขนของหญิงสาวถูกดึงรั้งเอาไว้เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเดินหนีไป

"เท่าไหร่?"

กระชากร่างเล็กเข้าไปหา หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวเซปะทะไปกับหน้าอกกว้างเต็มๆ หน้าอกอวบอิ่มเบียดแนบชิดเข้ากับหน้าอกกว้างแกร่งแข็งแรงอย่างไม่เต็มใจ

"ปล่อยค่ะพี่วิน"

พยายามสลัดให้หลุดจากพันธนาการแต่รู้สึกว่ายิ่งดิ้นก็เหมือนเขาจะรัดแน่นมากขึ้น ก่อนที่ธาวินจะใช้วงแขนตวัดตัวเธอเข้าไปกอดรัดแน่นมากขึ้น

"ตอบพี่มาสิว่าเท่าไหร่ เธอถึงจะยอมเป็นเมียพี่แทนการเป็นเมียพี่ธัน?"

ธาวินโกรธจนหน้าแดงไปถึงใบหู คิ้วหนาขมวดเข้าหากันในขณะที่สายตาคมกริบจ้องหญิงสาวอย่างคาดโทษ

"ปล่อยนะพี่วิน ลืมไปหรือเปล่าว่าพี่กำลังจะแต่งงาน"

"ไม่ต้องห่วงหรอก ตำแหน่งเมียรองยังว่าง"

ใบบัวถึงกับอึ้งไปกับคำพูดของธาวิน เมียรอง! เขาพูดออกมาได้อย่างไรว่าจะให้เธอเป็นเมียรอง

"เลว!"

ถ้าไม่ใช่เพราะแขนทั้งสองข้างถูกดึงรวบเอาไว้เธอจะตบเรียกสติธาวินสักทีสองทีให้สาแก่ใจ

"พี่ก็ไม่เคยดีในสายตาเธอมาแต่ไหนแต่ไรแล้วใบบัว ต่อให้พี่พยายามเป็นคนดีหรือไม่ดีเธอก็ไม่เคยมองพี่ แต่ให้ตายเถอะบัวทำไมเธอยอมให้คนอื่นซื้อง่ายๆทำไมอ่ะบัว อย่าบอกว่าเธอรักพี่ธันวาเพราะพี่รู้ว่ามันไม่จริง"

"เงินไงคะ พี่ธันวามีเงิน"

แววตาของธาวินวาวโรจน์ขึ้นมาด้วยความโกรธขึ้งมากขึ้นทันทีที่ใบบัวพูดคำว่าเงินออกมา

"ได้! จูบนี้ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าต้องจ่ายเท่าไหร่?"

คำพูดไวเท่าการกระทำ จูบลงทัณฑ์ปิดปากบดขยี้ลงมาหนักหน่วงอย่างที่ใบบัวไม่ทันได้ตั้งตัว จูบแรกของเธอกับคนที่เธอรัก แต่..มันเป็นจูบที่ถูกบังคับและรุนแรง เธอไม่ได้อยากได้แบบนี้ ใบบัวรวบรวมกำลังครั้งสุดท้ายผลักอกของธาวินออก

เพียะ!

ฝ่ามือเล็กฟาดลงไปปะทะกับใบหน้าของธาวินจนเกิดเสียงตามแรงตบ

"พี่มันเลว"

น้ำตาแห่งความเสียใจที่ถูกเขารังแกไหลลงมาอาบแก้ม ธาวินยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นในขณะที่ร่างเล็กของใบบัววิ่งหนีเขาออกไปแล้ว

ไม่ได้รู้สึกผิด! เพราะคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำไม่ผิด คิดว่าใบบัวสมควรโดนลงโทษแล้วที่เอาใจของเขาไปเหยียบกระทืบซ้ำจนจมดินซ้ำๆสร้างความเจ็บปวดให้เขามาเนิ่นนานจนถึงตอนนี้