Story:ไม่ได้ตั้งใจรัก(ดวงใจของธาวิน)

ตอนที่12ระบาย

"บัว!"

ธันวากับภัทราถอยออกห่างกันเล็กน้อยทันทีที่ใบบัวเดินเข้ามาหา หญิงสาวพยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติที่สุด แม้แต่น้ำตาก็ถูกซับออกไปให้แห้งเหือด

"เรียบร้อยแล้วเหรอ?"

"ค่ะ"

"งั้นภัทรลากลับบ้านก่อนนะคะ"

ยกมือไหว้ธันวาโดยไม่หันมามองหรือทักทายใบบัวเลย ท็อกซิกกับใบบัวสุดๆ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถคันหรูที่จอดอยู่ ใบบัวแปลกใจนิดหน่อยที่เห็นทั้งคู่เหมือนมีเรื่องอะไรกัน แต่ก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจเพราะว่าเธอไม่รู้สึกอะไรกับธันวาอยู่แล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นไปตามเงื่อนไขที่ถูกกำหนดให้เป็นไปเท่านั้น

"นายวินว่าอะไรบัวรึเปล่า?"

ก้นบุหรี่ถูกโยนลงไปในถังขยะใกล้ๆ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมา

"อีกนานมั้ยคะ อีกนานมั้ยที่พวกเขาจะแต่งงานกัน บัวไม่อยากจะอยู่ใกล้พี่วินมากไปกว่านี้"

"นายนั่นมันแผลงฤทธิ์อะไรมาใช่มั้ย?"

ใบบัวกระพริบตาถี่ๆไล่น้ำตาอุ่นๆที่กำลังเอ่อล้นให้กลับเข้าไป ก่อนจะเดินเคียงกับธันวากลับบ้านที่อยู่ห่างกันไม่มากเท่าไหร่กับคฤหาสน์ของท่านวรฤทธิ์

"ไม่อยากเจอก็ไม่ต้องเจอ พี่จะพยายามไม่ให้บัวพบเจอกับนายนั่นก็แล้วกัน"

"ขอบคุณนะคะพี่ธันที่ช่วยบัว"

"ไม่ต้องหรอก พี่ก็ทำตามคำสั่งคุณพ่อมาเหมือนกัน คุณพ่ออยากให้เราแต่งงานกันเพื่อตัดปัญหาเรื่องระหว่างบัวกับนายวิน"

"บัวเข้าใจท่านค่ะ เป็นใครก็อยากได้ลูกสะใภ้ที่เพียบพร้อม"

ใบบัวนึกเอะใจขึ้นมา แล้วทำไมท่านถึงไม่รังเกียจเรื่องที่เธอจะมาเป็นลูกสะใภ้คนโตของบ้าน

"กำลังจะถามอะไรพี่ หรือว่านึกสงสัยเรื่องพี่กับนายวิน พี่น่ะเป็นแค่ลูกบุญธรรมเท่านั้น คุณพ่อไม่มาสนใจพี่หรอกว่าจะมีเมียเป็นใคร แต่พี่ไม่อยากให้บัวด้อยค่าตัวเองขนาดนั้น ทุกคนเท่าเทียมกันไม่ว่าจะเกิดมาในฐานะยากจนหรือว่าร่ำรวย พี่เกลียดคนที่มองคนเพียงแค่เปลือกนอกเป็นที่สุด"

แววตาของธันวายามเอ่ยคำนี้ออกมาดูจริงจังและแฝงความอำมหิตเอาไว้อย่างน่ากลัวก่อนจะเล่าต่อไป

"รู้ไหมในชีวิตพี่น่ะ พบเจอคนประเภทนี้มามาก ก็คงมีแต่นายวินที่แตกต่างออกไป พี่รักน้องคนนี้มากรู้มั้ยเพราะอะไร"

"คะ?"

ธันวายิ้มออกมาเล็กน้อย สายตาทอดมองออกไปข้างหน้า ยามที่เขาเอ่ยถึงธาวินจากคนที่ดูเย็นชาเคร่งขรึมน่าเกรงขามกลับแปรเปลี่ยนเป็นคนที่ดูอบอุ่นและอ่อนโยน

"ตอนเด็กๆพี่เกเรมากๆ ตามประสาเด็กวัยรุ่นเลือดร้อนธรรมดาๆคนนึงนั่นแหละ เวลาพี่ทำอะไรผิด ธาวินมักจะมารับผิดแทนพี่อยู่เสมอ เพราะพ่อไม่กล้าทำร้ายหรือทุบตีนายวินจริงจัง แม้ว่าท่านจะไม่แสดงออกว่ารักก็เถอะแต่อย่างน้อยธาวินก็เป็นลูกแท้ๆท่านเลยไม่กล้าลงโทษแรงๆ นายนั่นน่ะมองพี่อย่างกับพี่คือสายเลือดแท้ๆของตัวเอง ยกทุกอย่างให้พี่หมดไม่ว่าจะเป็นธุรกิจหรือว่าสมบัติที่แม่ใหญ่มอบให้ นายวินก็เอามามอบต่อให้พี่ราวกับว่ากำลังชดเชยในสิ่งที่พี่ไม่ได้รับแทนพ่อกับแม่ใหญ่"

เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านพักของตัวเองธันวาหย่อนกายนั่งลงตรงมุมนั่งเล่นที่ตกแต่งเป็นโซนสวนหย่อมเล็กๆ ใบบัวนั่งลงข้างๆอยากจะรับฟังความอึดอัดที่ธันวาแอบเก็บไว้ในใจ เขาคงไว้ใจเธอมากถึงได้กล้าเล่าออกมาแบบนี้ อีกอย่างเธอเองก็อยากรู้ความเป็นไปเป็นมาของธาวินเหมือนกัน

"พี่ก็เลยน้อยใจคุณพ่อคุณแม่แต่รักพี่วินใช่มั้ยคะ?"

"เปล่าพี่ไม่ได้น้อยใจพวกท่านเลย..."

ธันวาหยุดไป เขากำลังนึกถึงเรื่องราวในอดีต เขาโดนมาสารพัดแม้กระทั่งโดนบังคับให้อดข้าว ถ้าต้องรู้ว่ามาอยู่ในครอบครัวคนรวยแต่มีสภาพอย่างหมาเขาก็คงอยากจะอยู่ในสถานเด็กกำพร้าอย่างเดิมมากกว่า

"พี่เกลียดต่างหาก"

ใบบัวรู้สึกตกใจที่เห็นแววตาทอประกายความโกรธเกลียดออกมาอย่างเข้มข้นเพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น แต่กระนั้นก็ยังรับรู้ได้พลังงานในด้านลบที่ธันวามีต่อครอบครัวอุปถัมภ์

"เอ่อ พี่ธันคะ ไม่ว่าพี่เคยเจออะไรมา แต่บัวมั่นใจว่าพี่ธันเป็นคนดีมากๆคนนึง บัวหวังว่าต่อไปนี้พี่ธันจะพบเจอกับความสุขนะคะ ฝันร้ายมันผ่านไปนานแล้วค่ะ"

หญิงสาวไม่อยากให้ธันวารู้สึกไม่ดีหรือแค้นเคืองใดๆกับผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดาเลยพูดปลอบประโลมขึ้นมาหวังเพียงดึงพลังลบที่มีในใจให้เปลี่ยนเป็นด้านบวก เธอเองก็มีชีวิตไม่ต่างกับธันวามากนักแต่เธอให้อภัยพวกท่านไปหมดแล้ว อย่างน้อยพวกท่านก็เลี้ยงดูมา

"ไม่หรอกตราบใดที่พ่อยังอยู่ ทั้งพี่และก็นายวินก็มีชีวิตอยู่เหมือนหุ่นเชิดที่คอยรับฟังคำสั่งเท่านั้น"

"รวมทั้งเรื่องการแต่งงานด้วยเหรอคะ?"

"ใช่ นายวินก็แต่งเพื่อแลกกับข้อแลกเปลี่ยนบางอย่างเหมือนกัน"

"ข้อแลกเปลี่ยนอะไรคะ แล้วทั้งคู่ไม่ได้รักกันจริงๆเหรอคะ?"

ขนตาของเธอเพยิบขึ้นพรางจ้องมองอย่างสงสัย ข้อแลกเปลี่ยนอะไร แล้วทั้งคู่รักกันจริงหรือไม่เป็นสิ่งที่ใบบัวอยากรู้มากในตอนนี้

"เดิมทีนายวินไม่เคยรักหรือรู้สึกกับภัทราเป็นคนรัก เพราะเห็นกันมาทั้งแต่เด็กๆ นายวินคงเอ็นดูเป็นน้องสาว แต่คุณพ่อไม่คิดอย่างนั้น ท่านคงจะมีวิธีบีบนายวินให้สยบยอมอยู่แล้ว ตามประสาคนบ้าอำนาจ"

ธันวาไม่บอกความจริงเรื่องที่ธาวินโดนบีบคือแลกกับความปลอดภัยของใบบัว เพราะไม่อยากทำให้เรื่องราววุ่นวายใหญ่โต

และจากการที่เขาสังเกตุมาตลอดสองคนนี้ยังมีใจให้กันอย่างเต็มเปี่ยม อีกทั้งคนอย่างธาวินยอมแลกทุกอย่างได้เพื่อรักแม้แต่ชีวิตของตัวเองก็ตาม

ขอเพียงแค่ธาวินรู้ว่าใบบัวรักเขาบ้างเพียงแค่นั้นธาวินก็พร้อมชนทุกอย่างแล้วไม่เว้นแม้แต่เรื่องการแต่งงาน

"บัวว่า พวกเขาคงจะรักกันไม่ยากหรอกค่ะ"

ไม่มีคำตอบหรือคำพูดใดผุดออกมาจากปากของธันวาอีกทั้งคู่ได้แต่นั่งถอนหายใจเงียบๆอยู่อย่างนั้น ต่างคนก็เหมือนเพื่อนที่คอยปลอบและระบายซึ่งกันและกัน เหมือนพี่ชายน้องสาวมากกว่าจะร่วมเรียงเคียงหมอนเป็นคู่รัก

ใบบัวเองก็ได้รับรู้เรื่องอะไรของธาวินและธันวาในหลายๆมุม ว่าแล้วก็เถอะเรื่องของคนรวยที่เพียบพร้อมไปหมดทุกอย่างแท้จริงแล้วไม่ได้ดูมีความสุขอย่างคนที่หาเช้ากินค่ำไปวันๆ พวกเขามัวแต่กลุ้มเรื่องที่เหล่าคนรากหญ้าไม่มีวันเอามาใส่ให้รกสมอง อย่างเช่นเรื่องทายาทหรือการหาคู่ครองที่ต้องคัดแล้วคัดอีกตามความเหมาะสม การแข่งแย่งชิงดีชิงเด่น หากมัวเผลอพักหายใจแค่ครู่เดียวคู่แข่งก็ล้ำหน้าไปไกลโขแล้ว

"เฮ้อ"

"เป็นอะไรไปอีกล่ะ"

"บัวคิดว่าเรื่องของบัวดูเล็กไปเลยค่ะ ถ้าเทียบกับชีวิตของคนร่ำรวยล้นฟ้าที่ต้องแย่งชิงกัน"

"อืม พี่ว่ามันน่าท้าทายดีออก บัวก็ไม่ต้องนอยด์ให้มาก อีกไม่นานพี่จะคืนอิสระให้บัว ถือซะว่ามาทำงานให้พี่ชั่วคราวก็แล้วกันนะ"

ฝ่ามืออบอุ่นลูบไล้ลงบนศีรษะเล็กเบาๆอย่างนึกเอ็นดู ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ทำให้เขาเอ็นดูได้เท่าใบบัวอีกแล้ว ภายในหนึ่งอาทิตย์ที่เธอมาอาศัยอยู่กับเขา ทำให้ชีวิตเขาดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง แต่..ไม่ได้คิดกับเธอฉันท์ชู้สาวหรอก เขามองใบบัวเป็นเพียงเด็กน้อยไร้เดียงสาต่างหาก ส่วนอีกคนนั้น ดื้อ พยศ ซะจนอยากจับมากำราบซะให้เข็ด

อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อนึกถึงความดื้อรั้นดั่งม้าพยศของผู้หญิงอีกคน ยามใดที่เจอหน้าเขาดีแต่หาเรื่องต่อปากต่อคำ จนเขาต้องเดินหนีหน้าเจ้าหล่อนอยู่เสมอ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันทั้งๆที่ใจมันก็ร่ำร้องอยากจะเจอหน้าแท้ๆ

ภาพที่ธันวาปฏิบัติต่อใบบัวอย่างอ่อนโยนนั้นทำให้คนที่เดินตามมาถึงกับหยุดนิ่งยืนกำหมัดแน่นด้วยอารมณ์ที่ร้อนรนกระวนกระวายอยู่ในใจ ยกฝ่ามือขึ้นตรึงกับต้นไม้พร้อมกับทุบออกมาแรงๆ แววตาฉายแววทุกข์ระทมอย่างชัดเจน เพิ่งจะรู้ซึ้งวันนี้ว่าอาการหึงหวงมันก็เจ็บปวดทรมานไม่ต่างกับอาการอกหักสักเท่าไหร่