Story:ไม่ได้ตั้งใจรัก(ดวงใจของธาวิน)

ตอนที่ 18ความรู้สึกที่ตรงใจ

"บัวขึ้นรถ!"

กระจกรถถูกเปิดออกใบบัวรู้สึกสตั้นไปสามวินาทีเพราะไม่คิดว่าธาวินจะตามเธอมาถูกเอาตรงๆก็คือไม่คิดว่าเขาจะตามมาด้วยซ้ำก็เลยนึกแปลกใจ

"พี่วิน.."

รถของธาวินเคลื่อนมาจอดเทียบฟุตบาทตรงที่เธอกำลังยืนรอแท็กซี่เพื่อกลับบ้านอยู่พอดี วันนี้เธอออกมาซื้อของใช้ส่วนตัวแต่ไม่ได้บอกใครไว้ว่าจะออกไปไหน แล้วธาวินรู้ได้อย่างไรกัน ใบบัวมองซ้ายมองขวาอย่างชั่งใจว่าจะขึ้นไปดีหรือไม่

เสียงบีบแตรของรถคันหลังดังลั่น

"ขึ้นรถมาเดี๋ยวนี้เลยบัว รถคันหลังบีบแตรเร่งแล้ว"

ธาวินหันมองกระจกหลังก่อนจะส่งเรียกเร่งรัดหญิงสาวอีกครั้ง

"ค่ะๆ"

ใบบัวต้องยอมจำใจขึ้นรถไปกับเขาอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก

'มัดมือชกชัดๆ'

"จะทำอะไรคะ?"

ธาวินโน้มตัวมาใกล้จนเธอรีบผละออกอย่างตกใจ

"ก็เห็นไม่คาดเข็มขัดนิรภัยสักที ก็เลย..จะใส่ให้ ทำไม คิดว่าพี่จะทำอะไร?"

ไม่ได้ทำอะไรแต่ยิ้มกรุ่มกริ่มใส่เธอไม่หยุด ใบบัวถึงกับทำหน้าไม่ถูกเพราะเธอคิดว่าเขาจะลวนลามจริงๆ ไม่ได้กลัวอะไรหรอกกลัวใจตัวเองนี่แหละ ยิ่งอยู่ใกล้กัน กลิ่นน้ำหอมเอย กลิ่นตัวชายแท้เอย รู้สึกหวั่นใหวไปหมด หัวใจดวงน้อยก็เอาแต่เต้นระรัวประท้วงว่าเขาคือเจ้าของใจเธออยู่นั่น

"ทำไมต้องมารับบัวด้วยคะ แล้วคุณภัทรล่ะ?"

"ไม่รู้สิ ไม่ได้นัดเจอกัน ไม่ได้อยากเจอคนอื่นสักหน่อย ทำไมต้องพูดถึงคนอื่นด้วย"

น้ำเสียงของเขาฟังดูเหมือนน้อยใจแต่ไม่ตกใจเท่าที่เขาหักพวงมาลัยเลี้ยวรถออกสู่ถนนซึ่งเป็นเส้นทางอื่นที่มุ่งหน้าไปต่างจังหวัด

"พี่วินจะพาบัวไปไหนคะ?"

ทอดสายตามองสำรวจถนนข้างหน้าอย่างรู้สึกเป็นกังวล ก่อนจะขึ้นรถมากับธาวินใบบัวคิดอยู่แล้วว่าธาวินต้องมีอะไรแน่ๆ แต่เพราะเห็นว่าเป็นธาวินเธอเลยไม่ได้นึกกลัวเกรงอะไรมากมาย

"ไปในที่ๆที่มีแค่เราสองคน"

"บัวไม่ไป พาบัวกลับไปส่งบ้านเถอะนะคะ"

"พี่ขอสักครั้งเถอะบัว ขอเวลาให้พี่ได้อธิบาย ขอเวลาให้เราได้อยู่ด้วยกันสองคน โดยที่เราจะไม่เอ่ยถึงบุคคลอื่นได้มั้ย ขอสักครั้งในชีวิตให้พี่และบัวได้มีความสุขด้วยกันสักครั้งเถอะ พี่ไม่ได้ต้องการอะไรเลย ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆได้เห็นบัวยิ้ม แค่นั้นก็พอแล้ว บัวให้พี่ได้มั้ยขอแบบที่มันตรงใจบัวที่สุดถ้าใจบัวบอกว่าไม่ได้พี่จะกลับไปส่งเดี๋ยวนี้ แต่พี่อยากจะบอกบัวว่า เราไม่ได้เป็นชู้กัน บัวไม่ได้เป็นเมียน้อย ภัทรากับพี่ก็ไม่ได้รักกันการแต่งงานจะเกิดขึ้นจริงหรือเปล่าพี่ก็ยังไม่รู้เลย"

ใบบัวนิ่งคิด เป็นความจริงอย่างที่ธาวินกล่าว ทั้งเธอ ภัทรา ธาวินและธันวาเอาจริงๆก็เป็นคู่รักที่อุปโลกน์ขึ้นมาเท่านั้นไม่มีอะไรจริงเลยสักอย่าง จะเอาอะไรมานอกใจใครได้

"ทำไมพี่วินถึงอยากอยู่กับบัว"

หรี่ตามองเขาพร้อมกับกระพริบตาติดกันสองสามครั้งด้วยความรู้สึกที่ยังแคลงใจถึงความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ ใบบัวไม่กล้าเข้าข้างตัวเองว่าธาวินยังรักเธออยู่เต็มร้อย

"เรื่องนั้นเราค่อยมาพูดกันเถอะ ตอนนี้พี่แค่อยากรู้ว่าบัวยังยินดีที่จะไปกับพี่หรือเปล่า?"

"อืม...ก็ได้ค่ะ"

พยักหน้าตกลง แต่ในแววตาคู่นั้นยังคงสั่นระริกเพราะยังมีความกังวลสงสัยในตัวธาวินอยู่ในหลายๆเรื่อง

"ไม่ต้องกลัวเรื่องพี่ธันหรอก พี่ธันยังไม่กลับวันนี้ ข่าวว่าธุรกิจที่เชียงใหม่มีปัญหาคุณพ่อยังไม่ให้กลับตอนนี้ แต่ถึงจะกลับมาพี่ธันก็ไม่ว่าอะไร เพราะพี่ธันรู้ดี"

"รู้ดี รู้ดีเรื่องอะไรคะ?"

"เอาไว้ไปถึงหัวหินแล้วพี่ค่อยบอก"

"หัวหิน พี่วินจะพาบัวไปค้างเหรอคะ เจ้าเล่ห์ไม่เปลี่ยนแปลง"

หัวคิ้วเลื่อนเข้าหากันเล็กน้อย ว่าแล้วเชียวรู้สึกตงิดๆแต่ไม่คิดว่าจะพาไปไกลถึงหัวหิน

"พี่ไม่ทำอะไรบัวหรอก "

ปากบอกไม่ทำแต่สายตาคู่นั้นมันไว้ใจไม่ได้แม้แต่นิด

"ถ้า..บัวไม่เต็มใจ"

พูดเสร็จก็เอียงคอมาหาพร้อมกับรอยยิ้มกริ่มมุมปาก มองคนตัวเล็กที่นั่งเกร็งจนตัวลีบด้วยความเอ็นดู ตอนนี้ไม่เห็นจะดูเก่งเหมือนนิสิตนักศึกษาคนนั้นเมื่อสี่ห้าปีก่อนเลย

"บัวไม่มีวันเต็มใจอยู่แล้วและบัวก็ไม่ได้กลัวพี่วินด้วย"

"รับทราบครับพี่รู้อยู่แล้วว่าบัวน่ะเก่ง หลับก่อนพรางๆก็ได้นะ เดี๋ยวถึงที่พักแล้วพี่ค่อยปลุก"

"วางแผนไว้หมดเลยนะคะ พี่วินยังไงก็เป็นพี่วินคนเดิม"

"คนเดิมแค่บางส่วน ส่วนที่ไม่ดีพี่ทิ้งไปหมดแล้ว บัวเองก็รู้ดี"

ใบบัวไม่ต่อปากต่อคำกับเขาต่อ ได้แต่นึกในใจจะเอายังไงก็เอา ต่อให้ธาวินอยากจะขับเธอไปส่งบ้านตอนนี้ในใจของเธอกลับนึกไม่อยากกลับซะแล้วสิ อยากรู้เหมือนกันว่าเขามีเรื่องจะคุยอะไรนักหนาถึงต้องขับพาไปไกลถึงหัวหิน

มาถึงตอนนี้ใบบัวก็รู้อย่างชัดแจ้งแก่ใจว่าเขาไม่เคยเปลี่ยนไปเลย คนอย่างธาวินอยากได้อะไรอยากทำอะไรมักจะตั้งใจกับสิ่งนั้นอยู่เสมอ เหมือนที่เขาพยายามจีบเธอทั้งแต่ปีสองยันเรียนจบมหาวิทยาลัยเป็นคุณหมอเต็มตัวไปแล้วก็ยังไม่ล่ะความพยายาม มีแต่เธอเองที่เอาแต่ทำตัวงี่เง่าตลอดมา

'ลองตามใจตัวเองแบบที่ไม่ต้องทำปากแข็งปั้นหน้าใส่เขาดูสักครั้งมันคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง อย่างน้อยก็ได้ทำอะไรที่ตรงกับใจ'

เผลอยิ้มออกมาแต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาของธาวิน แต่ถูกคนตัวเล็กค้อนกลับด้วยสายตาเมื่อถูกจับได้ว่าแอบมองเธอไม่หยุด หน้าหล่อคมถึงกับจ๋อยไม่เป็นท่า

"ตั้งใจขับรถด้วยค่ะ"

ใช้น้ำเสียงเข้มตำหนิเขาแต่ในใจนึกขำไม่หยุด สงสารก็สงสารจับใจแต่ทำไงได้ แสดงอาการออกมาว่าอยากไปกับเขาใจจะขาดมันก็ดูเป็นคนใจง่ายไปอีก

"แอบมองนิดเดียวก็ไม่ได้"

แอบบ่นพึมพำออกมา ใบบัวยังคงแอบขำกับน้ำเสียงและสายตาที่ดูละห้อยคู่นั้น พรางคิดมันนานเท่าไหร่แล้วนะที่เธอใจร้ายกับผู้ชายคนนี้ถึงเวลาหรือยังที่เธอจะลุกขึ้นมายอมรับเขาซะที เลิกกลัวทุกอย่าง ทำอะไรเพื่อความรักบ้างเถอะ ในเมื่อก็รู้ตัวเองอยู่แล้วว่ามีเขาอยู่เต็มหัวใจขนาดนี้