ตอนที่ 16คำสารภาพ
1168 คำ
"เฮ้อ! โล่งใจไปที ที่ไม่ได้ไปเป็นเมียพวกมันจริงๆ"
ตบโต๊ะดังปัง!พร้อมกับโพล่งออกมาเมื่อได้ยินคำบอกเล่าเรื่องราวจากเพื่อนสนิท หลายวันมานี้อกของเขาแทบจะระเบิดเพราะความเป็นห่วงใบบัว พอได้รู้และได้เข้าใจความหนักอึ้งในอกก็บรรเทาเบาบางลงเหมือนกับยกภูเขาออกจากอก
"อย่าเรียกมัน พี่ธันช่วยฉันมาจากไอ้พวกบ้านั้นอีกที เออแล้วแม่เป็นไงบ้าง?"
ถามด้วยเสียงอ่อนพร้อมกับประกายตาที่หม่นลง แต่ก็อดที่จะถามหาผู้เป็นมารดาไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะตัดแม่ตัดลูกไปแล้วก็ตาม
"เห็นพาผู้ชายรุ่นลูกเข้ามาอยู่ในบ้าน ไม่นานเด็กมันคงหลอกหมดตัว"
นิธิใช้หลอดคนแก้วกาแฟวนไปอย่างไม่ได้รู้สึกอยากดื่มเท่าไหร่
"ช่างเถอะ ความสุขของเขา จะเป็นตายร้ายดียังไงฉันก็คงไม่คิดกลับไปนรกแห่งนั้นอีกแล้วล่ะ"
"ฉันก็เห็นด้วย หนีไปให้ไกลเลยบัว แค่ส่งข่าวคราวมาบอกกันบ้างว่าอยู่ที่ไหนแค่นั้นพอแล้ว"
"อืม ขอบใจนะนิธิที่เป็นห่วงฉัน"
"ว่าแต่พอเรื่องนี้จบเธอจะไปทำอะไรต่อ?"
"กะว่าจะไปอยู่ต่างจังหวัดน่ะ พี่ธันบอกว่าจะให้เงินฉันก้อนนึงเป็นค่าตอบแทนเพิ่ม ฉันว่าจะเปิดร้านขายยาเล็กๆใช้ชีวิตไม่วุ่นวายอยู่ในเมืองเล็กๆที่ไหนสักแห่ง"
พูดพรางทำท่าเพ้อฝัน ภาพภูเขาป่าไม้ลำธารที่เธอกำลังจินตนาการอยู่มันช่างเป็นการมโนที่ทำให้จิตใจเธอเป็นสุขสงบและมีความหวังที่จะมีชีวิตต่อไป
"จะไปที่ไหนล่ะ เดี๋ยวฉันจะช่วยเช็คข้อมูลให้อีกที"
นิธิขยับแว่นเล็กน้อยตั้งท่ารอพร้อมจะเสริชข้อมูลในมือถือ
"ขอคิดดูก่อนนะ ว่าจะไปเหนือ อีสาน หรือใต้ดี"
บอกพรางจิ้มนิ้วชี้อยู่ตรงปลายคางมน สายตาจ้องอยู่กับภาพวิวแบล็คกราวที่ติดอยู่ผนังในร้านกาแฟ แต่กลับมีใบหน้าของคนบางคนโผล่เข้ามาในฝัน ภาพชายหนุ่มหญิงสาวเดินจับมือกันในทุ่งของสวนดอกไม้
'พี่วิน'
อยู่ๆก็ไปคิดถึงเขาเฉย หนีไปสุดล่าฟ้าเขียวเขาก็คงจะตามไปอยู่ดี เพราะเขาฝังอยู่ในหัวใจของเธอแล้ว
"ไอ้บัว!"
ใบบัวสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากภวังค์เมื่อนิธิแหกปากเรียกชื่อเธอซะเสียงดังลั่น
"เออ! เรียกเบาๆก็ได้ม่ะ"
กวาดสายตาไปรอบๆพร้อมกับยิ้มแห้งๆออกมาเมื่อเห็นว่าโต๊ะข้างๆเริ่มมองด้วยหางตา
"ก็เห็นเหม่อ"
"พูดไปเหอะฟังอยู่"
ใบบัวส่ายหน้าเบาๆมืออีกข้างยกขึ้นลูบผมยาวสลวยแก้เขินเพราะยังมีสายตาอีกหลายคู่ที่จ้องมองอยู่
"เอ้า ต่อดิ"
"ไปในที่ๆไม่ห่างไกลความเจริญมากเถอะ เราจะได้ติดต่อกันได้สะดวก ไอ้ที่ๆเหมือนเมืองลับแลไม่มีแม้กระทั่งสัญญานมือถือน่ะ ไม่เอานะโว้ย"
นิธิโวยวายขึ้นมาเป็นที่ตลกขบขันกับใบบัวไม่น้อย หลายวันแล้วที่ไม่ได้เห็นไอ้ตี๋น้อยทำหน้าทำตาแบบนี้ แสดงว่าตอนนี้นิธิคลายความกังวลทั้งปวงที่แบกเอาไว้แล้ว
"ไปด้วยกันป่ะล่ะ นายก็มีเงินทุนนี่นา ไปเปิดร้านขายอุปกรณ์ไอทีซะเลยดีป่ะ เผื่อว่าออกจากอะไรเดิมๆเพื่อนฉันจะได้มีแฟนซะที อือ ว่าไง?"
นิธิทำท่าครุ่นคิดอยู่นานมาก ไอเดียของใบบัวก็ไม่เลวอีกอย่างตอนนี้ที่กรุงเทพฯเขาก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว สู้ไปตายเอาดาบหน้าดูท่าชีวิตจะมีรสชาดมากกว่า
"ไอเดียดี ตกลงก็ได้ แต่ ๆ ๆ"
"อะไรอีก?"
ทำเสียงสูงขึ้นจมูกใส่นิธิอย่างรู้สึกรำคาญปนเอ็นดูในความเป็นชอบคิดเยอะของนิธิ
"ฉันจะเป็นคนเลือกlocationเอง"
"เออ ๆ ศึกษาไว้ก่อนก็ได้ ยังไม่การันตีว่าเมื่อไหร่อย่าเพิ่งออกจากงานก็แล้วกัน ต้องรอพี่ธันวาคอมเฟิร์มอีกทีว่าจะให้ฉันมีอิสระเมื่อไหร่"
"ฟังจากที่เธอเล่ามาก็น่าจะหลังจากที่พี่วินแต่งงานแล้ว"
ใบบัวนิ่งอึ้งไปเมื่อได้ยินคำนี้ ใช่! หลังจากที่พี่วินแต่งงานแล้ว ตอนนั้นหัวจิตหัวใจของเธอก็คงแหลกสลายคงจะไม่ยากที่จะจากไป
"ถึงตอนนั้น ฉันก็คงอยากจะไปมากๆ พี่ธันฉลาดไม่น้อยเลยนะ ที่อนุญาตให้ฉันไปในตอนที่หัวใจแตกสลายสุดๆ"
"บัว นี่เธอยังรักตาพี่วินนั่นอยู่เหรอ ไหนบอกว่าจะตัดใจ"
"มันพูดง่าย แต่ทำยากชะมัด รักก็คือรัก เขาร้ายยังไงก็ไม่อาจจะเปลี่ยนใจง่ายๆว่ะ รักของฉันน่ะ มันไม่ได้ใช้เวลาแค่วันสองวันถึงจะรักได้ แต่มันเริ่มจากศูนย์ถึงร้อยและตอนนี้เขาก็อยู่ในใจฉันเต็มร้อยแต่ดันไม่ลดน้อยลงไปเลย"
"แกก็เลือกที่จะอยู่กับเขาได้นี่นา"
"เมียน้อยเหรอ ฝันไปเถอะชาตินี้ฉันไม่ยอมเป็นเมียน้อยใครหรอก"
นิธิส่ายหน้าพรางถอนหายใจออกมาไม่ใช่สมเพชใบบัวหรอก เขากำลังสมเพชเวทนาตัวเอง ใบบัวใช้เวลานานในการรับธาวินเข้ามาในหัวใจ เริ่มจากศูนย์ถึงร้อยจนเต็มเปี่ยมไปทั้งใจ และใบบัวก็ก็ใช้เวลามาทั้งชีวิตที่จะรู้สึกกับตนแค่เพื่อนเหมือนกัน แต่ถึงกระนั้นใบบัวก็ไม่ผิดอะไรเรื่องความรักมันเข้าใครออกใครที่ไหน
ต่างคนต่างก็นั่งเงียบเขี่ยหน้าจอมือถือวนไปอยู่ในร้านกาแฟยี่ห้อดังที่เปิดอยู่ในห้างหรูแห่งหนึ่ง โดยไม่รู้ว่าบทสนทนาของทั้งคู่มีโต๊ะข้างๆแอบอัดไว้หมดแล้ว ซึ่งก็เป็นผู้ติดตามที่ธาวินให้แอบตามใบบัวออกมาเพื่อรักษาความปลอดภัยของเธอโดยที่ไม่ได้บอกกล่าวให้เจ้าตัวรับรู้ก่อนล่วงหน้า
"ที่แท้ พี่ธันก็จ้างบัวมาคิดเอาไว้ไม่มีผิด เธอจะไม่มีทางได้หนีฉันไปไหนหรอกใบบัว"
ทันทีที่ได้ฟังคลิปเสียงจากลูกน้องที่ให้แอบตามไปแล้ว นอกจากจะล่วงรู้แผนการณ์ของใบบัวเขาเองยังรับรู้ได้ถึงความในใจที่ใบบัวยังคงมีต่อเขา มุมปากของชายหนุ่มยกขึ้นเล็กน้อย รู้สึกราวกับว่าคลิปเสียงนั้นเป็นคำสารภาพรักจากใบบัวที่มีต่อเขา แม้เจ้าตัวจะไม่ยอมรับ เจอหน้าทีไรเอาแต่ไล่เขาให้กลับ คราวนี้แหล่ะ เขาจะทำให้ใบบัวยอมรับออกมาตรงๆว่ารักเขาให้ได้
- ผู้เขียน
