ตอนที่ 14"พี่ไม่ยอมแพ้หรอกนะ"
1244 คำ
เมื่อเสร็จจากภารกิจต่างๆธาวินก็รีบมุ่งหน้ากลับบ้านทันที แต่ไม่ใช่บ้านของตัวเองเป็นบ้านของธันวาผู้เป็นพี่ชายของเขา วันนี้ทั้งพริมาและเกรทต่างก็เข้ามาบอกเล่าถึงเรื่องราวที่เขาไม่เคยรับรู้
ความจริงที่ว่าใบบัวนั้น รักเขามาตลอด
"หลีกไปสิวะ!"
ธาวินสบถออกมาเพราะรถคันหน้าที่ขับเชื่องช้าซะจนเขานึกโมโห รู้สึกว่าวันนี้รถติดหนักกว่าทุกๆวันแต่ความจริงใจของเขาต่างหากที่มันร้อนรุ่มกระวนกระวายไปหมด
'บัวรักพี่นะพี่วิน รักพี่มาตลอด แต่บัวมันมีเรื่องฝังใจเลยไม่ค่อยกล้าจะเปิดใจเท่าไหร่ เออ มันอาจจะรู้ตัวช้าไปว่ามันรักมันชอบพี่ แต่พายน์ยืนยันได้ทันทีที่มันรู้ข่าวเรื่องพี่ มันเสียใจมาก'
เสียงของพริมาที่บอกเล่าเรื่องราวยังดังก้องอยู่ในหู เป็นเขาเองที่ทำร้ายจิตใจใบบัวมาตลอดงั้นหรือ เป็นเพราะเขาจริงๆหรือว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่ ธาวินรู้สึกสับสนวุ่นวายใจกับเรื่องนี้ทั้งวันจนเขาทำงานแทบจะควบคุมสติไม่อยู่ ถ้าไม่ติดว่าหน้าที่มันค้ำคอคงจะกลับมาเคลียร์ใจกับใบบัวไปนานแล้ว
"พี่มาทำไมคะ บัวไม่ได้ต้องการอะไร"
ใบบัวนั่งอ่านหนังสืออยู่หน้าบ้านพักถึงกับคิ้วขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นธาวินมายืนเท้าสะเอวนิ่งอยู่ต่อหน้า แต่กลับไม่พูดอะไรออกมาสักคำ เอาแต่จ้องหน้าสบตาเธอเหมือนกับกำลังค้นหาอะไรอยู่ข้างในนั้น
"มองอะไรคะพี่วิน?"
"มอง มองดูว่าในนั้นมันมีพี่อยู่จริงๆมั้ย"
ไม่รอช้าเขารีบเข้ามาดึงร่างเล็กเข้าไปกกกอดนิ่งอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน ใบบัวเองก็อึ้ง ปล่อยให้เขากอดอย่างไม่ดื้อดึง
"รักพี่ทำไมไม่บอกพี่ตรงๆ หืม"
ถามในขณะที่ยังโอบกอดหญิงสาวอยู่ในอ้อมแขน
"พี่วิน พูดเรื่องอะไรคะ?"
"อย่าโกหกพี่อีกเลย พายน์บอกพี่หมดแล้ว"
ใบบัวรีบผละออกจากอ้อมแขนเมื่อได้สติว่าเขากำลังจะแต่งงาน มันไม่ถูกต้องที่จะมาทำอะไรแบบนี้ลับหลังคนอื่น แม้ว่าใจจะถวิลหากันมากเท่าไหร่ก็ไม่สมควรทั้งนั้น
"ค่ะ บัวอาจจะรู้สึกแบบนั้นกับพี่ แต่ตอนนี้เรื่องของเรามันสายไปแล้ว"
"ไม่สาย ในเมื่อบัวรักพี่บัวก็มาเป็นเมียพี่ ไม่ใช่พี่ธัน"
"เมียไหนเหรอ เมียรอง เมียน้อย หรือเมียเก็บ บัวคู่ควรอยู่ในตำแหน่งไหนคะพี่วิน"
"พี่ไม่ได้รักภัทร พี่แต่งงานกับภัทรก็เพราะหน้าที่ที่ต้องทำ ไม่ว่าบัวจะอยู่ในฐานะไหนพี่ก็จะให้ความสำคัญกับบัวแค่คนเดียว บัวคือที่หนึ่งของพี่เสมอ"
พูดพรางจับไหล่ทั้งสองข้างของใบบัวให้หันหน้ามาทางเขา
"บัวควรจะซึ้งใจใช่มั้ยคะ แต่บัวไม่อยากเป็นที่หนึ่ง ที่สองของใคร บัวขออยู่คนเดียวดีกว่าที่ต้องใช้ผู้ชายร่วมกับใคร พี่วินคงจะลืมไปว่าบัวเกลียด เกลียดผู้ชายเจ้าชู้ที่สุด"
"อ้างนู่น อ้างนี่ แท้ที่จริงแล้วเพราะอยากเป็นเมียพี่ธันมากกว่า ใช่!พี่มันรวยไม่เท่าพี่ธัน แต่พี่จะไม่ทำให้บัวลำบากหรอกนะ ถ้าบัวเห็นว่าเงินมันสำคัญมาก พี่ก็จะหามาให้ บัวอยากได้เท่าไหร่?"
ใบบัวสลัดออกจากการเกาะกุม รู้สึกเคืองกับสิ่งที่ธาวินพูดออกมาแต่ละคำ เขาโง่หรือไม่เข้าใจ หรือแกล้งไม่รู้เรื่องกันแน่ว่าความหมายที่แท้จริงของเธอคืออะไร
"หยุดพูดจาดูถูกกันแล้วได้แล้วค่ะ กลับไปเถอะพี่วิน กลับไปหาคนของพี่ บัวไม่อาจที่จะเป็นของพี่วินได้จริงๆ"
พูดเสร็จก็ยืนกอดอกหันหลังให้เขาอย่างหมดคำจะพูดจา
"พี่ไม่ยอมแพ้หรอกนะ"
ธาวินเดินจากไปตามความต้องการของใบบัว หญิงสาวหันขวับกลับไปมองร่างสูงที่ค่อยๆเดินห่างออกไปอย่างช้าๆ น้ำตาหยดใสๆเผลอร่วงเผาะลงมาอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะทรุดนั่งลงอย่างรู้สึกเหนื่อยล้าและหมดแรงไม่รู้จะจัดการยังไงกับชีวิตต่อไปนี้
(บัว สบายดีมั้ย?)
เสียงแอพพลิเคชั่นไลน์โชว์ขึ้นมาหน้าจอ ผู้ส่งข้อความมาคือ นิธิ หลายต่อหลายวันที่นิธิพยายามติดต่อมาหาเธอแต่ใบบัวไม่ได้เปิดอ่านและไม่ได้ตอบกลับ ไม่รู้ป่านนี้ไอ้ตี๋น้อยจะคิดมากไปถึงไหนต่อไหน พรุ่งนี้คงต้องนัดกันมาเจอกันจริงจังซะทีก่อนที่มันจะเป็นประสาทตาย
'นิธิ พรุ่งนี้ว่างมั้ย เจอกันหน่อย เดี๋ยวบัวจะติดต่อไปอีกทีนะ'
ข้อความถูกตอบกลับไป ไม่บอกก็รู้ว่าไอ้ตี๋มันคงจะดีใจจนเนื้อเต้น แค่นี้ใบบัวก็สบายใจไปเปราะหนึ่งอย่างน้อยนิธิกับเธอก็เติบโตมาด้วยกัน และที่สำคัญเพื่อนของเธอไม่มีใครเลย
อีกมุมหนึ่งของต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆเรือนเล็กที่ใบบัวอาศัยอยู่
"สองคนนั้นเคยรักกันอย่างนั้นเหรอ?"
ภัทรามาหาธันวาแต่เผลอไปได้ยินใบบัวและธาวินพูดคุยกัน เสียงดังฟังชัด คล้ายคนกำลังทะเลาะกันแต่ไม่ถึงขั้นรุนแรงแค่เถียงกันเหมือนผัวเมียงอนกันมากกว่า อย่างไรก็ไม่สำคัญเท่ากับเธอได้ยินทุกอย่าง หน้าสวยคลี่ยิ้มออกมาอย่างรู้สึกโล่งอกเมื่อได้ปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดออกมาแล้วจึงรู้ว่าอะไรเป็นอะไร อย่างน้อยใบบัวก็ไม่ใช่ศัตรูหัวใจของเธอแล้วหนึ่ง
"แฮ่ม ๆ"
ภัทราส่งเสียงกระแอมเพื่อให้อีกคนรู้ตัวถึงการมาเยือนของเธอ
"คุณ"
ดีดตัวลุกขึ้นนั่งอัตโนมัติอย่างตกใจมือเรียวเล็กรีบปาดเช็ดน้ำตาที่ไหลซึมออกมาอย่างรวดเร็ว พอคนหนึ่งเดินจากไปอีกคนก็โผล่เข้ามา
'นี่มันวันโลกาวินาศอะไรวะเนี่ย'
คนตัวเล็กได้แต่ลอบถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก
"ฉันมาหาพี่ธันน่ะ พี่ธันไปไหนเหรอ?"
น้ำเสียงของภัทราอ่อนลง สีหน้าก็ดูเป็นมิตรมากขึ้น
"อ๋อ พี่ธันวาไปเชียงใหม่ค่ะคุณภัทร"
"เธอร้องไห้เหรอ ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรเธอ?"
ภัทราทำเป็นถามไปงั้น เพราะเมื่อสักครู่เห็นเหตุการณ์หมดแล้ว
"อย่าตอบว่าฝุ่นเข้าตา เพราะฉันไม่เชื่อ"
ภัทราพูดดักคอดวงตาคู่สวยของเธอก็เอาแต่จ้องหน้าใบบัวอย่างจับผิด
"เอ่อคือ...."
ใบบัวทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้ว่าภัทรมามาไม้ไหนอีก ตอนนี้บอกตรงๆเธอไม่มีอารมณ์หรือแรงพอที่จะทะเลาะหรือต่อกรกับใครทั้งนั้น
"ไม่บอกก็ไม่เป็นไร งั้นฉันไปล่ะ"
"ค่ะ"
ใบบัวพยักหน้า ภัทราก็เดินออกไปทันทีแต่ไม่ได้มุ่งหน้าไปบ้านธาวินอย่างที่ใบบัวคาดการณ์ แม้จะสงสัยในความสัมพันธ์ของภัทราและธันวาแต่ใบบัวก็ไม่ได้นึกอยากจะสืบเสาะ เหตุเนื่องจากไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ไม่มีผลอะไรกับชีวิตเธออยู่ดี เพราะอย่างไร ภัทรากับธาวินก็ต้องแต่งงานกัน
- ผู้เขียน
