เ(ฉ)พาะช่างขังรัก (MDL STORY) SS2

เ(ฉ)พาะช่างขังรัก MDL STORY (SS2) EPISODE 1 [ทุกจุดเริ่มต้นล้วนมีจุดจบ] ณ โกดังติดท่าเรือ รถสปอร์ตคันหรูที่เลี้ยวตามกันมาจอดเทียบคันปูนเลียบแม่น้ำ ซึ่งเป็นท่าเรือและจุดขนส่งสินค้าของเจ้าสัวชื่อดัง สายลมเย็นที่พัดผ่านผิวน้ำมากระทบร่างไม่สามารถทำให้เรื่องขุ่นข้องในใจผู้มาเยือนให้คลายลงได้แม้แต่น้อย  ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มเจ้าของฉายา ‘พ่อสถาบันเฉพาะช่างMDL’ และกลุ่มเพื่อนสนิทของเขา หยุดยืนมองสถานที่ที่เพิ่งมาเยือนครั้งแรก  โกดังสินค้าเปล่าที่คิลเคยเล่าว่าถูกสั่งรีโนเวทเป็นสถานกักกันชั่วคราวมาตั้งแต่สมัยผู้เป็นมารดา คือ ที่ที่หยกพาตัวใครบางคนมากักขังไว้  “ข้างนอกก็ดูปกตินะฮะ”  หยินที่เพิ่งหยิบบุหรี่จากกล่องมาจุดสูบว่าจบก็คาบมวนบุหรี่ไว้ที่ปาก ก่อนเดินไปกดรหัสผ่านที่ล็อคประตู เพียงอึดใจเดียวบานประตูเหล็กแบบม้วนขนาดความกว้างราวเมตรครึ่งก็ค่อย ๆ ขยับม้วนขึ้นสูง    เห็นแบบนั้นภารัณจึงเดินนำเข้ามาภายในโกดัง แสงสีแดงสลัวจากดาวไลท์ที่ติดเรียงรายไว้ตามผนัง ฉาบบรรยากาศของพื้นที่โกดังให้ดูหดหู่อึมครึมจนน่าพิศวงใจ  มือเรียวขาวประดับด้วยแนวเส้นเลือดปูดนูนแหวกผ่านม่านสีดำ เผยให้เห็นกรงขังเหล็กขนาดใหญ่ใจกลางพื้นที่ ในนั้นมีร่างของชายหนุ่มนักศึกษาสามคนกำลังนั่งพิงลูกกรงเหล็กกันอยู่คนละมุม ด้วยสีหน้าอิดโรย  เสียงฝีเท้าที่ย่างเยื้องมาอย่างเชื่องช้าทว่ามั่นคงส่งผลให้คนที่นั่งหลับตาอยู่ลืมตาตื่น เมื่อเห็นว่าแสงสลัวสะท้อนเส้นผมสีเทาควันบุหรี่ คนมองก็ถึงกับเบิกตาโพลงอย่างตื่นตระหนกด้วยคาดไม่ถึง “ไอ้รัน! มึง…เป็นมึงจริง ๆ ไอ้ชั่ว!”  ธันละล่ำละลั่กปากคอสั่น ลุกพรวดมาเกาะลูกกรงแน่น มองจ้องตากับภารัณราวอยากจะกินเลือดกินเนื้ออีกฝ่าย “ดูมึงดีใจที่เห็นกู รีบส่ายตูดมาหาเลยนี่หว่า” ภารัณที่ยืนหยุดอยู่ข้างกรงขังเปรยขึ้น ขณะที่เดี่ยวและบาสเดินไปนั่งลงที่โซฟาใกล้ ๆ  “ถุย! ดีใจพ่อมึงดิ ปล่อยพวกกูออกไป ไม่งั้นมึงจบไม่สวยแน่” ธันถมน้ำลายใส่อีกฝ่ายที่พลิ้วตัวหลบอย่างง่ายดาย ในใจเดือดดาลจนอยากฆ่าคนตรงหน้าให้ได้ “มึงนี่แม่งชอบอะไรสกปรก ๆ สินะ ถึงได้กล้าเล่นสกปรกกับคนของกู เห็นกูไม่อยู่หน่อย หมาง่อย ๆ อย่างมึงเลยได้ใจขึ้นมารึไง” ชายหนุ่มว่าเสียงหยัน ขณะที่สองเดินไปย่อตัวนั่งลงข้างกรงตรงจุดที่ดินนั่งอยู่ หมับ! มือที่สอดเข้าไปคว้าลำคอไอ้จิตป่วยที่ทำราวไม่สนใจอะไรตรึงกับลูกกรงไว้แน่น ทำให้ดินดิ้นพล่านร่างกระตุกอย่างคนดิ้นรนหาอากาศหายใจ “ฮึก! ปล่อยกู” ชายหนุ่มร้องอย่างตระหนก ไม่คิดว่าจะโดนจู่โจมกะทันหัน “กลัวตายเหมือนกันเหรอมึง ตอนเอาคลิปสาว ๆ ไปขายมึงเคยกลัวอะไรบ้างไหม” สองพึมพำ มือกำคออีกฝ่ายแน่นจนเห็นว่าดินที่ดิ้นพล่านอยู่เส้นเลือดที่คอกำลังปูดนูนขึ้นมา มือที่ทั้งทุบทั้งจิกทึ้งพยายามจะแกะมือสองออกจากคอให้ได้ “กูจะไม่ทำอีก ปล่อยกูไปเถอะ” ดินเว้าวอนเสียงแหบพร่า คอที่ถูกบีบมันเจ็บจนลมหายใจที่มีแทบจะไม่ไหลผ่านอยู่แล้ว “ปล่อยมึงไปสร้างความเดือดร้อนต่อเหรอวะ คิดว่ากูใจดีขนาดนั้นเลย”  เดี่ยวที่คว้ากุญแจมาไขประตูลูกกรง ย่างสามขุมตรงเข้าไปหาดิน จากวันนั้นที่รู้ว่าใครเป็นคนเอาคลิปของหญิงสาวที่เขาเฝ้าถนอมอยู่ห่าง ๆ มาตลอดหลายปีไปขายในดาร์คเว็บ ทั้งยังสร้างความจัญไรและความหวาดกลัวจนจิตใจเธอบอบช้ำหนัก เดี่ยวก็ไม่สามารถอภัยให้ไอ้อีหน้าไหนได้ทั้งนั้น   “ทุกจุดเริ่มต้น ล้วนมีจุดจบ มึงเคยได้ยินคำนี้ไหม มึงเริ่มก่อน ตอนนี้พวกกูมาจบให้แล้วไง” เดี่ยวเปรยขึ้น ก่อนจะหมุนตัวมาคว้าเข้าที่คอของไนท์ ที่จงใจพุ่งตัวมาหาเขาจากทางด้านหลัง พลั่ก! แรงหมัดของชายหนุ่มที่ซัดเข้าสีข้างของไนท์อย่างแรง ทำไนท์เข่าทรุด รู้สึกจุกจนลุกขึ้นต่อไม่ไหว “มึงอยากปะทะต่อว่างั้น ไอ้บาสยังป้อนมึงไม่พองั้นดิ” เดี่ยวที่ตามมาคว้าคอไนท์หิ้วขึ้นมาจากพื้นทำท่าจะซัดอีกหมัดใส่ไอ้หน้าตัวเมียที่กล้าคิดจะเอาเพื่อนมารุมขืนใจบีบี  ไอ้เวรพวกนี้…สารเลวเกินทน! “มึงออกมา!” ยังไม่ทันที่หมัดจะซัดหน้าไนท์อย่างใจคิด เสียงของภารัณก็ห้ามเดี่ยวไว้เสียก่อน นั่นทำให้เดี่ยวได้แต่คลายมือออกอย่างช่วยไม่ได้  “เป็นรอยเยอะจะราคาไม่ดีนะฮะเฮียเดี่ยว” หยินพูดขึ้น แล้วสูดอัดควันเย็น ๆ เข้าปอด และคำพูดของไอ้เด็กนักเรียนที่ธันเคยเจอที่ทริปเปิ้ลเอ็กซ์คลับ ทำเอาพวกเขาทั้งสามคนหันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก  “มึงหมายความว่าไงไอ้รัน” ธันรีบร้อนถามทันที ในใจตื่นตระหนกไปหมด “ลานประมูลกำลังจะเปิด กูจะพาพวกมึงไปบันเทิงเอง” ภารัณเอ่ยน้ำเสียงเย็นเยียบ หยัดยิ้มร้ายกาจไม่ต่างจากยมทูตถือเคียวที่ผุดขึ้นจากขุมอเวจีเลย