เมื่อเดินผ่านไปอีกหน่อยเจอไข่มุกราคะถูกเหมือนได้เปล่าซ่งไฉ่หนิงก็ถึงกับตาแวววาวเปล่า นางไม่ได้อยากจะซื้อมาสวมใส่แต่นางคิดถึงสูตรครีมที่ตนเองเคยศึกษาสมัยยังเป็นพริษาจึงเผลอเดินเข้าไปดูด้วยความสนใจ
“ไข่มุกเหล่านี้ไม่ใช่ของดี ที่เจ้ามีสูงค่ากว่านี้มากนักยังจะซื้ออีกหรือ”
กงหยวนฉีเอ่ยทักขึ้นซ่งไฉ่หนิงจึงค่อยได้สติ ว่าบัดนี้ตนเองไม่ใช่นางสาวพริษาอีกแล้วแต่บัดนี้นางเป็นไฉ่หนิงกงจู่ที่มีเครื่องประดับสูงค่ามากมายจนนับไม่หวาดไม่ไหว
“เปิ่นกงจู่แค่มาดูเท่านั้น”
กล่าวแก้เก้อแค่นั้นแล้วนางจึงเดินไปดูข้าวของอย่างอื่น เดินดูก็ตื่นตาตื่นใจไปตลอดทางเนื่องจากตลาดเซี่ยไห่นี้มีเครื่องปรุงและอาหารทั้งสดและแห้งครบครันไปหมด นางเลือกผลไม้อีกสองสามชนิดกับเลือกซื้อเครื่องปรุงสำหรับทำกุ้งเผา ปูเผาและปลาหมึกย่างแล้วจึงกลับ ตลอดเวลานั้นทุกการกระทำล้วนตกอยู่ในสายตาของกงหยวนฉีทั้งสิ้น
“เจ้าคิดจะทำอะไรหรือซื้อของสดม
