อัยย์ญาดากรีดร้องเมื่อร่างสูงสะบัดข้อมือบางแล้วยกร่างนั้นขึ้นพาดบ่าเหมือนเธอเป็นตุ๊กตาตัวใหญ่ที่เขาจะทำอะไรก็ได้ หญิงสาวทุบหลังกว้างดังปึก ๆ แต่ดูเหมือนไม่ระคายให้เขาเจ็บปวดแม้แต่น้อย คนตัวใหญ่เดินดุ่ม ๆ ตรงไปที่เตียงแล้วโยนร่างบอบบางลงบนนั้นอย่างไม่ปราณีปราศรัย ทว่าเมื่อตั้งสติได้อัยย์ญาดาลุกขึ้นลนลานพยายามคลานกลับไปอีกด้านแต่กลับถูกชาครินทร์กระชากกลับด้วยพละกำลังที่เขาใช้มันเพียงน้อยนิด
“ชาครินทร์...จะทำอะไร...ไม่...ไม่!”
หญิงสาวดิ้นสุดกำลังแต่แรงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ไม่อาจสู้แรงผู้ชายได้เลย เขากดเธอไว้ใต้ร่าง รวบข้อมือบางแล้วตรึงไว้เหนือศีรษะ อัยย์ญาดาเบิกตากว้างเมื่อเห็นเขาดึงผ้าที่ผูกกับหัวเตียงซึ่งหญิงสาวไม่นึกเอะใจแต่แรกที่เข้ามาในห้องนี้ เธอเห็นมันแล้วและพึ่งรู้ตอนนี้ว่ามันมีไว้เพื่ออะไร ชาครินทร์ใช้มันมัดข้อมือของเธอแล้วผูกโยงไว้ หญิงสาวบิดข้อมือจนเจ็บ ยิ่งบิดมากข้อมือยิ่งเสียดสีกับ
