“น้องเอ๋ยเคยเห็นหน้าป๊ะป๋าหรือเปล่าคะ?”
อรินลดาส่ายหน้า ดวงตากลมโตไร้เดียงสาสะท้อนความหวังซึ่งมันฉุดความรู้สึกของชายหนุ่มให้ดิ่งลงอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่เคยค่ะ...ไม่เคยเห็นป๊ะป๋าเลย”
เมื่อได้ฟังคำตอบชายหนุ่มจับมือเล็กบอบบางน่าทะนุถนอมของเด็กหญิงทั้งสองข้างขึ้นมาแล้วแนบริมฝีปากได้รูปลงบนหลังมือเล็ก ๆ นั่น สบนัยน์ตาวาววามไร้จริตของหนูน้อยด้วยความรู้สึกที่หลั่งล้นขึ้นมาท่วมท้น
“ไม่เป็นไรหรอกนะคะ ถึงน้องเอ๋ยไม่เคยเห็นหน้าป๊ะป๋า แต่ป๋าโอมก็รู้ว่าน้องเอ๋ยคงจะ...เหมือนป๊ะป๋ามากเลยทีเดียว”
“ป๋าโอมรู้ได้งายคะ”
ชายหนุ่มจูบหลังมือน้อยอีกครั้งเบาแสนเบา เขาแทบสะกดความอัดอั้นภายในที่มันพลุ่งพล่านขึ้นมาไม่ได้ตั้งแต่นาทีแรกที่รับรู้ว่าอัยย์ญาดาเก็บเลือดเนื้องดงามนี้ไว้ ทว่าทิฐิคือหลังฉากของการแสดงออกซึ่งความเยือกเย็นทั้งที่เขารุ่มร้อนใกล้ละลาย ขณะนั้นเองที่รอยยิ้มอ่อนหวานจุดขึ้นบนปากหยัก
“น้องเอ๋ยน่าร
