“ไม่ค่ะ...ดิฉัน...ไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว และคิดว่า...คงไม่มีวันได้เจอกับเขาอีกแล้วล่ะค่ะ”
เธอคลี่ริมฝีปากเป็นรอยยิ้มซึ่งเห็นได้ชัดว่ามันขมขื่นมากสักแค่ไหน และแม้คำตอบของอีกฝ่ายจะสร้างความสะท้อนสะเทือนใจต่อคนฟังหากมันก็จุดประกายอีกความรู้สึกแก่ว่าที่คู่หมั้นของท่านประธาน เนตรน้ำทิพย์ถอนหายใจเบาๆ
“ท่าทางเหมือนคุณอัยย์ยังรักเขามาอยู่เลยนะคะ...คือ...นิ๊งเห็นจากแววตาเวลาคุณอัยย์พูดถึง เขา...แต่ก็เถอะนะคะ ผู้ชายเลว ๆ ที่ทิ้งเมียกับลูกไปอย่างนั้นอย่ากลับไปสนใจอีกเลยนะคะเพราะวันหนึ่งเวรกรรมจะต้องสนองคนใจดำเข้าสักวัน คุณอัยย์เป็นคนสวยและเก่งมากนะคะ นิ๊งคิดว่าวันหนึ่งจะต้องได้พบผู้ชายดี ๆ มากกว่าคนแย่ ๆ อย่างนั้น แล้วตอนนี้คุณอัยย์...เอิ่ม...มีใครมาชอบ ๆ บ้างหรือยัง”
“ไม่มีหรอกค่ะ อัยย์ขออยู่กับลูกและทำงานแบบนี้มีความสุขดีแล้วค่ะ”
เนตรน้ำทิพย์ยิ้มกับเลขาสาวคนสวยก่อนขอตัวกลับเพราะเห็นว่าอัยย์ญาดามีง
