“บอกพี่สิว่าเธอกับไอ้เบน...เป็นยังไงกันแน่ พี่น้องงั้นหรือ แต่เวลาที่มันมองเธอ มันไม่ใช่สายตาของพี่ชายที่มองน้องสาว”
“ก็แล้วแต่พี่โอมจะคิดค่ะ แต่จะบอกอะไรให้นะคะ ไม่ว่าพี่เบนจะเป็นยังไงแต่เขา...ไม่เคยโกหกและหลอกลวง ไม่เคยเสแสร้งทำให้อัยย์เชื่อในเรื่องที่ไม่เป็นความจริง!”
เสียงนั้นสั่นพร่า อัยย์ญาดาพยายามแกะมือหนาที่เกาะกุมไหล่บางไว้แน่นแต่ยิ่งพยายามชาครินทร์กลับบีบไหล่เธอหนักขึ้น สีหน้าของเขาเคียดขึ้งยิ่งกว่าเดิม หญิงสาวกำมือแน่นและยิ้มขื่น เธอส่ายหน้าไปมาอย่างรวดร้าว
“เหมือนที่อัยย์เชื่อว่าพี่โอมคือ ชาครินทน์ ไพศาลพิพัฒน์ เจ้าของธุรกิจเล็ก ๆ ไม่ใช่ชาครินทน์ บรินทร์รามพิพัฒน์ เจ้าของธุรกิจหมื่นล้านอย่างรามพิพัฒน์ กรุ๊ป...เหมือนที่อัยย์เคยเชื่อว่าพี่โอมมีบ้านอยู่ที่เชียงใหม่ ไม่ใช่ที่กาญจนบุรี!”
เธอคิดว่าเมื่อพูดความจริงไปแล้วเขาจะสำนึกได้ หากชาครินทร์มีอาการชะงักไปแค่เพียงชั่วลมหายใจก่
