มีแวว (เป็นดาวคนใหม่) #2
1301 คำ
ทันใดนั้นทุกคนในห้องต่างก็หันไปมองประตูห้องที่เปิดออกพร้อมกัน ร่างสูงใหญ่ของมาร์ตยืนอยู่หน้าประตูพลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง
“จานีน”
“ค่ะ หนูนีนอยู่นี่” เจ้าของชื่อยกมือ ก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดกับเธอ
“ออกมารับแขก”
เพิ่งทำงานวันแรกแต่จานีนก็มีแขกกับเขาแล้ว ใบหน้าหวานพยักหน้าเร็ว ๆ พร้อมลุกขึ้น ท่ามกลางเสียงปรบมือเชียร์ของพี่ ๆ คนอื่น
“ดาวคนใหม่ของร้านแน่อีหนูเอ๊ย อ้อนแขกเยอะ ๆ นะ!”
“มีลูกร่าน เอ๊ย ลูกเล่นอะไรก็งัดออกมาใช้กับแขกให้หมดเลยน๊า ยัยหนูนีน!”
จานีนได้ยินเสียงดังไล่หลังมา ขณะเดินตามมาร์ตออกมาติด ๆ จากชั้นหนึ่งขึ้นมายังชั้นสอง จนมาหยุดที่หน้าห้องหนึ่งซึ่งเขียนเอาไว้ว่าห้องวีไอพี
“แขกคนแรกของเธอเป็นนักการเมือง ทำตัวดี ๆ อย่าดื้อกับท่าน เข้าใจไหม”
“เข้าใจแล้วค่ะคุณมาร์ต” หลังจากที่จานีนพยักหน้า ชายหนุ่มก็เคาะประตูห้องและรอจนกระทั่งได้รับคำอนุญาตจากคนข้างใน เขาก็ดันไหล่ของจานีนให้เข้ามาในห้อง จากนั้นจึงปิดประตูลง
ภายในห้องเงียบสงัดจนจานีนต้องบีบมือเข้าหากัน สองขาเรียวเดินช้า ๆ เข้าไปหาคนที่นั่งอยู่บนโซฟา กลิ่นบุหรี่ลอยคลุ้งปนมากับกลิ่นของบางอย่างที่ฉุนจมูกจนต้องกลั้นหายใจในบางที หญิงสาวพ่นลมหายใจทางปากราวกับว่ากำลังรวบรวมความกล้า ปลายเท้าเดินมาหยุดตรงหน้าของนักการเมืองวัยกลางคน
แขกในค่ำคืนนี้หันมามองจานีน ใช้สายตาโลมเลียมองตั้งแต่หัวจดเท้าอย่างไม่คิดจะปิดบัง สีหน้าบ่งบอกว่าพอใจกับรูปร่างหน้าตาของหญิงสาวมาก
“สวัสดีค่ะ ท่าน…” จานีนยกมือกระพุ่มไหว้อย่างอ่อนน้อม อีกฝ่ายรับไหว้ด้วยการเอามือมารองมือเล็กไว้ ลูบตั้งแต่มือบางมาจนถึงท่อนแขน
“นี่เหรอเด็กใหม่ของมูนไลต์พาเลซ ฮ่า ๆ เด็ดอย่างที่คุณมาร์ตบอกจริง ๆ”
จานีนก้มหน้าแสร้งทำเป็นเอียงอายกับคำชม ไม่ได้ขัดขืนตอนที่โดนรั้งให้ลงไปนั่งบนตักแกร่ง มือของอีกฝ่ายลูบไล้แผ่นหลังของเธอ ลงไปจนถึงบั้นท้ายและต้นขา สัมผัสอย่างจาบจ้วงหยาบโลน ริมฝีปากสวยระบายยิ้มน้อย ๆ และเริ่มชวนคุยขณะที่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของแขกวีไอพี
“ท่านมาที่นี่บ่อยเหรอคะ”
“ไม่บ่อยเท่าไร ประมาณเดือนละสองครั้ง” ชายวัยกลางคนตอบ พลางกดจมูกลงบนลาดไหล่ขาวเนียนของเด็กสาวอายุคราวลูก จานีนซ่อนความขยะแขยงเอาไว้ภายใต้ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม
“มูนไลต์พาเลซคงจะมีหลายอย่างถูกใจท่าน ถึงได้มาบ่อยๆ ใช่ไหมคะ” จานีนชวนคุยไปเรื่อย ๆ ทำทีเป็นเอียงใบหน้าหลบอย่างเอียงอายเมื่อจมูกของชายวัยห้าสิบจะกดลงมาบนแก้ม เด็กสาวส่งยิ้มหวานให้ก่อนจะลุกจากตักแกร่งเพื่อไปชงเหล้าให้
บริเวณโต๊ะเครื่องดื่มมีทุกอย่างครบครัน เหล้านอกราคาแพง รวมไปถึงไวน์และแชมเปญให้เลือกสรร จานีนจัดการเทเหล้าฝรั่งลงในแก้วพร้อมน้ำแข็งหนึ่งก้อน จากนั้นก็กลับมานั่งข้าง ๆ แขกเหมือนเดิม
“มูนไลต์พาเลซของคุณกอนซาเลซมีหลายอย่างที่ช่วยคลายเครียด มาที่นี่ก็ได้ผ่อนคลายครบทุกอย่าง” หนุ่มใหญ่ตอบและดื่มเหล้าในแก้วที่จานีนป้อนให้ถึงปาก นิ้วเล็กเช็ดคราบเหล้าที่เลอะริมฝีปากออกให้อย่างเอาอกเอาใจ
“อย่างเช่นอะไรบ้างเหรอคะ สิ่งช่วยคลายเครียดที่ว่า”
“ก็เด็ก ๆ ที่เอาใจเก่ง เหล้าดี ๆ อย่างที่ร้านอื่นไม่มี รวมไปถึง…”
คำตอบพรั่งพรูออกมาจากปากของเขาอย่างไม่ปิดบัง และจานีนก็จดจำทุกอย่างไว้โดยไม่ละทิ้งข้อมูลใด ๆ เลยสักอย่างเดียว
……
เลโอนาร์โดเข้ามาที่ร้านในเวลาเกือบตีหนึ่งเพราะเขานอนไม่หลับ พอมีเวลาว่างมากเกินไปก็คิดฟุ้งซ่านจนน่าหงุดหงิด สุดท้ายเลยขับรถมาที่มูนไลต์พาเลซ คิดว่าจะมาหาอะไรดื่มและนอนค้างที่นี่เลย เขามีห้องพักส่วนตัวอยู่ที่ชั้นบนสุด เดือนหนึ่งจะมาค้างที่นี่สามถึงสี่ครั้ง
ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะเดินไปที่ลิฟต์ก็เจอเข้ากับเด็กใหม่ที่เพิ่งรับเข้ามาทำงานเสียก่อน
“นาย สวัสดีค่ะ” จานีนชะงักและยกมือไหว้
สายตาคมไล่มองคนตรงหน้าอย่างถ้วนทั่ว จานีนผมยุ่งเล็กน้อย ริมฝีปากแดงช้ำและเสื้อผ้ายังมีร่องรอยยับย่นอย่างเห็นได้ชัด
“วันนี้เธอมีแขกเหรอ” โดยปกติแล้วเลโอนาร์โดไม่ค่อยสนใจเด็กในร้านสักเท่าไร เวลาเดินผ่านกันก็แค่มองและเดินผ่านไปเท่านั้น อีกทั้งคนอื่น ๆ ก็ไม่ค่อยกล้าคุยกับเขาสักเท่าไร ส่วนมากจะแค่ยกมือไหว้และเดินจากไปเสียมากกว่า แต่จานีนไม่เหมือนคนอื่น
“ใช่ค่ะ” จานีนพยักหน้า ไม่ค่อยกล้าสบตากับเขาสักเท่าไร เลโอนาร์โดคิดว่าเด็กมันคงจะทำตัวไม่ถูกเพราะเพิ่งเคยรับแขกครั้งแรก แต่ดูท่าคงจะไปได้สวยไม่น้อย เพราะมาทำงานวันแรกก็ขายออกแล้ว
“ครั้งแรกก็แบบนี้แหละ เดี๋ยวก็ชิน”
จานีนพยักหน้า นิ้วเล็กเกี่ยวเส้นผมขึ้นไปทัดหูด้วยท่าทางอย่างที่เลโอนาร์โดมองออกว่ากำลังเขินอาย ท่าทางใสซื่อนั้นดูเหมือนจะไม่เคยผ่านประสบการณ์ในเรื่องอย่างว่ามาก่อนด้วยซ้ำ อยากจะรู้จริง ๆ ว่าตอนรับแขกจานีนเป็นอย่างไร
“กำลังจะกลับอะพาร์ตเมนต์ใช่ไหม”
“ใช่ค่ะนาย คุณมาร์ตกับพี่ ๆ คนอื่นรออยู่ที่หลังร้าน” เด็กสาวตอบ ก่อนจะถามเขากลับ “นายเข้าร้านตอนดึก ๆ แบบนี้ทุกวันเลยเหรอคะ”
“เปล่าหรอก วันนี้แค่นอนไม่หลับเลยจะมาหาอะไรดื่มน่ะ” เลโอนาร์โดตอบ
หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจ แล้วมองเขาอย่างลังเล ก่อนจะเอ่ยถามออกไป
“ให้หนูนีนอยู่เป็นเพื่อนไหมคะนาย”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วพลางทำเสียงแปลกใจในลำคอ สาบานได้เลยว่าไม่เคยมีเด็กคนไหนในร้านถามคำถามแบบนี้กับเขามาก่อนแน่ ๆ
เด็กคนนี้จะทำให้เขาแปลกใจหลายอย่างมากเกินไปแล้ว
“หนูนีนนวดเก่งนะคะ นายจะได้นอนหลับสบาย” เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบจานีนจึงพูดต่อ
เลโอนาร์โดหัวเราะหึ หรือบางทีเด็กคนนี้อาจจะเหมือนกับคนอื่น ๆ หวังขึ้นเตียงกับเขาเพื่อจะได้สบายทางลัด ภายนอกดูใสซื่อแต่ข้างในใครจะไปรู้ ของแบบนี้คงต้องพิสูจน์ให้รู้กันไปเลย
“…เอาสิ ขึ้นไปนวดให้ฉันบนห้อง” เลโอนาร์โดพยักหน้า ก่อนจะเดินนำเข้ามาในลิฟต์ก่อน จานีนเดินตามเข้ามาโดยที่ยืนชิดผนังลิฟต์อีกฝั่ง ระหว่างที่รอให้ลิฟต์ขึ้นไปถึงชั้นบนสุด ชายหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแกว่งไปมาตรงหน้าของหญิงสาว
“ฉันจะบอกมาร์ตว่าให้พาคนอื่น ๆ กลับไปได้เลย เพราะคืนนี้เธอจะอยู่กับฉัน”
- ผู้เขียน
