มีแวว (เป็นดาวคนใหม่) #1
1072 คำ
จานีนค่อย ๆ เดินลงมาที่ชั้นหนึ่งอย่างระมัดระวัง บริเวณทางเดินค่อนข้างมืดเพราะไม่มีไฟเปิดไว้เลยสักดวง ภายในห้องที่เรียงรายกันก็มีเพียงบานประตูที่ปิดสนิท จานีนเดินเข้าไปชิดประตูห้องหนึ่งและลองขยับลูกบิดประตู พบว่ามันถูกล็อกเอาไว้อย่างแน่นหนา
ถึงแม้จะเป็นชั้นที่บอกว่าไม่ให้คนอื่นมายุ่งเกี่ยว แต่ประตูห้องกลับสะอาดสะอ้านไม่มีฝุ่นเกาะ พื้นก็ยังสะอาด ขอบหน้าต่างก็ด้วย ราวกับว่าได้รับการทำความสะอาดอยู่เป็นประจำ จานีนหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงออกมาและกดถ่ายรูปเอาไว้
ทุกย่างก้าวของจานีนเต็มไปด้วยความระแวดระวัง เธอสามารถกลับขึ้นมาบนห้องพักได้อย่างปลอดภัย ถึงแม้พอเข้ามาแล้วจะพบมอนเน่ที่อาบน้ำเสร็จแล้วกำลังมองตรงมาด้วยความสงสัยก็ตาม
“หายไปไหนมา ดึกขนาดนี้แล้ว”
“หนูนีนไปเดินเล่นมา ระหว่างรอมอนเน่อาบน้ำ งั้นหนูนีนไปอาบน้ำก่อนนะ” จานีนตอบ พร้อมยิ้มให้เพื่อนร่วมห้อง ก่อนจะหยิบข้าวของตนเองเดินเข้ามาในห้องน้ำบ้าง ร่างเพรียวบางถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายและเดินเข้าไปยืนใต้ฝักบัว ปล่อยให้สายน้ำชะล้างความเหนื่อยล้าที่สะสมมาทั้งวัน
ดวงตากลมโตหยีลงเล็กน้อย ก้มมองน้ำบนพื้นที่ผสมด้วยสีดำ พอจับที่ผมของตนเองถึงได้รู้ว่ามันเป็นเพราะสีผมหลุดนี่เอง
“งานเร่งรีบก็แบบนี้แหละนะ” จานีนบ่นกับตนเอง เลิกสนใจและรีบอาบน้ำสระผมให้เสร็จเรียบร้อย พออาบน้ำเสร็จออกมาก็เห็นว่ามอนเน่นอนไปแล้ว บนพื้นมีกองผ้าที่คงจะเป็นผ้าปูที่นอนกับผ้าห่มวางกองๆ เอาไว้ หญิงสาวจัดการปูมันจากนั้นก็ล้มตัวลงนอนบ้าง
มือเล็กเอื้อมไปปิดสวิตช์ไฟ เมื่อทั้งห้องมืดสนิทจานีนก็ถอนหายใจออกมา แค่วันแรกยังรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้เลย วันต่อ ๆ ไปคงจะหนักหนากว่านี้มากแน่ ๆ หญิงสาวคิดจนกระทั่งผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น
……
“ผมขอโทษครับนาย โอ๊ย! ผมผิดไปแล้ว”
เสียงคร่ำครวญของคนที่โดนจับให้นั่งคุกเข่ามือไพล่หลังอยู่บนพื้น ไม่ได้ทำให้เลโอนาร์โดเกิดความรู้สึกเห็นใจขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย ทุกสิ่งมีผลของการกระทำ ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าจะต้องพบเจอกับอะไรแต่ก็ยังเลือกที่จะทำ ฉะนั้นก็ต้องรับผลที่จะตามมาให้ได้
เลโอนาร์โดไม่ชอบคนเลี้ยงไม่เชื่อง ยิ่งพวกคิดคดทรยศเขายิ่งเกลียดราวกับไส้เดือนกิ้งกือ
“จัดการให้เรียบร้อย” ชายหนุ่มสั่งและเดินไปนั่งที่โซฟา หยิบซิการ์ขึ้นมาจุดสูบระหว่างที่มองลูกน้องของตนกำลังจัดการกับคนทรยศ
เป็นพนักงานในกาสิโนคอยดูแลแขกสบาย ๆ ไม่ชอบ แอบยักยอกเงินที่แขกแลกคอยน์เพื่อใช้ในกาสิโนเอาไปเป็นของตนเอง แม้มูลค่าไม่ได้มหาศาลแต่ก็ไม่ได้น้อยถึงขนาดที่เลโอนาร์โดจะปล่อยผ่าน หากครั้งนี้ปล่อยไปครั้งหน้าก็คงจะทำอีก เขาไม่เห็นถึงเหตุผลที่จะต้องเก็บคนประเภทนี้เอาไว้
เลโอนาร์โดดูดซิการ์พลางมองร่างที่ล้มลงไปหลังจากโดนซ้อมจนสะบักสะบอม สภาพราวกับหมาข้างถนนตัวหนึ่ง
“ไว้ชีวิตผมเถอะครับนาย ผมจะไม่ทำอีกแล้ว อัก…”
แม้ว่าอีกฝ่ายจะสำลักเลือดสด ๆ ออกมากองใหญ่แต่ก็ไม่ได้ทำให้เลโอนาร์โดเกิดความเห็นใจ เขาทำมือส่งสัญญาณให้ลูกน้องจัดการต่อไป จะตีงูต้องตีให้ตาย ไม่อย่างนั้นสักวันมันจะย้อนกลับมาแว้งกัด
หลังจากดูจนพอใจแล้วชายหนุ่มก็เดินออกมาจากตรงนั้น ใช้เวลาว่างที่พอจะมีเดินสำรวจกาสิโนของตนเองที่ครึกครื้นอย่างเช่นทุกวัน แขกที่มาใช้บริการต่างทักทายเขาอย่างคุ้นเคยกันดี ไม่ว่าจะเป็นนักธุรกิจ ดารา ไฮโซ ต่างก็พากันมาผ่อนคลายที่นี่กันทั้งนั้น
มีทั้งคนที่เล่นและรู้จักประมาณตน รวมไปถึงพวกโลภมากที่ยอมแลกทุกอย่างเพราะหวังว่าโชคจะเข้าข้าง
ประเภทหลังเลโอนาร์โดเห็นมาเยอะแล้ว รายล่าสุดก็ลูกหนี้กิตติมศักดิ์ของเขา จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้เงินคืนสักบาทเดียวจากพวกมัน เพราะอย่างนั้นเขาเลยต้องให้เป็นหน้าที่ของกฎหมายจัดการ ในเมื่อไม่ยอมจ่ายก็ฟ้องเรียกทรัพย์สินให้กลายเป็นบุคคลล้มละลาย ง่ายๆ แค่นี้เอง
……
ช่วงบ่ายสามโมงเย็นรถตู้คันเดิมที่ขับโดยมาร์ตก็มารับทุกคนที่อะพาร์ตเมนต์เพื่อมาทำงานที่ร้าน เมื่อมาถึงจานีนก็โดนพี่ ๆ ลากไปแต่งตัวแต่งหน้า ไหล่เล็กโดนกดให้นั่งลงบนเก้าอี้ภายในห้องแต่งตัวสำหรับพนักงาน หลายคนพากันรุมล้อมเพราะเห่อเด็กใหม่ ทั้งช่วยแต่งหน้า จับแต่งตัวอย่างสนุกสนาน
จานีนจามออกมาหนึ่งทีเมื่อฝุ่นผงของแป้งเข้าจมูกจนคันยิบ ๆ ไม่นานหญิงสาวก็อยู่ในลุคสวยหวานราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ ด้วยฝีมือการแต่งหน้าขั้นเทพของอันดา รุ่นพี่สาว ทุกคนในห้องต่างบอกว่าเริ่มงานวันแรกจะต้องสวยน่ารักที่สุด จะได้ถูกใจแขก
ดวงตากลมโตมองเงาสะท้อนของตนเองในกระจก ปรากฏใบหน้าอ่อนเยาว์ที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางขับให้ดวงหน้าหวานยิ่งน่ามอง เดรสสายเดียวสั้นสีแดงยาวเลยก้นไปนิดเดียวยิ่งขับให้เห็นรูปร่างอวบอิ่มชัดเจน จานีนเขินจนต้องพยายามดึงชุดเดรสลงมาปิดต้นขาหลายครั้ง
“พี่อันดา เดรสมันสั้นไปหรือเปล่าคะ”
“แบบนี้แหละน่ารักแล้ว แขกมันชอบเด็กน่ารัก ๆ แต่แอบยั่ว วันแรกต้องทำให้แขกประทับใจ ทิปหนักแน่อีหนู” อันดาบอกและบีบแก้มจานีนอย่างเอ็นดู
ในเมื่อคนมีประสบการณ์ว่ามาแบบนั้นจานีนก็พยักหน้า พยายามเรียกความมั่นใจ
- ผู้เขียน
