9
1212 คำ
“เธอมาได้ยังไง มารอรับใครเหรอ”
นฤเบศร์ถามให้หายข้องใจ
“ก็มารอรับบอสไงคะ”
“มารอรับฉัน อย่าบอกนะว่าเธอนั่งเครื่องมาที่นี่ก่อนหน้าฉันจะมา เพื่อมารอรับฉัน”
นฤเบศร์คิดไปโน่น เพราะเขาไม่รู้ว่าอทิตยาเดินทางมาจังหวัดอุบลราชธานีตั้งแต่เมื่อวาน
“โอ๊ย... ใครจะลงทุนขนาดนั้นคะบอส ยุงมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ บ้านยุงอยู่ที่นี่ นี่ขนาดเป็นวันหยุดยังอุตส่าห์สั่งงานยุงอีก อย่างนี้บอสต้องจ่ายค่าโอทีให้ยุงด้วย”
อทิตยาขยายความให้เจ้านายหนุ่มเข้าใจและลงท้ายด้วยคำพูดเหน็บน้อยๆ พอหอมปากหอมคอ
“ไม่ต้องมาพูดมากเลย ฉันแค่สั่งให้จองโรงแรมกับหารถมารับ ไม่ได้ให้เธอมารับด้วยเองซะหน่อย เธอทำเกินกว่าคำสั่งเองนะ” เขายังหาทางแก้ตัว
“ที่ยุงมารับบอสด้วยตัวเองเพราะว่า ลินเพื่อนของยุงมีกิจการให้เช่ารถตู้กับรถเก๋งค่ะ ยุงก็เลยว่าจ้างรถของลินให้มารับ และไหนๆ ยุงก็อยู่ที่นี่แล้วก็จะไปโรงแรมที่บอสพักพอดี ก็เลยมารับบอสด้วยตัวเองค่ะ ส่วนค่าจ้างที่บอสจะต้องจ่ายเบ็ดเสร็จก็แปดพันบาท บอสจ่ายมาเลย ยุงไม่รับเช็ค ไม่รับเงินโอน รับแต่เงินสด” เลขาจอมแสบไม่พูดเปล่า ยังแบมือมาตรงหน้านฤเบศร์ยิกๆ
“ไม่แพงไปหน่อยเหรอตั้งแปดพัน” คนที่ต้องจ่ายเงินโวยใส่
“แพงที่ไหนคะบอส ค่ารถสองพัน นอกนั้นเป็นค่าเสียเวลาของยุงที่จะต้องจัดการเรื่องที่พัก เรื่องรถให้บอส พูดง่ายๆ คือค่าโอที จ่ายมาเลยบอสขา อย่าบ่นมาก”
อทิตยาแบมือและกระดิกนิ้ว แถมยังยิ้มให้เจ้านายจนเห็นไรฟันขาวสะอาด นฤเบศร์ส่ายหน้ากับความเจ้าเล่ห์ของเลขาจอมยุ่ง แต่ก็ยอมจ่ายเงินตามที่เธอบอก ที่เขายอมเป็นเพราะ รู้ว่าตนเองใช้งานเธอในวันหยุดจริงๆ
“เอ้า เอาไป” นฤเบศร์วางเงินลงบนฝ่ามือเล็ก “เค็มจัดระวังเกลือจะขึ้นหน้านะ”
“ไม่กลัวหรอกค่ะ ถ้าเกลือขึ้นหน้ายุง ยุงก็จะเอาเงินที่บอสให้ไปซื้อครีมทาหน้าหรือไม่ก็โลชั่นบำรุงหน้าให้สดใสเปล่งปลั่ง”
“รีบไปเถอะ ก่อนที่ฉันจะต้องเสียเงินค่าโลชั่นให้เธอเพิ่ม เพราะฉันคิดว่าเงินที่ฉันให้เธอไปเมื่อกี้คงไม่พอแน่ๆ เธอมันเค็มตัวแม่ เค็มไปถึงกระดูกคงต้องใช้เงินเป็นหมื่น”
นฤเบศร์สวนใส่เลขาจอมยุ่งที่ทำหน้างอเล็กน้อยกับคำประชดประชันของเขา ส่วนนลินธาราก็อมยิ้มกับการโต้เถียงกันไปมาที่ฟังแล้วน่ารักไปอีกแบบ การสนทนายุติลงชั่วคราวเมื่อทั้งสามก้าวเดินไปยังลานจอดรถ พอทั้งหมดนั่งประจำที่ นลินธาราก็ทำหน้าที่พลขับ พาผู้โดยสารไปยังจุดหมายต่อไป
นลินธาราพานฤเบศร์มาถึงโรงแรมที่พักในอีกสี่สิบนาทีต่อมา พอมาถึงเขาก็ทำการเช็กอินก่อนที่เจ้าหน้าที่ของโรงแรมจะพาไปยังห้องพัก โดยมีหญิงสาวทั้งสองตามขึ้นมาด้วย
“ฉันลืมถามเธอเลยว่า ที่เธอบอกว่าจะมาที่โรงแรมนี้พอดี เธอจะมาทำอะไรหรือนัดใครไว้”
ระหว่างทางที่นั่งมายังโรงแรม ทั้งสามไม่ได้สนทนากันมากนัก อทิตยาเพียงแค่แนะนำให้นฤเบศร์กับนลินธารารู้จักกันอย่างเป็นทางการเท่านั้น พอมาถึงห้องพักเขาจึงนึกขึ้นได้
“ความลับค่ะบอส บอกไม่ได้ค่ะ” อทิตยากอดอกตอบ “หมดงานของยุงแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ เชิญบอสพักผ่อนได้ตามอัธยาศัยค่ะ อ้อ... ยุงลืมถามบอสเหมือนกันว่า บอสมาทำอะไรที่นี่คะ”
“ความลับเหมือนกัน บอกไม่ได้” คนถูกย้อนหน้างอ แลบลิ้นใส่นฤเบศร์ที่ยืนอมยิ้มกับท่าทางทำตัวเหมือนเด็กของเลขาสาว “ยังจะมาแลบลิ้นใส่ฉันเหมือนเด็กๆ อีก เดี๋ยวฉันตัดลิ้นขาดซะเลย”
“เชอะ... กลัวที่ไหน กว่าบอสจะหากรรไกรมาตัดลิ้นยุงได้ ยุงก็เผ่นหนีไปโน่นแล้ว” เลขาโต้เจ้านายทันควัน “ไปกันเถอะลิน เดี๋ยวหนุ่มๆ คอยนาน”
พูดจบ อทิตยาก็เดินจูงมือนลินธาราไปยังลิฟต์โดยสารของโรงแรม เพื่อเดินทางไปยังชั้นที่เอ็นริโกพัก ปล่อยให้นฤเบศร์ที่ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อรู้ว่า เลขาจอมยุ่งของตนนัดผู้ชายไว้ที่โรงแรมแห่งนี้ เขารู้สึกแปลกๆ ในใจ ก่อนจะปัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป นฤเบศร์เดินเข้าไปในห้อง วางกระเป๋าเดินทางลงบนเตียงนอน แล้วเดินออกไปจากห้อง ไปยังอีกห้องหนึ่งที่อยู่ขึ้นไปอีกสองชั้น
เสียงเคาะประตูห้องพักของเอ็นริโกดังขึ้น ไล่หลังร่างบอบบางของนลินธารากับอทิตยาที่เข้ามาในห้องของเขาไม่ถึงห้านาที วนาธรหลานชายของเจ้าของห้องพักเป็นคนลุกขึ้นไปเปิดประตู
“นายคงจะเป็นลอเรนโซหลานชายของริโกแน่ๆ ฉันเป็นเพื่อนของริโกชื่อเบส ฉันนัดกับริโกไว้น่ะ”
นฤเบศร์แนะนำตัว และเดาว่าชายหนุ่มตรงหน้าคือหลานชายของเพื่อนรัก เนื่องจากหน้าตาของวนาธรบอกยี่ห้อ คนของตระกูลรอซซี่ได้เป็นอย่างดี
“ใช่ครับ สวัสดีครับคุณอา ผมชื่อวนาธร ลอเรนโซหรือโตครับ” วนาธรพนมมือไหว้เพื่อนของอาหนุ่มพร้อมกับแนะนำตัวบ้าง “เชิญครับ คุณอากำลังอาบน้ำครับ”
นฤเบศร์ยิ้มให้วนาธรหลานของเพื่อนรัก ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปภายในห้องไม่กี่ก้าว คิ้วหนาของเขาก็ย่นเข้าหากัน เมื่อเขาเห็นร่างของอทิตยากับนลินธาราในห้องพักของเพื่อนสนิท สร้างความประหลาดใจให้กับเขาไม่ใช่น้อย พลันเขาก็มีความคิดหนึ่งแวบขึ้นมา เป็นความคิดที่ทำให้หัวใจของเขาเบาโหวง หวิวๆ ราวกับกำลังยืนอยู่บนหน้าผา ความคิดที่ว่านั้นคือ เลขาสาวของตนกำลังมาทำงานพิเศษเป็นสาวชั่วคราวของเอ็นริโก
“บอสมาทำอะไรที่นี่คะ”
อทิตยาเองก็แปลกใจและตกใจที่เห็นนฤเบศร์เดินเข้ามาในห้องพัก เธอจึงเอ่ยถาม
“แล้วเธอล่ะมาทำอะไรที่นี่ ที่เธอบอกว่าหนุ่มๆ จะคอยหมายถึงริโกกับเร็นโซอย่างนั้นเหรอ” เจ้านายหนุ่มถามสวนกลับ สีหน้าบูดบึ้งไม่รู้ตัว
“ใช่ค่ะ ยุงกับลินนัดคุณอาริโกกับโตที่นี่” อทิตยาตอบเจ้านาย และคำตอบของเธอก็ทำให้หัวใจของเขาคล้ายมีเข็มเล่มเล็กทิ่มแทง ย้ำความคิดที่ว่า เธอมาทำงานพิเศษไม่เช่นนั้นคงไม่ถ่อมาไกลถึงที่นี่ แล้วยังจะมาโกหกเขาอีกว่ากลับบ้าน “แล้วบอสมาทำอะไรที่นี่คะ รู้จักกับคุณอาริโกเหรอคะ”
- ผู้เขียน
