“ออกไปจากชีวิตเลิฟ เลิฟไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนที่ทำร้ายเลิฟแบบนี้” ฉันพูดออกไปทั้งน้ำตา แค่ตอนนี้หน้าของเขาฉันก็ยังไม่อยากมอง
“ขอร้องอย่าไล่กันเลยนะ เธอก็รู้ฉันทำไม่ได้” แต่เขาควรทำให้ได้เพราะถ้าฉันเป็นเขา ฉันจะไม่มานั่งอยู่ตรงนี้แบบนี้หรอกเพราะฉันคงละอายใจกับสิ่งที่ทำลงไป
“แล้วเฮียปั้นคิดถึงความรู้สึกเลิฟบ้างไหม ความรู้สึกของคนที่มันโดนขืนใจ” ฉันพูดขึ้นอีกครั้ง
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนฉันจำได้ดี ฉันไม่เต็มใจ ฉันโดนขืนใจ ความเจ็บ ความรู้สึกต่างๆมันเอาแต่ถาโถมอยู่ในตัวฉัน ไม่ว่าฉันจะทำอะไรภาพของเมื่อคืนมันก็ฉายซ้ำในสมองจนฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งร้องไห้
“ขอโทษเลิฟ ฉันขอโทษ เมื่อคืนฉันขาดสติเกินไป ขอโทษจริงๆ” เฮียปั้นพูดขึ้นทั้งน้ำตาแต่รู้ไหมว่าการกระทำของเขาไม่ได้ทำให้ฉันสงสารแม้แต่นิดเดียวเพราะฉันสงสารตัวเองมากกว่าที่มาเจอคนอย่างเขา
“เลิฟไม่ให้อภัย ขอเถอะเฮียปั้น ออกไปจากบ้านเลิฟ”
