“ทำไมหน้าเครียด” ผมถามขึ้นทันที หลังจากที่เธอขึ้นรถมาผมสังเกตอาการเธออยู่เงียบๆ ใบหน้าสวยที่เคยสดใสวันนี้กลับไม่ยิ้มแย้มเหมือนดั่งเคยมันทำให้ผมอดคิดมากไม่ได้
“นั่นสิเลิฟ ทำไมหน้าเครียดแบบนี้ล่ะ” ข้าวหอมน้องสาวของผมซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเธอที่นั่งอยู่เบาะหลังก็ขยับมาอยู่ระหว่างกลางสองเบาะด้านหน้าและถามขึ้นอีกคน
“มีเรื่องให้เลิฟเครียดนิดหน่อย” คนตัวเล็กตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยโอเค สองมือกอบกุมเข้าหากันราวกับมีเรื่องต้องคิด
“เรื่องอะไรบอกเธอบอกฉันได้ไหม” ผมอดไม่ได้ที่จะถามออกไป ท่าทางของเธอมันทำให้ผมเป็นห่วงจนอยู่ไม่สุข
“พรุ่งนี้แม่จะไปต่างประเทศ ฮึก...สามเดือนเลย” เธอตอบกลับมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นนั่นทำให้ใจผมกระตุกวาบ
“อย่าร้อง” ผมพูดขึ้นพร้อมกับจับมือน้อยๆของเธอไว้
ไม่ชอบที่เห็นน้ำตา ไม่ชอบให้เป็นแบบนี้เลย
“อย่าร้องสิเลิฟ แกยังมีฉันนะสามเดือนมันนิดเดียว” ข้าวหอมน้องส
