“ป๊ากับแม่รออยู่ข้างใน” เฮียปั้นพูดขึ้นทันทีเมื่อพาฉันมาถึงบ้านของเขา ตอนนี้ฉันรู้สึกประหม่ามากๆต่อให้จะเคยมาบ้านหลังนี้กี่ครั้งแต่วันนี้มันต่างออกไปจากเดิมและอีกอย่างเพื่อนสนิทของฉันอย่างข้าวหอมก็ยังไม่กลับจากมหาวิทยาลัย
“เข้าไปสิ” เฮีบปั้นพูดขึ้นอีกครั้ง
“กระเป๋าเลิฟ” ฉันพูดขึ้นเพราะตอนนี้กระเป๋าของฉันยังอยู่ในรถของเฮียปั้น
“เดี๋ยวให้คนมายกไป เดินเข้าไปได้แล้ว” ฉันพยักหน้ารับก่อนจะเดินตรงเข้าไปในบ้าน ที่ตอนนี้คุณป๊าและคุณแม่ของเฮียปั้นยืนรออยู่แล้ว
“ปกติมาเล่นบ้านแม่บ่อย ทำไมวันนี้หนูเลิฟของแม่ดูเกร็งๆล่ะ” คุณแม่พูดขึ้นพร้อมกับเดินตรงมาทางฉัน
“เลิฟเกรงใจค่ะ” ฉันตอบกลับไปตามตรงเพราะครั้งนี้ฉันมาอาศัยบ้านหลังนี้สามเดือนเลยนะ ไม่ให้เกรงใจได้ยังไง
“เกรงใจอะไรกันทำตัวตามสบายเลย ป๊าให้คนเตรียมห้องไว้แล้วห่างจากข้าวหอมนิดเดียว” คุณป๊าของเฮียปั้นที่ยืนอยู่ไม่ห่างพูดขึ้นทันที
“ที่จริงเลิฟน
