เมียหมอ -04- ผู้ชายเย็นชา
1256 คำ
"อาการเป็นยังไงบ้างครับ"
"รู้สึกไม่สบายตัว ไม่สบายใจ เวลาไม่เห็นหน้าหมอ หมอพอจะมีแนวทางรักษาโรคนี้ไหมคะ"
อลันหยุดชะงักลงไป อาการที่คนไข้สาวพูดเมื่อครู่ ไม่สามารถทำให้เขาวินิจฉัยได้ ใบหน้าคมคายมองคนไข้สาวที่มองเขาด้วยแววตากะลิ้มกะเหลี่ย
"เวลาทุกนาทีของหมอมีค่า ถ้าคนไข้จะมาหาหมอโดยไม่ได้เป็นอะไรมาจริงๆ คราวหลังอย่าทำอีก มันเสียเวลาทั้งหมอและคนไข้ที่มารอ"
"แหมคุณหมอคะ ฉันตามจีบหมออยู่นะ หมอไม่รู้เหรอ"
"ถ้าไม่มีอะไร หมอขอตัวก่อนนะครับ" อลันหยัดกายขึ้นเต็มความสูง เตรียมเดินออกจากห้อง ทว่ากลับโดนคนไข้สาวจับท่อนแขนเอาไว้
หมับ!
"เดี๋ยวสิคะหมอ วันนี้หมอเลิกงานกี่โมงเหรอคะ เราไปกินข้าวกันไหม"
"ไม่ว่าง ขอโทษนะครับ" เขาดึงแขนตัวเองออกจากหญิงสาว แล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้คนไข้สาวยืนหน้าเสียอยู่คนเดียว
"กลับแล้วเหรออลัน"
"อืม มีงานด่วนนิดหน่อย"
"เป็นทั้งหมอและเจ้าของโรงพยาบาลด้วย มันดีแบบนี้นี่เอง"
"หึ" อลันส่งเสียงในลำคอเบาๆ หันมากดลิฟต์ ระหว่างรอ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาคนสนิท ไม่ถึงสองนาที ประตูลิฟต์ก็เปิดออก
เขาขับรถออกจากโรงพยาบาล มุ่งหน้ามาไปยังเหมันต์ผับ ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มกับอีกสามสิบห้านาที เขาใช้เวลาราวยี่สิบนาที กว่าจะมาถึงจุดหมาย
"มีเอกสารเซ็นรับสินค้า ที่นายต้องเซ็นครับ เมื่อสักครู่คุณไมเคิลมาหานายครับ"
"ตอนนี้เขาอยู่ไหน"
"ห้องวีไอพีครับ"
เขาไม่ตอบอะไรกลับไปเพียงแค่พยักหน้ารับหลังจากเซ็นรับสินค้าเสร็จ เขาเดินมายังห้องวีไอพีที่ไมเคิลอยู่ ไมเคิลคือหนึ่งในลูกค้าคนสำคัญจากเซี้ยงไฮ้ของเขา
"ยินดีต้อนรับกลับไทยครับ" เขาทักทายไมเคิล ไมเคิลมักกลับไทยปีละครั้งเพื่อมาดูสินค้ากับเขา ส่วนมากไมเคิลชอบส่งลูกน้องคนสนิทมาดูสินค้า หากสินค้าตัวไหนถูกใจเขาตั้งแต่แรกเห็น เขาจะบินมาไทยด้วยตัวเอง
"สักคนไหมคุณอลัน"
"ไม่ดีกว่าครับ เชิญคุณไมเคิลตามสบาย"
"คุณนี่ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนนะ ไม่ว่าผมจะเสนอผู้หญิงให้คุณยังไง คุณก็ไม่เคยตอบรับกับผมสักที"
เขาเพียงแค่ยิ้มให้ไมเคิล ไมเคิลชอบผู้หญิง ยิ่งมีผู้หญิงรายล้อมรอบตัวยิ่งชอบ ผิดกับเขา แต่ใช่ว่าเขาจะไม่ช่ำชองเรื่องอย่างว่า ผู้ชายเกือบทุกคนต้องเคยผ่านจุดนั้นมาบ้าง เขาเองก็เช่นกัน แต่ไม่ได้เสพติดเรื่องเซ็กส์อะไรมากมายขนาดนั้น
"ถ้าคุณอลันเปลี่ยนใจ อยากรับสาวๆไปนั่งด้วยสักคน บอกผมได้นะ ผมยินดีหามาให้"
"ขอบคุณครับ"
"สินค้าที่คุณอลันให้ลูกน้องส่งรูปมาให้ผมดู มันถูกใจผมมากๆเลย ไม่ผิดหวังจริงๆที่เลือกทำธุรกิจกับคนเก่งอย่างคุณ"
"หึ ขอบคุณครับ"
อลันเป็นทั้งหมอและทำธุรกิจมืดหลายอย่าง นักธุรกิจหลายคนล้วนอยากทำธุรกิจกับอลันกันทั้งนั้น ขนาดมาเฟียด้วยกันบางตระกูลยังเลือกเป็นลูกน้องของอลันเพราะความเก่งและสินค้าที่มีคุณภาพถูกใจคนซื้อ
"เบ ไหนแกบอกว่ามาวันเกิดของเพื่อนไง แล้วทำไมถึงพาฉันมาโผล่ที่ผับ" เซญ่าเอ่ยถามเพื่อนสาวที่ลากเธอเข้ามาในผับด้วย ดวงตากลมโตกวาดมองรอบสถานที่แปลกใหม่ เธอไม่เคยมาเที่ยวผับเคยเห็นเผินๆแค่เพื่อนอัปลงโซเชียล ไม่คิดว่าวันหนึ่ง ตัวเองจะได้มาสัมผัสด้วยตัวเอง
"ฉันอยากให้แกออกมาเปิดหูเปิดตาบ้างไง แกคงไม่โกรธนะ ที่ฉันโกหกแกอะ"
"จะโกรธทำไม ในเมื่อฉันก็อยากมาอยู่แล้ว" เธอเปลี่ยนจากหน้านิ่งเป็นยิ้มทันควัน ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะพร้อมกับเบนาเพื่อนสาวคณะเดียวกัน โดยที่โต๊ะมีพิ้งค์พลอยและแพรวานั่งรออยู่
"ทางนี้!" แพรวาโบกมือให้เธอและเบนา
"ตอนแรกนึกว่ายัยเซญ่าจะไม่ยอมมาด้วยซะอีก" พิ้งค์พลอยพูดขึ้น เซญ่าเป็นคนที่ไม่ชอบเที่ยวกลางคืนโดยเฉพาะพวกสถานบันเทิงแบบนี้ แปลกใจมากที่เห็นเซญ่ามา
"คนเราก็ต้องลองอะไรใหม่ๆบ้างสิพิ้งค์พลอย"
"แหม รับรองเลยนะ ถ้าแกลองแล้ว แกจะติดใจอยากมาอีก" เซญ่ายิ้ม พลางหย่อนตัวนั่งลงข้างแพรวา กวาดสายตามองไปรอบๆอีกครั้งด้วยความตื่นเต้น
"ที่นี่คนเยอะจังเลยนะ"
"แน่นอนสิยะ ที่นี่เหมันต์ผับ ผับดังที่สุดละ แถมเขายังลือกันมาด้วยนะ ว่าที่นี่อะ เจ้าของหล่อมาก"
"ใครเหรอเจ้าของที่นี่"
"ไม่รู้เหมือนกันอะ ไม่มีใครรู้ว่าเจ้าของเหมันต์ผับเป็นใคร เพราะเขาไม่เคยแสดงตัว"
"สงสัยชอบเป็นคนในความลับมั้ง มาๆ พวกเรามาดื่มฉลองที่ยัยเซญ่า มาเที่ยวผับเป็นครั้งแรกดีกว่า"
แพรวาพูดขึ้น ยื่นแก้วน้ำสีอำพันที่เพิ่งเทลงแก้วเมื่อสักครู่ให้เซญ่า เซญ่ารับมาโดยไม่เกี่ยงอะไร จากนั้นสี่สาวยกแก้วในมือขึ้นชนกัน จนเสียงแก้วดังประสานเสียงเพลงในผับ
เคร้ง!
เวลาเดินทางมาถึงสี่ทุ่มกับอีกห้านาที ใบหน้าของแต่ละคนเริ่มแดงก่ำจากพิษเหล้าอย่างเห็นได้ชัด พิ้งค์พลอยและเบนาออกไปเต้นกับคนอื่นๆ ส่วนแพรวาก็ออกไปคุยโทรศัพท์ เหลือเพียงเซญ่าที่นั่งหน้าแดงก่ำ มองเพื่อนสองคนเต้นกันอย่างสนุกสนาน
เธอลุกขึ้นเดินมาเข้าห้องน้ำคนเดียว ก่อนถึงห้องน้ำ เธอดันเห็นภาพชายหญิงคู่หนึ่งกำลังยืนจูบกันอย่างดูดดื่ม เธอทำเป็นไม่เห็น เดินผ่านไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล
หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จ กำลังเดินกลับไปยังโต๊ะ สายตาดันเผลอไปสบตากับใครบางคนที่เดินมาข้างหน้า หัวใจเธอจากเคยเต้นปกติ กลับเต้นแรงแทบหลุดออกมาจากขั้ว เพราะเขาๆคนนั้นคือเพื่อนพี่ชายเธอ....อลัน
สายตาเย็นชาคู่นั้นมองเธอ ก่อนที่เขาจะเดินผ่านไปโดยไม่พูดอะไรกับเธอทั้งที่รู้จักกัน ที่เขาไม่ทักทายเธอเขาจำเธอไม่ได้ หรือเขาไม่อยากทักทายเธอกันแน่ นี่คือสิ่งที่เธอแย้งกันในใจ
"พี่อลันคะ" เธอตัดสินใจวิ่งตามเขามา ตั้งใจมาขอร้องเขา ไม่ให้บอกพี่ชายเธอ บางทีเขาอาจเอาเรื่องนี้ไปบอกพี่ชายเธอก็ได้ ใครจะไปรู้ละ
"...." อลันหยุดเดิน ปรายตามองมือเรียว ซึ่งจับท่อนแขนเขาอยู่ เซญ่าเดินมายืนต่อหน้าเขา ใช้สายตามองลึกเข้าไปในนัยน์ตาสีเข้มน่าค้นหาคู่นั้นของอลัน
"เรื่องที่เจอหนูวันนี้ พี่อลันอย่าบอกพี่ซีโร่ได้ไหมคะ"
"ทำไมฉันจะต้องบอก"
"ก็..."
"ในเมื่อมันไม่ใช่ธุระอะไรของฉัน" อลันกล่าวทิ้งท้ายแล้วเดินออกไป ทิ้งให้เซญ่ายืนมองแผ่นหลังแกร่งด้วยใบหน้าที่เสียเล็กน้อย เธอจิ๊ปากตามหลังด้วยความไม่พอใจ ไม่รู้อยู่กับคนไข้ เขาเย็นชาด้วยแบบนี้ไหม หรือเป็นแค่กับเธอคนเดียว
- ผู้เขียน
