เมียหมอ

เมียหมอ -05- ติดลิฟต์

ก๊อก~ ก๊อก~

เสียงเคาะประตูในสายของอีกวันดังเข้ามาในโสตประสาทของหญิงสาว เซญ่าซึ่งนอนหลับใหลอยู่ เริ่มเปิดเปลือกตาสีขาวออกช้าๆ ทันทีที่ตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่สัมผัสได้ก็คือ อาการมึนหัว จากการดื่มแอลกอฮอล์อย่างหนักมาเมื่อคืน

เธอนั่งพิงหัวเตียง พลางเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูนาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงกับอีกสามสิบห้านาที เธอวางโทรศัพท์ไว้ข้างตัว เสียงเคาะประตูห้องดังอีกรอบหลังจากเงียบไปสักพัก

เธอก้าวขาลงจากเตียงนอน เดินตรงไปยังประตู อาการแฮงก์เหล้าเมื่อคืนทำให้เธอรู้สึกเพลีย หนักอึ้งที่หัว และอยากอาเจียนตลอดเวลา ไม่น่าดื่มไปเยอะเลยเมื่อคืน เธอบ่นกับตัวเองในใจ ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกของการดื่มแอลกอฮอล์ แต่มันเป็นครั้งแรกที่เธอดื่มหนักแล้วเกิดอาการแฮงก์แบบนี้

แอดด

ทันทีที่เปิดประตูออก ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจ รีบเปลี่ยนสีหน้าจากเดิมเป็นยิ้มแย้มทันควัน คนตรงหน้าคือซีโร่ พี่ชายเธอ ไม่รู้ว่าลมอะไรหอบเขามาหาเธอที่คอนโดมิเนียม แถมยังไม่บอกเธอสักคำอีกด้วย

"พี่ซี มะ..มาทำไมไม่บอกญ่าสักคำเลยล่ะคะ"

"เหมือนที่ญ่าไปหาพี่ที่โรงพยาบาล แล้วไม่บอกพี่ไง เซอร์ไพรส์ไหม" ซีโร่เอ่ยถามน้องสาว กลิ่นเหล้าจากคนตรงหน้าโชยมาเตะจมูกเขาตั้งแต่ประตูเปิดออก ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเมื่อคืนทำอะไรมา

เขาเดินเข้ามาในห้องเซญ่าเงียบๆ ตรงไปนั่งโซฟา โดยมีเซญ่าเดินตามเข้ามาติดๆ เธอยังคงยิ้มให้พี่ชายเพื่อกลบเกลื่อนความผิด

"ดื่มไปเยอะแค่ไหนล่ะ เมื่อคืนนี้"

"คะ?"

"กลิ่นเหล้าหึ่งขนาดนั้น ยังจะมาคะอีก แอบหนีเที่ยวใช่ไหมเมื่อคืน"

"ใครบอกพี่ซีคะว่าญ่าหนีเที่ยว"

"กลิ่นเหล้าชัดขนาดนั้นยังจะมาปากแข็งอีก"

"ไม่มีใครบอกพี่ซีใช่ไหมคะ ว่าญ่าไปไหนเมื่อคืน" คนแรกที่เธอสงสัยคืออลัน เพื่อนหมอของเขา เมื่อคืนเธอเจอเขาที่เหมันต์ผับและเป็นคนเดียว ที่รู้ว่าเธอคือน้องสาวของซีโร่

"ไม่มีใครบอกพี่ทั้งนั้น พี่รู้โดยสัญชาตญาณของพี่เอง"

"...." เซญ่าเงียบลงไป ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่ปรักใจเชื่ออยู่ดี ว่าอลันไม่ได้เป็นคนบอกเขา

"พี่ไม่ได้ห้าม ถ้าญ่าจะออกไปเที่ยวเล่น กินเหล้ากับเพื่อน แค่อยากให้ญ่าระวังตัวไว้ด้วย เวลาตัวเองเมา"

"เข้าใจแล้วค่ะ ญ่าจะระวังตัวให้มากๆ" เธอขยับกายเข้าไปหาพี่ชาย กอดท่อนแขนแกร่งพร้อมเอาใบหน้าซบลง

"ไปอาบน้ำได้แล้ว เหม็นเหล้า"

"แหม ทำเหมือนตัวเองไม่เคยมีกลิ่นเหล้าติดตัวอย่างนั้นแหละ"

"หึ พี่จะทำอาหารเช้าให้นะ อยากกินอะไร"

"อะไรก็ได้ค่ะ ตามใจพี่ซีเลย" เธอหยัดกายขึ้น เดินเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อทำธุระส่วนตัว เหมือนเคยทำในชีวิตประจำวันทุกเช้าตื่นนอน

สายน้ำเย็นฉ่ำชโลมลงเรือนร่างขาวผุดผ่องของเซญ่า ความเย็นของน้ำช่วยขจัดอาการต่างๆที่เกาะกินตอนนี้ออก ใบหน้าสวยหวานเงยรับความเย็นของน้ำ พลางใช้สองมือเสยผมเปียกปอนไปด้านหลัง

เธอใช้เวลาในห้องน้ำเกือบครึ่งชั่วโมง ก่อนจะออกมาในสภาพแต่งตัวเรียบร้อย เธอเดินนวยนาดไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบไดร์เป่าผมขึ้นมาเป่าผมเปียกหมาดๆให้แห้ง

"อาหารเสร็จแล้วนะญ่า"

"ค่ะพี่ซี"

"พี่จะไปโรงบาลก่อนนะ พอดีมีงานด่วน"

"ค่ะ ขับรถดีๆนะคะ"

ซีโร่เพียงแค่ยิ้มให้น้องสาว เซญ่าหันมาเป่าผมต่อกระทั่งผมแห้ง เธอเดินมายังอาหารที่พี่ชายทำไว้ให้ ก่อนสายตาจะสะดุดกับบางอย่างที่พี่ชายลืมไว้

เธอถอนหายใจพลางส่ายหน้าไปมา พี่ชายเธอลืมโทรศัพท์เอาไว้ กะว่ากินข้าวเสร็จ จะแวะเอาไปให้ที่โรงพยาบาล

@โรงพยาบาลเอกชน

เธอเดินเข้ามาในโรงพยาบาลที่พี่ชายทำงานอยู่ ระหว่างรอลิฟต์ ใครบางคนได้มายืนเทียบข้างเธอ พอหันมองกลับเป็นอลัน เขายังมีใบหน้าเฉยชาเหมือนครั้งแรกที่เธอเจอ ราวกับเป็นคนไม่มีความรู้สึก และในความนิ่งเฉยของเขา ทำให้เขาเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ น่าค้นหา

ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก สองคนก้าวขาเข้าไปในลิฟต์พร้อมกัน เซญ่าเอื้อมมือกดชั้นที่จะไปและดันชนเข้ากับมือของอลันพอดี เพราะเขากดชั้นเดียวกับเธอ

"พี่หมออลันคะ ขอถามอะไรได้ไหมคะ"

"...." อลันหันหน้ามามองเซญ่า พยักหน้าให้เป็นคำตอบ เธอไม่รอช้ารีบเข้าประเด็นที่จะพูดต่อจากนี้ทันที

"พี่อลัน เป็นคนบอกพี่ซีใช่ไหมคะ เรื่องเมื่อคืน"

"บอกแล้วไงว่ามันไม่ใช่ธุระของฉัน"

"แล้วทำไมพี่ซีถึงรู้เรื่องนั้นคะ"

"ถ้าเธอได้โง่ ก็ควรคิดก่อนถาม ว่าพี่ชายเธอเป็นคนโง่รึเปล่า"

เธอนิ่งลงไป เขาไม่ได้เป็นคนบอกหรอกเหรอ เธอกล่าวขอโทษเขาไป อาจจริงของเขา เธออาจโง่ที่ไม่คิดก่อนถาม หลักฐานบนตัวเธอกลิ่นชัดขนาดนั้น แต่อย่างน้อยก็คลายความสงสัยลง เธอแค่ต้องการถามเพื่อให้แน่ใจก็เท่านั้น

"ขอโทษค่ะ"

อลันไม่พูดอะไร ตัวเลขของชั้นยังคงเลื่อนขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งเกือบถึงชั้นเป้าหมาย ลิฟต์กันเกิดค้างกะทันหัน

กึก!

"อ๊ะ!" หญิงสาวเซถลาไปหาอลันโดยไม่ตั้งตัว ส่วนอลันเซเข้าหาผนังของลิฟต์ด้วยความที่สูงเพียงอกเขา ทำให้ใบหน้าสวยหวานแนบลงอกแกร่งอลันพอดี "ละ..ลิฟต์เป็นอะไรเหรอคะ"

"สงสัยลิฟต์จะค้าง"

แค่ได้ยินว่าลิฟต์ค้าง ความกลัวไม่รู้มาจากไหนเข้าครอบงำเธอทันที หัวใจดวงน้อยเต้นรัว ไฟในลิฟต์เริ่มกะพริบถี่ๆไม่คงที่สักที เธอขยับตัวเข้าใกล้อลันอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยมองไปรอบลิฟต์พร้อมน้ำตาที่เริ่มคลอ

อลันต่อสายหาเจ้าหน้าที่โรงพยาบาล เพื่อบอกว่าตัวเองติดอยู่ในลิฟต์ นัยน์ตาสีเข้มเหลือบมองเซญ่าที่ยืนตัวสั่นเทาอยู่เพียงนิด ก่อนจะส่ายหน้าไปมา

"มะ..เมื่อไหร่ลิฟต์จะเปิดคะ"

"สักพัก"

"หนูขอจับมือพี่หมออลันได้ไหมคะ หนูกลัว" เธอเอื้อนประโยคหลังออกมาแผ่วเบา ไม่รอให้เขาตอบตกลง เอื้อมไปจับมือเขามากุมไว้ พลางขยับตัวเข้าหาเขาอีกนิด

อลันถอนหายใจเบาๆ เขาปล่อยให้เธอทำตามใจตัวเอง หากสิ่งที่เธอทำอยู่มันจะทำให้เธอหายกลัว แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ที่เขาจะยอมให้เธอทำอะไรแบบนี้ รอบหน้าไม่มีอีกแน่

"ตอนไหนจะเสร็จคะ"

"ถามไปแล้ว"

"ถามอีกไม่ได้เหรอคะ"

"มันน่าเบื่อ" เขาตอบออกไปตรงๆ

"แต่หนูกลัวนิคะ"

"กลัวก็อยู่เฉยๆ มือก็ให้จับ จะกลัวอะไรอีก"

เซญ่าทำหน้ามุ่ยใส่อลัน เมื่อเขาเผลอ เธอแอบระบายยิ้มขึ้นมาบนใบหน้า ความจริงเธอไม่ได้กลัวหรอก แค่หาเรื่องจับมือเขาเท่านั้น จะว่าไปมือเขาก็นุ่มและอุ่นดีเหมือนกันนะ แถมกลิ่นตัวเขายังหอมอีกต่างหาก