Best friend 2

1610 คำ
“กูขอสูบบุหรี่แป๊บ มึงไปเข้าห้องน้ำรอก่อนก็ได้ เดี๋ยวเหม็น” “อืม” ฉันเลือกที่จะเดินออกมาเข้าห้องน้ำตามที่มันบอก เพราะก็รู้สึกปวดฉี่เหมือนกัน . . เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ ฉันก็เห็นโซนมันกำลังยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ฉันเห็นเธอเพียงด้านหลังเท่านั้น ฉันจึงรีบเดินเข้าไปหาโซน เธอคนนั้นจึงหันมามองหน้าฉันด้วยสีหน้างงๆ แต่ก็ไม่พูดอะไร... “งั้นเราไปก่อนนะ” เธอพูดกับโซน แต่ก่อนจะเดินออกไปเธอก็ไม่ลืมที่จะส่งยิ้มให้ไอ้โซนด้วย “มีอะไรวะ?” “เปล่า เธอแค่มาขอไลน์” ฉันก็ไม่คิดว่าแค่คำพูดแค่นี้มันกลับทำให้หัวใจฉันหน่วงได้ไม่น้อย เพราะกลัวว่ามันจะให้ไลน์ผู้หญิงคนนั้น แต่ถ้ามันให้จริงแล้วฉันจะทำอะไรได้ ฉันมันก็แค่เพื่อนไหมวะ... “ก็สวยดีนะ แล้วมึงได้ให้ไหม?” ยิ่งเจ็บก็ยิ่งตอกย้ำใจตัวเอง “มึงคิดว่าไงละ?” ปากหนาพ่นควันบุหรี่ออกไปด้านข้าง เพื่อเลี่ยงไม่ให้ควันลอยมาโดนฉัน “ไม่รู้ดิ คงให้มั้ง” “มึงเพื่อนกูจริงไหมวะ กูไม่ได้ให้” เพราะทุกครั้งมันก็ไม่เคยให้ใครง่ายๆ (มั้ง) “มึงก็ย้ำกูจังนะ คำว่าเพื่อนเนี่ย” “ก็มึงเพื่อนกูจริงๆ ไหมวะ หรือมึงอยากเป็นมากกว่าเพื่อน” มันถามพร้อมกับยักคิ้วส่งมาให้แบบกวนๆ “มากกว่าเพื่อน คือเพื่อนสนิทงี้เหรอ” “......” แล้วมันก็ไม่ตอบ ปล่อยให้ฉันโง่อยู่แบบนั้น “เสร็จยัง” ฉันจึงรีบพามันเปลี่ยนเรื่องคุย “อืม เสร็จแล้ว” จากนั้นมันก็จับมือฉันเดินกลับเข้าไปข้างในเหมือนเดิม ครั้งแรกฉันก็ว่าจะไม่ดื่มเยอะหรอก แต่พอดื่มไปดื่มมามันก็เริ่มเพลิน จนไม่รู้ว่าตัวเองนั้นดื่มเข้าไปเยอะมากแค่ไหนแต่พอรู้ตัวอีกทีฉันก็เมาเหมือนหมาแล้ว ฉันในตอนนี้นั่งแทบจะไม่ตรง เซไปเซมาเป็นลูกข่าง จนกระทั่งไม่สามารถประคองตัวและศีรษะที่แสนจะหนักอึ้งของตัวเองได้ แต่ก็พอมีสติอยู่บ้างไม่ใช่ไม่รู้อะไรเลย ฉันจึงเลือกทิ้งศีรษะไปด้านซ้ายเพื่อซบไหล่ของเจ พรึบ! ซึ่งเจก็หันมามองฉันครู่หนึ่งแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรปล่อยให้ฉันนั่งซบไหล่ของมันอยู่แบบนั้น ไม่รู้ว่านั่งซบไหล่ของมันนานแค่ไหน กระทั่ง.... “เดียร์มึงไปซบไหล่ไอ้โซนก่อน กูจะไปเข้าห้องน้ำ” มันจับหัวฉันขึ้น ให้หันไปซบไหล่ของโซนที่นั่งอยู่ด้านข้างฉันแทน พรึบ! โซนรีบจับหัวฉันไว้และดึงมาซบที่ไหล่ของมันแทนเพราะกลัวว่าหัวฉันจะทิ่มลงกับพื้นก่อน ตึก ตึก เสียงหัวใจของฉันที่ดังแรงขึ้นอย่างต่อเนื่อง มือที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แต่ก็พยายามทำตัวให้ปกติเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่ในใจตอนนี้มันไม่ปกติเลยสักนิด ฉันเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาของโซน กลิ่นกายที่หอมฟุ้งชวนให้ใจสั่นจนฉันต้องขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ ซอกคอมัน ปากหนาที่ขยับพูดกับเพื่อนไม่หยุดเห็นทีไรก็อยากดึงเข้ามาจูบให้รู้แล้วรู้รอด ค่อนข้างจะโรคจิตแล้ว..... #01.00 A.M ฉันนั่งซบไหล่ของโซนจนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกดังขึ้นข้างหู “เดียร์” “อื้อ~” ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นทั้งที่หนังตามันแสนจะหนักอึ้งหน่อยก็ตาม ถึงสติจะไม่ค่อยมีแต่ยังพอรู้ว่าเสียงที่เรียกฉันเมื่อสักครู่คือเสียงของโซน เพราะเมื่อลืมตาขึ้นใบหน้าของมันก็โน้มลงมาอยู่ใกล้ๆ หน้าฉันแล้ว ฉันมองหน้ามันและกะพริบตาช้าๆ เหมือนโดนมนต์สะกดไว้ไม่ให้ละสายตาไปไหนได้ “กลับ” มันดันหัวฉันออกจากไหล่ ทำให้คนที่ไม่ค่อยสติอย่างฉันประคองตัวไม่อยู่หงายหลังลงไปพิงที่พนักโซฟา “เชี่ย งานหยาบอีกแล้ว” เกมพูดพร้อมกับมองร่างเล็กที่เมาคอพับหลับอยู่ที่โซฟาตัวยาว “กูโอเค๊” ฉันพยายามดันตัวลุกขึ้น แต่พื้นมันก็หมุนไม่หยุด ทำให้คนที่อยู่ใกล้อย่างโซนเลือกที่จะนั่งลงด้านหน้าและดึงแขนฉันเพื่อให้ขึ้นไปขี่หลังของมันแทน “เออ จบสภาพนี้เดินเองไม่ได้หรอก” บ่อยครั้งที่ฉันขี่หลังมัน แต่ก็ต้องเป็นทุกครั้งที่หัวใจเต้นแรงไม่ชินสักที หน้าอกอวบบดเบียดแผ่นหลังทำให้ร่างสูงรู้สึกได้ถึงความใหญ่ของเต้า แต่เขาก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรออกมาเหมือนอย่างทุกครั้ง “ไอ้คิวละ” ฉันหลับตาฟังพวกมันพูดคุยกันบนหลังโซน “มันออกไปเรียกแท็กซี่รอแล้ว” เกมตอบเจ จากนั้นก็เดินออกมาจนถึงหน้าผับ คิวโบกมือเรียกเพื่อนก่อนที่ทุกคนจะรีบเดินไปขึ้นรถแท็กซี่ที่จอดรอ “อ๊ะ” ฉันลืมตาขึ้นเล็กน้อยเมื่อโซนมันจับฉันยัดใส่รถและขยับดันตัวฉันให้เข้าไปนั่งด้านในสุดของรถ “ขยับไปดิ พวกมันนั่งไม่ได้” ฉันสะลึมสะลือหรี่ตามองพวกมันเล็กน้อย แต่ก็ขยับเข้าไปนั่งชิดด้านในสุดตามที่โซนบอก “ขยับไปอีก” ถึงให้ฉันขยับเข้าไปจนสุดก็เท่านั้นเพราะด้วยขนาดตัวของพวกมันที่สูงร้อยแปดสิบกว่า ลำพังมีแค่พวกมันนั่งเรียงกันสามคนยังเบียดกันเป็นปลากระป๋องเลย แต่นี่มีคนเมาอย่างฉันอีก แล้วไง แล้วฉันจะทำอะไรได้ละแค่สติตัวเองตอนนี้ยังประคองไม่ค่อยได้เลย..... “ก็พวกมึงแม่งตัวใหญ่กันเอง” ฉันพูดพร้อมกับเกาะไหล่โซนฟุบหน้าลงที่ไหล่ของมันโดยไม่ได้สนใจอะไร “เร็วๆ ดิ เดียร์ กูขึ้นรถไม่ได้” ไอ้เกมที่พยายามจะเบียดไอ้เจขึ้นมานั่งบนรถแล้วแต่ก็ขึ้นไม่ได้ ทำให้โซนตัดสินใจอุ้มฉันนั่งลงที่ตักของมันแทน “อ๊ะ” ถึงจะตกใจที่จู่ๆ มันก็อุ้มฉันนั่งบนตัก แต่ก็ไม่คิดที่จะปฏิเสธ “เออ ให้นั่งตักตั้งแต่แรกก็จบแล้วไอ้ห่า” เกมขึ้นมาบนรถได้ก็บ่นใหญ่ “.....” ฉันนั่งนิ่งอยู่บนตักของโซนอยู่เงียบๆ แต่หัวใจมันกลับไม่เงียบอย่างที่ควรจะเป็นมันเต้นโครมครามจนแทบจะหลุดออกมาข้างนอก แต่เมาทั้งทีจะให้นั่งอยู่เฉยๆ ก็ไม่ได้ ขอแทะโลมเพื่อนตัวเองสักหน่อยก็ยังดี ฉันจึงตัดสินใจทิ้งศีรษะลงซบหน้าอกของโซนอย่างตั้งใจ โดยที่มันก็ไม่พูดอะไร จนกระทั่งถึงคอนโด @คอนโด เจกับโซนช่วยกันพยุงตัวฉันออกจากแท็กซี่ ก่อนที่โซนจะแบกฉันขึ้นหลังมันเหมือนเดิมโดยมีเจจับหลังประคองไว้ไม่ให้หงายหลัง “เอาไงดีวะ นอนนี่ไหม” คิวถาม เพราะปกติพวกมันก็นอนห้องฉันบ่อยจึงไม่ใช่เรื่องแปลก “กูขอกลับนะพอดีกูไม่ได้เอาชุดมาวะ” พรุ่งนี้มีเรียนทำให้ไอ้เกมเลือกที่จะกลับไปนอนที่คอนโดตัวเอง “เออกูลืม งั้นกูกลับด้วย” เหลือสองคนคือเจกับโซนที่ยังเงียบ ทำให้คนสติน้อยอย่างฉันพูดขึ้น “กลับแม่งให้หมดแหละ แต่ตอนนี้พากูไปส่งบนห้องก่อน” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียคล้ายกับคนที่กำลังจะหลับ “เออๆ งั้นพวกมึงรอกูแป๊บ” โซนหันไปบอกกับไอ้สามตัวนั้น จากนั้นมันก็เดินขึ้นมาส่งฉันบนห้อง พอได้อยู่กับมันสองคนตามลำพังหัวใจของฉันมันก็ยิ่งเต้นผิดจังหวะ จนคนที่ให้ขี่หลังรู้สึกได้ เมื่อถึงห้องมันก็ถามขึ้น.... “มึงโอเคเปล่าเนี่ย ทำไมหัวใจเต้นแรงจังวะ?” “ไม่โอเค” ฉันเอียงใบหน้าเข้าไปพูดใกล้ๆ ซอกคอของมันอย่างตั้งใจ “หื้อ?” “ก็กลิ่นตัวมึง มันหอมยั่วกูขนาดนี้ ใครจะทนไหว” “สัส!” โซนวางฉันนอนลงที่เตียง มือหนาปัดผมที่ปกปิดใบหน้าฉันออก “แล้วสรุปมึงโอเคไหมเนี่ย?” โซนยื่นใบหน้าเข้ามาถามใกล้ๆ ทำเอาหัวใจฉันเต้นสั่นรัวพูดไม่ออกเข้าไปใหญ่ ดูเป็นห่วงกูจริงเป็นแค่เพื่อนกูเนี่ย.... “.....” “ถ้ามึงไม่โอเคกูจะได้บอกไอ้พวกนั้น ว่าจะนอนเป็นเพื่อนมึง” “แค่นอนอย่างเดียวเหรอ?” ฉันปรือตาถามมันอย่างสงสัย “เดียร์อย่าพึ่งเล่น กูจริงจัง” กูพูดจริงแต่มึงดันโง่ดูไม่ออกเอง ฉันได้แต่พูดคำนี้ในใจ อดเซ็งไม่ได้ทั้งที่ฉันพยายามทอดสะพานให้มันข้ามมาแล้ว แต่มันก็ไม่คิดจะข้ามเส้นเพื่อนมาสักที “เออๆ กูโอเคมึงกลับไปเถอะ” “เออ งั้นมีอะไรโทรมาแล้วกัน......ฝันดี” ฉันนอนฟังมันพูดอยู่เงียบๆ โดยไม่ตอบอะไรออกไป แต่เมื่อได้ยินเสียงประตูปิดลงฉันก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น “เพื่อนอะไรบอกฝันดีก่อนนอนกันวะ”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม