Best friend สิ้นสุดทางเพื่อน

#20.00 P.M @RCB “เดียร์!” ร่างเล็กในเสื้อเกาะอกกับกระโปรงสั้นสุดเซ็กซี่พึ่งก้าวลงจากแท็กซี่ ก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อของตัวเองดังมาจากกลุ่มวัยรุ่นผู้ชายที่ยืนสูบบุหรี่หน้าผับหรูที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่หลั่งไหลมาเที่ยวในค่ำคืนนี้ ไม่รอช้าเท้าเล็กรีบก้าวเดินตรงเข้าไปสมทบกับกลุ่มวัยรุ่นชายกลุ่มนั้นทันที ตึก ตึก “กว่าจะมาได้นะมึง” ฉันหันไปมองไอ้คิวที่ทำหน้าเซ็งเหมือนโลกจะแตกในวันพรุ่งนี้ยังไงยังงั้น แต่ฉันก็ไม่แปลกใจหรอกเพราะด้วยนิสัยของมันที่ขี้หงุดหงิดง่ายในทุกๆ เรื่อง ในกลุ่มของฉันมีทั้งหมดห้าคนคือ คิว เกม เจ แล้วก็ โซน ส่วนฉัน เดียร์ ผู้หญิงสวยแซ่บคนเดียวในกลุ่มผู้ชายหน้าตาดี “กูก็มาแล้วไหมวะ” ฉันมองสำรวจพวกมันด้วยความภูมิใจไม่น้อยที่มีเพื่อนหน้าตาหล่อได้ขนาดนี้ แต่ก็นั่นแหละถึงพวกมันจะหล่อกันขนาดไหน ฉันก็ไม่ได้หวั่นไหวให้พวกมันหมดทุกคนหรอกนะ เพราะคนเดียวที่ฉันหวั่นไหวใจเต้นตึกตักได้ตลอดเวลาที่อยู่ใกล้คือ โซน ผู้ชายที่ยืนเด่นสง่าอยู่ในกลุ่มเพื่อนเพราะด้วยความสูงโปร่ง ผมสีดำสนิทยาวระต้นคอ ปากแดงระเรื่อแม้จะสูบบุหรี่หนักแค่ไหนก็ตาม ผิวขาวๆ ของมันที่เห็นชัดแม้กระทั่งอยู่ในที่มืด ใบหน้านี้ที่ใครๆ เห็น ต่างอิจฉาเพราะมันหล่อราวกับว่าพระเจ้านั้นสร้างความหล่อนี้มาเพื่อมันคนเดียว “รีบเข้าไปข้างในเถอะ” โซนทิ้งบุหรี่ลงพื้นก่อนจะใช้เท้าเหยียบขยี้มันจนแหลกและเหลือบมองมาที่ฉัน “เออไปดิ” ไอ้เกมพูดขึ้นก่อนจะกอดคอไอ้คิวเดินเข้าไปในผับ “เดินดีๆ ก็ได้ไหม จะกอดคอทำเหี้ยอะไร” ฉันมองดูเพื่อนที่เดินตามกันเข้าไปข้างใน เหลือแค่ฉันกับโซนที่ยังไม่เดินเข้าไป ฉันหันไปมองมันซึ่งมันก็มองฉันอยู่ทำให้เราสบตากัน คิ้วหนาของมันขมวดเป็นปมฉันจึงถามออกไปด้วยความสงสัย “อะไร?” “แต่งตัวเหี้ยอะไรของมึง” ฉันมองสำรวจตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้าก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน มันแค่ออกไปทางเซ็กซี่มากๆ ก็เท่านั้นเอง ก็ฉันมาเที่ยวผับไม่ได้มาเข้าวัดสักหน่อย มีแต่มันนั่นแหละที่แปลก แปลกที่บ่นทั้งที่เพื่อนคนอื่นไม่เห็นจะพูดอะไรเลย “ทำไม? สวยเกินหน้าเกินตาใช่ไหม” ฉันพูดขึ้นด้วยท่าทีมั่นๆ กวนๆ “รัดนมจะแตกอยู่แล้ว” นี่แหละคือมัน ไอ้โซนเพื่อนหน้าหล่อ แต่มันไม่ได้มีดีแค่หน้าตานะ แต่ปากมันยังดีอีกต่างหาก (เฉพาะกับฉัน) แต่ก็ว่ามันไม่ได้ถึงปากมันจะดีแต่ถ้าเป็นเรื่องรักเพื่อนมันเต็มร้อยกับทุกคน เต็มจนล้น ทำให้ผู้หญิงที่รักใครยากอย่างฉัน ตกหลุมรักมันอย่างง่ายดาย โลกนี้มันช่างโหดร้ายเนอะ มีคนเป็นร้อยเป็นล้านให้ชอบ กลับไม่ชอบ แต่ดันมาแอบชอบเพื่อนตัวเอง เพื่อนที่แคร์ความรู้สึกของเราตลอดเวลา เพื่อนที่รอเราได้2-3ชม.แล้วบอกว่าไม่เป็นไร เพื่อนที่ขับรถไปส่งเราได้แม้จะอยู่ไกลกันคนละโลกก็ตาม เพื่อนที่เมื่อเรามีทุกข์แล้วมันปลอบใจเราไม่ห่าง เพื่อนที่ให้กำลังใจยามเราท้อแท้ เพื่อนที่ต้องคอยง้อเราแม้บางครั้งมันจะไม่ผิดเลยก็ตาม แล้วเพื่อนแบบนี้เราจะคิดกับมันแค่เพื่อนได้จริงๆ เหรอวะ “แต่ก็ยังไม่แตกเนอะ” ฉันตอบด้วยสีหน้ากวนๆ และยักคิ้วส่งไปให้มัน ก่อนจะรีบก้าวเดินเข้าไปในผับทันที ฉันเดินเข้ามาที่โซนวีไอพีของผับที่พวกมันจองเอาไว้ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาตัวยาวด้านข้างเจ ตามด้วยโซนที่นั่งลงด้านข้างฉันอีกที ส่วนคิวกับเกมมันนั่งที่โซฟาเดี่ยว “กินไรดีวะ?” “แล้วแต่พวกมึงเลย วันนี้กูได้หมด” ฉันหันไปตอบไอ้คิวที่มันจ้องมองใบหน้าฉันเพื่อรอคำตอบ “เค” คิวพยักหน้ารับจากนั้นมันก็ยกมือขึ้นเรียกพนักงานให้มารับออเดอร์ “แบลคหนึ่ง มิกสอง” “ค่ะ” เมื่อมันสั่งเหล้าเรียบร้อย ฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข้อความ @line ตุน : สวัสดีครับ สายตาจ้องมองข้อความของพี่ตุนครู่หนึ่ง ฉันเลือกที่จะไม่ตอบ เงยหน้าถามเพื่อนด้วยสีหน้าจริงจัง “ใครให้ไลน์กูกับพี่ตุน” พี่ตุนคือรุ่นพี่ปีสี่ที่ตามจีบตามขอไลน์ฉันมานานแล้ว แต่ฉันไม่ให้ปฏิเสธทุกครั้งที่เจอ แต่เขาก็ยังไม่ล้มเลิกความคิดนั้นสักที “ทำไมวะ” เจคนพูดน้อย นิ่งเงียบแต่แม่งโคตรจริงใจเลย รักใครยากดังนั้นจะไม่ค่อยเห็นมันคุยกับผู้หญิงไปเรื่อย คือเลือกเยอะนั่นแหละ ถ้าไม่เจอใครที่ถูกใจจริงๆ ละก็ให้มันคุยเล่นๆ มันก็ไม่เอา มันถามขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย ดวงตามองสำรวจเพื่อนก่อนจะเลือกมองข้ามเจกับโซนเพราะมั่นใจว่ามันสองคนคงไม่รู้เรื่องนี้ ดังนั้นก็จะเหลือแค่สองคน “ก็พี่ตุนดิ ไม่รู้แม่งเอาไลน์กูมาจากไหน” เพราะฉันเป็นคนหวงพื้นที่ส่วนตัวมาก พวกมันก็รู้ดี แต่ถ้าใครรู้ แล้วยังเอาไลน์ฉันให้พี่ตุน คอยดูนะฉันจะโกรธพวกมันให้ดู “......” ทุกคนบนโต๊ะเงียบ กระทั่ง... “เออ กูเอง” ไอ้เกมคนกะล่อนที่สุดในกลุ่มมีผู้หญิงให้คุยไม่ว่างเว้นเพราะคารมคมคายและดูขี้เล่นของมัน ทำให้ผู้หญิงตกหลุมพรางได้ง่าย มันพูดขึ้นพร้อมหลบตาฉันเมื่อรู้ว่าตัวเองนั้นผิด “มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบพี่เขา มึงจะให้ทำไม” “ก็มันตามขอไม่เลิกเลย ตามเช้าเย็นทุกวันจนกูรำคาญ” มันตอบด้วยสีหน้าที่ดูก็รู้ว่าคงเบื่อไม่ต่างจากฉันที่โดนตามตื้อไม่เลิก “.......” “เออ กูขอโทษได้ไหมล่ะ” เมื่อเห็นฉันเงียบไอ้เกมเลยรีบขอโทษ “จิ๊ เออ ทีหลังก็อย่าให้ บอกว่ากูมีผัวไปเลยก็ได้ พี่มันจะได้ไม่ต้องมายุ่ง” อย่างว่าเพื่อนเนอะ ถ้าไม่ได้ผิดหนักเกินไป มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะให้อภัยไม่ได้เลย “มันคงเชื่อ วันๆ อยู่แต่กับพวกกู แต่ถ้าบอกว่าพวกกูเป็นผัวมึงไม่แน่นะ มันอาจจะเชื่อก็ได้นะ ฮ่าๆ” ฉันจ้องมองหน้าไอ้คิวนิ่ง เวลาแบบนี้มันยังมาติดเล่นอยู่อีก “เขาก็คงรู้ ว่ากูคงไม่คิดจะเอาพวกมึงมาทำผัวอยู่แล้ว” “มึงคนเดียวหรือเปล่าที่คิดแบบนี้ เพราะทุกวันนี้เด็กๆ กูคิดว่ามึงเป็นเมียกูอยู่แล้ว” เกมพูดขึ้น “งั้นก็เรื่องของมึงค่ะ ไปจัดการเอา” ฉันตอบแบบไม่สนใจ จากนั้นก็หันกลับมาสนใจโทรศัพท์ในมืออีกครั้ง ก่อนที่จะโดนคนที่นั่งด้านข้างแย่งไปจากมือ มันไม่รอช้ารีบกดบล็อกไลน์พี่ตุนทันที “จบ” เพราะรู้ดีว่าฉันไม่มีทางคุยกับพี่ตุนอยู่แล้วโซนจึงจัดการให้เสร็จสรรพ “ดีมาก” ฉันหันไปเชยคางมัน ไม่นานพนักงานก็เดินมาเสิร์ฟเครื่องดื่ม ไอ้คิวที่นั่งอยู่โซฟาเดี่ยวจัดการทำหน้าที่ชงเหล้าและยื่นให้เพื่อนทีละคน “ทำไมมึงไม่ลองเปิดใจคบกับใครดูบ้างวะ” เจถามขึ้นฉันหันไปมองหน้ามัน ก่อนจะเอื้อมมือไปรับแก้วรับจากคิว ไม่แปลกหรอกที่มันจะถามเพราะตั้งแต่รู้จักกันมาสามปีฉันก็ไม่เคยคบกับใครเลย แต่คนคุยก็พอมีบ้างประปราย แต่อย่างว่านะก็คนมันไม่ได้ชอบ คุยไปก็แค่นั้น.... “ก็กูไม่ได้อยากคบใคร?” ฉันตอบพร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม “รอขึ้นคาน?” “กูสวยขนาดนี้ไม่มีทางได้ขึ้นหรอก” ฉันหันไปตอบสวนไอ้เกมทันที เรื่องเก่ายังไม่หายโกรธยังจะกล้าปากดีอีก “สวยไม่เถียง แต่กูว่าผู้ชายหมดโลกก่อนมึงจะได้มีผัว” แล้วไงก็ผู้ชายคนอื่นไม่ได้อยากคบไหมวะ “กูก็เอาพวกมึงทำผัวแม่งเลยไง ไม่เห็นจะยาก” “ไอ้สัส ขนลุก” เกมทำท่าขนลุกเหมือนฉันจะเอามันทำผัวจริงๆ “ปวดขี้ก็ไปเข้าห้องน้ำ” จากนั้นเราก็นั่งดื่มกัน แล้วพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มบ่งบอกว่า ผู้คนที่กำลังยืนเต้นอยู่นั้นสนุกมากแค่ไหน ซึ่งฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่ฉันไม่ได้ลุกขึ้นเต้นหรอกนะ ฉันเลือกที่จะนั่งโยกเบาๆ ที่โต๊ะ แต่ด้วยโซฟาที่เรานั่งมันไม่ได้กว้างขนาดที่จะนั่งสามคนแล้วไม่เบียดกัน เมื่อโยกไปทางขวาเพียงนิดเดียวก็ทำให้แผ่นหลังของฉันสัมผัสโดนหน้าอกแกร่งของโซน ซึ่งมันก็ไม่ได้ผละออก ฉันจึงปล่อยให้แผ่นหลังตัวเองบดเบียดหน้าอกของมันอยู่แบบนั้น อย่างน้อยได้สัมผัสมันนิดๆ หน่อยๆ ก็ยังดี..... ฉันนั่งอยู่แบบนั้นโดยไม่ขยับออกไปไหนจนกระทั่งโซนเอื้อมมือไปด้านหน้าเพื่อจับแก้วเหล้ามายกดื่ม ตัวของมันจึงต้องโน้มมาทางด้านหน้าทำให้ การกระทำของโซนในตอนนี้ไม่ต่างจากกำลังโอบกอดฉันไว้จากทางด้านหลัง แต่มีเหรอฉันจะขยับออก ไม่ค่ะ เพื่อนมาขนาดนี้แล้วต้องสู้กลับ ฉันก็ยิ่งขยับเข้าไปหามันอีก แม้หัวใจของตัวเองจะเต้นสั่นระรัวราวกับว่าจะหลุดออกมาแต่ฉันก็ไม่หวั่น มือคว้าแก้วเหล้าขึ้นดื่มด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและฟังพวกเชี่ยนั่นคุยกันไปด้วย #เวลาต่อมา เรานั่งดื่มกันมาสักพักใหญ่ จนกระทั่งไอ้โซนลุกขึ้น “เดี๋ยวกูมาไปสูบบุหรี่แป๊บ” โซนกำลังจะก้าวเดินออกไป แต่โดนมือฉันคว้าแขนเอาไว้ก่อน หมับ! “กูไปด้วย ขี้เกียจนั่งกับพวกแม่ง” “อืมไปดิ” ฉันรีบลุกขึ้นเดินตามโซนออกมาด้านนอก แต่ตลอดระยะทางเดินจากโต๊ะของฉันที่ต้องเดินออกไปข้างหลังร้านนั้นเต็มไปด้วยผู้คนที่ยืนเบียดเสียดเต้นกันอยู่ทำให้ยากต่อการเดิน ฉันจึงรีบเอื้อมมือไปจับชายเสื้อของโซนเอาไว้เพราะกลัวว่าตัวเองจะหลงทางกับมัน หมับ! ร่างสูงหันมามองหน้าฉันก่อนจะเลื่อนสายตาลงมองที่ชายเสื้อของตัวเอง “กูกลัวหลงทาง คนแม่งเยอะ” มันไม่ตอบอะไรเอื้อมมือมาจับมือของฉันแทนที่เสื้อของมัน การกระทำของมันที่มักจะทำอะไรล้นเกินจากคำว่าเพื่อนทำให้ฉันคิดไปไกล ทั้งที่อีกคนอาจจะไม่ได้คิดอะไรเลยก็ได้.... โซนเป็นคนที่เทคแคร์เพื่อนเก่งมาก มันเป็นแบบนี้กับทุกคนไม่ว่าจะกับฉันหรือพวกนั้น แต่การกระทำของมันที่ทำกับฉันจะแตกต่างกับพวกเพื่อนผู้ชายเพราะฉันคือผู้หญิงนั่นเอง ดังนั้นฉันต้อง.... หยุดคิดแบบนี้ หยุดคิดเลยอีเดียร์..... โซนเดินจูงมือฉันฝ่าผู้คน จนกระทั่งมาถึงหลังร้านมันถึงปล่อยมือออก ทำเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น ก็ใช่ มันก็ปกติไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลยสักนิด.....