แม้อยากตาย แต่ก็ไม่สามารถกระทำตามใจได้
ภาพบุรุษผู้เป็นที่รักสลายไปต่อหน้า ยังคงอยู่ในห้วงฝันทุกวันคืน ทำให้นางมิอาจข่มตาลง
ยี่สิบปีมาแล้วที่แดนศักดิ์สิทธิ์อ่อนแอลง เมื่อเจ้าของดินแดนยังจมอยู่กับความเศร้า พิรุณสีทองยังคงโหมกระหน่ำทุกครั้งหยดน้ำโศกศัลย์ไหลริน และเป็นเช่นนี้ทุกครั้งที่ภาพความทรงจำฉายขึ้นมาอยู่ตรงหน้านาง
“ท่านพี่...ให้ข้าตายเสียยังดีกว่า” เสียงของเลี่ยงหรงเอ่ยอย่างอ่อนล้า ดวงตาสีทองเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดเหม่อมองท้องนภายามอัสดง ครั้นเห็นแสงสีทองส่องสะท้อนกับท้องนภาสีม่วงครึ้ม ในหัวของนางก็มักจะเต็มไปด้วยภาพความทรงจำเกี่ยวกับซือซิง
ภาพความทรงจำตลอดหลายร้อยปีที่ได้เฝ้ามองบุรุษผู้นั้นเติบโต ก่อนจะจบด้วยภาพสุดท้ายเมื่อร่างกายของเขาสลายไปในอ้อมกอดของนาง
ยิ่งนับวันรอยร้าวในดวงจิตของนางกลับขยายมากขึ้น ร่างกายหลังจากเหตุการณ์นั้นอ่อนแอลงจนนางมิอาจเคลื่อนไหวได้ จึงทำได้แค่นอนนิ่งอ
