เพียงไม่นานโลหิตก็ค่อยๆ หยุดไหล สัญญาณชีพจรเริ่มกลับมามีจังหวะขึ้นอีกครั้ง
“เสี่ยวซิง พอได้แล้ว หากเจ้าใช้พลังไปมากกว่านี้ คนที่เจ็บหนักจะกลายเป็นเจ้าแทน” จิ้นฝูเตือนศิษย์เมื่อเห็นว่าซือซิงยังคงรักษาบาดแผลทั้งเล็กและใหญ่ตามร่างกายของเลี่ยงหรงไม่หยุด แม้พิษจากทัณฑ์อสนีบาตสวรรค์มิอาจรักษาได้ในวันเดียว ทว่าศิษย์ดื้อรั้นกลับไม่ได้ยินเสียงรอบข้างเสียแล้ว
ซือซิงคิดเพียงแค่ว่าหากเลี่ยงหรงยังไม่ลืมตาขึ้นมา เขาก็ไม่อาจวางใจได้ แม้ว่าจะต้องใช้พลังจนหยดสุดท้ายก็ตาม
“อึก!” ดูเหมือนว่าฤทธิ์ของยาฟื้นพลังปราณจะเห็นผลแล้วเมื่อเลี่ยงหรงกระอักขับพิษบางส่วนออกมาทางมุมปาก ก่อนที่เปลือกตาจะขึ้นเปิดปรือขึ้นอย่างเชื่องช้า
“ท่านเทพ! ท่านอาจารย์! ท่านเทพได้สติแล้วขอรับ!” ซือซิงร้องออกมาด้วยความยินดี และตื้นตันจนน้ำตาพรั่งพรูออกมาอีกครั้ง
ครั้นเหล่าเทพเซียนรอบข้างได้ยินดังนั้นจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่กระนั้นก
