เมื่อข้าคิดหนีจากแต่มัวหลับอยู่บนตักจักรพรรดิมาร

บทที่ 4

เลี่ยงหรงคลี่ยิ้มเศร้าสร้อย จากนั้นยกมือขึ้นลูบศีรษะน้อยอย่างอ่อนโยน

ทว่าสำหรับซือซิงแล้ว เพียงชั่วครู่ที่ได้พบพานกลับรู้สึกผูกพันราวกับเป็นหมื่นปี พอคิดว่าอาจจะไม่ได้พบเจอท่านเทพอีกแล้วก็พานให้อารมณ์หม่นหมอง เนื่องจากท่านอาของเขานั้นเข้มงวดเกินไป จนกว่าจะเติบโตเป็นเซียนผู้ใหญ่ ท่านอาคงไม่ยอมอนุญาตให้เขาไปหาท่านเทพเลี่ยงหรงเป็นแน่

ร่างน้อยโผเข้ากอดร่างงามด้วยความอาลัย

“ท่านเทพ ข้าชอบท่านขอรับ ท่านมาหาข้าอีกหลายๆ ครั้งได้หรือไม่ขอรับ”

เลี่ยงหรงตกใจเล็กน้อยเมื่ออยู่ๆ เจ้าก้อนแป้งก็เข้ามาสวมกอด อีกทั้งยังกอดแน่นราวกับไม่ต้องการจะปล่อยนางไป ทว่านางเข้าใจดี ซือซิงเองก็เป็นสหายคนแรกของนางหลังตื่นจากการหลับใหล

“หากเจ้าเรียกหา ข้าจะมา” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสลดไม่ต่างกัน ปวดร้าวไปทั้งใจเมื่อต้องแยกจาก นางสวมกอดตอบ และลูบปลอบแผ่นหลังเล็กอย่างอ่อนโยน

ซือซิงผละกายออกแล้วพยักหน้า ทว่าในแววตายังคงเศร้าโศกไม่จางหาย

“ขอรับท่านเทพ” เด็กน้องกอดกิ่งท้อในอ้อมแขนแน่น

“ซือซิง!”

แต่ยังไม่ทันได้กล่าวอำลา กลับมีเสียงทุ้มตวาดกร้าวดังขึ้น ทำให้ร่างน้อยสะดุ้งด้วยความหวาดเกรง ขนาดได้ยินจากไกลๆ ยังสามารถรับรู้ได้ว่าเจ้าของเสียงนั้นขุ่นเคืองเพียงใด

เลี่ยงหรงลอบมองเจ้าของเสียงนั้น ทว่าอีกฝ่ายอยู่ไกลเกินไปจนเห็นเพียงเลือนราง แต่ถ้ายังอยู่ต่อเกรงว่าจะถูกจับได้ นางจึงรีบบอกลา

“ซือซิง ข้าต้องไปแล้ว หากเจ้าต้องการพบเจอข้า ให้เรียกข้าในที่ที่ไม่มีผู้คนเท่านั้นนะ” นางกล่าวอย่างรีบร้อนก่อนลุกขึ้น

ซือซิงรีบคว้าชายเสื้อสีขาวอมฟ้าของร่างอรชรเอาไว้พลางรับปากด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ขอรับท่านเทพ” กล่าวจบแล้วจึงทำได้เพียงแค่ปล่อยชายผ้าของนางไปอย่างเสียดาย และมองร่างงดงามสีทองเคลื่อนหายไปบนนภา

“ซือซิง! เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่! หลีฮวาตามหาเจ้าจนร้องไห้ไม่หยุด เจ้าต้องไปขอโทษนางเดี๋ยวนี้!” เกาหยางดุหลานชายของเขาเสียงดังด้วยความขุ่นเคือง หลังจากออกตามหาเจ้าเด็กดื้อที่หายไปกลางคัน จนทำให้งานเลี้ยงบุปผาของคู่หมั้นของเขาเกิดความวุ่นวาย

“ขอโทษขอรับท่านอา” ซือซิงกล่าวเสียงสั่นเครือพร้อมช้อนตามองท่านอาด้วยความกลัว พลางรู้สึกสะท้อนใจขึ้นมาว่าแตกต่างเหลือเกิน ในเทวโลกนั้นมีแต่ความโดดเดี่ยวและแข็งกร้าว ไร้ซึ่งความอ่อนโยน ในขณะที่กิ่งท้อสวรรค์ทองคำซึ่งเต็มไปด้วยพลังของท่านเทพเลี่ยงหรงกลับให้ความรู้สึกอบอุ่นยิ่งนัก ราวกับจะตอกย้ำว่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้นั้นเขามิได้ฝันไป*

เกาหยางคลายความกังวลหลังจากที่เห็นหลานชายมีท่าทีสำนึกผิดแล้ว ทว่ากลับสะดุดตาเข้ากับกิ่งท้อสวรรค์ในอ้อมกอดของเจ้าก้อนแป้ง เนื่องจากเขาไม่เคยเห็นกิ่งท้อสีทองเช่นนี้มาก่อน

เทพบุรุษถอนหายใจออกมา จากนั้นลูบศีรษะเล็กแผ่วเบาเนื่องจากรู้สึกผิดที่ดุด่าต่อว่าเกินเหตุ และยอมรับว่าเขากำลังพาลเพราะเห็นหลีฮวาร้องไห้ จึงนำเอาอารมณ์มาลงที่เด็กคนนี้

“ไปเถิด หลีฮวาตามหาเจ้าด้วยความเป็นห่วงจนร้องไห้ไม่หยุด หากไม่เห็นเจ้า ข้ากลัวนางจะขาดใจเสียก่อน” เกาหยางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงจากนั้นจึงย่อตัวลงไปอุ้มร่างน้อยขึ้นมา ในขณะที่สายตายังคงสนใจกิ่งท้อทองคำที่อยู่ในมือของหลาน เนื่องจากเกรงว่าจะเป็นสิ่งของต้องอาคมจากมารร้าย แต่หลังจากลองตรวจสอบดูแล้ว นอกจากปราณบริสุทธิ์และกลิ่นน้ำผึ้งหอม กลับไม่มีสิ่งใดซ่อนเร้น คงเป็นของเล่นจากเทพชั้นสูงสักองค์กระมัง

ทางด้านเลี่ยงหรงมองภาพเหตุการณ์ด้านล่างด้วยความรู้สึกสับสน ในคราแรกนางตั้งใจว่าจะไปหลบซ่อนตัวที่ป่าท้อด้านหลังตำหนักหนึ่งที่อยู่ข้างๆ เท่านั้น ทว่านางห่วงซือซิงจึงแฝงกายเฝ้ามองอยู่บนกิ่งไม้สูงใหญ่ รอกระทั่งผู้ปกครองไร้ความรับผิดชอบผู้นั้นมาถึง ก่อนจะเป็นนางที่ต้องตกตะลึงหลังจากที่ได้เห็นว่าคนคนนั้นเป็นผู้ใด

เกาหยาง องค์รัชทายาทแห่งเทวโลกผู้นั้นน่ะหรือคือผู้ปกครองของซือซิง?

นางไม่เห็นจำได้เลยว่าเกาหยางผู้นั้นจะมีหลานชายด้วย ยิ่งไปกว่านั้นหลีฮวาก็ยังรู้จักซือซิงเพราะเป็นผู้เลี้ยงดูร่วมกับเกาหยางอีก?

นี่มันโชคชะตาอันใดกำลังเล่นตลกกับนางกันแน่ ทั้งที่ตั้งใจหลบเลี่ยงตัวละครหลักทั้งหลายแล้วแท้ๆ แต่กลับมีบุพเพได้พานพบกับผู้คนที่เกี่ยวข้องกับพวกเขาเสียอย่างนั้น แล้วนางจะเป็นเช่นไรต่อไป ในเมื่อนางมอบกิ่งท้อทองคำอันเปรียบเสมือนส่วนหนึ่งของร่างกายให้แก่ซือซิงไปแล้ว นั่นจึงหมายความว่านางไม่สามารถบิดพลิ้วจากวิชาเรียกหาได้

ทว่าหากวันหนึ่งเกาหยางเกิดจับได้ขึ้นมาว่านางเป็นผู้มอบกิ่งท้อทองคำแสนล้ำค่าให้หลานชายของเขา หากเขารู้ถึงความสามารถของนางเข้า นางมิถูกจับไปเป็นพลทหารสวรรค์สำหรับทำสงครามระหว่างเทพกับมารหรอกหรือ ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริง แผนการที่นางวางเอาไว้ก็เสียเปล่าน่ะสิ!

ใบหน้างดงามเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง จากนั้นเงยหน้าช้อนตามองท้องนภาอย่างเว้าวอน

สวรรค์ได้โปรดคุ้มครองนางด้วยเถิด นางเป็นเพียงแค่เทพตัวประกอบเล็กๆ ตัวหนึ่งในเรื่องราวที่พวกท่านสร้างขึ้น นางมิได้ต้องการฝืนลิขิตฟ้า นางต้องการเพียงแค่มีชีวิตรอดและจากไปอย่างสงบสุขเท่านั้นเอง