‘เช่นนั้นข้าต้องทำอย่างไร’
อึก!
เลี่ยงหรงผวาเล็กน้อยเมื่อเทพบุรุษเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้
ทั้งที่นางควรผลักเขาออกไป แต่เมื่อสบมองดวงตาสีแดงตรงหน้าแล้ว กลับถูกความคุ้นเคยบางอย่างดึงดูดให้เข้าหา
หากเป็นเช่นนี้แผนการของนางก็คง...
“ข้าอยู่มาแสนปี มีเจ้าคนแรกที่ข้าใช้ร่างกายให้ไออุ่นเช่นนี้ เจ้าก็ควรรับผิดชอบข้ามิใช่หรือ” จื่อเหยียนกระซิบกล่าว มุมปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ราวกับกำลังล่อเหยื่ออย่างใจเย็น
กระทำการใหญ่เช่นนี้จะใจร้อนได้อย่างไร ในเมื่อขว้างเหยื่อในชื่อของผู้มีพระคุณออกไปแล้ว เหล่าเทวเทพที่บูชาศักดิ์ศรีมีหรือจะกล้าหนีการตอบแทน
หัวใจของเลี่ยงหรงเต้นแรงหลังจากได้ยินว่านางคือคนแรกที่ได้ซุกขนกลมนุ่มฟูของเขา หากแต่คำกล่าวของเขาเหตุใดจึงฟังดูไม่ประสงค์ดีสักเท่าใดนัก
‘แล้วข้า...ต้องทำเช่นไร’ นางถามกลับ พยายามคิดให้รอบคอบมากที่สุดก่อนจะตกลง อย่างไรจื่อเหยียนก็เป็นถึงเทพมารบรรพกาล คงไม่ถึงขั้
