พระลักษณ์หลอกเด็ก

ตอนที่ 10

พระลักษณ์กรอกตามองก่อนจะดึงมายให้เดินออกมาจากผู้ชายอีกคนที่โคตรไม่น่าไว้ใจ มายเบะปากแล้วขึ้นรถไม่ยอมพูดอะไรสักคำทั้งที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วเราพึ่งจะมีความสุขกันมาก

"พี่อยากให้มายสนใจใคร"

"หึงมายกับพี่เฟรมเหรอ?"

"ถ้าพี่ตอบว่าใช่มายจะเชื่อไหม?"

"หื้ม...นั่นพี่ชายนะ!"

"มายเป็นเมียพี่แล้วนะครับแล้วนั่นก็เพื่อนพี่ชายจะให้ไว้ใจได้ยังไง"

"พี่ลักรู้ใช่ไหมว่าจะไม่มีใครรู้เรื่องเราทั้งนั้น" มาเรียกเธอว่าเมียทั้งที่เรายังไม่ใกล้เคียงคำว่าคนรักเลยด้วยซ้ำ แล้วเรื่องบนเตียงเราก็แค่แบ่งปันความสุขร่วมกันไม่จำเป็นผูกมัดด้วยสถานะอะไรทั้งนั้น

เธอไม่ได้ต้องการเป็นคนรัก!

"อยากให้พี่เปิดเผยรึเปล่าละว่ามายเป็นของใคร?"

"ไม่! พี่กับมายแค่มีเซ็กซ์ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นของกันและกันซะหน่อย"

"มายใจร้ายนะรู้ไหม?"

"พี่ก็แค่ต้องการช่วยพี่รามไม่ใช่เหรอ?"

"เกี่ยวอะไรกับมันพี่ทำเพราะพี่อยากทำไอ้รามมันไม่เกี่ยว"

"งั้นที่มาตีสนิทมายคืออะไร?"

"พี่ชอบมายไง! พี่อยากได้มายแล้วตอนนี้พี่ได้ตัวแล้วแต่ไม่อยากได้แค่นี้ พี่อยากได้ใจของมายด้วย!"

"จะให้มายเชื่อพี่นี่นะบ้ารึเปล่า!" เธอไม่เชื่ออะไรเขาทั้งนั้นแหละเพราะเมื่อก่อนจะออกมาเห็นข้อความของพี่รามที่ส่งมาถามเรื่องเธอไปถึงไหนแล้วเมื่อไรจะได้เจอก่อนจะตบท้ายด้วยคำว่ารอไม่ไหวแล้วนะ

ความจริงพี่ลักคงจะวางแผนอะไรเพื่อหลอกเธออยู่ก็ได้แล้วนี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ไม่อยากจะเชื่ออะไรเขาสักคำ พี่รามรู้ว่าเธอไม่ยอมพบเจอหรือแม้แต่พูดคุยเลยส่งน้องชายมาแทนสิท่า

เป็ฝาแฝดที่แผนสูงกันทั้งคู่!

"คำพูดพี่มันไม่มีความหมายขนาดนั้นเลยเหรอ?" พอเข้าใจว่าพระรามมันเหี้ยมากแต่ก็ใช่ว่าเขาจะต้องเหี้ยตามมันซะหน่อย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาจากความรู้สึกล้วนๆแล้วถ้าสักวันพระรามมันรู้เรื่องเขากับมายแล้วก็จะยอมรับแล้วทำทุกทางเพื่อให้ได้เธอไว้ข้างตัว

จะใครก็ไม่สามารถแย่งมายไปได้ทั้งนั้น!

เรามาถึงร้านยาซื้อยาคุมเสร็จก็แวะนั่งกินข้าวเย็นกันสองคนด้วยความรู้สึกที่ต่างกันมาก มายสั่งเบียร์มาดื่มแล้วเล่นโทรศัพท์ส่วนเขาก็กินไปมองเธอไปเหมือนว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ของจริงแต่เป็นภาพลวงตาที่สวรรค์สรรสร้างมาต่างหาก

เวลาเธอยิ้มเนี่ยน่ารักมากเลยนะ!

"พี่โทรหาทำไมไม่รับครับ?" ตื่นมาไม่เจอก็โทรหาเลยแต่เธอไม่รับเลยอยากจะรู้เหตุผล

"เบอร์พี่ลักเหรอ? พอดีมายไม่รับเบอร์แปลกน่ะ" ก็เห็นเบอร์แปลกโทรมาเลยไม่สนใจคิดว่าเป็นเบอร์โทรมาขายของเลยขี้เกียจจะคุย

"บันทึกไว้ด้วยละเพราะพี่คงจะโทรหาทุกวัน" มันต้องมีสักวันแหละที่เขาไม่ว่างพอจะไปหาที่คลับได้แล้ววันนั้นก็คงจะคิดถึงเธอมากแน่ เขาอยากจะได้ยินเสียงมายทุกวันทุกคืนหรือถ้าจะให้ดีเลยคือเราควรจะย้ายมาอยู่ด้วยกันจะได้ลดทอนความคิดถึงในช่วงที่ห่างเพราะเวลาทำงานไม่ตรงกัน

"อื้ม รีบกินเหอะมายจะไปคุยธุระต่อ"

"กับเพื่อนชายปลอมๆน่ะเหรอ?"

"พี่เฟรมค่ะ เรียกชื่อให้ถูกด้วย!"

"ก็นั่นแหละ! จะไปคุยธุระอะไรถึงห้องขนาดนั้น"

"เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ลักก็รู้เองแหละแล้วไม่ต้องคิดมากอะไรทั้งนั้นเพราะมายกับพี่เฟรมเป็นเหมือนพี่น้องกัน เข้าใจป่ะ?"

"ถ้างั้นคืนนี้ไปนอนห้องพี่นะครับ"

"ไม่อะ กลัวไม่ได้นอน" แค่แววตาที่มองก็รู้แล้วว่าตั้งใจจะทำอย่างอื่นมากกว่านอนแน่แล้วเธอยังรู้สึกระบมอยู่เลยคนอะไรเอาแรงเหมือนเก็บกดสักสามชาติงั้นแหละ

"ได้นอนแน่เชื่อพี่เถอะนะ"

"อย่ามาหลอกล่อมายไม่ใช่เด็กนะ!"

"ก็เด็กกว่าพี่ป่ะละ?"

"เฮ้อ...กินเหอะอยากกลับแล้ว"

"คืนนี้นอนด้วยกันนะ พี่รู้ว่ามายชอบจูบชอบกอดชอบ..."

"บ้าแล้ว! ใครจะไปชอบหยุดพูดเลยนะ"

"แต่ตอนนั้นมายบอกว่าชอบนะแล้วยัง…"

"ก็...ชอบเออก็ได้! แต่มายไม่ไปนอนด้วยหรอกแล้วอย่ามาทำตัวเจ้าเล่ห์ใส่นะ!" แววตาที่มองเธอในตอนนี้เหมือนว่าพร้อมจะกลืนกินกันอยู่รอมร่อแล้ว เธอต้องหันไปมองทางอื่นแล้วดื่มเบียร์แก้เขินแทน

"ระวังเมาละ" รู้ว่าคอแข็งเพราะดื่มบ่อยมากแต่ก็อดจะเป็นห่วงไม่ได้จริงๆอีกอย่างคืนนี้ปาร์ตี้กันฉลองวันเกิดย้อนหลัง

เขาเป็นห่วงเธอมากนะแต่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะสนใจรึเปล่าเพราะนอกจากเซ็กซ์แสนเร้าร้อนก็ไม่มีอะไรที่เธอแสดงออกเลย

"จะกินข้าวไหมเนี่ย!?" พูดไม่หยุดอยู่นั่นแหละไม่รู้ว่าผีเจาะปากมารึไง

"ครับ กินข้าวก็ได้" รู้ไหมว่ารอยแดงที่คอเธอน่ะปิดไม่มิดหรอกนะแล้วคืนนี้คิดเหรอว่ามายจะรอดมือเขาไปได้ เขามีหลายวิธีเลยที่จะทำให้เรานอนด้วยกันอีกครั้ง

"พี่ลักรู้จักพี่นรีป่ะ?"

"ใครเหรอ?"

"งั้นถ้าเจอแล้วห้ามบอกพี่รามนะ มายขอร้อง"

"ใครเหรอครับ?”

"คิดว่าพี่รามกับพี่หมอกจะทะเลาะเรื่องอะไรกันได้บ้างละ?"

"อย่าบอกนะว่าเมียไอ้ราม!?"

"ไม่ใช่หรอกแต่เป็นคนสำคัญมาก สัญญากับมายนะว่าจะไม่บอกพี่ราม?"

"ถ้าพี่สัญญาแล้วจะได้อะไรละ?"

"งั้นถ้าเรื่องนี้พี่รามรู้เมื่อไรเราก็จบกัน!" คิดว่าจะต่อรองอะไรได้งั้นเหรอเธอไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นหรอก เรื่องนี้ต้องมีคนได้รับบทเรียนหนักๆเอาให้บ้าคลั่งตายไปเลยจะได้สาสมกับความเลวที่ทำเอาไว้

"แปลว่าตอนนี้เราคบกันเหรอ?" เธอพูดเองนะแล้วความหมายก็ใช่ทุกอย่างด้วย

"ใครคบห่ะ?" อะไรอีกเนี่ยไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆว่าต้องการสละโสดขนาดนี้เลยเหรอ

"เอาเป็นว่าพี่จะไม่บอกไอ้รามถ้ามายทำตัวดีๆไม่ไปยุ่งกับคนอื่น"

"ทำอย่างกับมีเวลาไปยุ่งงั้นแหละ!"

“ใช้เวลาอันน้อยนิดขอมายกับพี่แค่คนเดียวก็เกินพอ”

กว่าเราจะกินข้าวหมดก็ใช้เวลาไปนานมากเพราะเขาเอาแต่ชวนพูดชวนคุยไม่หยุดแล้วสั่งเบียร์มาเรื่อยๆไม่รู้ว่าตั้งใจจะมอมกันรึเปล่า พอกลับมาถึงก็เดินมาส่งที่หน้าห้องพักพี่เฟรมจนคุยธุระเสร็จออกมาเห็นเขายืนรอกอดอกเฝ้าอยู่ด้วยสีหน้าบึ้งตึง

เวลาสามทุ่มครึ่งตามที่นัดกันเอาไว้ที่บาร์ใกล้ๆรีสอร์ทคืนนี้พี่นรีมาด้วยเพราะพี่หมอกกับพี่เฟรมไปชวนกึ่งบังคับให้มาจะได้เปิดหูเปิดตาแต่ใครจะคิดว่าพี่หมอกจะชวนพี่ลักมาด้วย

"พระราม!!" นรีนิ่งค้างมองคนที่นั่งดื่มกับน้องสาวเพื่อนสนิทกำลังจะเดินหนีก็ถูกจับไว้

"ไม่ใช่ครับ! ผมพระลักษณ์เป็นแฝดพระราม" ผู้หญิงคนนี้เป็นใครแล้วทำไมต้องตกใจมองเขาขนาดนี้ด้วยวะ

"แฝด! มายนี่มันหมายความว่ายังไง!?" รู้อยู่ว่าพระรามมีฝาแฝดแต่ไม่คิดว่าจะมาแล้วมายจำอะไรได้บ้างรึเปล่า

เรื่องที่อังกฤษเกี่ยวกับพระลักษณ์มายจำได้บ้างไหม?

"พี่หมอกเป็นคนชวนมาคือว่าช่วงหลังๆพี่ลักไปคลับบ่อยเลยสนิทกับพี่หมอกน่ะค่ะ" คุยกับพี่ชายเธอตลอดจนบางครั้งก็อยู่จนคลับปิดแต่สายตากลับจ้องมองเธอทุกวันแล้วถึงเธอจะรู้ว่ามองเพราะอะไรเธอก็ยังทำเฉยเดินดูงานทั่วไปกว่าจะว่างก็ประมาณเที่ยงคืนกว่าซึ่งเขายังพยายามจะชวนคุยชวนดื่มให้ได้ทุกครั้ง

"พระลักษณ์ฉันขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ" เรื่องนี้สำคัญมากกับมายแล้วเธอไม่รู้ด้วยว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของพระลักษณ์คืออะไรกันแน่

แววตาที่มองมายอย่างลึกซึ้งเกินกว่าคนรู้จักทั้วไปแล้วยังแสดงความเป็นเจ้าของทางอ้อมโดยที่มายไม่รู้สึกตัวสักนิด พระลักษณ์ยิ้มกว้างให้แล้วเดินออกมาพร้อมกับเธอจะได้คุยกันแบบเป็นส่วนตัวมากขึ้น

คนนี้น่ะเหรอเมียพระราม?