พระลักษณ์หลอกเด็ก

พระลักษณ์นั่งมองพี่ชายฝาแฝดที่มาปรึกษาเรื่องน้องสาวเพื่อนที่หายตัวออกจากบ้านไปสองวันด้วยความกลุ่มใจอย่างมากไม่รู้ว่าเพราะแอบรักหรือเพราะเป็นห่วงเหมือนน้องสาวคนหนึ่งกันแน่ พระรามคิดหนักมากเพราะว่าเรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะตัวเขาเองที่ดันไปทำอะไรมากเกินไปจนทำให้เธอหนีออกจากบ้านเพราะทนไม่ไหวและในเวลานี้ยังไม่สามารถติดต่อได้ "แฟนเหรอวะถึงเครียดขนาดนี้?" มาให้ช่วยตามหาทั้งที่เขาไม่รู้จักเลยว่าเด็กคนนั้นหน้าตาเป็นยังไงลูกเต้าใครก็ไม่รู้ "เปล่า กูแค่รู้สึกผิดนิดหน่อยเฉยๆมึงช่วยกูไม่ได้เหรอไอ้ลัก?" ก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้นแต่ไม่รู้ว่าทำไมเรื่องทุกอย่างถึงเลยเถิดไปไกลขนาดนี้ เขาขาดสติจนทำทุกอย่างพัง! "งานกูยุ่งแถมพ่อจะจับกูหมั้นอีกแค่เรื่องตัวเองยังจะเอาไม่รอดเลย" พระลักษณ์บ่นอย่างเหลืออดเพราะงานที่ค่อนข้างยุ่งเนื่องจากพี่ชายอย่างมันลาพักร้อนกะทันหันคนเข้าประชุมแทนเลยเป็นเขานี่ไงแถมพ่อยังจะยัดเยียดให้หมั้นกับลูกคุณหนูที่ไหนก็ไม่รู้หน้าตายังไม่เคยเห็นสักครั้งเลย "มึงปฏิเสธไม่ใช่เหรอวะ?" คู่หมั้นตั้งแต่เด็กจนโตก็ยังไม่เห็นหน้ามีเหรอที่พระลักษณ์มันจะยอมง่ายๆเขาคิดว่ามันน่ะต้องคิดหาวิธีเอาตัวรอดจนได้แน่แต่จะวิธีไหนก็ไม่รู้เดาใจไม่ถูก "ก็เออแต่พ่อเป็นไงมึงไม่รู้เหรอ?" "กูช่วยเรื่องคู่หมั้นแต่มึงช่วยกูตามหาเด็กก่อน!" "ไม่ใช่แฟนแต่มึงเดือดร้อนขนาดนี้เลยเหรอ?" "กูเป็นคนทำให้มันเป็นแบบนี้นี่หว่า ไอ้ลักถือว่าช่วยพี่ชายที่แสนดีอย่างกูเหอะนะ" "ให้ไอ้ทศช่วยดิ!" "มันตามง้อเมียต้อยๆคงจะว่างหรอก ไอ้ไม้ก็ไม่ว่างตอนนี้กูเหลือแค่มึงคนเดียว" "แล้วมึงไปแกล้งอะไรวะ?" "คือ...กูแกล้งชอบวะแล้วก็แกล้งจีบเฉยๆยังไม่ได้ทำอะไรเลยแต่ใครจะคิดว่าจะขวัญเสียขนาดไม่กลับบ้าน" "กูไม่เชื่อมึงหรอกพระรามเพราะเป็นขนาดนี้มึงข่มขืนรึเปล่าเนี่ยไอ้ชั่ว!" "กูแค่แกล้งเว้ย! บางครั้งกูอาจจะแกล้งแรงไปหน่อยแต่กูไม่ได้คิดอะไรเลยนะ มึงเชื่อกูเถอะ!" "ไหนเอารูปมาดูดิหน้าตาเป็นไงวะ?" เขารับโทรศัพท์จากมือพี่ชายมาดูทันทีก่อนจะเงยหน้ามองไอ้รามแล้วมองรูปซ้ำอีกครั้งเลื่อนดูไม่หยุด ทำไมหน้าตาคุ้นๆเหมือนเคยเจอมาก่อน? เด็กคนนี้น่ารักมากปากนิดจมูกหน่อยตากลมโตผิวขาวเหลืองแบบคนมีเชื้อสายจีน ไม่รู้สิว่าทำไมถึงชอบลักยิ้มถึงขนาดกดขยายดูแต่ก่อนจะส่งคืนพี่ชายก็แอบส่งรูปเข้าโทรศัพท์ของตัวเองแล้วดึงหน้าให้ตึงเหมือนว่าไม่ได้คิดอะไรกับเด็กคนนี้เลย "กูถามอีกครั้งนะ เด็กคนนี้เป็นอะไรกับมึง?" แค่เห็นรูปใจยังสั่นถ้าเห็นตัวจริงจะเป็นยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาถามเพราะว่ามันคือพี่ชายเกิดทำอะไรลงไปจะได้ไม่แตกคอกัน "เป็นน้องสาวเพื่อนจริงๆยังไม่ได้เป็นเมียกู" มันก็ถามแปลกๆนะแล้วดูทำหน้าดุจังวะ "โอเค กูช่วยก็ได้มึงส่งข้อมูลมาก่อนนะจะได้ตามหาถูก" "แต่กูมีข้อแม้นะ" "ว่า?" "ห้ามทำอะไรรุนแรง กูไม่อยากให้มายต้องคิดมากตกใจกลัวจนหนีไปอีก" "มีปมเหรอวะเอะอะก็หนีหรือว่าเรียกร้องความสนใจงี้?" "มึงไม่ต้องรู้หรอก" "โอเค กูรับปากว่าจะช่วยพอใจยัง?” มันไม่ตอบอะไรนอกจากยิ้มกว้างให้แต่เขายังมีข้อสงสัยอีกหลายอย่างโดยเฉพาะความรู้สึกของตัวเองที่ใจเต้นแรงเพียงแค่เห็นรูปถ่ายเท่านั้น นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่? "งั้นเดี๋ยวกูส่งข้อมูลมาให้นะ กูไปก่อนละมีนัดต่อ" พระรามยิ้มกว้างให้น้องชายอีกครั้งแล้วเดินออกนอกห้องทำงานไปอย่างรวดเร็วรู้สึกสบายใจมากขึ้นเยอะ ภายในห้องทำงานสีขาวสะอาดตาพระลักษณ์นั่งมองรูปเดิมซ้ำๆรู้สึกว่าคุ้นเคยกับใบหน้าเด็กคนนี้โดยเฉพาะนัยตาและริมฝีปากบางอมชมพู เขาแทบไม่เคยอยู่ที่นี่เลยตั้งแต่เรียนจบเพราะไปต่อปริญญาโทที่อังกฤษพึ่งจะกลับมาทำงานได้แค่ปีกว่าเองจะไปคุ้นได้ไงแล้วจะเอาเวลาไหนไปเจอต่างกับไอ้พระรามที่ไม่ได้เรียนต่อเลือกจะทำงานแล้วเที่ยวกับทศกัณฐิ์และไมยราพจนมีชื่อเสียงว่าเป็นแก็งที่อันตรายต่อผู้หญิงอย่างมาก ปากเล็กขนาดนี้ถ้าจูบจะฟินขนาดไหน หลังจากดูรูปเด็กที่พี่ชายให้ช่วยตามหาจนพอใจก็ถึงเวลาวางโทรศัพท์แล้วทำงานสักที พระลักษณ์อ่านไปที่ละหน้าแต่กลับเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มมีลักยิ้มมารบกวนจนไม่มีสมาธิ ยังไม่ทันเจอก็หลอกหลอนซะแล้ว! เด็กคนนี้ไม่น่าจะใช่แค่น้องสาวเพื่อนแต่อาจจะเป็นว่าที่พี่สะใภ้ในอนาคตของเขาก็ได้ใครจะไปรู้ละ ปรกติแล้วพระรามมันเคยขอให้ช่วยซะที่ไหนเล่าแต่ดูตอนนี้สิมันเล่นส่งข้อมูลหลายอย่างเข้ามาเหมือนกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจงั้นแหละแต่เด็กคนนี้หน้าตาคุ้นเหมือนเคยเจอมาก่อนนะ อยู่ที่นี่มาปีกว่าจะเอาเวลาไหนไปเจอวะ! หลังจากเลิกงานก็พาตัวเองกลับไปคอนโดเพื่อนอนพักก่อนจะแต่งตัวเพื่อออกไปคลายเครียดข้างนอกที่คลับหรูห่างไกลจากคอนโดมากพอสมควรนั่นแปลว่าคืนนี้อาจจะหาใครสักคนมาเพื่อค้างคืนเปิดห้องนอนทื่โรงแรมด้วยกันแถวนั้นก่อนจะแยกทางกันในตอนเช้า มันก็วันไนท์สแตนของคนโสด! เขามักจะมาที่นี่ในช่วงเครียดๆด้วยเหตุผลหลักคือสามารถหาใครสักคนได้ง่ายมากไม่ต้องอธิบายก็พอจะรู้ว่าหลังจากนั้นจะเป็นยังไงต่อ ในตอนนี้เรื่องงานที่มีปัญหาเข้ามาเรื่อยๆไม่ให้ได้พักในขณะเดียวกันพ่อก็ส่งตัวปัญหาเข้ามาในชีวิตเพิ่มนั่นคือคู่หมั้นที่เขาพึ่งปฏิเสธไป ลูกสาวเพื่อนพ่อไม่ใช่สเปคและไม่มีวันที่เขาจะยอมรับด้วย! ความรักมันเป็นเรื่องจอมปลอมหลอกลวงไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้หัวใจไปอยู่กับใครอีกครั้ง! ในระหว่างที่ดื่มพร้อมกวาดหาใครสักคนกลับเห็นผู้หญิงสวยมากเมื่อเธอยิ้มกว้างโชว์ฟันกระต่ายคู่เล็กรับกับลักยิ้มทำให้รู้สึกเหมือนกับว่าถูกดึงดูดไปแบบไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้ เด็กคนนี้มาโผล่ที่นี่มันจะบังเอิญเกินไปไหม "...พี่ราม!!" "เดี๋ยวๆพี่ไม่ใช่ไอ้รามนะ!" "นี่พี่รามจะมาหลอกอะไรมายอีกเนี่ยปล่อยเลย!" "พี่เป็นน้องชายพระราม พี่ชื่อพระลักษณ์ครับ" เด็กคนนี้เดินเข้ามาจนแทบชิดก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วมองก่อนจะถอยออกแล้วมองกันตาขวางเหมือนไม่เชื่อ เขาเลยต้องหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมาแล้วหยิบบัตรประชาชนให้เธอดูเพื่อความแน่ใจอีกครั้งเราจะได้คุยกันสักที "พระลักษณ์ พระราม โอ้โห้...ถามจริง?” หน้าตาเหมือนกันมากแต่พี่คนนี้ดูเหมือนจะนิสัยดีมากกว่าเยอะเลย เธอยอมนั่งเก้าอี้ติดกันแล้วสั่งเครื่องดื่มประจำเพราะที่นี่เป็นของพี่ชายและทุกคนรู้จักเธอดีว่าเป็นใคร "คือว่าไอ้รามมันเป็นห่วงน่ะ น้อง…" "มายค่ะ อย่าพูดนะว่าพี่รามเป็นห่วงเขานั่นแหละตัวดี" "ทะเลาะอะไรกันบอกพี่ได้รึเปล่า อื้ม...เรียกว่าพี่ลักนะยินดีที่ได้รู้จักครับน้องมาย" "มันซับซ้อนค่ะเอาเป็นว่าไปถามพี่รามเองดีกว่าเนอะ เรื่องนี้มายแทบไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วยซ้ำ" เธอเป็นเหมือนสนามอารมณ์ของทุกคนมากกว่าเพราะแบบนี้ถึงหนีไปอยู่คนเดียวก่อนจะกลับมาเพราะพี่ชายประสาทแดกจนคนอื่นเดือดร้อนไปหมด ความจริงเธอไม่ควรนั่งดื่มกับเขาด้วยซ้ำ! "แก้วนี้พี่เลี้ยงเองนะครับ" ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกลิ่นน้ำหอมรึเปล่าทำให้อยากจะอยู่ใกล้มากกว่านี้ อยากจะแนบชิดให้ร่างกายเราได้เบียดเสียดกันจนเหงื่อโชกจนหมดแรงสลบในอ้อมกอดของกันและกัน "มองอะไรอะ?" หน้าเธอไปเหมือนแฟนเก่าเขารึไงถึงมองขนาดนี้ "พี่ว่ามายหน้าคุ้นๆเหมือนว่าเคยเห็นมาก่อน" ยิ่งมองใกล้ๆยิ่งรู้สึกว่าคุ้นมากแต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกเลย "เหรอ? แต่มายไม่คุ้นหน้าพี่ลักเลยนะ" ความจริงก็คุ้นแหละเพราะหน้าเหมือนกับพี่รามเป๊ะเลยแต่จะแตกต่างตรงที่เขามีไฝ่เม็ดเล็กๆที่ใต้ตาซ้ายแล้วก็ผอมกว่านิดหน่อยแค่นั้นเอง "พี่ก็ว่าไม่น่าคุ้นหรอกนะในเมื่อเราพึ่งเจอกันครั้งแรก" ก็เขามันคนโสดอาจจะมีเที่ยวบ้าง มีเซ็กซ์กับผู้หญิงคนอื่นบ้างแต่ไม่มีทางเป็นมายแน่ เธอออกจะดูใสซื่อไร้เดียงสาตาใสแป๋วกลมโตน่ารักมากเชียวละ "พี่ลักสนิทกับพี่รามมากป่ะ?" "ทำไมเหรอ?" "ช่วยบอกเขาให้หน่อยสิว่าอย่ามายุ่งกับมายอีก มายไม่อยากจะมีปัญหาตามมาน่ะทุกวันนี้แค่ทำงานก็เหนื่อยมากแล้วเพิ่มเรื่องพี่รามกับพี่หมอกเข้ามาเนี่ยมายแทบจะหนีไปไกลๆเลย" "มันทำตัวไม่ดีกับมายมากเลยเหรอครับ?" ถ้าบอกว่าใช่ก็ไม่แปลกหรอกเพราะพระรามมันนิสัยเหี้ยมากไง เขาเป็นน้องชายมันทั้งที่เกิดห่างกันแค่นาทีเดียวยังจะรับความเหี้ยของมันแทบไม่ได้เลยนับประสาอะไรกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กน่ารักคนนี้ได้ละ แต่เดี๋ยวนะ! มายใช้คำว่าน่ารักเปลื่องไปนะ "ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ทำตัวปรกตินะแต่พักหลังน่ะทำตัวแย่มาก" หลังจากที่มีเรื่องกับพี่หมอกทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเลย แววตาที่เอ็นดูของพี่รามเปลี่ยนเป็นแทะโลมเผลอเป็นไม่ได้ต้องถูกจับมือบ่อยมากหนักสุดคือกอดและที่ทำให้ทนไม่ไหวคือพยายามพาเธอไปคอนโดให้ได้