~Chapter 7~
1591 คำ
-พระพาย-
ฉันใช้เวลาในการไปเปลี่ยนชุดแล้วก็เดินทางมาผับแห่งนี้นานพอสมควร ฟรายเดย์เป็นผับที่ใหญ่มาก และก็มีผู้คนเยอะมาก ด้วยความที่มันเป็นศูนย์กลางความเจริญในเมืองนี้ มันตั้งอยู่บนถนนข้าง ๆ มหาลัย และไม่ไกลกับโรงพยาบาลของวาโยสักเท่าไร สถานที่แห่งนี้จึงแออัดไปด้วยผู้คน
ตอนนี้ฉันกำลังเดินไปโซนวงดนตรีที่อยู่ลึกเข้าไปภายในผับ เสียงเพลงร็อกที่ดังกระหึ่มเข้ามาในโสตประสาทและเสียงหวานใสที่ดังเข้ามาพร้อมกันนั้น ฉันจำได้ดีว่าเป็นเสียงร้องเพลงของใคร
ฉันหลงใหลในเสียงดนตรี เสียงทุ้มของกลองชุดที่ดังเป็นจังหวะพานทำให้ใจของฉันมันกระหน่ำเต้นตามไปด้วย เสียงดนตรีพวกนี้มันทำให้ฉันรู้สึกหวนนึกถึงเรื่องราวในอดีต เรื่องราวการเติบโตของพวกเรา
กึก!
“เหนือ…” ฉันพึมพำออกมาเมื่อเดินเข้ามาในโซนวงดนตรีแล้วก็พบกับน้ำเหนือ และเฌอรีนที่เดินมาจากหลังผับพร้อมกัน ฉันเข้าใจดีว่าตอนไหนที่คนในผับจะเดินไปหลังผับแบบนั้น มีไม่กี่อย่างหรอก ถ้าไม่ไปเข้าห้องน้ำ ก็ไปทำเรื่องอย่างว่ามา แต่ช่วยบอกฉันทีว่าเหนือแค่บังเอิญไปเข้าห้องน้ำพร้อมกันกับเฌอรีน
ฉันส่ายหน้าเบา ๆ เมื่อในหัวฉันกำลังคิดว่าฉันควรเดินไปถาม แต่ก็เพิ่งนึกได้ว่าสิทธิ์ของการหึงหวงของฉันมันไม่มีแล้ว ฉันค่อย ๆ หันหน้ากลับมาที่เวทีนี้อีกครั้ง น้ำชากำลังเปลี่ยนเพลงร้องใหม่ แอบแปลกใจที่พี่พอตเตอร์ไม่ได้ขึ้นเล่นให้วงนี้เหมือนกับน้ำชา อาจจะเป็นเพราะความผูกพันของพวกเรามันทำให้พี่เขาไม่ได้ขึ้นเล่นให้คณะตัวเอง และฉันก็รู้ว่าน้ำชาแค่มาเล่นให้วงนี้แก้ขัดเฉย ๆ เพราะวงของเราไม่ได้เล่นนานมากแล้ว ผู้จัดการผับนี้ก็ยังคงติดต่อฉันมาไม่ขาดเหมือนกัน เพราะวงดนตรีของฉันก็เป็นหนึ่งในวงที่มีคำร้องขอของนักศึกษาให้มาเล่นบ่อยมาก หลายคนบอกว่าแค่มานั่งดูหน้าตาของคนในวงก็คุ้มแล้ว และที่สำคัญวันไหนที่ได้ประกาศว่าวงฉันจะมาเล่นที่นี่ โต๊ะเหล้าจะถูกจองจนเต็มภายในไม่กี่นาที ไม่แปลกที่ผู้จัดการผับอยากให้วงเรามาเล่น ผู้คนคงกำลังงงว่าทำไมวงสกายถึงเงียบหายไป แล้วทำไมน้ำชาถึงมาเล่นอยู่ในวงของคณะตัวเองสินะ
อันที่จริงข่าวเรื่องเลิกกันของฉันกับน้ำเหนือยังไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าเกิดจากอะไร ทุกคนเงียบ มันก็เลยทำให้ข่าวของฉันกับน้ำเหนือค่อย ๆ เงียบไป ฉันให้เหตุผลถึงการเงียบหายไปของวงเราว่าปีสามพวกเราไม่ค่อยว่าง แต่ความจริงแล้ววงกำลังแตกต่างหากล่ะ
ตอนนี้ฉันกำลังมองไปที่มือกีตาร์ไฟฟ้าบนเวที ถ้าฉันคิดไม่ผิดน้ำชาคงหมายถึงคนนี้ ฉันมาที่นี่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะมาติดต่อมือกีตาร์คนใหม่หรอก ฉันแค่มาเพราะกลัวน้ำชาจะไม่พอใจที่ฉันยังคงยึดติดกับน้ำเหนืออยู่ ซึ่งมันก็จริง
ฉันอยากให้เหนือขึ้นเล่น…แม้ว่าผู้ชายคนที่กำลังเล่นกีตาร์บนเวทีคนนี้จะเล่นได้ดีมาก สไตล์การเล่น หน้าตา ฉันว่าเข้ากับวงเราได้ดีมาก หากต้องเปลี่ยนจริง ๆ ฉันยังคิดไม่ออกเลยว่าจะบอกแฟนคลับของวงเรายังไง แล้วแฟนคลับเหนืออีก ฉันยังคิดไม่ออกเลย
“ขอเสียงปรบมือให้กับวงพิเศษสำหรับวันนี้หน่อยค่าา~” ทันทีที่เอ็มซีสาวสวยพูดจบเสียงปรบมือพร้อมกับเสียงหวีดร้องของผู้คนในผับก็ดังสนั่นขึ้นมาทันที
“ว้าว เสียงปรบมือดังสนั่นผับเลยทีเดียว…เนื่องในโอกาสพิเศษของผับ เราก็เลยถือโอกาสนี้ เชิญตัวท็อปของคณะวิศวะมารวมกันเป็นโพรเจกต์พิเศษสำหรับวันนี้โดยเฉพาะ…” ฉันยิ้มออกมาเมื่อเห็นรอยยิ้มของน้ำชา เธอมีเสน่ห์ที่สุดเมื่ออยู่บนเวที น้ำชาให้สัมภาษณ์พูดคุยสักพัก ก่อนที่จะปิดท้ายด้วย
“ค่ะ สกายแบรนด์ของเรากำลังจะขึ้นแสดงในเทศกาลดนตรีของมหาลัยค่ะ กลับมาแน่นอน ฝากด้วยนะคะ” ฉันหุบยิ้มแทบจะทันทีเมื่อน้ำชาประกาศออกมาแบบนี้ มันไม่แปลกที่เธอจะพูดขึ้น แต่ตอนนี้ฉันกลับหนักใจมากเลยทีเดียว เสียงพูดคุยของผู้คนในผับที่พูดเรื่องวงของฉันเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ มันทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะหันไปมองน้ำเหนือ ก็พบว่าเขาไม่ได้สนใจเลยสักนิด แถมยังนั่งเบียดเสียดกับเฌอรีนอีกต่างหาก โดยที่ข้าง ๆ ทั้งสองคนมีวาโยฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะเหล้า
“พาย!”
“หา!” ฉันหันขวับมาตามเสียงเรียกของน้ำชาทันที
“ถ้ารู้ว่าจะเจ็บใจก็อย่ามอง” ฉันยิ้มบาง ๆ ให้กับคำพูดของน้ำชา ฉันรู้สึกดีใจที่คนในบ้านเป็นห่วงความรู้สึกฉัน คอยปลอบใจฉันทุกครั้ง แม้ว่าเรื่องทั้งหมดฉันเป็นคนทำมันเองทั้งหมด
“เห็นหรือยัง เก่งกว่าพี่เหนือตั้งเยอะ” ฉันยิ้มบาง ๆ ให้กับผู้ชายตัวสูงข้าง ๆ น้ำชา อันที่จริงมือกีตาร์วงเราไม่ได้มีแค่เหนือหรอกนะ แต่วิลล์ก็เล่นด้วย พอวิลล์ไม่อยู่น้ำชาเลยต้องเล่นกีตาร์ไปด้วย ส่วนเหนือก็เล่นโซโลบางช่วง
“สวัสดีค่ะ…”
“ครับ น้องพายหรือเปล่า ถ้าพี่จำไม่ผิด” ฉันพยักหน้ารับ แอบสงสัยเล็กน้อยว่าผู้ชายคณะวิศวะหล่อทุกคนหรือเปล่า แต่สายตาของพี่เขาก็ทำให้ฉันเสมองไปทางอื่นเมื่อพี่เขาจ้องมองฉันไม่วางตาเลย…แต่การมองไปทางอื่นของฉัน มันทำให้ฉันไปสบสายตาคม ๆ กับน้ำเหนือเข้าให้
ใจฉันเต้นแรงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ มันเหมือนกับว่าฉันได้ทำอะไรผิดต่อหน้าคนที่รักอย่างนั้นแหละ เพราะตอนที่ฉันคบกับน้ำเหนือ เขาเป็นคนหึงโหดมาก แต่ตอนนี้เขากลับเฉยเมยจนฉันรู้สึกหวิวขึ้นมาในหัวใจ ฉันเกลียดตัวเองชะมัดที่รู้สึกอะไรแบบนี้ออกมา
“เอาไลน์พี่เขาไปดีไหม”
“อ้อ ก็ดีค่ะ” ฉันยิ้มให้กับน้ำชา ถ้าน้ำเหนือไม่ขึ้นเล่นจริง ๆ ฉันว่าก็คงต้องมีคนขึ้นเล่นแทนเหนือนั่นแหละ เพราะทุกคนในมหาลัยรับรู้แล้วว่าสกายแบรนด์จะขึ้นแสดง ถ้าไม่ขึ้นข่าวลือต่าง ๆ นานาก็จะมีกระแสขึ้นมาอีกเป็นแน่
“แล้วพี่ชื่อ…”
“แปลกที่น้องไม่รู้จักพี่นะ”
“พี่ต้นหนเขาเคยเป็นเดือนคณะวิศวะน่ะ” ฉันยิ้มออกมาบาง ๆ ไม่แปลกใจสักเท่าไรเพราะหน้าตาดีขนาดนี้
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะพี่ต้นหน”
“เรียนต้นเฉย ๆ ก็ได้ครับ…” ฉันยิ้มให้พี่เขาบาง ๆ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ก่อนที่ฉันจะเอ่ยปากขอไลน์พี่เขาเพื่อเก็บไว้ติดต่อหากว่าน้ำเหนือไม่ขึ้นเล่นจริง ๆ วันนี้ฉันกะว่าจะไปถามน้ำเหนือด้วย แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกแปลก ๆ ยังไงไม่รู้ รู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองมาที่ฉัน มันก็เลยอดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปมอง และฉันก็เห็น
น้ำเหนือเขากำลัง…
“ฉันคิดว่าเรื่องนี้ต้องถึงหูพ่อ ทำอะไรไม่เคยให้เกียรติพ่อเลยนะ รู้ทั้งรู้ว่าที่นี่มีแต่เด็กในมอ เดี๋ยวเขาก็พูดว่าลูกอธิการคณะแพทย์มานั่งมีเซ็กซ์กลางแจ้ง…” เสียงบ่นของน้ำชาฉันไม่ได้ตั้งใจฟังหรอก เหมือนกับว่ารอบตัวมันไม่มีเสียงอะไรเลย มีแค่ภาพของชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังนัวเนียกันอย่างเมามันอยู่มุมหนึ่งของผับ
“ชา พายกลับก่อนนะ สวัสดีค่ะพี่ต้น” ฉันพูดขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลนเพราะตอนนี้ฉันกำลังอยากร้องไห้ออกมา
“ให้พี่ไปส่งไหม?”
“แน่ะพี่ รู้นะว่าคิดอะไร ชาก็บอกแล้วไงว่านี่แฝดพี่พอต จะจีบต้องไปขออนุญาตก่อนรู้เปล่า”
“หึ” ฉันอมยิ้มออกมาบาง ๆ เมื่อพี่ต้นหนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะพี่พอตเตอร์เขาน่ะชอบมีเรื่อง ก็เลยมีชื่อเสียงไม่ค่อยดีเท่าไร
“เดี๋ยวฉันกลับเป็นเพื่อนพายเอง แต่ขอเก็บกีตาร์ก่อน” ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองน้ำเหนือกับเฌอรีนอีกครั้ง เพราะว่าฉันน่ะอยากรู้อยากเห็นว่าสองคนนั้น
“ไปไหนแล้ว…” ฉันรู้สึกจุกเสียดขึ้นมาที่ก้อนเนื้อข้างซ้ายทันที เพราะว่าสองคนนั้นหายไปจากตรงนั้นแล้วเหลือแค่วาโย พวกเขาคงไปต่อกันที่ไหนสักที่ หรือไม่ก็ที่บ้าน…
- ผู้เขียน
