~Chapter 8~
1642 คำ
หลายนาทีต่อมา…
แกร๊ก~
“ฉันว่าควรตั้งกฎห้ามวาโยดื่มเหล้า…” เสียงของน้ำชาดังขึ้นเมื่อเราทั้งคู่กำลังเดินออกจากห้องของวาโยหลังจากที่ช่วยกันแบกวาโยกลับมาที่บ้าน อยากถ่ายคลิบไปอวดในกลุ่มของวงเพื่อให้สาว ๆ ของวาโยตาสว่างสักที
“ฉันเข้าห้องก่อนนะ” แม้ปากจะพูดไปอย่างนั้น แต่ว่าขาของฉันกลับเดินไปยังโซนนั่งเล่นซะงั้น
“ห้องอยู่ทางนั้นหรือเปล่า”
“อ้อ พอดีรอพี่พอตเตอร์น่ะ”
“พี่พอตเตอร์ไม่กลับบ้านวันนี้ ฉันโทรถามแล้ว” ฉันทำหน้าเลิ่กลั่กทันที แต่ก็รีบพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหมุนตัวกลับมา เพราะดูแล้วน้ำชาคงดูออกว่าฉันจะเดินไปโซนนั่งเล่นทำไม
“ถ้าจะรอพี่เหนือน่ะ อย่ารอเลย” ฉันพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินเลี่ยงน้ำชาเพื่อเดินไปยังห้องของตัวเอง
“ฉันโอเคนะ ถ้าพี่จะย้ายออก”
กึก!
น้อยครั้งนักที่น้ำชาจะเรียกฉันว่าพี่ มันทำให้ฉันค่อย ๆ หันหน้ากลับมามองเธอก่อนจะยิ้มให้บาง ๆ เพราะแค่นี้น้ำชาคงเข้าใจว่าฉันอยากอยู่ที่นี่
“พี่วิลล์จะกลับมา สุดท้ายพ่อแม่ก็ต้องรู้ วิลล์กับพี่เหนืออยู่ด้วยกันไม่ได้ พี่เข้าใจใช่ปะ”
“อืม วิลล์กลับมาตอนไหน”
“เห็นพ่อบอกว่าเทอมหน้า” ฉันพยักหน้าเข้าใจก่อนจะหันหน้ากลับไปเปิดประตูห้องตัวเอง
แกร๊ก~
ฉันยืนมองบานประตูอยู่นานสองนาน ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูออกไปอีกครั้ง ฉันอยากอยู่รอเหนือ ฉันไม่รู้ว่าเหนือกับเฌอรีนไปต่อกันที่ไหน แต่ยังดีที่เหนือไม่ได้พามาบ้านอีก น่าจะเป็นเพราะเรื่องเมื่อเช้าแน่ ๆ
ฉันเดินวนไปมาในห้องนั่งเล่น มีหลายครั้งที่หันไปมองบานประตูบ้าน และในใจของฉันมันพร่ำพรรณนาบอกให้ประตูบานนี้เปิดออกสักที
ภาพของเหนือกับเฌอรีนยังคงติดตาฉันอยู่ มันทำให้ฉันเบ้หน้าออกมาเมื่อรู้สึกจุก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ ฉันอยากไปวีน ๆ ใส่เฌอรีน แต่นั่นก็เพื่อนฉัน และถ้าเฌอรีนรักเหนือจริง ๆ มันก็บริสุทธิ์ใจ เพราะความรักมันห้ามกันไม่ได้หรอก ไม่มีกฎที่ไหนบอกว่าห้ามเพื่อนคบกับแฟนเก่า อีกอย่างฉันก็เลิกกับเหนือนานแล้ว แม้ฉันจะรู้อยู่แก่ใจ แต่น้ำตาก็ดันไหลออกมาซะงั้น…มันไหลให้กับความโง่งมของฉันมั้ง
อีกด้านหนึ่ง…
-น้ำเหนือ-
“เหนือจะขับรถพาเฌอไปไหนเหรอ”
“อืม…ไปคอนโดเฌอก็ได้นะ แต่ว่ามันก็เลยมาแล้ว”
ตุ้บ!
“หนวกหู!”
“อ๊ะ ก็…โอเค” ผมพ่นลมหายใจออกจากปลายจมูกอย่างแรงด้วยแรงอารมณ์ที่มันสะสมมาจากผับ จนต้องระบายอารมณ์ออกมาโดยการตบพวงมาลัยรถแรง ๆ
“เหนือคงหงุดหงิดเรื่องพายสินะ เราเข้าใจเหนือนะ พายน่ะเสน่ห์แรงไม่เปลี่ยนเลย เห็นแววตาของพี่ต้นหน…”
“เธอรู้จักมัน”
“ก็พี่เขาก็ดังอยู่ เฌอติดตามไอจีพี่เขาน่ะ” ดังแล้วไงวะ ทำไมกูไม่รู้จัก ผมคิดในใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“เหนือนอนกับเฌอนะวันนี้” ผมไม่ได้ตอบอะไรเฌอรีนไป ผมไม่โอเคกับผู้หญิงอย่างเฌอรีนมาก ๆ ยังไงดีล่ะ เพราะเธอทำแบบนี้ราวกับลืมไปว่าผมเป็นแฟนเก่าของเพื่อนเธอ แต่ก็ดีเหมือนกันสะใจดี
“เหนื่อย พรุ่งนี้เลกเชอร์แปดโมง”
“ไม่ต้องเข้าเหนือก็สอบได้คะแนนสูงสุดอยู่แล้วนะ”
“หึ เธอนั่นแหละควรเข้า” ผมปรายสายตามองเฌอรีนเล็กน้อย ก่อนจะหมุนพวงมาลัยเลี้ยวรถกลับทางเดิมเพื่อไปส่งเธอที่คอนโด
“ดีจัง เหนือเป็นห่วงเฌอเหรอ เทอมนี้เฌอจะตั้งใจเรียนเลย”
“ฉันยังไม่ได้พูดอะไร”
“แค่นี้เฌอก็ดีใจแล้วแหละ อย่างน้อยก็รู้ว่าเหนือสนใจว่าเฌอเรียนได้ไม่ค่อยดี”
“...”
“เหนือติวให้เฌอหน่อยสิ”
“...”
“เหมือนที่เหนือเคยติวให้พายไง”
“อย่าพูดถึงยัยนั่นให้ฉันได้ยินอีก”
“อ้อ โอเค พายทำกับเหนือแบบนั้น เฌอเข้าใจเหนือนะว่า…”
เอี๊ยดดด!!
“ว้ายย~”
“ลงไป!” ทันทีที่เฌอรีนคิดจะพูดเรื่องเดิม ๆ ออกมา ผมก็ได้เหยียบเบรกรถอย่างแรง พร้อมกับกดเสียงต่ำบอกให้เฌอรีนลงจากรถผมเดี๋ยวนี้
“เฌอตกใจหมดเลย เหนือเบรก…”
“กูบอกให้ลงจากรถ!” ผมกดเสียงต่ำตัดบทเฌอรีนอีกครั้งพร้อมกับยกนิ้วชี้ขึ้นวนที่ขมับเพื่อสื่อให้เธอรู้ว่าผมกำลังหงุดหงิดแค่ไหน
“แต่เหนือ ทางมันเปลี่ยวจัง”
“...”
“โอเค เฌอโบกแท็กซี่ก็ได้ ฝันดีนะเหนือ” ผมไม่ตอบอะไรก่อนจะหันหน้ากลับไปมองถนนอีกครั้งหลังจากที่เฌอรีนเปิดประตูรถลงไป เธอยังคงมองมาที่รถของผม ก่อนที่ผมจะเห็นผ่านกระจกข้างรถว่าเธอขึ้นรถแท็กซี่ไปแล้ว
ตุ้บ!
“ฉิบ!” หงุดหงิดฉิบหาย ผมโคตรเกลียดรอยยิ้มของพระพาย แม่งชอบยิ้มให้ผู้ชายแบบนั้นตั้งแต่คบกับกู ร่านไม่เคยเปลี่ยน
-พระพาย-
“โอ๊ะ!” ฉันสะดุ้งเฮือกขึ้นเมื่อตัวเองสัปหงกจนหัวแทบทิ่มลงไปกับพื้น ก่อนที่ฉันจะส่ายหน้าไปมาเพื่อปลุกให้ตัวเองตื่นจากการง่วงนอน
เหนือยังไม่กลับมาเหรอ
“หือ? กลับมาแล้วหนิ” ฉันเห็นไฟที่ห้องเหนือเปิดอยู่ นั่นหมายความว่าเขากลับมาแล้ว กลับมาแล้วแต่ทำไมไม่บอกฉันเลยสักนิด
พรึ่บ!
ฉันดีดตัวลุกขึ้นยืนทันที ก่อนจะตัดสินใจเดินไปหาเหนือที่ห้อง เพราะฉันมีเรื่องที่จะคุยด้วย และอยากถามว่าเขาไปไหนกับเฌอรีนมา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก~
“เหนือ พายขอเข้าไปนะ” ไม่มีเสียงตอบรับ ฉันขอเดาว่าเหนือคงให้เข้าไปแหละ ฉันก็เลยถือวิสาสะเอื้อมฝ่ามือไปเปิดประตูห้องเหนือเข้าไป
“อ๊ะ ตกใจหมดเลย” ฉันมองร่างสูงที่ยืนพิงผนังห้องด้วยสภาพท่อนบนเปลือยเปล่า หุ่นของเขายังคงทำให้ฉันใจสั่นเสมอ และท่อนล่างของเขาก็มีผ้าขนหนูสีขาวที่พันรอบเอวสอบไว้อย่างหมิ่นเหม่
“เอ่อ เหนือจะอาบน้ำเหรอ” ฉันเสมองไปทางอื่นเมื่อสายตาคม ๆ ของน้ำเหนือจ้องมองฉันเหมือนกับว่าจะเข้ามากินหัวฉันอย่างนั้นแหละ
“เหนือ…พายถามได้ไหมว่าเหนือไปไหนกับเฌอมา”
“ลองบอกมาสักข้อซิว่า ทำไมกูต้องบอกมึง” ฉันไม่ชอบให้เหนือพูดแบบนี้กับฉันเลย ตอนที่เราคบกันเหนือไม่เคยขึ้นกูมึงกับฉันเลย
“ออกไป” ฉันไม่ได้สนใจคำไล่ของน้ำเหนือสักเท่าไร ก็เลยเดินเข้าไปใกล้เหนือเล็กน้อย เพื่อคุยอะไรบางอย่าง
“เหนือคือเรื่องสัมภาษณ์เมื่อตอนเที่ยงน่ะ เหนือให้พายสัมภาษณ์เหนือหน่อยได้ไหม”
“...”
“ไม่ได้เหรอ คือพายอยากให้มันมาจากปากเหนือเองน่ะ ก็เลยไม่อยากทำเอาเอง” ฉันเงยหน้ามองใบหน้าหล่อ ๆ ของน้ำเหนือ เมื่อก่อนใคร ๆ ก็อิจฉาฉันที่ได้เป็นเจ้าของเขา แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว
“แค่ห้าข้อเองนะ” ฉันยิ้มบาง ๆ ให้กับน้ำเหนือ เหนือชอบบอกว่าเขาชอบรอยยิ้มของฉันที่สุดแล้ว เขาน่ะเคยตั้งกฎไม่ให้ฉันยิ้มให้ใครเลย พอนึกถึงเรื่องเก่า ๆ ของฉันกับเขามันก็ทำให้ฉันยิ้มกว้างออกมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่ทว่าคำตอบกลับของเหนือก็ทำให้ฉันหุบยิ้มแทบจะทันที
“น้ำละข้อเป็นไง”
“น้ำ…” น้ำที่เขาหมายถึงคือน้ำเชื้อใช่ไหม ฉันพอจะเดาออกจากน้ำเสียงของเขา แต่บทสัมภาษณ์ตั้งห้าข้อแน่ะ ฉันไม่ไหวหรอก
“งั้นก็ออกไป” น้ำเสียงของเขาเหมือนจะหงุดหงิดเต็มทน มันก็หลายครั้งเหมือนกันที่เขาชอบเข้าห้องฉันแล้วไปทำอะไรฉัน แต่ก่อนหน้านี้เขาเพิ่งอยู่กับเฌอรีน จะกี่น้ำฉันก็รู้สึกไม่โอเคเลย
“วันอื่นได้ไหม” อย่างน้อยให้ฉันลบภาพของเขากับเฌอรีนออกก่อนเถอะ
“กูให้วันนี้…วันเดียว” ฉันก้มหน้างุดลง ก่อนจะค่อย ๆช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของน้ำเหนืออีกครั้ง
“เหนือเบา ๆ ได้ไหม พายกลัวเจ็บ” ฉันกำมือเข้าหากันแน่นเมื่อเห็นว่าน้ำเหนือยกยิ้มที่มุมปาก ซึ่งมันเป็นการแสยะยิ้มเสียมากกว่า
“เป็นคนทำสิ ขอกูคงทำให้ไม่ได้” ฉันพ่นลมหายใจออกจากปาก เหนือจะให้ฉันเป็นฝ่ายเริ่มอย่างนั้นใช่ไหม น่าอายจัง ฉันมาทำอะไรแบบนี้กับแฟนเก่าได้ยังไง แม้ว่าในหัวฉันจะคิดอย่างนั้น แต่ฉันกลับเขย่งปลายเท้าขึ้นพร้อมกับยื่นเรียวแขนขึ้นไปคล้องลำคอแกร่งของน้ำเหนือเพื่อจูบปากเหมือนที่เราเคยทำ แต่ทว่าเหนือกลับผงะใบหน้าออก ซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึก…
“โอเค…เหนือคงไม่อยากจูบ” แต่ทำไมในผับยังจูบกับเฌอรีนได้เลย มันต้องเป็นฉันหรือเปล่าที่ต้องปฏิเสธเขา ไม่ใช่เขาที่มาปฏิเสธฉันอย่างนี้…
- ผู้เขียน
