ยัยก้นครัวของนายมาเฟีย

ผู้ถูกเลือก

แม้นวาดเดินไปจนถึงห้องครัวของบ้านที่มีไฟดวงหนึ่งตรงกลางห้องครัวเปิดให้แสงสว่างอยู่

ด้วยความสงสัยเธอและผู้ติดตามก็เลยเดินแวะเข้าไปที่ห้องครัวเพื่อจะดูว่าดึกดื่นป่านนี้มีใครเข้ามาทำอะไรที่ในห้องครัว

ปกติ ณ เวลานี้ห้องครัวจะถูกปิดไฟมืดสนิทไปแล้ว เพราะคนงานในครัวนั้นเข้าห้องพักผ่อนกันหมดแล้ว เพื่อเตรียมตัวเริ่มงานใหม่ในตอนเช้าตรู่

"คุณยาย น้องเดียร์แค่มาตรวจดูความเรียบร้อยเท่านั้นนะคะ ไม่ได้ออกมากินอะไร"

เพียงจันทร์ที่กำลังแอบต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกินอยู่รีบแก้ตัวทันทีที่แม้นวาดเดินเข้ามา

พร้อมกับขยับตัวขึ้นมายืนบังชามบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่เพิ่งถูกเทน้ำร้อนใส่ไปนั้นเอาไว้

เธอถูกสั่งให้ลดน้ำหนักอยู่ เลยจะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าแอบมากินอะไรกลางดึกแบบนี้

ไม่อย่างนั้นเธออาจถูกลงโทษด้วยการถูกยึดกุญแจห้องครัวและปลดออกจากตำแหน่งคนดูแลห้องครัว

เธอไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย ด้วยที่ห้องครัวนี้มีแต่งานที่น่าทำ และมีแต่ของกินที่อร่อย

"เราไปนั่งคุยกันหน่อยไหม"

กลิ่นความหอมของบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง

เธอรู้ในทันทีว่าหญิงสาวร่างอวบอั๋นคนนี้มาทำอะไร

แต่เธอก็ไม่สั่งลงโทษอะไร เพราะกำลังคิดอะไรดีๆออกพอดี

คนเจ้าระเบียบอย่างแม้นวาดกำลังมองข้ามเรื่องที่เคยยิ่งใหญ่สำหรับเธอไปเพื่อสิ่งที่เธอคิดว่ามันดีกว่า

"ค่ะ"

เพียงจันทร์หญิงสาวร่างอวบอั๋นเดินตามแม้นวาดออกมาจากในครัว

สุดแสนจะเสียดายบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปชามนั้นที่กำลังจะได้กินแล้วแท้ๆ

พาลเอาท้องของเธอเลยแอบร้องมาตลอดทางเดินอย่างห้ามไม่ได้

ก็คนมันหิวจนนอนไม่ได้ อุตส่าห์แอบย่องออกมาหาอะไรกิน ยังมาถูกขัดจังหวะอีกจนได้ เธอดูต้นทางดีแล้วนะแต่ทำไมถึงพลาดท่าได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้

"ปีนี้น้องเดียร์อายุเท่าไหร่แล้ว ยี่สิบใช่ไหม เรียนจบแล้วด้วยใช่ไหม"

แม้นวาดชวนหญิงสาวนั่งลงที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นลีลาวดีที่กำลังออกดอกสีขาวสู้แสงจันทร์เต็มต้น

สายตาพญาเหยี่ยวที่ยังคงงดงามแม้จะอายุมากแล้วมองดูหญิงสาวที่กำลังหย่อนก้นนั่งลงข้างๆเธอไม่วางตา

เธอกำลังทำการประเมินว่าหญิงสาวตรงหน้าเหมาะสมกับเหลนชายของเธอไหม

พร้อมกันนั้นก็สอบถามคร่าวๆเพื่อให้ได้รู้ว่าเธอจำประวัติของหญิงสาวไม่ผิดคน

เพราะบ้านหลังนี้ไม่ได้มีหญิงสาวรุ่นนี้เพียงคนเดียว แต่กลับมีอีกสองสามคน

แต่คนที่อายุยี่สิบและเรียนระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพจบแล้วมีเพียงคนเดียวเท่านั้นคือเพียงจันทร์

หญิงสาวคนนี้มาจากบ้านเด็กกำพร้าเหมือนกับคนอื่นๆ แต่ทว่านิสัยกลับไม่ค่อยจะเหมือนใคร

เธอจำได้ดีว่าหญิงสาวคนนี้ขอเรียนที่วิทยาลัยใกล้บ้านเพราะอยากจะกลับมานอนที่บ้านนี้ทุกคืน

และก็ไม่ขอเรียนอะไรมากมายด้วยกลัวจะเปลืองเงิน ขอเรียนแค่มีความรู้ติดตัวนิดหน่อยก็พอ

เพราะเพียงจันทร์เข้าใจว่าเธอนั้นลำบาก ต้องเปลืองเงินเลี้ยงดูเด็กสาวอีกหลายคนภายในบ้านเลยอยากช่วยประหยัดเงิน

ที่สำคัญหญิงสาวคนนี้ค่อนข้างที่จะเชื่อฟังเธอทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องกินเพียงเรื่องเดียว และนั้นมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องยิ่งใหญ่อะไร

จะว่าไปแล้วก็มีนิสัยที่ค่อนข้างตรงตามที่เธอต้องการเกือบจะครบทุกข้อกันเลยทีเดียว

หน้าตาสระสวยราวนางฟ้า เชื่อฟังคำสั่งของเธอเป็นอย่างดียกเว้นเรื่องกิน และไม่กล้ามีความลับกับเธอยกเว้นเรื่องกิน

แถมหุ่นสะบึ้ม อวบอึ๋มเต็มไม้เต็มมือเหมาะกับการเป็นแม่พันธุ์ตามที่เหลนชายของเธอต้องการ

"ใช่ค่ะ"

เพียงจันทร์ตอบอย่างฉะฉานเพื่อหวังให้เป็นที่พอใจของแม้นวาด

แล้วเธอจะได้กลับไปกินบะหมี่ของเธอได้เสียที ป่านนี้เส้นคงเริ่มจะอืดแล้ว ถ้าชักช้าอีกนิดจะต้องกินไม่อร่อยแน่เลย

"ออกเรือนไหม"

เมื่อหญิงสาวดูจะเพียบพร้อมพอที่จะเป็นภรรยาให้เหลนชายของเธอได้ เธอก็ไม่รอช้าที่จะเลือก

เพราะถ้าเหลนชายได้หญิงสาวไปจากบ้านของเธอแล้วมันก็ย่อมจะปลอดภัย ดีกว่ากลับออกไปมือเปล่า แล้วไปแวะคว้าใครก็ไม่รู้มาทำเมีย

"คุณยาย น้องเดียร์ไม่ไปไหนทั้งนั้นนะคะ น้องเดียร์จะอยู่กับคุณยาย คอยดูแลคุณยายและก็ดูแลห้องครัวที่นี่"

หญิงสาวโผเข้าไปกอดผู้มีพระคุณที่พาเธอมาจากบ้านเด็กกำพร้าแล้วนำมาชุบเลี้ยงเอาไว้

เธอไม่อยากจากท่านไปไหนเลย เธออยากจะอยู่ดูแลท่านไปตลอดชีวิต

ชีวิตของเธอไม่ต้องแต่งงานออกเรือนไปมีสามีรวยๆและดีๆอย่างรุ่นพี่ก็ได้ เธอยอมลำบากเพื่อให้ได้ทดแทนบุญคุณของท่าน

เพราะถ้าเธอไปอีกคน บ้านนี้ก็จะมีแต่คนแก่ๆ เธอเป็นห่วงว่าถ้าท่านเป็นอะไรไปจะไม่มีใครช่วยได้ทัน

"ออกเรือนไปแล้วก็กลับมาดูแลยายได้ อีกอย่างที่นั้นมีห้องครัวให้ดูแลใหญ่กว่านี้เยอะเลย"

แม้นวาดแอบยิ้มให้กับความเป็นห่วงที่หญิงสาวมีให้กับเธอ โดยไม่รู้เลยว่าเธอนั้นมีคนดูแลอยู่มากมาย

ที่เห็นว่าแก่ๆเดินตามเธออยู่นี้ก็เป็นอดีตมือปืนฝีมือดีทั้งนั้น และไหนยังจะพวกบอดี้การ์ดนับสิบคนที่อยู่ตามมุมบ้านที่ไม่มีใครเห็นนั้นอีก

หญิงสาวช่างไร้เดียงสา น่ารักน่าหยิกเสียจริง แบบนี้แหละเหมาะกับเหลนชายของเธอเป็นที่สุดเลย

"แต่ว่า"

เพียงจันทร์เริ่มจะคล้อยตามคำพูดที่ได้ยิน ด้วยเธอนั้นหลงรักห้องครัว

เธอมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ในห้องครัว ได้ทำอาหาร และได้กินอาหาร

แต่ว่าเธอไม่อยากเป็นภรรยาของใคร เธอไม่เป็นเรื่องบนเตียงที่รุ่นพี่ต่างเล่าต่อๆกันมาว่าจำเป็นที่จะต้องเก่งเพื่อมีสามีนั้นเลยสักนิด

ผู้หญิงไม่เพียบพร้อมอย่างเธอไม่เหมาะสมกับใครทั้งนั้น

"แค่ไปนอนเฉยๆบนเตียงของเหลนชายของฉันแค่นั้นเอง"

คนอาบน้ำร้อนมาก่อนอย่างแม้นวาดเอ่ยบอกหญิงสาวเพื่อให้อีกฝ่ายยอมเป็นภรรยาของเหลนชายเธอ

เธอรู้ว่านั้นมันคำหลอกลวง ที่ไม่ได้น่าเชื่อถือสักเท่าไหร่

ไม่มีสามีภรรยาคู่ไหนหรอกที่จะนอนนิ่งๆบนเตียงกันได้ มีแต่ทำศึกกันสิไม่ว่า

แต่เพียงจันทร์ไม่รู้เรื่องราวอะไรแบบนี้หรอก ถึงรู้ก็ไม่ได้ละเอียดมาก เพราะเด็กคนนี้สนใจแต่อ่านตำราอาหารเพียงอย่างเดียว เรื่องอื่นไม่เคยเห็นจะสนใจสักเท่าไหร่

เพียงจันทร์เอาแต่คิดตามที่คุณยายที่เลี้ยงดูเธอมาพูด จนมีสีหน้าล่องลอยมีความสุขไปกับความคิดนั้น

นอกจากจะได้ไปอยู่ในบ้านที่มีห้องครัวใหญ่โตแล้ว ยังจะได้ไปนอนสบายๆบนเตียงนุ่มในห้องกว้างๆของคนระดับเหลนชายของแม้นวาดอีก

คงจะสุขสบายน่าดู ไม่ต้องมามีที่นอนในห้องรวมราวกับโรงเรียนประจำแบบบ้านหลังนี้

"เด็กๆ ช่วยกันเก็บกระเป๋าให้น้องเดียร์ด้วย"

แม้นวาดเห็นแววตาของหญิงสาวดูทอประกายมีความสุขไปกับคำพูดของเธอ

เธอนั้นก็รีบจัดการสั่งคนที่คอยติดตามเธอให้ไปจัดการเก็บเสื้อผ้าและของใช้ให้กับหญิงสาวในทันที

ไม่ต้องการให้ชักช้าเสียเวลา ประเดี๋ยวพอตัวดีอย่างเหลนชายเธอจะกลับไปเสียก่อน และจะไปหน้ามืดคว้าใครมาทำเหลนสะใภ้ให้กับเธอ