หลายวันมานี้ บัวหวานไม่ได้เจอหัสดินอีกเลย เหมือนเขาหลบหน้าเธอยังไงชอบกล... ชายหนุ่มไม่ได้กลับมานอนที่ห้องนอนของเขาด้วยซ้ำ ทั้งที่แม่บ้านก็มาทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ดันโต๊ะทำงานของเขากลับองศาเดิม แล้วก็เปลี่ยนกุญแจดิจิทัลที่สแกนได้แค่ลายนิ้วมือของเขากับไม้แล้วด้วย
แต่บัวหวานก็พอจะเดาออกว่าเขาคงอายเรื่องวันนั้น เหมือนที่เธอก็อายมากเหมือนกัน
ดังนั้นการที่เขาไม่กลับมาสักพัก ก็กลายเป็นเรื่องดีกับเธอเองด้วยเฉยเลย!
ช่วงนี้ครูสอนโยคะก็ลาพักร้อน ไม่ได้มาสอนเลย เหลือแค่ครูสอนภาษาอังกฤษยังมาตามเวลาอยู่ ช่วงเวลานอกเหนือจากเรียนภาษา บัวหวานเลยใช้สมุดดินสอที่หยิบติดมือมาจากห้องสมุดของหัสดิน เอาไว้วาดรูปเล่น เธอชอบวาดรูปมาตั้งแต่สมัยยังเรียนอยู่แล้ว
ระหว่างวาดรูป ก็ฟังเครื่องเล่นเทปพกพาของเขาไปด้วย เพลินใจดี...
“น้องบัว...”
“ว้าย!” หญิงสาวสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นจากโต๊ะทำงานของหัสดินเพราะไม้เข้ามาตอนไหน
