ชายหนุ่มถอนหายใจยาว
‘ผมอดทนอยู่หลายปีจนรู้สึกว่าทนไม่ไหว แล้วพอพ่อแม่ผมต้องมาตายเพราะถูกเพื่อนหักหลัง ผมก็รู้ทันทีว่าผมออกไปจากตรงนี้ไม่ได้’
‘ทำไมคะ’
‘ผมจะอยู่แก้แค้นไง’ ชายหนุ่มตอบเสียงเฉียบขาด สีหน้าดุดัน เขากระดกเหล้าเข้าปากจนหมดแก้ว ก่อนชักปืนออกมาจากด้านหลังแล้วเล็งใส่กำแพงไกลๆ เสมือนว่ากายวุธกับนายใหญ่ยืนอยู่ตรงนั้น ทั้งที่จริงแล้ว ไม่มีใครอยู่ ‘แต่ยิงแม่งให้ตายมันง่ายเกินไป’
หัสดินปลดกระสุนออกจนหมด เขาปล่อยให้ลูกกระสุนสีทองเป็นประกายท่ามกลางโคมไฟหิมาลายันร่วงหล่นลงพื้นพรมสีเลือดนก ก่อนจะทิ้งปืนลงกับพื้น
‘ผมจะทำให้พวกมันต้องสูญเสียทุกอย่าง ให้เจ็บยิ่งกว่าที่ผมเสียใจ วันที่ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปขอโทษพ่อกับแม่ได้แล้ว วันที่ผมตะโกนว่าเกลียด... เพราะพวกเขาไม่เลิกทำงานบ้านี่ซะที’
ดวงตามัวหมองของเขามองแก้วเปล่าด้วยความรู้สึกหดหู่ที่ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีตของตัวเองได้ วันนั้
