“อ้าว อยู่นี่เอง”
ควินต์ขู่แฟ่ ตัวฟู เมื่อเห็นขวัญจีราก้มลงมองหาจนเจอเขาหลบอยู่ใต้โต๊ะในห้องรับแขก แมวหนุ่มกระโดดออกจากใต้โต๊ะ วิ่งสามขาหนีไปอีกห้อง แต่ขวัญจีราก็ยังเดินตามไม่เลิกซะที
“มากินข้าวเร็ว เมี้ยว ๆ”
อย่าเรียกไอ้เม็ดกลมกลิ่นปลาทูนั่นว่าข้าว! มันไม่ใช่!
ควินต์โวยวายแล้วหันไปขู่ฟ่อ ๆ
แต่พอขวัญจีรามองมันด้วยดวงตาเอ่อน้ำตาเพราะความเสียใจที่แมวไม่ยอมกินข้าวตั้งแต่เช้ามาจนสี่โมงเย็นแล้ว ควินต์ก็ใจแป้ว
“ถ้าไม่ยอมกิน ส้มหล่นอาจจะตายก็ได้นะ ฮือ ๆ ๆ”
คราวนี้ปล่อยโฮออกมาเลย
ควินต์มองน้ำตาของเด็กหญิงด้วยความห่อเหี่ยว ทำไมเด็กคนนี้เวลาร้องไห้ ถึงได้ดูเศร้าได้ขนาดนี้กันล่ะเนี่ย
แมวหนุ่มมองอาหารเม็ดในถ้วยรูปร่างเหมือนตีนแมวด้วยสีหน้าขยะแขยง
แล้วท้องก็ร้องจ๊อก ๆ
เอาวะ... สักเม็ดก็ได้
แกร่ก แกร่ก
เมื่อได้ยินเสียงอาหารเม็ดขยับ ขวัญจีราก็ลืมตามองแล้วยิ้มออกมาทั้งน้ำตา เด็กหญิงคิดว่าขอแ
