ตอนที่ 4 (1)
953 คำ
วารยาพึมพำขอบคุณหลังสามีเลื่อนเก้าอี้ให้ โต๊ะนี้อยู่ในมุมค่อนข้างเป็นส่วนตัวมองเห็นวิวทะเลชัดเจน หล่อนสั่งชาเขียวมากินคู่กับทานคิทแคทชาเขียวแกล้มกัน มันค่อนข้างเลี่ยนแต่หล่อนชอบก็เลยรู้สึกว่ามันอร่อยเข้ากันได้ดีมากส่วนเพลิงกัลป์นั้นก็สั่งชาเขียวเช่นกัน เอาตามตรงคือเขาสั่งตามหล่อน
“ชอบกินอะไรหวานๆ เหรอ”
“ก็นิดนึ่งค่ะ”
หล่อนตอบเสียงห่างเหิน ยังไม่หายเคืองเรื่องที่เคยทะเลาะกันก่อนหน้า
เพลิงกัลป์ยกมือขึ้นกอดอกเอนหลังมองภรรยาอย่างพินิจพิจารณาจนหล่อนอดหวาดระแวงไม่ได้
“อะ... อะไรคะ”
“ไม่ได้การแล้ว เห็นทีกลับเชียงรายคราวนี้ฉันต้องทำประกันชีวิตให้เธอเผื่อโรคเบาหวานจะถามหาก่อนวัยอันควร” กล่าวจบก็ยิ้มกว้างขยับกายหลบฝ่ามือบางอย่างไว เปล่งเสียงหัวเราะสนุกสนานที่ได้กวนประสาทภรรยา
“กวนประสาทกันดีนักเดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อย” วารยามองค้อนขวับ หยิบคิทแคทขึ้นมาเคี้ยวแก้เบื่อก่อนจะตั้งคำถาม “วาขอถามหน่อยนะคะ ผู้ชายคนเมื่อกี้ไม่คุ้นหน้าเลยเขาเป็นใครเหรอคะแล้วเขาได้ไปร่วมงานแต่งเราด้วยเหรอทำไมวาไม่เห็นจำได้เลยว่าเคยเจอกัน”
“พี่ภามไปงานแต่งเราแป๊บเดียวไม่ได้อยู่นาน วาไม่ได้สังเกตคงจะไม่เห็น” เขาตอบก่อนขยายความต่อยาวไปอีก
“คืออย่างนี้ พี่ภามเขาจองตั๋วเครื่องบินแบบบินไปกลับในวันเดียวกันเลยอยู่นานไม่ได้ พี่เขาเป็นโรคติดเมียต้องนอนกอดเมียทุกคืนไม่งั้นจะนอนไม่หลับ ยิ่งตอนนี้เมียพี่เขา เอ่อ... คุณดารัณน่ะ กำลังตั้งครรภ์ไม่สะดวกเดินทางพี่ภามก็เลยเป็นห่วงขอไม่ค้างที่เชียงราย”
ได้ฟังเรื่องราวนั้นแล้ววารยาก็เผยรอยยิ้มอ่อนหวานด้วยความประทับใจในตัวภามิน
“ผู้หญิงคนนั้นโชคดีจังเลยค่ะ”
“โชคดีหรือโชคร้ายไม่รู้ อิสรภาพหมดเลยเพราะถูกสามีคอยตามประคบประงม วารู้ไหมว่าคนรอบตัวฉันพอแต่งงานแล้วก็เป็นแบบนี้ทุกคน ไม่ว่าจะเป็นพี่เสือที่พอแต่งงานกับน้องเพลินแล้วก็ทำตัวเหมือนเสือหมดลายเข้าทุกวัน ต่อมาก็พี่ภามคนนี้แหละที่ต้องตามง้อเมียกว่าจะได้ลงเอยกันก็เปลี่ยนตัวจากนิสัยร้อนเป็นไฟมาเป็นทาสเมีย รายสุดท้ายนี้ยิ่งหนักไปกันใหญ่” เว้นวรรคชั่วขณะแล้วตวัดสายตาจ้องมองภรรยา
“เดี๋ยวก่อนค่ะขอวาลองทายดูก่อน” วารยารีบยกมือเบรกเหตุเพราะอยากลองทายดู พยายามคิดอยู่ร่วมสามสิบวินาทีก่อนจะลองทายคำตอบ “วาคิดว่าอาจจะเป็นคุณเก้า ใช่ไหมคะ”
“ถูกเผงเลยวา”
เพลิงกัลป์หัวเราะที่ภรรยาทายถูกคน
“ฉันขอบอกเลยว่าที่สุดของวิบากกรรมความรักคือเรื่องของไอ้เก้ากับเมียมัน ก่อนหน้าก็รักกันมากจนมีเรื่องทำให้แยกจากกันพอมันกลับมาเจอเมียก็ร้ายใส่เขา สุดท้ายก็หมดสภาพพอรู้ความจริงว่าเมียน่าสงสารแค่ไหน แถมที่หนักยิ่งกว่านั้นคือเมียมันท้องและคลอดลูกของมัน เลี้ยงดูมาตั้งหลายปีโดยที่ไอ้คนเป็นพ่อโง่งมงายไม่รู้ห่าอะไรเลย”
ช่วงแรกๆ นั้นเพลิงกัลป์ล้อเลียนธาวินไปหลายเดือนเลยทีเดียวสำหรับเรื่องนี้แต่มันกลับยืดอกบอกเสียใจแต่ทุกวันนี้มีความสุขดีเมียยอมคืนดีด้วย
“แต่ก็ยังดีนะที่กั้งยอมให้โอกาสมันเป็นครั้งสุดท้ายเลยได้ลงเอยกัน แล้ววาดูทุกวันนี้สิไอ้เวรเก้ามันติดเมียอย่างกับอะไร ฉันชวนไปสังสรรค์นอกบ้านหน่อยมันก็อิดออดยกเมียยกลูกมาอ้างจนตอนนี้ลูกมันโตแล้วก็ยังยกมาอ้างไม่จบไม่สิ้น สิ้นลายเสือแบบหมดสภาพ”
“คนรอบตัวคุณเพลิงนี่ก็ดีนะคะที่รู้จักรักและเกรงใจภรรยาของตัวเอง” วารยายิ้มเย็นขณะปรายสายตามองหน้าสามีตนเอง พยายามเพ่งมองดูว่าอนาคตเพลิงกัลป์จะย้ายไปเข้าสมาคมเกรงใจเมียหรือเปล่าทว่ายังไม่ทันไรเพลิงกัลป์ก็แย้งเสียงแข็ง
“ฉันมองว่ามันค่อนข้างงี่เง่านะวา รักก็รักไปสิเกรงใจก็เกรงใจไปแต่มันก็ต้องมีบ้างที่ออกเที่ยวหาความสำราญนอกบ้าน มันเป็นเรื่องธรรมชาติฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะชวนพวกเขาออกไปหิ้วสาวเข้าโรงแรมสักหน่อย”
“คุณเพลิงอย่าเอาความคิดตัวเองไปตัดสินคนอื่นเลยค่ะ คนรอบกายของคุณล้วนแต่เป็นคนดีน่ายกย่องทุกคน อย่าไปทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยกเลย” วารยาบอกหน้าตาบึ้งตึง
“วารยาที่รัก ฉันไม่ได้เป็นคนนิสัยเลวร้ายขนาดนั้นหรอกนะ” เขาประชด
“วาก็ไม่ทราบหรอกค่ะคุณเพลิงกัลป์ที่รัก วาขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ รู้สึกเพลียๆ ตั้งแต่ตอนเดินทางแล้ว” หล่อนบอกเท่านั้นแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินหนีออกจากร้านคอฟฟี่ช็อป เดินเร็วชนิดที่ว่าไม่รอให้สามีได้ตามมาทัน หล่อนไม่เห็นด้วยเลยสักนิดกับสิ่งที่สามีพูดออกมาเหมือนเขากำลังจะบอกหล่อนเป็นลางๆ ว่าในอนาคตยังไงตัวเขาก็ต้องทำอย่างที่พูดออกไปแน่นอนให้หล่อนเตรียมใจรอไว้เลย ทำให้หล่อนอยากบอกเขาเหลือเกินว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนทนได้หรอกนะ
- ผู้เขียน
