บำเรอรักทัณฑ์มาร

ภายในงานแต่งงานหรูหราของเศรษฐีเมืองเหนือเต็มไปด้วยแขกผู้มีเกียรติจากหลากหลายจังหวัดมาร่วมเป็นสักขีพยานความรักให้แก่คู่บ่าวสาว ระหว่างเพลิงกัลป์กับวารยา มันคงจะดีกว่ามากหากนี่เป็นการแต่งงานที่เกิดขึ้นมาจากความรักความเข้าใจของทั้งสองฝ่ายหาใช่ความต้องการของผู้ใหญ่! “แค่ได้เป็นเจ้าสาวของฉันไม่ต้องทำหน้าระรื่นขนาดนั้นก็ได้หรอกวา” เพลิงกัลป์ เตชะธรรมรงค์ขบกรามกรอดขณะก้มดวงหน้าลงมากระซิบข้างหูเจ้าสาวป้ายแดงที่กำลังยิ้มอ่อนหวานรับแขกในงาน วันนี้วันเซ็ง วันที่ถูกบีบบังคับเขาไม่ได้อยากจะพูดคุยกับวารยาสักเท่าไหร่หรอก แต่พอเห็นรอยยิ้มที่ไม่ทุกข์ร้อนอะไรของหล่อนแล้วเขาอดไม่ได้ที่จะต่อว่าเบาๆ แน่สิ! หล่อนไม่ใช่เขานี่ที่ถูกมัดมือชกให้มาตกอยู่ในสถานะแบบนี้ ...สถานะเจ้าบ่าวผู้ถูกคลุมถุงชน! เพลิงกัลป์เลิกคิ้วขึ้นสูงเชิงหาเรื่องทันทีที่นัยน์ตาคู่หวานช้อนขึ้นมาสบประสานสายตากับ ‘วารยา’ เจ้าสาวคนสวยที่ถูกผู้ใหญ่ขอร้องให้มาเป็นเจ้าสาวของเขา “ต้องขอโทษด้วยนะคะ เผอิญว่าวาไม่ได้ปั้นหน้ายักษ์เก่งแบบคุณเพลิงน่ะค่ะ” “นี่เธอ!” เพลิงกัลป์เบิกตากว้างไม่คิดไม่ฝันว่าจะถูกเจ้าสาวสวนกลับแบบนั้นทำเอาเขาไปไม่เป็น ในขณะที่เขากำลังจะคาดโทษภรรยาสาวแขกชุดใหม่ซึ่งคุ้นหน้าคุ้นตากันดีก็เดินเข้ามาแสดงความยินดีทำให้เขาต้องฝืนยิ้มเสมือนวันนี้เป็นวันที่มีความสุขที่สุดในชีวิต คิดอะไรไม่ออกก็ขอให้ยิ้มสู้ไว้ก่อน คุณย่าสอนเขามา! “ยินดีด้วยนะครับคุณเพลิงกัลป์คุณหนูวารยา แหม... ยืนเคียงคู่กันแบบนี้แล้วทั้งสองคนดูเหมาะสมกันดีจังเลยนะคะเหมือนกิ่งทองใบหยกเลย” ว่าจบก็หัวเราะ เห็นเจ้าสาวเจ้าสาวยิ้มรับแห้งๆ ก็อวยพรต่อ “ขอให้ทั้งสองคนครองรักกันไปนานๆ นะคะ มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง รีบมีทายาทให้คุณวิรงรองชื่นใจเร็วๆ นะคะคุณเพลิงกัลป์คุณวารยา” อวยพรจบคุณนายจรสศรีก็ยกมือปล้องปากหัวเราะคิกคักไปตามประสา นอกจากคุณนายจรสศรีแล้วยังมีผู้ใหญ่หลายคนต่อคิวเข้ามาอวยพรด้วยคำเดิมๆ ซ้ำซากๆ เพลิงกัลป์ชักจะเอือมแทบเก็กหน้าหล่อไว้ไม่ไหว วารเห็นสามีใกล้ตายเลยโอบเอวเขาไว้แล้วหยิกเข้าให้ ส่งผลให้เพลิงกัลป์ตาตื่นในบัดดลส่งยิ้มให้บรรดาแขกผู้มาร่วมงาน “ขอบคุณที่มาแสดงความยินดีนะครับ” “เชิญทุกท่านเข้าไปนั่งพักรับประทานอาหารอร่อยๆ ด้านในเลยนะคะ” บอกเสียงอ่อนหวานให้นักธุรกิจคนดังในเมืองเหนือที่เป็นคู่ธุรกิจกับสามี ยืนนานจนเมื่อยขาไปหมดแล้วแต่แขกก็ยังทยอยมาไม่รู้จักหมดเสียที หล่อนเริ่มจะยืนไม่ไหวพอหันข้างมองหน้าสามีจากทีแรกว่าจะชวนเขาไปหาอะไรจิบสักหน่อยก็เปลี่ยนใจไม่ชวนเสียดื้อๆ ‘คนบ้า! จะทำหน้าเหมือนหมีกินผึ้งไปถึงเมื่อไหร่’ หล่อนส่ายศีรษะน้อยๆ “วา ฉันเบื่อแล้วเมื่อยขามากด้วยเราไปนั่งพักข้างในกันเถอะ” เสียงสวรรค์ดังขึ้นราบเรียบก่อนมืออุ่นจะจับข้อมือภรรยาให้เดินตามเข้าไปข้างในห้องจัดงานมงคลสมรส การกระทำของเพลิงกัลป์นั้นทำไปเพราะความเบื่อหน่ายไม่อยากทนยืนยิ้มรับแขกทั้งที่ใจจริงเบื่อจะแย่โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าการกระทำของเขานั้นทำให้วารยาหัวใจเต้นแรงมากแค่ไหน ที่วันนี้… เขายอมกุมมือของหล่อน... มันเป็นความจริงที่แอบเก็บงำมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา การแต่งงานครั้งนี้แม้จะเป็นความต้องการของผู้ใหญ่แต่แน่นอนว่าส่วนหนึ่งวารยาก็แอบดีใจไม่น้อยที่เจ้าบ่าวคือเขา ‘เพลิงกัลป์ เตชะธรรมรงค์’ ผู้ชายที่หล่อนแอบเก็บงำไว้ในส่วนลึกของหัวใจมานาน แขกผู้มีเกียรติในงานหันมามองเจ้าบ่าวเจ้าสาวด้วยสายตาชื่นชมเกือบทุกคู่ ยิ่งทำให้วารยารู้สึกเขินอายไปกันใหญ่จึงก้มหน้าเล็กน้อยยามเดินตามแผ่นหลังกำยำของสามี ทว่าจู่ๆ เขาก็หยุดเดิน หล่อนสงสัยเลยถาม “คุณเพลิงทำไมถึงไม่ดะ…” ถามยังไม่ทันจบประโยควารยาก็เงยหน้าขึ้นมาเห็นเหตุการณ์เบื้องหน้าที่มันดับความฝันทั้งหมดของหล่อนลงในชั่วพริบตาเมื่อเห็นอดีตคนรักของสามีมาร่วมงานแต่งในวันนี้ด้วย มืออบอุ่นที่เคยจับกุมบัดนี้ค่อยๆ คลายออกเพื่อปล่อยมือหล่อนให้เป็นอิสระ วารยามองเห็นแล้วรู้สึกใจหายไม่อยากให้เขาปล่อยมือออกเลยกลัวว่าหากปล่อยแล้วเขาจะไม่มีวันจับอีก “เพลิง...” “ใครเชิญให้มางานนี้ไม่ทราบ” เพลิงกัลป์ถามแขกผู้มาใหม่ด้วยน้ำเสียงห่างเหินเหมือนไม่เคยเป็นคนรักกันมาก่อน ทำให้คนฟังน้ำตาเอ่อคลอแทบไหลล้นทะลักออกมา วิชุดาอยู่ในชุดสีขาวเด่นสง่าจงใจใส่มาแย่งซีนเจ้าสาวจอมปลอมอย่างวารยาแต่พอได้ยินคำพูดของอดีตคนรักเท่านั้นหล่อนถึงกับสะอื้นตัวโยน “ฮึก... วิอยากมาหาเพลิง” “ไม่จำเป็น!” “เพลิงขา ฮึก… วิขอโทษนะคะ วิรู้วิทำผิดกับเพลิงไว้มาก แต่เพลิงได้โปรดอย่าประชดวิแบบนี้เลยนะคะ อย่าแต่งงานกับคนที่เพลิงไม่ได้รักเลยนะคะ วิขอร้องนะคะเพลิง” วิชุดาสะอื้นร่ำให้อย่างน่าสงสารเป็นจุดเด่นของงานให้แขกผู้มีเกียรติหันมาให้ความสนใจ วิชุดาสะใจมากแต่ไม่แสดงออกมา หล่อนปั้นหน้าซึมเศร้ารีบสาวเท้าเข้ามาหาทว่าเพลิงกัลป์ถอยหลังหนีในทันที มือบอบบางของก็เลยไขว่คว้าได้แค่อากาศเท่านั้น “กลับไปซะเถอะวิชุดา” “ไม่ค่ะ เพลิง ฮือ… วิขอโทษวิผิดไปแล้ววิมันไม่ดีเอง เพลิงจะไม่ให้อภัยวิหน่อยเหรอคะ” “...” “เพลิงคะ” สาวเท้าเข้าไปหาทว่าเขายังถอยหลังหนีอีกครั้งคราวนี้เขาจับมือภรรยาไว้แนบแน่น “กลับไปเถอะ โอกาสของเธอมันหมดลงไปนานแล้ววิชุดา ฉันกับภรรยาคงต้องขอตัวก่อน!” บอกด้วยเสียงเย็นชาก่อนดึงมือเจ้าสาวป้ายแดงให้เดินเร็วหนีออกมาจากเหตุการณ์เลวร้ายนั้น เพลิงกัลป์ไม่อยากตอบคำถามครอบครัวไม่อยากตอบคำถามคนอื่นเลยพาภรรยาไปหาที่เงียบๆ สงบสติอารมณ์ มีบางครั้งที่เขาอยากกลับไปหาวิชุดา อยากกอด อยากเช็ดน้ำตาให้หล่อน แต่พอนึกย้อนไปถึงความผิดพลาดที่หล่อนทำลงไปมันก็กลายเป็นหินหนักถ่วงมือถ่วงปากเขาไว้ไม่ให้กลับไปหาหล่อนอีก พอเถอะ! เลิกกันมาก็หลายเดือนแล้วเขาคงไม่มีวันกลับไปรักผู้หญิงคนนั้นได้อีกแม้ว่าในอดีตจะเคยคบกันมาถึงสามปีก็ตาม รักกันมาสามปีมันจะสู้หล่อนทรยศเขาวันเดียวได้ยังไง!         เพลิงกัลป์ยังเป็นเพลิงกัลป์อยู่วันยันค่ำ แม้จะไม่มีอาการฟูมฟายอะไรออกมาแต่การที่เขายกมือขึ้นกุมขมับนั้นบอกให้วารยารู้เลยว่าเขากำลังเสียใจมากแค่ไหน นอกจากเสียใจเขายังสบสนอีกด้วย แม้ไม่อยากเห็นภาพนี้แต่หล่อนก็ไม่อาจเลี่ยงมันได้ วารยาสะอื้นในอกเดินไปนั่งข้างเขาทว่าอยู่ในท่าทางหน้าหันหลังชนกับแผ่นหลังสั่นสะท้านของเขา “ถ้าคุณรักคุณวิจริงทำไมถึงไม่ให้โอกาสเธอได้แก้ตัวล่ะคะ” คำแนะนำนั้นบาดลึกเข้าไปในหัวใจคนแนะนำซะเอง วารยาไม่เห็นว่าสีหน้าเขาเป็นยังไงตอนได้ยิน รู้แค่แผ่นหลังเขาสั่นหนักขึ้นเพราะแรงส่งจากศีรษะเข้ม “ฉันไม่มีโอกาสอะไรให้ใครทั้งนั้น” “แต่พวกคุณสองคน… รักกันมากนะคะ” กว่าจะเอ่ยคำนั้นได้วารยาต้องกล้ำกลืนฝืนน้ำตาตัวเองอย่างยากเย็น การแอบรักใครสักคนแล้วต้องคอยเป็นที่ปรึกษาให้เขามันลำบากใจแบบนี้นี่เอง วารยาเพิ่งจะได้รู้ซึ้งกับมัน ทั้งสองคนรักกันมาหลายปีจริงๆ พากันเปิดตัวจนคนเขาลือให้แซดว่านายหญิงอีกคนของเตชะธรรมรงค์ต้องเป็นวิชุดาอย่างแน่นอนแต่พอพลิกเกมมาเป็นหล่อนก็ทำให้มีหลายคนที่ไม่พอใจโดยเฉพาะญาติทางวิชุดา ควรเป็นวิชุดาที่ได้สวมใส่ชุดเจ้าสาวในวันนี้... วารยายกปลายนิ้วขึ้นกรีดน้ำตาไม่ยอมให้มันไหลลงชะล้างเครื่องสำอางในวันสำคัญ  “ไม่ใช่หรอกวา ฉันกับวิชุดาเราไม่ใช่คนรักกันหรอก เพราะคนรักกันเขาไม่ทรยศกันอย่างนี้” “วาจะคอยเป็นกำลังใจให้คุณเพลิงนะคะ” “ขอบใจมาก” พยายามกลั้นความเจ็บปวดหยัดกายขึ้นตรงเอนหลังพิงร่างบางของภรรยาไม่ทิ้งน้ำหนักให้หล่อนแบกรับแรงมากนักก่อนเอ่ยเบาๆ ราวกับกระซิบเพราะอารมณ์ดีขึ้นมาก “เธอก็จำความผิดพลาดของวิชุดาไว้เป็นประสบการณ์นะวา ต่อไปนี้เธอจะมาเป็นภรรยาของฉันมาเป็นนายหญิงของบ้านเตชะธรรมรงค์ ฉันขอร้องให้เธอซื่อสัตย์กับฉันให้มากๆ แล้วก็ห้ามทรยศความไว้ใจของฉันเด็ดขาด” ชายหนุ่มบอกขณะแหงนเงยดวงหน้าคมคายขึ้นใช้ศีรษะซบกับศีรษะภรรยา ในวินาทีนั้นคำพูดนั้นช่างอ่อนโยนยิ่งนัก วารยาแทบจะไม่สามารถอดทนกักเก็บน้ำตาต่อไปได้ปล่อยมันให้ไหลรินลงมาขณะเอ่ยเสียงตอบคำสั่งนั้นจากใจจริง “ค่ะ วาจะซื่อสัตย์และไม่ทรยศคุณเด็ดขาด” ........................................................................................................ บำเรอรักทัณฑ์มาร เขียนโดย คณานางค์ ติดตามผลงานนักเขียนได้ที่แฟนเพจ คณานางค์