“คือคนที่เจ้าไปพบเมื่อวานสินะ”
น้ำตาของลูกผู้ชายค่อย ๆ ไหลลงมา มือจับกันแล้วบีบแน่น จ้องสบตากับพ่อ เพราะไม่รู้ว่าจะได้คำตอบอย่างไร
ท่านฟู่พ่นลมหายใจออกมา
“เรื่องนั้นพ่อรู้มาตั้งนานแล้ว”
“ท่านพ่อ”
“อื้อ... เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก” ท่านฟู่ตอบ พร้อมกับจ้องหน้าลูกชายกลับ ในแวบนั้นเทียนหยูเห็นถึงความรักและเข้าใจของพ่อจริง ๆ
“ที่ถูกพ่อควรจะโวยวายสิ” เขาพูดอ้อมแอ้ม
“เจ้าจะให้ฆ่าแกงเจ้าหรืออย่างไร”
เทียนหยู... เมื่อได้ยินคำพูดแบบนั้นจากปากของพ่อแล้ว เขาก็โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง
“ท่านพ่อรู้ได้อย่างไรขอรับ”
ท่านฟู่มองลูกชายด้วยสายตาอ่อนโยน
“ลูกของข้า ข้าเลี้ยงมากับมือ ทำไมข้าจะไม่รู้” พ่อพ่นลมหายใจแรง ๆ
“ใคร ๆ ก็ต้องคาดหวังจากลูกชายใช่ไหม แต่เจ้า...”
“ข้าเสียใจมากท่านพ่อ” เทียนหยูยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่ไหลบ่าลงมาเรื่อย ๆ
“ไม่เป็นไรหรอก พ่อเข้าใจเจ้าดี ถ้าเจ้าอยากจะใช้ชีวิตร่วมกับเขา พ
