นางอุ่นเตียง
1233 คำ
หลินฮวาเงยหน้าขึ้นมามองเขา ท่านฟู่กำลังทำให้นางอับอายยิ่งกว่าโดยการกระชับมืออีกข้างจับเอวคอดของนางแล้วรั้งเข้าหาตัวเอง ในเวลานี้ใบหน้าของท่านฟู่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม จากที่เห็นเมื่อสองวันก่อน ใบหน้าเข้มของเขาสุดแสนจะเย็นชา แถมมีแววตาดุร้ายเล็กน้อย แต่ตอนนี้ท่านฟู่เขากลับส่งยิ้มที่ละลายหัวใจของหลินฮวา
ดวงใจน้อย ๆ เท่ากำปั้นของนางในใต้อกอวบนุ่มเต้นสั่นไหวระรัว ท่านฟู่โน้มใบหน้าลงมาใกล้ เขาได้ส่งมือหนามาจับที่ปลายคางของนางแล้วบีบเบา
หลินฮวาจ้องมองเข้าไปดวงตาของเขาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย หญิงสาวก็ไม่อาจคาดเดาได้ว่า… เขารู้สึกเช่นไร แต่ตัวนางนั้นแทบอยากจะร้องไห้แล้ว นางเหมือนหมาที่จนตรอกไร้หนทางไป
ท่านฟู่ชิดใบหน้าลงมา นิ้วมือยังเคล้นคลึงและบีบปลายคางของนาง จากนั้นหลินฮวาก็ต้องทำตาโต เพราะว่าเขาฉกใบหน้าลงมา แล้วพูดกระซิบข้างใบหู
“เจ้ามาเป็นเมียของเทียนหยูได้สองคืนแล้ว เขาทำอะไรเจ้าหรือยัง” คำถามที่พ่อสามีไม่ควรจะถามลูกสะใภ้เช่นนาง
หลินฮวาออกอาการตัวสั่น นางรู้สึกมวนในช่องท้องขึ้นมาเฉย ๆ หญิงสาวกลั้นลมหายใจ เพราะกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ฟุ้งไปทั่วทั้งใบหน้าของตัวเอง ทำให้หลินฮวารู้สึกปั่นป่วนอย่างบอกไม่ถูก
“ข้าดีใจที่นางมาเป็นลูกสาวที่ถูกต้องตามกฎหมายน่ะ และข้ายินดีมาก ๆ ที่จะได้นางมารับใช้ตระกูลของเรา ที่ผ่านมาข้ารู้ว่านางลำบากมาก แต่นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป เจ้าจะได้ทุกสิ่งที่นางต้องการ หลินเอ๋อร์”
หลังจากที่ท่านฟู่เอ่ยจบ เขาก็บดกลีบปากลงมาขยี้กลีบปากของนาง หลินฮวาตัวชาไปหมด นางยืนแข็งทื่อ สองดวงตาที่เบิกตากว้างกะพริบปิดลงมาในทันที
‘อะไรกัน นี่มันอะไรกัน’
คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวสมองของหญิงสาว ปลายลิ้นของเขาที่จ้วงแทงเข้ามาในโพรงปากของนางและเกี่ยวรัดพันตู
‘ข้าเป็นลูกสะใภ้ของท่านพ่อนะ’ นางพลางครางประท้วงอยู่ในลำคอ
“อื้อ” และนี่คือเสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอของหลินฮวา
“อ๊า… ท่านพ่อ” หญิงสาวเอ่ยเรียกเขาออกมาในทันทีอย่างแผ่วเบา หลังจากที่ริมฝีปากของนางเป็นอิสระ
“เทียนหยูให้ความสุขกับเจ้าไม่ได้หรอกหลินเอ๋อร์ และข้าอยากจะบอกเจ้าว่า ข้าจะทำหน้าที่นั้นแทนเทียนหยูเองทั้งหมด”
คำประกาศประกาศิตบอกให้นางได้รู้
หลินฮวา… ในตอนนี้ เหมือนกับว่านางถูกเขาจับโยนลงไปในหลุม ซึ่งเป็นหลุมศพ ที่มีท่านฟู่ยืนอยู่ที่ปากหลุม จากนั้นนางก็เห็นเขากำลังใช้พลั่วขุดดินที่อยู่บนปากหลุมนั่นลงมากลบบนใบหน้าของนาง
“หลินเอ๋อร์ เจ้าต้องรับใช้พ่อด้วย มันจะเป็นหน้าที่ของเจ้านับตั้งแต่วันนี้ ไม่ใช่รับใช้เทียนหยูคนเดียว”
“ท่านพ่อ” เสียงเรียกที่กลืนหายลงไปในลำคอ หลินฮวาเหมือนกับยืนบนที่โล่งราวกับว่าตอนนี้เวลาและทุกสรรพสิ่งรอบตัวของหญิงสาวได้หยุดนิ่ง หลินฮวาเห็นแต่เพียงใบหน้าของท่านฟู่ และริมฝีปากที่ขยับขึ้น ๆ ลง ๆ
แต่ทว่าหลินฮวาไม่ได้ยินในสิ่งที่ท่านฟู่เอ่ยออกมาแม้แต่คำเดียว ความช้าที่นางเห็นเหมือนภาพที่ไม่เคลื่อนไหวดุจขนนกที่ปลิดปลิวมาตามสายลม
หลินฮวามองเห็นแม้กระทั่งควันขาว ๆ ที่โพยพุ่งออกมาจากปากของท่านฟู่ด้วย หลินฮวาได้กลิ่นกายหอม ออกมาจากตัวของเขานอกจากกลิ่นแอลกอฮอล์
ฟู่เทียนเฉินจงใจแตะปลายจมูกลงไปบนแก้มของนาง หัวใจของหลินฮวาแทบหลุดออกมาข้างนอก
นางยกเอามือขึ้นมาผลักที่หน้าอกของท่านเอาไว้ด้วยมือน้อยที่สั่นเทา อ้อมแขนใหญ่รัดร่างบางของหลินฮวาให้เบียดเข้ามาหาตัว ฟู่เทียนเฉินช้อนสายตามองสบตากับนางอย่างหวานเชื่อม ลำคอของหลินฮวาแห้งผาก ตอนนี้แม้แต่กลืนน้ำลายก็ลำบากแล้ว
“ท่านพ่อ” เสียงแผ่วเรียกเขา น้ำตาคลอหน่วย
สายตาที่จ้องมองโลมเลียทำให้หลินฮวาเริ่มร้อนวูบวาบขึ้นมาเฉย ๆ จนทั่วกาย และในห้องที่มีกลิ่นหอมของกำยานอีก ยิ่งสูดดมเข้าไป
หลินฮวาก็ยิ่งไม่เป็นตัวของตัวเอง ความรู้สึกร้อนวูบวาบแล่นพล่านทั่วร่างกาย นางรับรู้ได้เหมือนเส้นเลือดกำลังเต้นระบำ ไม่เว้นแต่หัวใจที่กำลังสูบฉีดเลือดสาว
“ข้าไม่อยากให้เจ้าเปลี่ยวดาย ข้าจะทำหน้าที่แทนเทียนหยู”
“ท่านพ่อ” คำที่เอื้อนเอ่ยเหมือนเสียงกระซิบ ร่างกายสั่นเหมือนกับคนที่ไม่สบายจับไข้
“ข้าอยากให้เจ้ามีความสุข” พูดกระซิบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอีก จากนั้นฟู่เทียนเฉินช้อนร่างนางขึ้นสู่วงแขน
“อึก… ท่านพ่อจะทำอะไร” ร่างนางสะดุ้งไหว เพราะตอนนี้ตัวของนางถูกจับโยนลงไปบนที่นั่งที่มีฟูกหนารองรับ เตียงตั่งที่นอนเหมือนกับว่าท่านฟู่ได้ทำไว้เพื่อกิจกรรมบางสิ่งบางอย่าง ที่กำลังจะเกิดขึ้นตั้งแต่วินาทีนี้
มือหนาของท่านฟู่เริ่มบีบเคล้นไปบนเรือนร่างของหลินฮวา จากนั้นเขาก็ส่งใบหน้าร้อน ๆ คลุกเคล้าลงมาบนเนื้อตัวของนาง หลินฮวายกมือขึ้นมาปิดปากกลั้นเสียงดังที่กำลังจะเล็ดลอดออกมาอย่างน่าอาย
“ไม่…” เสียงเอ่ยห้ามช่างแสนแผ่วเบาผสมกับลมหายใจขาดช่วง
“หลินเอ๋อร์รู้เพียงอย่างเดียว เจ้าอย่าขัดใจข้า”
เพียงเท่านั้นหลินฮวา ก็รู้แล้วว่าตนเองกำลังตกอยู่ในสถานการณ์อะไร ท่านเทียนฟู่ซื้อนางมาจากพ่อด้วยเงินจำนวนมากพอดู คงจะเป็นเพราะเหตุผลนี้ด้วย
ความปวดร้าวเกิดในจิตใจของหลินฮวาอีกครั้ง น้ำตาของหญิงสาวไหลซึมออกมาจากสองตาที่ปิดอยู่
‘ท่านฟู่จะให้ข้าเป็นนางอุ่นเตียงของท่านด้วย’
“อื้อ ท่านพ่อ ท่านเป็นพ่อของสามีนะ อ๊า… อื้อ...” หลินฮวาเผยออ้าปากตามแรงมือที่บีบเคล้น ผ่านไปเพียงครู่ ท่านฟู่จับตัวของหลินฮวาให้ลุกขึ้นยืน ส่วนเขานั่งอยู่กับที่ สายตาทรงอำนาจจ้องสบตาเข้มกร้าว
“ฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่น และมีกลิ่นหอมของบุปผาที่ล่องลอยมาตามสายลม ในวันที่อากาศดี ๆ สตรีเช่นเจ้าควรปรนนิบัติบุรุษสักคน อย่าให้ความงามที่เจ้ามี จะมีเพียงเจ้าคนเดียวที่ได้เชยชม ขอให้ข้าได้เห็นเถิดนะ หลินเอ๋อร์จงปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเจ้าออกเสีย”
หลินฮวาเหมือนถูกมนตร์สะกด มือน้อย ๆ ของนางค่อย ๆ ปลดเปลื้องเสื้อแสงที่อยู่บนเรือนกาย สองก้อนขาวเนียนเหมือนก้อนซาลาเปาตอนนี้เริ่มสั่นไหว เพราะคนเป็นเจ้าของหายใจหอบแรง
- ผู้เขียน
