ชยธรประณมมือไหว้แม่ที่เดินเข้ามาจนถึงส่วนใน มุมที่เขาวางโต๊ะรับประทานอาหารและตอนนี้กำลังใช้แทนโต๊ะทำงาน เขาไม่แปลกใจที่แม่มาหาเขาที่บ้านหลังนี้ ทั้งที่เพิ่งจากมาเมื่อคืน คำพูดหลายอย่างของแม่ที่ผ่านมาเหมือนคอยปลอบประโลม ด้วยความห่วงใยกลัวเขาจะระทมทุกข์กับการจากไปของกนกกร ทั้งที่เขาได้บอกท่านไปแล้วว่าไม่เป็นอะไรยังเข้มแข็งและปกติดีทุกอย่าง แต่หัวอกคนเป็นแม่ย่อมไม่คลายห่วง และไม่มีทางหมดห่วงลูกได้
“ทำอะไรอยู่จ้ะ” นางสุดาทักทายลูกแล้วส่งถุงพลาสติกที่หิ้วมาพะรุงพะรังให้เมื่อชยธรยื่นมือไปรับ
“ลงโปรแกรมคอมพิวเตอร์บางตัวให้คุณก้อยครับแม่”
“ก้อย” นางสุดาทวนชื่อ รู้สึกคุ้นหู จังหวะนั้นหญิงสาวที่คุ้นหน้าก็เดินออกมาจากส่วนหลังบ้านแล้วพนมมือไหว้นางในทันที นางสุดารับไหว้อย่างงุนงง ชยธรจึงรีบแนะนำ
“คุณก้อยน้องสาวเกดไงครับแม่ เขามารอเอาโน้ตบุ๊ค”
“อ๋อ” นางสุดาลากเสียงยาว พิศมองหญิงสาวที่ยืนนิ่งใกล้โต๊
