บทที่ 8
3347 คำ
"คู๊นแม่ขา น้องพายขอไปวิ่งเล่นนะคะ"
"วิ่งแค่ลานหน้าบ้านก็พอนะลูก แม่เป็นห่วง"
"ค่ะ ได้ค่ะ"
สาวน้อยนำลูกบอลสีสดใสมาเล่นด้วย วิ่งไปวิ่งมาเหงื่อก็ไหลย้อยมาที่ใบหน้ากลมนั้น เขาอยากจะเข้าไปกอดลูกให้หายคิดถึงจริงๆ แต่แล้วก็เหมือนโอกาสนั้นมาถึง เมื่อลูกบอลดันกลิ้งมาทางที่เขายืน มันรอดรั้วออกมาด้านนอกตัวบ้าน
"ว้าา ไปซะไกลเลย" สาวน้อยบ่นงุงงิงไปมา
"นี่ครับ ลุงเก็บให้"
"ขอบคุณค่ะ"
"เดี๋ยวก่อนสิครับ หนูชื่ออะไรครับ"
"ชื่อน้องพายค่ะ"
"คุณแม่อยู่ไหนครับ"
"คุณแม่อยู่บนบ้านค่ะ"
"แล้วคุณพ่อละคะ"
"คุณพ่อไม่อยู่ค่ะ คุณพ่อใจร้ายไม่อยากพูดถึงหรอก"
"อ้าว ทำไมละคะ"
"บอกไม่ได้ค่ะ ไปก่อนนะคะ คุณแม่ไม่ให้คุยกับคนหน้าแปลกค่ะ" สาวน้อยวิ่งจู๊ดเข้าไปในบ้าน ชายหนุ่มยิ้มขำให้กับประโยคเมื่อครู่ของลูกสาว
"แปลกหน้าหรือป่าวลูก จำสับสนซะแล้ว" แต่ที่มันยังติดค้างในใจคือทำไมลูกถึงไม่อยากพูดถึงพ่อขนาดนั้น หรือว่าหญิงสาวจะโกหกอะไรลูกเรื่องของเขาอย่างในละครว่าตายบ้างละ ติดงานจนไม่มีเวลาบ้างละ เฮ้อ ชีวิตนะชีวิต แต่ไม่ว่าอย่างไงเขาก็ต้องสู้ให้ถึงที่สุดอยู่แล้ว
"น้องพายลูกมาทานข้าวค่ะ"
"ค่ะ ถ้าทานเสร็จแล้วไปเที่ยวในสวนได้ไหมคะ"
"ไม่ไปส่งดอกไม้กับแม่หรอลูก เดี๋ยววันนี้แม่ให้ทานไอศกรีมเลย"
"จริงหรอคะ"
"จริงค่ะ"
"เย้ๆ ขอบคุณค่ะ"
คนงานขนดอกไม้มากองไว้ที่พื้น เพื่อรอให้หญิงสาวจัดวางบนหลังกระโปรงรถ ที่ไม่ให้คนงานวางให้เพราะเธอกลัวว่าเขาจะทะนุถนอมได้ไม่เท่าเธอ เพราะดอกไม้เจ้าที่เธอนำไปส่งเองนี้ต้องขึ้นโชว์แทบจะทันที
"วะ ว้าย"
"คู๊นแม่ ระวังค่ะ"
ด้วยความที่มันเยอะไปหน่อยเธอเลยหอบดอกไม้ไม่หมด ทำให้มันจะหลุดมือ หญิงสาวตกใจ สาวน้อยก็พยายามจะช่วยผู้เป็นแม่แต่ก็ตัวไม่สูงพอ หญิงสาวคิดว่าถ้าล่วงลงไปกระแทกพื้นคงงานเข้าแน่ๆ แต่ผิดคาดมันไม่ตกพื้นแหะ ทำไมนะ
"ระวังหน่อยสิครับ ล่วงไปเสียหายแย่เลยครับ" หญิงสาวหันไปตามเสียงคนพูด เธอรู้สึกว่าน้ำเสียงนี้มันชั่งคุ้นหูเสียเหลือเกิน แล้วเธอก็ต้องตกตะลึง ไม่ใช่แค่เสียงคล้าย แต่มันคือเขาเลย คุณพิธานมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกันเนี่ย
"คุณพิธานน" หญิงสาวเรียกเขาเสียงหลง
"ไม่เจอกันนานเลยนะครับ"
"อะ เอ่อ คุณมาได้ยังไงคะ"
"ไม่ต้องสนใจว่าผมมาได้ยังไงหรอกครับ สนแค่ว่าผมมาแล้วก็พอ" หญิงสาวยังคงตั้งตัวไม่ทันเธอไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี
"คุณลุงหน้าแปลกนี่เอง เป็นเพื่อนกับคู๊นแม่หรอคะ"
"แปลกหน้าครับไม่ใช่หน้าแปลกนะครับ ถามคุณแม่หนูดูสิครับว่าลุงเป็นใคร"
"อะ เอ่อ เอ่อน้องพายเข้าบ้านไปก่อนนะคะ ถ้าแม่คุยธุระเสร็จแล้วจะไปตามค่ะ"
"ค่ะ" สาวน้อยยอมแต่โดยดี ค่อยๆเดินเข้าไปรอหญิงสาวในบ้าน
"คุณพิธานมีธุระอะไรคะ"
"ยังกล้าถามผมอีกหรอครับว่ามีธุระอะไร" พูดจบชายหนุ่มก็เบนสายตาไปทางสาวน้อย
"คือ.. คือ"
"คืออะไรครับ"
"คือ เห้อ ยอมแล้วค่ะ เกรซท้องแล้วนั่นก็ลูกของคุณ"
"ก็แค่นั่นครับ แล้วเกรซหนีผมมาทำไม ทำไมไม่เลือกที่จะพูดความจริงกันละ"
"มันเป็นความผิดพลาดของเกรซเองค่ะ เป็นเพราะอารมณ์พาไปมันเลยทำให้เกิดเรื่องขึ้น"
"มันไม่ใช่ความผิดพลาด แต่มันคือความตั้งใจ"
"หมายความว่ายังไงคะ"
"ก็หมายความว่าผมอยากลองคบกับเกรซดู ผมวางแผนไว้ว่าตอนเช้าหลังจากคืนนั้นผมจะขอคุณคบ แต่คุณกลับหนีผมไป ใจร้ายกับผมมากนะครับ แถมยังใจร้ายกับลูกอีก เกรซไม่อยากให้ลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์หรอครับ"
"อยากสิคะ แกถามถึงคุณอยู่เหมือนกันค่ะ"
"แล้วเกรซตอบกลับไปว่ายังไงครับ"
"บอกว่าคุณงานยุ่งมากค่ะ"
"โถว่ นั้นมันเห็นผลเหมือนในละครเลยครับ ใครได้ยินได้ฟังก็คงไม่เชื่อหรอก" สองพ่อลูกนี่เหมือนกันไม่มีผิด เธอเป็นคนนอกซะงั้นตอนนี้
"เกรซจะบอกให้แกรู้เมื่อไรครับว่าแกก็มีพ่อเหมือนๆกับคนอื่น"
"ให้เวลาแกหน่อยนะคะ เดี๋ยวคืนนี้เกรซจะบอกแกเอง"
"ก็ได้ครับ แล้วเรื่องระหว่างเราละครับ รู้ไหมว่าผมน่ะคิดถึงเกรซมากนะ กินไม่ได้นอนไม่หลับ ทำงานเป็นบ้านเป็นหลังเพื่อให้สมองมันไม่ว่าง ถามหาเกรซตลอดตั้งแต่วันนั้น"
"เรื่องระหว่างเรามันไม่มีอะไรนี่คะ คุณยังต้องการอะไรอีก"
"ไม่มีได้ยังไงครับ ลูกหนึ่งแล้วนะครับ"
"ก็อย่างที่บอกไงละคะเป็น อุ๊บ" ชายหนุ่มเอือมมือไปปิดปากของหญิงสาวเอาไว้อย่างไว
"อื่ออ อ่อยนะ" เธอพยายามพูดบอกให้เขาปล่อย
"ฟังผมให้ดีๆนะ ลูกไม่ใช่ความผิดพลาดแต่คือความมหัศจรรย์ที่ทำให้ผมได้ค้นพบหัวใจตัวเอง เกรซเข้าใจไหมว่าผมไม่อยากให้เราสองคนเสียเวลาไปมากกว่านี้แล้วนะครับ มันหลายปีมาแล้วที่เราต้องห่างกัน คุณก็รู้นี่ว่าก่อนหน้านี้เราไม่เคยห่างกันเลย"
"เกรซขอเวลาคิดทบทวนสิ่งที่ผ่านมาก่อนนะคะ คุณก็รู้ว่าฉันเคยถูกแฟนเก่ากับเพื่อนรักทรยศหักหลัง แต่ถ้าเทียบกับคุณแล้วถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนั้นซ้ำอีกฉันคงไม่มีปัญญาไปตามคุณกลับมาหรอกค่ะ เรามันคนละระดับกันนะคะ ฉันเป็นใครแล้วคุณเป็นใคร วันนี้คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ ฉันจะรีบไปส่งของ"
"จะระดับไหนก็อยู่ที่ใจของเราสองคนครับ คนอื่นไม่เกี่ยว แล้วนี่เหนื่อยไหมครับ ให้ผมช่วยนะ" ชายหนุ่มจัดแจงทุกอย่างแทนเธอ
"เรียบร้อยครับพร้อมส่ง"
"ขอบคุณค่ะ"
"งั้นวันนี้ผมกลับก่อนก็ได้ครับ พรุ่งนี้จะมาหาใหม่ครับ" ชายหนุ่มยอมกลับไปแต่โดยดี ในใจของเธอยังคงเต้นระรัวไม่หาย ยอมรับเลยว่าตกใจมาก แต่การที่เขามาปรากฎตัวตรงหน้านี้ได้แสดงว่าเขาต้องรู้เรื่องราวต่างๆมาพอสมควรแล้ว เธอจะบอกน้องพายอย่างไงดีว่าพ่อของน้องพายมาตามหาแล้ว
น้องพายตื่นนอนแต่เช้าลงมาวิ่งเล่นที่ลานหน้าบ้านแต่ก็เจอเข้ากับคุณลุงคนเมื่อวานที่มาช่วยคุณแม่ถือของไว้ สาวน้อยเลยเดินเข้าไปทักทาย
"สวัสดีค่ะคู๊นลุง มาหาคู๊นแม่หรอคะ"
"ใช่แล้วครับ คุณแม่อยู่ไหมครับ"
"คู๊ณแม่อยู่ค่ะ เดี๋ยวน้องพายไปตามให้นะคะ คู๊นลุงรอตรงนี้ก่อนค่ะ"
"ขอบคุณครับ" สาวน้อยวิ่งเล่นจนเหนื่อยแก้มจะขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะเลือดสูบฉีด เขาอยากจะฟัดแก้มกลมๆนั้นมากจริงๆ
"คู๊นแม่ขา มีคนมาหาค่ะ คู๊นลุงคนเมื่อวานค่ะ"
"น้องพานไปเปิดประตูให้เขาเข้ามาก่อนลูก"
"ได้ค่ะ" สาวน้อยวิ่งดุ๊กดิ๊กไปเปิดประตูให้ชายหนุ่มเข้ามาภายในบ้าน พอได้เข้ามายืนใกล้ๆแล้วสัมผัสได้เลยว่าบ้านหลังนี้อบอวลไปด้วยความรัก มีไม้ประดับนานาพันธุ์ตกแต่งโดยรอบ ลมพัดเย็นสบายเพราะมีชานระเบียงที่กว้างใหญ่ ดูสงบและน่าพักผ่อนเป็นอย่างมาก
"น้ำค่ะ"
"ขอบคุณครับ บ้านของเกรซร่มรื่นมากเลยนะครับ"
"ค่ะ เป็นการออกแบบไว้ของคุณพ่อ ท่านอยากให้ลมพัดผ่านไปได้"
"เยี่ยมเลยครับ เย็นสบายแบบไม่ต้องเปิดพัดลมเลย"
"ค่ะ"
"น้องพายกำลังจะทานข้าว คู๊นลุงทานหรือยังคะ"
"จ๊อก~"
"ฮ่าๆ คู๊นลุงยังไม่ได้ทานแน่ๆเลย"
"แหะๆ ครับผม"
"ทานข้าวด้วยกันไหมคะ ถ้าไม่รังเกียจ"
"จะรังเกียจเมียตัวเองได้ยังไงละคะ"
"เอ๊ะ พูดอะไรน่าเกียดจังค่ะ"
"พูดความจริงครับ แล้วนี่..." ชายหนุ่มหันไปมองทางสาวน้อย โดยสื่อเป็นนัยว่าลูกรู้ความจริงหรือยัง เธอจึงส่ายหัวเบาๆกลับไป ทำเอาชายหนุ่มหน้าหงิกขึ้นมาทันที
"คู๊นลุงเป็นอะไรคะ หน้าหงิกเหมือนน้องพายเวลาถูกขัดใจเลย"
"ลุงอารมณ์ไม่ค่อยดีครับ"
"คุณลุงเขาหิวมากค่ะ น้องพายทานเถอะนะคะ หิวแล้วจะได้ไม่โมโหหิวกันไงคะ"
"จริงด้วยค่ะ คู๊นลุงรีบๆทานนะคะ คู๊นแม่ทำอาหารเก่งที่ฉุดค่ะ"
"ขอบคุณครับ ไหนลุงขอลองหน่อยว่าอร่อยจริงๆหรือป่าว" เมื่อรับประทานอาหารเสร็จคนตัวน้อยก็จูงมือชายหนุ่มไปนั่งพูดคุยที่ห้องนั่งเล่นต่อ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่เข้ากับคนอื่นได้ยากอย่างน้องพายจะสนิทกับชายหนุ่มที่เจอกันเพียงแค่สองครั้งได้รวดเร็วขนาดนี้ นี่สินะคงเป็นสายสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูก
"น้องพายมีอะไรจะโชว์ด้วยค่ะ
"อะไรหรอคะ"
"นี่ค่ะ หมวกใบโปรดของน้องพายเลย ฉวยไหมคะ สีชมพู"
"สวยที่สุดเลยครับ ซื้อที่ไหนครับ"
"ไม่ได้ซื้อค่ะ คู๊นแม่ถักให้ ให้น้องพายเลือกสีเองได้ด้วยค่ะ"
"คุณแม่ของน้องพายนี่เก่งทุกอย่างเลยนะครับ"
"ใช่ค่ะ คู๊นแม่ทำอาหารเก่ง คู๊นแม่วาดรูปสวย ถักเสื้อผ้าได้ คู๊นแม่เล่านิทานสนุก เก่งๆๆๆที่ฉุดเยยค่ะ"
"ขอบคุณนะครับเกรซ ที่เลี้ยงดูน้องพายมาอย่างดี"
"แน่นอนสิคะก็ลูกของเกรซนี่"
"ลูกของผมเหมือนกันครับ" ประโยคนี่ชายหนุ่มพูดเบาๆให้ได้ยินกันแค่สองคน
"น้องพายคะแม่มีเรื่องจะบอกค่ะ"
"ตอนนี้เลยหรอเกรซ น้องพายกำลังอารมณ์ดีๆเลยนะ"
"ตอนนี้แหละค่ะ"
"น้องพายคะ"
"ขาคู๊นแม่"
"น้องพายอยากเจอคุณพ่อไหมคะ"
"โนวๆ ไม่อยากเจอแล้วค่ะ"
"อ้าว ทำไมละคะ" ชายหนุ่มรู้สึกเศร้ามากๆที่ลูกสาวไม่อยากเจอตน
"ก็คุณพ่องานยุ่ง แต่น้องพายคิดว่าคุณพ่อไม่รักน้องพายมากกว่า"
"พ่อรักน้องพายครับ"
"คู๊นลุงรู้ได้ยังไงคะ"
"อะ เอ่อ.."
"เพราะคุณลุงจริงๆแล้วเป็นพ่อของน้องพายไงคะ"
"พ่อของน้องพายหรอคะคู๊นแม่"
"ใช่ค่ะ"
"ฮึกๆ คู๊นพ่อใจร้าย ไม่มาหาน้องพายบ้างเลย" จากนั้นสาวน้อยก็วิ่งหายเข้าไปในห้องนอนของทั้งคู่ ชายหนุ่มหน้าเสียแทบจะทันที
"ทำไงดีครับ ผมจะทำยังไงดี"
"คงต้องไปง้อแกหน่อยแล้วนะคะ"
"ก๊อกๆๆ น้องพายเปิดประตูให้พ่อหน่อยสิครับ"
"ไม่เอาค่ะ คนใจร้ายน้องพายไม่อยากคุยด้วยหรอก"
"ถ้าไม่คุยด้วยงั้นพ่อกลับนะครับ" สาวน้อยได้ยินดังนั้นก็คิดเปลี่ยนใจ กลัวคนเป็นพ่อจะกลับไปแล้วจะไม่กลับมาหากันอีก จึงรีบลงจากเตียงมาปลดล็อคประตูแล้วรีบวิ่งกลับไปนอนห่มผ้าบนเตียงตามเดิม
"คลิก" เสียงปลดล็อคประตูทำเอาชายหนุ่มใจชื้นขึ้นมาอีกครั้ง สาวน้อยคงกลัวเขาจะกลับไปจริงๆ ส่วนคนเป็นแม่ก็ยิ้มขำลูกสาวคงอยากให้พ่อง้อตัวเองเยอะๆ
"คุณเข้าไปเถอะค่ะ อธิบายให้แกฟังให้เข้าใจนะคะ"
"ครับ"
"เอ่ ลูกสาวคนสวยของพ่ออยู่ไหนน้า หาไม่เจอเลย"
"อยู่ในก้อนผ้าห่มนี้หรือป่าวน้า"
คนตัวน้อยแทบหยุดหายใจกลัวเพราะกลัวคนเป็นพ่อจะจับได้ ทั้งๆที่สาวน้อยไม่รู้ตัวเลยว่าเท้าน้อยๆของเธอนั้นโผล่ออกมาจากผ้าห่มผืนหนาแล้ว ชายหนุ่มจึงจับที่เท้าน้อยๆนั่นไว้
"กรี๊ดดด ฮ่าๆ"
"อ้าว ลูกพ่ออยู่ในนี้จริงด้วยครับ จับได้แล้ว โผล่หน้ามาคุยกับพ่อเถอะนะครับ นะลูกนะ" เมื่อโดนชายหนุ่มอ้อนสาวน้อยจึงค่อยๆลดผ้าห่มลงมา จนตอนนี้โผล่มาแค่ใบหน้าน้อยๆน่ารักน่าเอ็นดู
"คนสวยของพ่อยอมมองหน้าพ่อแล้ว พ่อขอโทษนะครับที่งานยุ่ง แต่ต่อจากนี้ไปพ่อจะมีเวลามาหาน้องพายทุกวันเลยนะครับ"
"น้องพายไม่เชื่อหรอกค่ะ"
"โถว่จะให้พ่อทำยังไงดีละลูก น้องพายถึงจะยอมเชื่อ"
"ไม่รู้ค่ะ"
"อ้าว"
"น้องพายเสียใจมากค่ะ ทำไมคู๊นพ่อถึงใจร้ายมากๆไม่มาหาน้องพายกับคู๊นแม่เลย น้องพายได้ยินใครๆก็พูดว่าน้องพายไม่มีพ่อ คู๊นพ่อทิ้งน้องพายกับคู๊นแม่ไป"
"โถว่ลูก พ่อไม่ได้ตั้งใจ ใครบอกกับหนูอย่างงั้นละลูก"
"หลายคนเลยค่ะ แต่น้องพายรักคู๊นแม่น้องพายถึงเลิกถามเรื่องของคู๊นพ่ออีก เพราะพอน้องพายถามถึงคู๊นพ่อคู๊นแม่ก็จะแอบไปร้องไห้แงๆ น้องพายรู้ค่ะ น้องพายแอบเห็นมากับตาเลยค่ะ"
เมื่อคนเป็นแม่ที่แอบฟังสองพ่อลูกเขาง้องอนกันก็ถึงกับจุกในอก ใครกันนะทำไมถึงกล้าพูดจาทำร้ายจิตใจลูกสาวตัวน้อยของเธอได้ขนาดนี้ แต่เพราะความเป็นมนุษย์นี่แหละที่กะเกณฑ์อะไรใครไม่ได้ ปากของคนเราไม่มีใครไปบังคับให้พูดหรือไม่พูดสิ่งใดได้หรอก เธอคงทำได้แค่ยอมรับความจริง ทำไมเธอจะไม่รับรู้ละว่ามีคนในหมู่บ้านไม่น้อยนิททาเรื่องที่เธอท้องไม่มีพ่อ แต่จะทำอย่างไงได้ละเธอไม่อยากเอาลูกไปเป็นข้ออ้างให้เขารับผิดชอบชีวิตเธอกับลูก เธอไม่อยากฝืนใจของใครนี่หน่า เขาเป็นผู้ชายที่ดีพร้อม ไม่เที่ยวผู้หญิง ขยันทำงาน เรื่องนี้เธอรู้ดีกว่าใคร
"น้องพายเห็นคู๊นแม่ทำงานกนักทุกวันเลยค่ะ น้องพายสงสารและเป็นห่วงคู๊นแม่จังค่ะ"
"โถว่ลูก ลูกแม่น่าเอ็นดูเสียจริง รู้จักเป็นห่วงคนอื่นเสียด้วย" หญิงสาวคิดในใจอย่างชื่นชม
"พ่อขอโทษนะครับ พ่อยอมรับผิดที่ทำให้น้องพายกับคุณแม่ต้องเสียใจ เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหมครับ พ่อจะดูแลน้องพายกับคุณแม่ให้สบายดีสุดครับ ดีไหมครับ"
"ดีค่ะ แต่ว่า..."
"แต่ว่าอะไรครับ"
"แต่ว่าทำไมคู๊นพ่อถึงมาอยู่กับน้องพายเลยไม่ได้หรอคะ"
"น้องพายฟังพ่อนะลูก เดิมทีคุณพ่อคุณแม่เราอยู่กันที่กรุงเทพ แต่พอเรามีปัญหากันคุณแม่เลยย้ายมาอยู่ที่นี่ ถ้าอยากให้อยู่ด้วยกันก็ต้องคืนดีกันก่อนค่ะ"
"แล้วทำยังไงถึงจะคืนดีกันคะ"
"ข้อนี้เราต้องวางแผนนะครับ เราต้องทำให้คุณแม่หายโกรธคุณพ่อนะครับ"
"ทำยังไงถึงจะหายโกรธละคะ" สาวน้อยชั่งถามยังคงถามผู้เป็นพ่อต่อไปไม่หยุด ด้านหญิงสาวก็พยายามจับใจความว่าทั้งสองพูดคุยอะไรกันเพราะเสียงมันชั่งเบาซะเหลือเกิน
"ชู่ว์ เราต้องคุยกันเบาๆนะครับ คุณแม่แอบฟังเราสองคนคุยกันอยู่ครับ"
"จริงหรอคะ"
"จริงค่ะ"
"น้องพายไปปิดประตูก่อนสิลูก แค่นี้คุณแม่ก็ไม่ได้ยินเราสองคนแล้ว"
"ได้ค่ะ" สาวน้อยเดินลงจากเตียงดุ้กดิ้กไปปิดประตูให้สนิท
"อ้าวลูกสาวแม่ปิดทำไมเนี่ย ปิดอย่างนี้แม่ก็ไม่ได้ยินว่าทั้งสองคุยอะไรกันต่อนะสิ" เมื่อปิดประตูเรียบร้อยสาวน้อยก็เดินกลับไปหาผู้เป็นพ่อ เขาจึงอุ้มสาวน้อยขึ้นมานั่งบนเตียงนอน
"น้องพายว่าเราทำยังไงคุณแม่ถึงจะหายโกรธคะ"
"ถ้าน้องพายดื้อแล้วคู๊นแม่โกรธน้องพายจะขอโทษแล้วก็จุ๊บๆคู๊นแม่ค่ะ คู๊นแม่หายโกรธน้องพายทันทีเลย"
"แต่พ่อทำอย่างนั้นไม่ได้นะสิ แค่เข้าใกล้คุณแม่ของหนูยังไม่ยอมเลย ว่าแต่มีใครมาจีบคุณแม่บ้างไหมครับ"
"จีบคืออะไรคะ"
"จีบคือการที่คนๆหนึ่งชอบอีกคน อยากคุยด้วยอยากรู้จัก จึงมาหามาคุยด้วยบ่อยๆ ซื้อขนมดอกไม้มาให้ประมาณนี้ค่ะ"
"อ๋อ มีค่ะเยอะแยะเลย คนอื่นชอบคู๊นแม่เยอะมากค่ะ ลุงตินก็ชอบคุณแม่ถึงได้ซื้อขนมมาฝากคู๊นแม่"
"ใครคือลุงตินหรอครับ"
"ลุงตินเป็นแฟนน้ามดแดงค่ะ"
"น้ามดแดงคือใครครับ"
"น้ามดแดงคือเพื่อนของคู๊นแม่ค่ะ"
"แล้วหนูรู้จักลุงตินได้ยังไงครับ"
"คู๊นแม่บอกว่าลุงตินเป็นคนทำคลอดให้มดแดงค่ะ"
"ทำคลอดหรอครับ ลุงตินอะไรนั่นเป็นหมอหรอครับ"
"ใช่ค่ะ ลุงตินเป็นหมอ" ไม่ได้กาลแล้วแสดงว่าไอ้หมอนั่นมันก็เห็นอะไรๆของเมียเขาแล้วน่ะสิ เขาไม่ยอมหรอก โกรธมาก เฮ้อแต่ทำอะไรไม่ได้ ต่อไปถ้ามีลูกด้วยกันอีกจะต้องเป็นหมอผู้หญิงเท่านั้น ชายหนุ่มคิดในใจ
"เอาอย่างนี้ดีกว่าครับ เราค่อยๆคิดหาวิธีให้คุณแม่หายโกรธแล้วกลับไปอยู่บ้านกับคุณพ่อจะดีกว่านะครับ คุณแม่หนูชอบไม่ชอบอะไรหนูรู้ไหมครับ"
"รู้ค่ะ คู๊นแม่ไม่ชอบอากาศร้อน คู๊นแม่บอกว่าตอนน้องพายเด็กๆกลับมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ก็ติดแอร์เลยค่ะ คู๊นแม่บอกว่าอยากให้น้องพายนอนหลับสบายๆ ยุงไม่กัด"
"แล้วชอบอะไรอีกไหมครับ"
"คู๊นแม่ชอบทานผลไม้ทุกอย่างเลยค่ะ คู๊นแม่บอกว่ามันมีประโยชน์ทำให้ผิวของน้องพายสวย คู๊นแม่เลยให้น้องพายทานเยอะเลยค่ะ น้องกินผักได้ด้วยนะคะ"
"จริงหรอคะ"
"จริงค่ะ แต่น้องพายไม่ชอบมะเขือเทศแดงๆเลยค่ะ มันเหม็นมากๆเลย"
"ฮ่าๆ ไม่ชอบเหมือนพ่อเลยครับ งั้นข้อนี้แสดงว่าเราเหมือนกัน คู๊นแม่ให้ทานบ่ายเลยหรอครับ"
"บ่อยค่ะ คู๊นแม่อยากให้ผิวน้องพายสวยๆ"
"ทานสักหน่อยก็ดีนะลูก ตอนที่แม่มาอยู่ที่นี่พ่อคิดถึงแม่มาก พ่อเลยทานมะเขือเทศเพื่อให้คลายความคิดถึงครับ"
"มันช่วยได้หรอคะ"
"ช่วยได้ครับ เพราะเมื่อทานแล้วพ่อจะนึกถึงเมื่อก่อนที่เวลาพ่อเอามะเขือเทศทิ้งคุณแม่ของหนูก็จะบ่นๆๆคุณพ่อไม่หยุดเลยครับ"
"คู๊นแม่ก็อยากให้คู๊นพ่อผิวสวยด้วยหรอคะเนี่ย"
"น่าจะใช่ครับ"
เมื่อหญิงสาวเห็นทั้งคู่เงียบไปพักใหญ่จึงเดินมาเคาะประตูให้ออกมมทานข้าวกัน
"ก๊อกๆๆๆ มาทานข้าวกันได้แล้วนะคะ"
"คู๊นแม่มาตามแล้วค่ะ"
"ครับ กำลังไปครับ"
"มาทานข้าวกันค่ะ คุณทานข้าวมาหรือยังคะ"
"ยังเลยครับผมขอฝากท้องด้วยสักมื้อนะครับ"
"ได้เลยค่ะ" สาวน้อยชิงตอบผู้เป็นมารดาออกไปทันที นี่แสดงว่าสองคนนี้เขาคืนดีกันแล้วหรอเนี่ย ทำไมมันถึงได้ง่ายดายจัง
- ผู้เขียน
