บทที่ 7
2585 คำ
เช้านี้อากาศปลอดโปร่งเย็นสบาย เหมาะแก่การเดินทางไปต่างจังหวัดเป็นอย่างมาก ก่อนจะนอนเมื่อคืนชายหนุ่มศึกษาถึงเส้นทางการเดินทางไปยังสวนดอกไม้แห่งรักของน้องพาย เขาภาวนาในใจตลอดว่าขอให้เรื่องที่เขาคิดนั้นเป็นความจริง น้องพายเป็นลูกของเขาและแม่น้องพายก็คือเกรซ ชายหนุ่มเลือกที่จะขับรถไปเองเพราะเขาต้องการง้อเธอกลับมาด้วยความสามารถของตนเองล้วนๆ ระหว่างการเดินทางก็มีหยุดแวะพักบ้าง แต่ตอนนี้ใกล้จะถึงที่หมายเต็มทีแล้ว
"ป้าครับ สวนดอกไม้แห่งรักอยู่ไกลไหมครับ"
"ไม่ไกลหรอกพ่อหนุ่ม จะมาสั่งดอกไม้อีกแล้วนะสิ สวนนี้ขายดีจริงๆ เลี้ยวขวามือด้านหน้าเข้าสักห้ากิโลเมตรก็ถึงแล้วละ"
"ขอบคุณมากครับ"
อีกแค่ห้ากิโลเมตรเท่านั้น ไม่ไกลเกินเอือมสำหรับเขาแน่นอน
รถของชายหนุ่มขับมาจอดที่หน้ารั้ว เขามองเห็นบ้านไม้สองชั้นหลังหนึ่ง นี่คงจะเป็นบ้านพักของเกรซสินะ มันชั่งดูเก่าและทรดโทรมไปตามกาลเวลา เขากลัวว่ามันจะไม่ปลอยภัยเสียจริง ดูอย่างรั้วบ้านสิ เอาเข้าจริงก็ปีนข้ามไปได้สบายๆเลย
"ก๊อกๆ"
"สวัสดีครับคุณลุง"
"สวัสดีพ่อหนุ่มลุงเห็นมาจอดนานแล้วเลยเขามาดูว่าต้องการอะไรไหม"
"พอดีผมมาหาเจ้าของสวนที่นี่นะครับ"
"โอ้โห้ เสียดายจัง คลาดกันนิดเดียวเอง คุณเขาออกไปส่งดอกไม้นะครับ"
"ที่ไหนหรอครับ"
"ที่ห้าง... ไม่ไกลจากนี้หรอกครับ"
"ออกไปนานหรือยังครับ"
"เพิ่งออกไปเองครับ"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมมาติดต่อใหม่"
"แต่จริงๆติดต่อกับลุงเลยก็ได้นะ เผื่อลุงจะจัดหาให้ได้"
"คุณลุงเป็นผู้จัดการหรอครับ"
"อย่าเรียกอย่างนั้นเลยครับ เรียกว่าช่วยๆดูแลดีกว่า ลุงเป็นคนเก่าคนแก่ตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่ของคุณหนูแล้ว"
"อ่อ ครับ ผมขอตัวก่อน"
เมื่อรับรู้แล้วว่าหญิงสาวไม่อยู่บ้านจึงออกเดินทางไปที่ห้างที่หญิงสาวไปส่งดอกไม้แทน ใช้เวลาประมาณสิบนาทีเขาก็มาถึงที่หมาย เขารีบตรงไปยังร้านดอกไม้ที่ประดับตกแต่งสวยงามนั้นทันที และแล้วการรอคอยของเขาก็สิ้นสุดลง เมื่อภาพตรงหน้านั้นคือภาพที่เขาอยากเห็นมากที่สุดในตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ สาวสวยคนหนึ่งกำลังช่วยผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งก็น่าจะเป็นเจ้าของร้านจัดดอกไม้อยู่มุมหนึ่ง เธอเป็นเธอจริงๆด้วยผู้หญิงที่เขาเฝ้าตามหาและรอคอยอย่างบ้าคลั่ง เธอกล้าทิ้งเขาไปได้ยังไงนะ แต่นั้นยังร้ายไม่พอที่เธอไม่บอกความจริงกับเขาว่าเธอกำลังตั้งท้องลูกของเขา ดูตอนนี้สิสาวน้อยออกมาลืมตาดูโลกวิ่งซนไปมาแล้ว ใจร้ายจริงๆ เขาแอบเฝ้ามองสองคนแม่ลูกอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ วันนี้จะขอรับบทเป็นโจรโรคจิตสักวันก็แล้วกัน
"น้องพายขา สวัสดีป้าชมพู่ก่อนลูก เราจะกลับแล้ว"
"สวัสดีค่าาา" สวยน้อยยกมือมาไหว้นางอย่างอ่อนน้อม
"น่ารักมากค่ะ ฟอดด พรุ่งนี้เจอกันนะคะ เป็นเด็กดีของแม่เกรซด้วยนะคะ"
"รับทราบค่าา"
"ฮ่าๆ แกรู้มากเสียจริงนะเกรซ"
"ค่ะพี่ ขอตัวก่อนนะคะ"
ทั้งสองเดินออกมาจากร้านแล้ว ชายหนุ่มก็เดินตามทันทีไปติดๆ แต่จู่ๆสาวน้อยก็หยุดเดิน
"คู๊นแม่ขาาาา" สาวน้อยส่งสายตาปิ๊งๆมายังมารดา
"อะไรคะ จะอ้อนอะไรแม่คะเนี่ย"
"คุณแม่ขาาา น้องพายอยากทานไอศกรีมค่ะ"
"แต่ข้าวกลางวันหนูยังไม่ได้ทานเลยนะคะ"
"นะคะน้าา แถวบ้านเราไม่มีไอศกรีมขายนี่คะ"
"แต่หนูกินของหวานมากไปแล้วนะลูก"
"เอานิดเยียวก็ได้ค่ะ นิ๊ดเยียว"
"สัญญาว่าถ้าทานแล้วกลับไปบ้านก็ต้องทานข้าวนะคะ ไม่อย่างนั้นแม่จะไม่ตามใจหนูอีก"
"สัญญาค่ะ"
"เก่งมากค่ะ ร้านไหนคะเดินนำไปเลย" สาวน้อยเดินนำหน้าผู้เป็นแม่ไปยังร้านขายไอศกรีมที่อยู่ใกล้ๆกัน หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ของตนออกมาบันทุกภาพของสาวน้อยเอาไว้ เธอจะถ่ายเก็บไว้เผื่อวันใดผู้เป็นพ่อของหนูน้อยจะมีโอกาสได้เห็น ชายหนุ่มสงสารลูกเหลือเกินที่แม้จะทานไอศกรีมสักถ้วยก็ดูเป็นปัญหาใหญ่เหลือเกิน ถ้าเป็นเขาคงจะแทบเหมาตู้ไอศกรีมนั้นไปไว้ที่บ้านให้ลูกเลย อยากทานตอนไหนก็ทานได้ทันที
"อร่อยไหมคะ"
"อร่อยที่ฉุดเยยค่าา"
"ฮ่าๆ ปากเลอะหมดแล้วลูก มาแม่เช็ดให้นะคะ" สาวน้อยพยักหน้าหงึกๆตกลง เมื่อน้องพายทานไอศกรีมเสร็จเรียบร้อยเธอก็พาน้องพายเดินจูงมือไปยังลานจอดรถของห้างแห่งนี้ เพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน รถแล่นออกมาได้สักระยะ จู่ๆหญิงสาวก็รู้สึกได้ว่ารถเหมือนจะมีปัญหา ใกล้จะถึงบ้านของเธอแล้วแต่รถดันดับซะก่อน เธอเลยต้องลงจอดข้างทาง
"คู๊นแม่จอดทำไมคะ"
"รถน้ำมันหมดค่ะ ขอโทษนะคะแม่ใช้อย่างเดียวยังไม่ได้เติมน้ำมันเลย"
"อ้าว แล้วเราจะกลับยังไงละคะ"
"เดี๋ยวโทรตามคุณตามาช่วยดูค่ะ ที่บ้านเรามีน้ำมันอยู่ หนูนั่งรอในรถก่อนนะคะ" หญิงสาวออกมาโทรศัพท์ให้คุณลุงช่วยเอาน้ำมันมาเติม ด้านชายหนุ่มสังเกตการณ์อยู่ไม่ห่าง อยากลงไปช่วยจะแย่แต่กลัวหญิงสาวจะแตกตื่นเสียก่อน รอประมาณสิบนาทีคุณลุงคนที่เขาเคยพบมาก่อนหน้านี้ก็มาพร้อมขวดน้ำมัน เมื่อเติมน้ำมันเรียบร้อยรถก็สามารถขับต่อไปได้ ชายหนุ่มจึงเคลื่อนรถตามไปติดๆ หญิงสาวพาลูกสาวไปอาบน้ำอีกครั้งเพราะเมื่อกี้สาวน้อยคงจะร้อนน่าดูที่ต้องรอกลางแจ้งแบบนั้น เหงื่อเลยออกเยอะเลยคงจะร้อนน่าดู
"ไปอาบน้ำกันนะคะ เสร็จแล้วจะได้มาเติมพลังกัน"
"ได้เลยค่าาา" สาวน้อยว่านอนสอนง่ายกว่าปกติ เพราะได้รับรางวัลเป็นไอศกรีมของโปรดไปเสียแล้ว
พอพลบค่ำเช้าบ้านแถวนี้ก็แยกย้ายกันเข้านอน ไม่เหมือนอย่างในเมืองกรุงหรอก ที่ยิ่งมืดก็ยิ่งมีแสงสีและเสียงเพลง เทียบกันไม่ได้เลย บ้านนอกอย่างนี้เวลากลางคืนนั้นเงียบสงบได้ยินเสียงนกเสียงแมลงร้องกันดังระงม และตอนนี้ก็เป็นเวลาถามตอบระหว่างสองแม่ลูก ลูกสาวของเธออยู่ในวัยกำลังเรียนรู้จึงเกิดความสงสัยต่างๆมากมาย ทำให้ก่อนจะนอนหลับทุกคืนจะต้องสรรหาคำถามมากมายมาถาม บางคำถามเธอตอบไม่ได้ก็ต้องมีพึ่ง Google บ้างละ
"คู๊นแม่ขา พี่แมลงร้องเสียงดังจังเลยค่ะ"
"ที่ได้ยินเสียงดังเพราะบ้านของเรามีต้นไม้เยอะไงคะ พี่แมลงพี่นกเลยมาขออาศัยอยู่ด้วย พอชวนกันมาอยู่เยอะขึ้นเสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ หนูกลัวหรอคะ"
"ป่าวค่ะ หนูชินแล้วแต่แค่สงสัยเฉยๆค่ะ"
"อ่อ แล้วหนูง่วงหรือยังคะ" สาวน้อยส่ายหัวไปมาเบาๆ
"อยากฟังนิทานไหมคะ" สาวน้อยก็ส่ายหัวอีกเช่นเคย
"งั้นหนูอยากทำอะไรละคะ"
"อยากถามคำถามคู๊นแม่ไปเรื่อยๆค่ะ"
"ถามมาได้เลยค่ะ ถ้าแม่สามารถตอบได้แม่จะตอบอย่างไวเลยค่ะ"
"เมื่อวานน้องพายไปเล่นในสวนกับคุณลุงมาค่ะ ไปเจอส้มจี๊ดกับพี่ทามมาด้วยค่ะ"
"ใครกันคะ"
"ส้มจี๊ดเป็นลูกสาวของป้าจันค่ะ ส่วนพี่ทามเป็นลูกของลุงสมค่ะ"
"อ่อ ลูกของจันกับพี่สมนี่เอง แล้วทำไมหรอคะ"
"เล่นกับส้มจี๊ดและพี่ทามสนุกมากค่ะ"
"เล่นอะไรกันคะ"
"เล่นขายของ เล่นพ่อแม่ลูกค่ะ"
"แล้วน้องพายเล่นเป็นอะไรคะ"
"เล่นเป็นลูกสาวค่ะ เพราะน้องพายตัวเล็กที่ฉุดเยย"
"เล่นอย่างไงหรอคะ"
"เล่นเดินเล่นค่ะ เดินไปมา เล่นทำกับข้าว ส้มจี๊ดเอาดินมาตำๆค่ะ มีแอบเด็ดดอกไม้มาด้วยนะคะ อุ๊ย" สาวน้อยลืมตัวแอบพูดความลับออกมา
"ฮ่าๆเด็ดเยอะไหมค่ะถ้าไม่เยอะแม่ไม่ว่าหรอกค่ะ ว่าแต่หนูสนุกมากเลยใช่ไหมคะ"
"เด็ดไม่เยอะค่ะ สนุกมากๆค่ะ แต่คู๊นแม่คะ ทำไมน้องพายถึงไม่มีพ่อเหมือนกับส้มจี๊ดกับพี่ทามละคะ พ่อของส้มจี๊ดกับพี่ทามมาทานข้าวด้วยค่ะ มากันเยอะแยะเลย"
"อะ เอ่อ คือ.." ตาดวงน้อยๆจับจ้องมาที่ผู้เป็นแม่อย่างมีความหวัง
"พ่องานยุ่งค่ะ คุณพ่อเลยยังไม่มีเวลามาหาน้องพายนะคะ"
"ทำไมคะ คู๊นพ่อไม่รักน้องพายหรอคะ"
"รักสิคะ เพียงแต่คุณพ่อยังไม่ว่างค่ะ"
"ไม่จริงค่ะ น้องพายไม่เชื่อ น้องพายได้ยินผู้ใหญ่คุยกันว่าถ้าไม่มาหาก็คือไม่สนใจ ไม่รักค่ะ"
"ทำไมละคะ ทำไมถึงไม่เชื่อ"
"เพราะว่ายุ่งแค่ไหนก็ต้องกลับบ้านค่ะ ต้องกลับมาพักเติมพลัง เหมือนอย่างที่คู๊นแม่ให้น้องพายเติมพลังไงคะ พ่อของส้มจี๊ดกับพี่ทามก็ยุ่งมากๆเหมือนกัน แต่ทำไมยังมีเวลาว่างมาทานข้าวด้วยกันละคะ" สาวน้อยถ่ายทอดเรื่องราวที่อยู่ในใจออกมาให้มารดาได้ฟังราวกับเป็นผู้ใหญ่ในร่างเด็กหญิงตัวน้อย เล่นเอาหญิงสาวจุกอกไปเต็มๆ
"เพราะเราอยู่คนละที่กับคุณพ่อไงละคะ คุณพ่อถึงไม่สะดวกมาหา"
"ฮึก คู๊นแม่โกหกน้องพายใช่ไหมคะ"
"แม่ไม่ได้โกหกน้องพายนะคะ"
"ไม่จริงค่ะ น้องพายไม่รักคู๊นพ่อแล้ว น้องพายจะอยู่กับคู๊นแม่แค่สองคนก็พอค่ะ" สาวน้อยนอนหันหลังให้เธอทันที
"น้องพายลูก" หญิงสาวพูดออกมาด้วยความอ่อนใจ เธอจะทำอย่างไรดีนะ ตอนนี้ลูกของเธอเข้าใจผิดผู้เป็นพ่อไปเต็มๆ เธอไม่สามารถบอกให้ลูกรับรู้ได้ว่าชายหนุ่มไม่รู้ความจริงเรื่องที่เธอตั้งท้องและหนีมา เธอสงสารลูกจับใจจริงๆ
"ฮึกๆ ฮืออ ทำไมคู๊นพ่อถึงไม่รักน้องพายบ้าง น้องพายไม่น่ารักหรอคะคู๊นแม่" สาวน้อยนอนร้องไห้ออกมาเบาๆเธอทำได้เพียงแค่กอดปลอบประโลมให้น้องพายเงียบเสียงลง น้ำตาของลูกมันทำเอาใจเธอแทบขาด ลูกไม่เคยร้องไห้หนักเท่านี้มาก่อนเลยตั้งแต่เกิดมา
"รักค่ะลูก แม่รักน้องพายนะคะ น้องพายของแม่น่ารักที่สุดเลยค่ะ อย่าร้องเลยนะลูก แม่จะร้องไห้ตามแล้วนะคะ" เธอปลอบจนสุดท้ายน้องพายก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้า เธอคนเป็นแม่นั้นหลับไม่ลงหรอก เธอมานั่งคิดทบทวนถึงสิ่งที่ลูกถามเธอออกมา เธอนึกโทษตัวเองที่ความผิดครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะเธอเอง ถ้าเธอไม่หนีปัญหาปานนี้พวกเราอาจจะเป็นครอบครัวที่สุขสันต์แล้วก็ได้ แต่พอเช้ามาสาวน้อยก็ลืมเรื่องราวที่คุยกับเธอแล้วกลับมาร่าเริงสดใสเหมือนเดิม คนเป็นแม่ค่อยเบาใจหน่อย
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หมดไปอีกหนึ่งวัน ชายหนุ่มนั่งรับสายจนวุ่นเพราะทั้งพ่อและแม่รวมถึงเพื่อนสนิทอย่างวศินต่างก็ลุ้นว่าจะใช่เกรซหรือไม่ พอชายหนุ่มตอบกลับไปว่าใช่ เสียงโหร้องยินดีก็ดังแทรกเข้ามาในโทรศัพท์แทบจะทันที ทุกคนดีใจมากๆที่สุดท้ายแล้วชายหนุ่มก็ตามหาคนที่เหมือนหายออกไปจากชีวิตจนพบ ทุกคนเริ่มมองเห็นแสงสว่างที่ปลายทางว่าในอนาคตไม่ไกลนี้ต้องมีข่าวดีอะไรสักอย่างเกิดขึ้นแน่นอน
"ตาพิธานเป็นไงบ้างลูก"
"แม่ครับ ผมมีความสุขที่สุดเลย ผมตามหาเกรซเจอแล้วนะครับ"
"แม่ดีใจด้วยลูก ตลอดเวลาที่หนูเกรซหายไป แม่รับรู้ได้เลยว่าชีวิตของลูกชายแม่ไม่เคยมีความสุขอีกเลย แม่อยากให้ลูกรู้ว่าแม่เป็นกำลังใจให้ลูกเสมอนะ รวมถึงพ่อและพี่ๆของลูกด้วย"
"ขอบคุณมากครับ ผมรักแม่ครับ ฝากบอกทุกคนด้วยว่าผมจะพาเกรซกับลูกกับไปด้วยให้ได้ครับ"
"จ้ะลูก แม่ขอให้ลูกโชคดี"
"ครับ"
ชายหนุ่มขับรถไปจอดที่หน้าบ้านของหญิงสาวอีกเช่นเคย เขาคิดว่าจังหวะนี้เหมาะที่สุดแล้ว แต่จู่ๆก็รถยนต์คันหนึ่งแล่นเข้าขวางหน้าเขาไว้
"คู๊นลุงติน"
"ว่าไงคะสาวน้อยคิดถึงลุงหรือป่าวเอ่ย"
"คิดถึงค่ะ ฟอด"
"โอ้โห้ ชื่นใจจังค่ะ สวัสดีครับน้องเกรซ"
"สวัสดีค่ะพี่ติน มาตรงเวลามากเลยนะคะ"
"ไม่นานหรอกครับ ถ้ามาไม่ตรงเวลาเดี๋ยวมีคนแถวนี้โกรธลุงได้ ไปกันเถอะครับ"
"ค่ะ"
หญิงสาวเดินขึ้นรถชายหนุ่มนิรนามไปแล้ว พวกเขาจะไปไหนกันนะ มันน่าคิดบัญชีทั้งแม่ทั้งลูกเลย ลูกสาวเขาเป็นสาวเป็นนางไปหอมแก้มผู้ชายได้ยังไงกัน ส่วนคนเป็นแม่ก็ส่งยิ้มหวานให้ไอ้หมอนั่นอีก ฮึ่ย มันน่าโมโห แล้วก็ไม่รู้จะออกไปไหนกันแต่เช้าเลย เขาไม่รอช้าขับตามรถที่หญิงสาวนั่งออกไป รถมาจอดที่บ้านหลังหนึ่ง พอมาถึงก็มีผู้หญิงสองคนมาคอยต้อนรับ คนหนึ่งยังสาวส่วนอีกคนดูมีอายุซึ่งให้เขาเดาสองคนนั้นก็คงจะเป็นแม่ลูกกัน หญิงสาวรับลูกสาวของเขาไปอุ้มส่วนผู้ชายคนนั้นก็ไปเปิดหลังรถนำตระกร้าที่เกรซถือมาด้วยลงมาถือ ดูจากสายตาแล้วข้างในคงจะเป็นอาหารการกิน เขาละสงสัยจริงๆทำไมเธอกับลูกถึงได้เดินทางบ่อยแบบนี้ แล้วก็เหมือนทุกอย่างหยุดไว้แค่นั้นเพราะเขาคือคนนอก ไม่สามารถรับรู้เรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นภายในได้เลย สองชั่วโมงผ่านไปทั้งหมดออกมายืนที่หน้าบ้านอีกครั้ง โดยมีหญิงสาวที่อายุราวๆกับเกรซขึ้นไปนั่งรอบนรถแล้ว
"ไปก่อนนะคะคู๊นยาย บ๊าบบายค่าา"
"ไปดีมาดีนะลูก"
"ไปก่อนนะคะคุณป้า"
"จ้ะลูก ขอบคุณที่แวะมาทานข้าวด้วยกันนะจ๊ะ"
"ค่ะ สวัสดีค่ะ"
"ไปกันเถอะค่ะ ยัยมดแดงรอบนรถแย่แล้ว"
"อ้าวไปไหนกันอีกละเนี่ย" ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบตามไปอีกครั้ง ที่แท้ก็กลับมาบ้านของตนนั่นเอง รถมาส่งแล้วก็ขับออกไปเลยทันที
- ผู้เขียน
