บทที่ 3 ท้อง
2428 คำ
เพราะพิธานเองไม่รู้ว่าหญิงสาวออกไปพักที่ไหนแทน เขาจึงได้แต่แอบมาเฝ้าที่หน้าบ้านของเธอเพราะหวังว่าสักวันเธอจะกลับมา แต่มันกลับว่างเปล่า เพราะตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาสี่อาทิตย์แล้วเธอก็ยังไม่เห็นจะกลับมาที่บ้านของตนเองเลย ไม่ได้การแล้วเขาจะต้องทำอะไรสักอย่าง ชายหนุ่มตัดสินใจให้เพื่อนสนิทอย่างวศินช่วยสืบให้หน่อยว่าหญิงสาวมีการเดินทางออกนอกประเทศหรือไม่ วศินเวลาประมาณสองวันก็ได้คำตอบว่าเธอไม่ได้มีการเดินทางออกนอกประเทศเลย
"ว่าไงไอ้เพื่อนรัก นั่งเป็นหมาหงอยเลยนะ"
"อ้าวมาแล้วหรอ นั่งๆ"
"ฉันไม่เคยเห็นแกเป็นอย่างนี้มาก่อนเลยนะ นี่พ่อกับแม่แกรู้เรื่องหรือยังเนี่ยว่าลูกชายโดนหักอก"
"ไม่ใช่หักอกเว้ยย แค่อาจจะมีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อย"
"อะๆ เข้าใจผิดนิดหน่อยก็เข้าใจนิดหน่อย แล้วแกจะทำอย่างไงต่อละ"
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันมันมืดแปดด้านแล้ว"
"แล้วคุณเกรซของแกเขาไม่มีเพื่อนสนิทเลยหรอ"
"เออ จริงด้วย ว่าแต่ใครว่ะ"
"อ้าวไอ้นี่ แกไม่รู้แล้วฉันจะรู้ไหม คนอะไรอยู่ด้วยกันมาก็นานไม่ค่อยจะรู้เรื่องส่วนตัวเลย"
"ก็ใครมันจะไปคิดว่าวันนึงมันจะเป็นแบบนี้ละ"
"เอางี้ไหม เดี๋ยวฉันหานักสืบเก่งๆให้"
"เอาสิ แค่ขอให้หาเกรซเจอก็พอ เท่าไรว่ามาฉันทุ่มไม่อั้นเลย"
"เยี่ยม ได้เรื่องอย่างไงแล้วจะรีบบอก แต่ว่าตอนนี้เราสั่งอะไรมากินก่อนสิหิวจะแย่"
"แล้วไม่ได้กินข้าวหรือไง"
"ไปฝึกมานะสิ ไม่มีเวลากินข้าว"
"เออๆ อยากสั่งไรก็สั่งเลยฉันเลี้ยงเอง"
"โอ้โห้ ขอบคุณคร๊าบบบ ต้องขอบคุณว่าที่เมียแกนะเนี่ยที่ทำให้ฉันได้กินข้าวฟรี ฮ่าๆ"
"อย่าพูดมาก รีบสั่งเลย"
"ได้เลยครับท่าน"
ระยะเวลาเดือนกว่าแล้วสินะที่เธอจากเขามา ในทุกๆวันเธอรู้สึกว่าเหมือนชีวิตมันขาดอะไรไปบางอย่าง นั่นก็เพราะปกติแล้วตื่นเช้ามาไปทำงาน เธอก็ต้องจัดแจงให้เขาทุกอย่าง เริ่มตั้งแต่กาแฟในตอนเช้า มื้ออาหารแต่ละมื้อ ไหนจะเรื่องการแต่งตัวหรือการเลือกซื้อของขวัญ เธออยู่กับเขาทุกช่วงเวลาจริงๆ หลังจากที่เธอส่งเมลล์ไปแล้วพี่แก้วก็ตอบกลับมาว่าบอสไม่อนุญาติและอยากให้เธอกลับไปหาเขา แต่เธอไม่กล้ากลับไปจริงๆ ชีวิตตอนนี้ของเธอเหมือนอยู่ในช่วงลาพักร้อน ไม่ต้องตื่นเช้ามาเจอความวุ่นวายและเร่งรีบไปทำงาน เธอไม่ต้องเจอสภาพรถติดเช้าเย็น ทั้งยังได้ทานอาหารบ้านๆที่แสนจะถูกใจ เมนูน้ำพริกผักต้มมันเยี่ยมที่สุด พืชผักก็สามารถหาได้จากริมรั้ว ปลอดสารพิษและประหยัดค่าใช้จ่าย เธอจะถือโอกาสนี้กลับมาฟื้นฟูที่ไร่สวนของเธอก็แล้วกัน
"อ้าวคุณเกรซทำอะไรครับนั่น"
"เกรซอยากทำแปลงปลูกดอกไม้ค่ะ"
"ให้ลุงช่วยเถอะครับ คุณเกรซดูหน้าซีดๆนะครับ งานใช้แรงงานแบบนี้ให้ลุงทำเถอะ"
"ขอบคุณนะคะ"
"เรียบร้อยแล้วครับ ไหวไหมครับนั่น หน้ายังไม่หายซีดเลยครับ"
"วันนี้เกรซคงต้องพักก่อน ฝากลุงจัดการด้วยนะคะ เมล็ดพันธุ์อยู่ในถุงนั้นนะคะ"
"ไม่เลยครับ เดี๋ยวลุงจัดการเอง คุณเกรซไปพักเถอะครับ"
"ขอบคุณค่ะคุณลุง"
หญิงสาวเดินกลับมายังบ้านไม้สองชั้นที่มีระเบียงรับลมบริเวณหน้าบ้าน เมื่อเข้ามาในตัวบ้านเธอค่อยรู้สึกดีหน่อย ลมเย็นๆพัดผ่านทำให้เธอรู้สึกสบายตัวขึ้นเป็นกอง เธอสงสัยเหมือนกันว่าเจอออกแดดนิดหน่อยลมก็แทบจับ ไม่เหมือนตอนเด็กๆที่เธอช่วยคุณพ่อคุณแม่ปลูกต้นไม้ตั้งหลายต้นยังทำไหว สงสัยเป็นเพราะไม่ค่อยได้ออกมาตากแดดแบบนั้นนานแล้ว ทำงาาแต่ในห้องแอร์ใช้แต่ทักษะการพูดคุยที่จะเสนอขายสินค้า ซึ่งมันก็ไม่ได้ยากอะไรเลย
"ติ้ง" เสียงแจ้งเตือนของโปรแกรมไลน์ดังขึ้นเธอจึงหยิบขึ้นมาเช็คดู ปรากฎว่าเป็นข้อความจากธนาคารแจ้งเตือนว่ามีเงินเข้า เมื่อเธอเช็คดูแล้วก็พบว่ามันคือเงินเดือนงานเลขาของตน ซึ่งตนได้ตัดสินใจลาออกแล้วแต่ทำไมยังได้เงินเดือนเหมือนเดิมอยู่ล่ะ ไม่รอช้าเธอรีบต่อโทรศัพท์กลับไปหาฝ่ายบุคคลทันที
"สวัสดีค่ะพี่แก้ว นี่เกรซเองนะคะ"
"น้องเกรซนี่เอง หายไปไหนเลยคะ ทุกคนที่บริษัทคืดถึงน้องเกรซนะคะ กลับมาทำงานที่นี่เถอะนะคะ บอสยังต้องการน้องเกรซนะคะ"
"อะ เอ่อ เกรซลาออกแล้วนะคะ ทำไมยังได้รับเงินเดือนอีกละคะ"
"ก็อย่างที่พี่อีเมลล์กลับไปว่าบอสไม่อนุญาติค่ะ"
"โถว่ เกรซจะบอกยังไงดีละคะเนี่ย"
"คุยกับใครครับเนี่ยดูตื่นเต้นจัง" เพียงแค่เสียงของชายหนุ่มแทรกเข้ามาในสายก็ทำเอาหัวใจของหญิงเต้นระรัว แม้จะแค่เดือนเดียวแต่มันก็ดูเหมือนนานเป็นปีๆ
"น้องเกรซค่ะบอส น้องเกรซโทรมา"
"เกรซหรอครับ เกรซๆ ได้ยินผมพูดไหม" ชายหนุ่มแย่งโทรศัพท์มาจากมือของแก้วตา ยังไม่ทันมีเสียงตอบรับสายก็ถูกตัดไป พอลองโทรกลับไปใหม่กลายเป็นสายว่างแต่ไม่มีคนรับ
"วางสายไปแล้วครับ"
"น้องเกรซเขาโทรมาถามเรื่องเงินเดือนน่ะค่ะว่าทำไมลาออกแล้วถึงยังได้รับอีก"
"ให้เขาไปเรื่อยๆนะครับ ถ้าเขาทนไม่ได้ก็คงมาหาผมเอง ผมขอตัวก่อน"
"ค่ะบอส"
"พี่แก้วค่ะ ตอนนี้บอสเราเหมือนคนอกหักเลยค่ะ"
"พี่ก็ว่าอย่างงั้นแหละ แต่ไม่รู้มาก่อนเลยนะว่าบอสกับน้องเกรซไปกิ๊กกั๊กกันตอนไหน"
"นั่นนะสิคะ คงต้องรอดูต่อไป"
"ใช่ ไปๆแยกย้ายไปทำงานกันเถอะ"
"ค่ะ"
เมื่อเธอกดวางสายไปเลยใจที่เต้นระรัวก็ยังไม่ยอมหยุด ทำไมเธอคิดถึงเขาได้ขนาดนี้นะ เพียงเพราะความสัมพันธ์คืนเดียวนั่นนะหรอที่จะเปลี่ยนความรู้สึกของคนเรากระทันหันขนาดนี้ แต่เธอก็ยอมรับตรงๆว่าคืนนั้นเธอมีความสุขมากไม่แพ้ชายหนุ่มเลย
ต้นอ่อนของดอกไม้นานาพรรณเริ่มเติบโตขึ้นทุกวัน เธอเฝ้ารอที่จะได้เห็นมันผลิบานและออกดอก หญิงสาวรู้สึกว่าเวลาเธอได้มาชื่นชมมันแล้วจิตใจสงบสุข หลายวันมานี่ไม่รู้ว่าตัวเธอเองเป็นอะไรแต่มันรู้สึกคลื่นไส้อาเจียนเป็นอย่างมาก เดินไปไหนไกลๆก็ไม่ได้จะพานเป็นลมเอา จะว่าเป็นไข้ก็ไม่ใช่ ตัวเธอก็ไม่ได้ร้อน เธอสงสัยอาการของตนเองจริงๆ วันนี้เธอนัดเพื่อนสมัยมัธยมมาทานข้าวที่บ้าน เพื่อนของเธอชื่อมดแดงตอนนี้ทำงานเป็นคุณครูประถมที่โรงเรียนในหมู่บ้าน
"ปริ้นๆ"
"มาแล้วครับๆ" คุณลุงรีบวิ่งไปเปิดประตูให้ยัยมดแดงเข้ามาในบ้าน
"สวัสดีค่ะคุณลุง"
"สวัสดีครับคุณมดแดงเชิญข้างบนได้เลยนะครับ คุณเกรซอยู่ข้างบน"
"ขอบคุณค่ะ"
"ยัยเกรซๆๆ"
"พอๆจะเรียกอะไรหนักหนาเนี่ยแก ฉันเวียนหัวหมดแล้ว"
"ก็ฉันคิดถึงแกนี่ ไม่ได้เจอกันกี่ปีแล้วละเนี่ย"
"ก็คงตั้งแต่ที่ฉันไปทำงานที่กรุงเทพ"
"นั่นนะสิ ตั้งแต่ฉันเริ่มบรรจุรับราชการครู"
"ดื่มน้ำก่อนไหม"
"ไม่ละ"
"ก็แค่ชวนไปตามมารยาทแหละ "
"ฮ่าๆ แกนี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ จะมีก็แต่ตัวดูจะถ้วมๆขึ้นหน่อยเท่านั้นเอง"
"ทำไมละ ฉันอ้วนหรอ"
"ป่าวหรอก แค่ดูมีน้ำมีนวลน่ะ ถ้าไม่รู้จักกันคงคิดว่าแกกำลังท้องนะ ฉันละเห็นประจำเพราะผู้ปกครองของเด็กๆก็ยังอายุน้อยๆกันทั้งนั้น บางคนก็ลูกสองลูกสามแล้ว เป็นภาพชินตาเลยแหละ" เพื่อนของหญิงสาวยังคงเล่าต่อไปเรื่อยๆแต่ในหัวของเธอรับรู้เพียงแค่คำว่า "กำลังท้อง"
"กำลังท้อง"
คำที่เพื่อนพูดออกมาดังกึกก้องอยู่ในหัวสมองของเธอ จริงอย่างที่มดแดงพูด เรื่องนี้เธอไม่ได้คิดถึงเลยมันเลย เพราะตั้งแต่หลังจากคืนนั้นเธอก็รีบร้อนเก็บข้าวของเครื่องใช้เตรียมหนีชายหนุ่มออกมาจากบ้าน จนลืมเรื่องการคุมกำเนิดไปเสียสนิทเลย หรือว่าอาการที่เธอเป็นตอนนี้จะคือ...เธอท้อง
"ยัยเกรซ ยัยเกรซ"
"ห่ะๆ แกว่าอะไรนะ"
"ฉันเรียกแกตั้งหลายรอบทำไมไม่ได้ยินละ มัวคิดอะไรอยู่หรอ"
"คะ คือ.."
"แกมีอะไรหรือป่าว ทำไมดูเครียดจังละ หน้าตาซีดไปแล้วนะ มีอะไรก็บอกฉันได้นะเผื่อว่าฉันจะช่วยแกได้"
"ขอบใจแกมากนะที่อยู่ข้างๆฉันเสมอเลย"
"ก็เราเป็นเพื่อนรักกันนิ แม้จะไม่ได้อยู่ใกล้กันแต่ความรู้สึกของฉันยังเหมือนเดิมนะ"
"รักแกจัง"
"ว่าไงละ มีปัญหาอะไรหรือป่าว"
"คืออย่าเพิ่งบอกใครไปนะ ฉันว่าฉันท้อง"
"ห่ะอะไรนะ แกว่าอะไรนะแกท้องหรอ" มดแดงพูดออกมาอย่างเสียงดังเพราะความตกใจหญิงสาวเลยรีบเอามือปิดปากของมดแดงอย่างไวเช่นกัน
"แกจะโวยวายทำไมเนี่ย เดี๋ยวเขาก็รู้กันหมดหรอก"
"ก็คนมันตกใจนี่ ใครๆ ใครเป็นพ่อของลูกในท้องแก ตั้งแต่แกเลิกกับพี่คิมไปก็ไม่ได้ข่าวแกมีแฟนใหม่เลยนะ"
"อืม ไม่ได้มีแฟนใหม่"
"อ้าวหมายความว่าไงฉันงงนะ"
"คือมันเป็นวันไนท์สแตนด์อ่ะ"
"อะไรของแกเนี่ย แกรู้จักไอ้ผู้ชายคนนั้นหรอถึงยอม ฉันอยากจะด่าแกจริงๆเลยนะ"
"ใจเย็นแก ใจเย็น ฉันขอโทษ ฉันก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าตัวเองท้องหรือป่าวแค่ลองสันนิษฐานดู"
"อ่อ ไอ้เราก็นึกว่าท้องแล้ว แต่ไว้ใจไม่ได้ ฉันว่าแกไปตรวจเลยดีกว่า เดี๋ยวฉันพาไปเอง" มดแดงทำท่าจะลากเพื่อนสาวไปตรวจที่โรงพยาบาลให้ได้
"แกๆ ซื้อแกที่ตรวจก็พอมั้ง"
"จะเอางั้นหรอ ได้ๆเดี๋ยวฉันไปซื้อให้"
"ขอบใจนะ"
"อืม รอไม่นาน"
"สวัสดีค่ะคุณครูมดแดง เป็นอะไรมาคะ"
"สวัสดีค่ะคุณแม่น้องลูกน้ำ มดแดงไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่มาซื้อของให้เพื่อน"
"ครูมดแดงต้องการอะไรคะ"
"ขอที่ตรวจครรภ์หนึ่งอันค่ะ เอ่อแล้วก็ยาดมด้วยค่ะ"
"มีสองยี่ห้อค่ะ จะรับแบบไหนคะ"
"เอามาทั้งสองอย่างเลยค่ะ"
"ได้ค่ะ"
เมื่อมดแดงทำธุระให้เพื่อนสาวเสร็จก็แวะซื้อผลไม้แช่อิ่มไปฝากเพื่อนสาวด้วยเพราะเพื่อยัยเกรซจะต้องการ
"มาแล้วๆ"
"ทำไมมาไวจัง"
"ร้านยาอยู่ใกล้แค่นี่เอง ขี่แปบเดียวก็ถึง ใช้ชีวิตแถวนี้ต้องปู๊ดป๊าดรวดเร็ว"
"ค่าาคุณครูมดแดง"
"เอาไปตรวจเลย ฉันลุ้นจะแย่แล้ว"
"ฉันก็ลุ้นเหมือนกันแหละ"
หญิงสาวรับที่ตรวจครรภ์จากเพื่อนสาวมาแล้วตรงเข้าไปยังในห้องน้ำ เธอทำตามคำแนะนำข้างกล่องทุกประการ ซึ่งรอไม่นานก็รู้ผล หญิงสาวเอามือปิดตาตัวเองไว้แล้วค่อยๆเปิดมือของตนออกทีละน้อย
"ก๊อกๆ เป็นไงยัยเกรซ"
"เดี๋ยวสิกำลังดู แกจะรีบทำไมเนี่ย"
"อ้าว ก็คนมันตื่นเต้นนี่"
"ฉันก็เหมือนแกนั่นแหละ"
"เร็วๆเข้าฉันอยากรู้"
"เออๆ" หญิงสาวเอามือออกแล้วจ้องที่ตรวจครรภ์ทันที ผลการตรวจออกมาอย่างชัดเจนว่าเธอตั้งครรภ์เรียบร้อยแล้ว นั่นประไรขีดแดงขึ้นสองขีดอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งไม่อาจคิดเป็นอื่นได้เลย
"แกกกกก" หญิงสาวเข้าไปกอดมดแดงเอาไว้
"ว่าไงๆ ผลเป็นไงบ้าง"
"ฉันท้องงง"
"ว่าแล้ว อ่ะนี่ยาดม"
"แหม่พร้อมเลยนะ แต่ก็ขอบคุณ" หญิงสาวรับยาดมจากมือของเพื่อนมาสูดดมทำให้ค่อยชื่นใจหน่อย
"แล้วแกจะเอาไงต่ออ่ะ จะเก็บเด็กไว้ไหม"
"ถามอะไรอย่างนั้นละลูกฉันทั้งคนนะ"
"เยี่ยมมาก ค่อยถือว่าเป็นเพื่อนฉันหน่อย สมัยนี้นะข่าวท้องไม่พร้อมมีเยอะแยะ ทำแท้งบ้าง เอาเด็กไปทิ้งบ้าง น่าสงสารเด็กพวกนั้นจริงๆเลย ไม่พร้อมแล้วก็ไม่รู้จักป้องกัน มันน่าจริงๆ"
"อะ เอ่อ แกใจเย็นนะ มันกระทบฉัน"
"ฮ่าๆ แกรอดแล้ว แค่แกรับผิดชอบลูกของแกแค่นี้ก็ดีมากแล้วละ"
"ไม่ว่าจะอย่างไงนะ ฉันก็จะเลี้ยงดูลูกของฉันให้ดีที่สุด"
"เยี่ยมมาก ฉันจะช่วยแกเลี้ยงหลานเอง ว่าแต่แกจะย้ายกลับมาอยู่ที่นี่แล้วใช่ไหม"
"อืม คงงั้นแหละ พรุ่งนี้แกพาฉันไปโรงพยาบาลบ้างสิฉันจะไปฝากครรภ์"
"ได้สิ กี่โมงดี แต่ฉันมีสอนถึงสิบเอ็ดโมง"
"ไปช่วงบ่ายก็ได้ เอาตอนที่แกสะดวกเลยดีกว่า มากินข้าวกลางวันบ้านฉันนะ ฉันเลี้ยง"
"ลาภปากแล้วงานนี้"
"ฮ่าๆ แกนี้ทะเล้นจริงมีใครมาจีบบ้างไหมเนี่ย"
"แหม่ ทำอย่างกับแถวนี้ผู้ชายเยอะงั้นแหละ"
"เออก็จริง หมู่บ้านเราผู้หญิงนำ ขนาดผู้ใหญ่บ้านยังเป็นผู้หญิงเลย"
"เห็นไหมละ แล้วแกจะให้ฉันหาแฟนจากไหนละ"
"ฮ่าๆ เชื่อละ"
"กลับมาแล้วหรอมดแดง ยัยเกรซเป็นไงบ้างละลูก"
"มันสบายดีจ้ะแม่ มันจะย้ายกลับมาอยู่บ้านเราแล้ว"
"ดีลูกดี แม่ว่าใช้ชีวิตที่หมู่บ้านเรามีความสุขกว่าที่กรุงเทพเป็นไหนๆ ค่าใช้จ่ายก็ไม่สูง"
"จริงจ้ะ มดแดงขอไปอาบน้ำก่อนนะจ๊ะ"
"ไปเถอะลูก"
- ผู้เขียน
