คุณเลขาที่รัก

บทที่ 2

"ชนนนน"

"คุณดื่มหนักแล้วนะครับ ผมว่าพอก่อนไหม ตอนเช้าจะปวดหัวได้นะครับ"

"นานๆทีค่ะบอส"

"ผมบอกว่าอย่างไงครับ ตอนนี้ไม่ใช่เวลางานเรียกพิธานเฉยๆดีกว่านะครับ ไหนว่าเราตกลงเป็นเพื่อนกันแล้ว"

"ก็ได้ค่ะ ตามใจคุณพิธานค่ะ"

"เยี่ยมมากครับ อย่างนี้ค่อยอยากชนแก้วด้วยหน่อย"

"ฮ่าๆ คุณนี่เอาแต่ใจเหมือนกันนะคะ"

"นิดหน่อยครับ"

เวลาล่วงเลยมาจนเกือบจะเที่ยงคืน เครื่องดื่มและขนมต่างๆที่ซื้อมาจากเซเว่นก็กำลังจะหมด ชายหนุ่มกลัวว่าหญิงสาวจะขาดตอน เลยอาสาไปหยิบไวน์เก่าแก่ที่เขาเคยอวดอ้างกับเธอ จนเธออยากจะเป็นบุญที่ได้ลิ้มลองซึ่งชายหนุ่มเองก็ไม่ขัดข้อง

"มาแล้วครับ ผมรับรองว่าคุณต้องชอบ"

"ขอบคุณค่ะ จัดมาเลยค่ะ"

"ได้เลยครับ นี่ครับสำหรับคุณผู้หญิง"

แก้วที่หนึ่งผ่านไปหญิงสาวเริ่มติดใจ แก้วที่สองที่สามตามมาติดๆ จนชายหนุ่มต้องเบรคเธอเอาไว้ก่อนเพราะเขามัวแต่รินให้จนตัวเองยังไม่ได้ดื่มเลย

"สลับกันบ้างนะครับ แก้วนี่ของผม"

"โถว่"

"แก้วนี่ก็ของผมครับ"

"งั้นแก้วต่อไปของเกรซใช่ไหมคะ"

"แก้วต่อไปก็ของผมเหมือนกันครับ" หญิงสาวจิจ๊ะขัดใจ เธอไม่ชอบให้ชายหนุ่มขัดใจเลยจริงๆ เธอจึงตัดสินใจโน้มคอของชายหนุ่มลงมาใกล้ใบหน้าขาวเนียนของตน

"ขี้โกงดีนักต้องเจอแบบนี้ค่ะ" หญิงสาวกะจะแค่ลิ้มลองไวน์ที่ติดอยู่ที่ขอบปากของชายหนุ่ม แต่ไหนเลยกลายเป็นว่าเขาไม่ยอมปล่อยเธอ ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาโอบกอดกระชับตัวเธอเข้ามาใกล้ ลมหายใจของเธอเลยติดขัด เสียงของหัวใจที่ดังตึกตักดังขึ้นไม่หยุด จะเป็นเพราะอะไรไปได้ถ้าไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยใกล้ชิดผู้ชายคนไหนเลยแม้กระทั่งแฟนเก่า แววตาลุกลี้ลุกลนอยู่ในการจับจ้องของชายหนุ่ม เขายิ้มอย่างมีชัย เธอคงไม่เคยใกล้ชิดใครเลยจริงๆสินะ ก็เสียงหัวใจที่รัวเป็นกองมันฟ้อง จะว่าไปสาวน้อยตรงหน้าเขาตอนนี้ก็น่ารักใช่ย่อยเหมือนกันนะ ไม่คิดมากอีกต่อไป แม้จะมีสติอยู่น้อยนิดแต่เขาก็บอกเลยว่าเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้เขานั้นตั้งใจ ไม่ใช่อารมณ์มันมาไป

"ปะ ปล่อยนะคะ"

"ไม่ปล่อยหรอกครับ"

"ล้อเล่นอะไรอยู่คะ ปล่อยเลยค่ะ"

"ไม่ได้ล้อเล่นครับแต่เอาจริง"

ไม่รอช้าให้เสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ เขาก้มลงมาฉกชิงความหวานจากปากของหญิงสาวบ้าง เธอตกใจตาโตแล้วตุบไปที่ชายหนุ่มสองสามที แต่ดูแล้วมันไม่ได้สะเทือนอะไรกับผู้ชายตัวใหญ่อย่างเขาเลย เขาบรรจงจูบเธออย่างเรียกร้องและอ่อนโยนสลับกันไป จนตอนนี้ความรู้สึกของเธอไปเตริดไปไหนต่อไหนบ้างแล้วก็ไม่รู้ เมื่อเขารู้ว่าเธอหายใจไม่ทันแล้วจึงยอมปล่อยปากออก แต่แค่ไม่กี่วินาทีเขาก็ก้มลงมาใหม่ ตอนนี้สติสตางค์เธอไม่เหลือเลยจริงๆ

"เรามามีความสุขกันนะครับ ผมสัญญาว่าต่อแต่นี้คุณจะมีแต่ความสุขแน่นอนครับ"

"อะ เอ่อ คือ.. คือ"

"ไม่ต้องกลัวครับทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี คุณจะมีความสุขผมรับรองครับ" ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า หญิงสาวยังไม่ทันได้ตอบตกลงหรือปฎิเสธ เขาก็จู่โจมเธออีกครั้งเสียแล้ว งานนี้กวางน้อยอย่างเธอคงไม่รอดน้ำมือของเธอเสือร้ายที่ซ่อนคมเล็บไว้

ชายหนุ่มอุ้มหญิงสาวขึ้นในท่าเจ้าสาวพาเธอขึ้นมายังชั้นสองของบ้าน ซึ่งไม่ใช่ที่ไหน ห้องนอนของเขาที่เธอเคยมาหาตอนป่วยนั่นเอง เขาวางเธอบนเตียงนอนขนาดใหญ่แล้วตามขึ้นมาคร่อมตัวเธอไว้ทันที เขาเหมือนเสือกระหายเหยื่ออย่างไงอย่างงั้น พ่อหนุ่มสุภาพใจเย็นคนเดิมหายไปไหนเสียแล้วละ เธอตามเกมไม่ทันจริงๆ เขาค่อยๆเอามือเข้ามาใต้ชายเสื้อของเธอแล้วลูบไล้หนังเรียบเนียนของเธอไปมา ตอนนี้ดูเหมือนว่าไฟกำลังเริ่มจุดติด เธอจะขัดขืนอะไรไม่ได้คงต้องเลยตามเลย มือปลาหมึกแสนจะช่ำชองทำงานอย่างรวดเร็วไม่นานเสื้อนอกและบราเซียของเธอก็ปริวหายไปในพริบตา เขาจ้องมองเธอตาไม่กระพริบ เธออายเป็นนะตาบ้า มองอยู่นั่นแหละ เธอจึงพยายามที่จะยกมือขึ้นมาปกปิดอะไรๆที่ไม่ให้ชายหนุ่มได้เห็น เขาจึงส่งเสียงจิจ๊ะขัดใจออกมา

"อย่าปิดเลยครับ เกรซสวยมากรู้ไหมครับ"

"ก็คนมันอายนี่คะ คุณหลับตาไปเลยนะ"

"มีของดีก็ต้องโชว์สิครับ อย่าอายเลยนะครับ ผมขอร้องนะครับ นะ" น้ำเสียงออดอ้อนของชายหนุ่มทำเธอแทบอ่อนระทวย ใครจะคิดว่าชีวิตนี้จะมีชายหนุ่มที่แสนจะเพอเฟคมาออดอ้อนเธอแบบนี้

"คนบ้า พูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่อยากคุยด้วยแล้วค่ะ"

"ว่าเลยครับ วันนี้ผมอนุญาตให้คุณว่าผมได้เต็มที่"

"เพี๊ยะๆ"

"ชอบแบบรุนแรงก็ไม่บอกนะครับ เดี๋ยวผมจัดให้ครับ"

หลังจากจบประโยคเธอก็ไม่มีเวลาได้ต่อรองหรือยื้อเวลาไว้ได้อีกเลย พายุร้ายกำลังถูกโหมกระพือใครก็ไม่อาจต้านทานได้ ต้องรอจนกว่ามันจะสงบไปเอง ค่ำคืนนี้คงยังอีกยาวไกล สุดท้ายตัวเธอเองก็หลับไปกลางอากาศโดยไม่รู้เลยว่าเวลานั้นมันกี่โมงกี่ยามแล้ว

แสงแดดที่ส่องผ่านเข้ามาภายในห้องรบกวนการนอนหลับของหญิงสาวเป็นอย่างมาก เธอรู้สึกหนักๆหัว จนไม่อยากจะลืมตาตื่นขึ้นมา แต่เพราะนี่ก็เลยเวลาตื่นนอนของเธอมามากแล้ว จึงจำใจลืมตาตื่น หญิงสาวถึงกับงงงวยว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน พอสมองเริ่มประมวลผลเธอก็จำได้รางๆว่าเมื่อวานเธอไปงานแต่งงานกับบอส หลังจากนั้นก็ชวนกันมาดื่มต่อที่บ้านของบอส นี่คงเป็นห้องของบอสสินะ แต่เธอขึ้นมาอยู่บนห้องได้อย่างไรกัน ก็ไหนเคยตกลงว่านอนที่โซฟา แต่จังหวะที่เธอกำลังจะก้าวเท้าลงจากเตียง ก็มีแขนหนักๆมาพาดที่หน้าท้องของตน หญิงสาวตกใจรีบหันไปยังต้นเหตุ เราเธอก็ต้องตกตะลึงอีกครั้งเมื่อพบว่าเจ้าของแขนหนักๆนั้นคือบอสของเธอนั่นเอง แถมเขายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเสียด้วย แล้วตัวเธอละ ใส่เสื้อผ้าไหม หญิงก้มลงสำรวจตัวเองทันที เนื้อหนังส่วนที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมาไม่ได้สวมเสื้อผ้าสักชิ้นเช่นเดียวกับชายหนุ่ม หญิงสาวจึงต้องคิดย้อนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื้อคืนอีกครั้ง เธอจำได้แล้ว เธอจำได้ดีเลย เธอและเขามีอะไรกันโดยที่อารมณ์มันพาไป เธอไม่อยากให้เขาต้องมารับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นและไม่อยากเป็นตัวถ่วงให้เขาไม่เจอผู้หญิงที่ดีและเพียบพร้อม เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้นเธอก็รีบยกแขนของชายหนุ่มออกจากเอวอย่างเบามือ และก้มเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายแล้วเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำทันที หญิงสาวโทรศัพท์เรียกแท๊กซี่และตรงกลับบ้านโดยด่วน เธอไม่กล้าสู้หน้าของชายหนุ่มอีกแล้ว เธอจะทำอย่างไรดีนะ คงต้องลาออกสินะ หญิงสาวคิดได้ดังนั้นก็รีบตรวจสอบเงินเก็บที่มี ตอนที่ยังทำงานเป็นเลขาของชายหนุ่มเธอมีเงินเดือนราวๆหกหมื่นบาท ซึ่งไม่รวมค่าโบนัสต่างๆ และหญิงสาวเลือกที่จะออมเงินประมาณสี่หมื่นบาทต่อเดือนเพราะเธอเป็นโสดอยู่ตัวคนเดียวบ้านก็ไม่ต้องเช่า จ่ายแค่ค่ากิน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์ ค่าอาหารเจ้าหมาน้อยก็ไม่เท่าไร พอคำนวนดูแล้วตอนนี้ก็มีเงินเก็บเป็นก้อนราวๆ สองล้านสี่แสนบาทก็ถือว่าเยอะพอสมควรสำหรับการอยู่คนเดียว ชายหนุ่มต้องตามเธอมาที่บ้านแน่ เพราะฉะนั้นเธอคิดว่ากลับบ้านที่ต่างจังหวัดก่อนจะดีกว่า หญิงสาวเก็บกระเป๋าเตรียมออกเดินทางไปยังจังหวัดราชบุรีบ้านเกิดของตน ที่นั่นพ่อและแม่ทิ้งสมบัติไว้ให้เป็นที่ดินจำนวนสิบไร่ เธอมีคนงานที่คอยดูแลหนึ่งคนชื่อว่าลุงชม ลุงชมทำงานกับครอบครัวเธอตั้งแต่สมัยคุณพ่อยังหนุ่มๆ ที่นั่นไม่เพียงแต่มีบ้านพัก แต่ยังมีสวนผลไม้หลากหลายชนิดด้วย เธอถือโอกาสกลับไปพักผ่อนบ้างละกัน

ด้านชายหนุ่มเช้าวันนั้นที่เขาตื่นขึ้นมา เขาควานมือไปมาเพื่อจะหาคนตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาทั้งคืน เขายอมรับตรงๆเลยว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้นเขาตั้งใจและมีความสุขมาก เขาตัดสินใจแล้วว่าจะขอเธอคบและค่อยๆปรับจูนเข้าหากัน แต่วาดมือออกไปเท่าไรมันก็ว่างเปล่าจึงลืมตาขึ้นมอง แล้วก็พบว่าห้องทั้งห้องนั้นเงียบสงบ มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น หญิงสาวไปไหนซะแล้ว สงสัยกำลังอาบน้ำหรือเปล่านะ

"ก๊อกๆๆ เกรซครับ เกรซ" เงียบไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลย

"งั้นผมขออนุญาติเปิดเข้าไปแล้วนะครับ" ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าภายในห้องน้ำว่างเปล่าเช่นกัน เธอหายไปไหนนะ กลับบ้านไปแล้วหรอ? ชายหนุ่มรีบต่อสายหาหญิงสาวทันที แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีคนรับสาย เขาจึงตัดสินใจว่าจะคุยเรื่องนี้กับเธออีกทีเพราะพรุ่งนี้ก็ต้องเจอกันที่ทำงานอยู่แล้ว

ด้านหญิงสาวเมื่อเดินทางมาถึงราชบุรีในเย็นวันนั้นเธอก็มัวยุ่งอยู่กับการจัดแจงข่าวของจนไม่มีเวลามาเช็คโทรศัพท์ว่ามีใครโทรมาหากันบ้าง ช่วงหัวค่ำเธอตัดสินใจเขียนอีเมลล์ไปถึงฝ่ายบุคคลของบริษัทเรื่องการลาออกของตน โดยให้เหตุผลว่าเป็นเพราะอยากเปลี่ยนสายงานใหม่ ซึ่งเธอก็ได้เมลล์ตอบรับทันทีว่าจะดำเนินการเรื่องลาออกให้

วันรุ่งขึ้นชายหนุ่มตื่นแต่เช้าตรงไปยังบริษัททันทีทั้งที่ข้าวปลายังไม่ได้กิน แต่พอมาถึงแทนที่จะเจอกับคนที่ต้องการเจอก็ว่างเปล่าเช่นเดียวกัน ปกติหญิงสาวจะมาทำงานแต่เช้าก่อนเขาเสมอแต่วันนี้ทำไมเธอถึงยังไม่มานะ เขารอจนเป็นเวลาเก้าโมงเช้าเธอก็ยังไม่มา

"ก๊อกๆ ขออนุญาติค่ะบอส"

"เชิญครับคุณแก้ว มีเรื่องอะไรหรือป่าวครับ ใครมา สมัครงานอีกหรอครับ"

"ไม่ได้มาสมัครค่ะ แต่มาลาออก"

"ใครกันครับ"

"เกรซค่ะ บอสยังไม่ทราบหรอคะ แก้วก็นึกว่าทราบแล้ว"

"ผมไม่ทราบเรื่องนี้เลยครับ"

"พอดีเกรซส่งแบบฟอร์มหนังสือลาออกมาทางอีเมลล์ค่ะ และหวังว่าบอสจะพิจารณาอนุญาติเพราะแก้วเห็นว่าเหตุผลคืออยากเปลี่ยนสายงานใหม่"

"ยังไงเดี๋ยวผมจะบอกอีกทีนะครับ คุณออกไปก่อนเถอะ" แก้วกำลังจะเดินออกไปแต่ก็ถูกชายหนุ่มเรียกเอาไว้อีกครั้งหนึ่ง

"ผมขอประวัติของเกรซด้วยนะครับ"

"ได้เลยค่ะ รอสักครู่นะคะ"

"ครับ" นี่คุณคิดจะทิ้งผมไปงั้นหรอ จะทิ้งกันไปง่ายๆแบบนี้เลยหรอ ผมไม่ยอมหรอกนะ ไม่ว่าคุณจะหนีไปที่ไหน ผมก็จะตามหาคุณจนเจอให้ได้ ชายหนุ่มคิดอย่างมาดมั่นในใจ

"นี่ค่ะบอส ประวัติของยัยเกรซ"

"ขอบคุณครับ คุณไปทำงานเถอะผมไม่รบกวนคุณแล้วครับ"

"ค่ะบอส"

เขานั่งอ่านประวัติเธออย่างเพลิดเพลิน เธอเป็นผู้หญิงที่เก่งและมีความสามารถรอบด้านจริงๆ เคยเป็นนักวิ่งตอนมอปลายเสียด้วย เธอเกิดที่ราชบุรีแต่บ้านที่อยู่อาศัยในปัจจุบันคือที่กรุงเทพ เมื่อเขาได้ที่อยู่ของเธอมาแล้วก็รีบไปตามหาที่บ้านหลังนั้นทันที แต่พอไปถึงบ้านกลับดูเงียบสงบดูก็รู้ว่าไม่มีใครอยู่

"อ้าวพ่อหนุ่ม มาหาใครละ"

"มาหาเกรซครับ ป้ารู้จักเกรซไหมครับ"

"รู้สิจ๊ะ แต่หนูเกรซไม่อยู่บ้านหรอกนะพ่อหนุ่ม ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหนูเกรซเขาไปไหนน่ะ เห็นเก็บกระเป๋าออกไปตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว"

"ขอบคุณครับป้า เดี๋ยวผมค่อยมาใหม่ครับ" เมื่อได้ยินดังนั้นชายหนุ่มก็ขอกลับไปตั้งหลักที่รถของตนเองก่อน นี่ถึงขนาดเก็บเสื้อผ้าหนีกันเลยหรอ เขามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ แค่หน้าตาเธอยังไม่อยากจะเห็น ชายหนุ่มคิดตัดพ้ออยู่ภายในใจ